Biologische klok tikt steeds luider
J. Boeijenga | 3 reacties | 11-11-2017| 09:01
Vraag
Ik ben inmiddels 35 jaar en voel de biologische klok steeds luider tikken. Dagelijks ben ik hiermee bezig, ‘s ochtends als ik wakker word, in de auto, op stille momenten en ‘s avonds in bed. Ik heb geen partner, dus kinderen in een huwelijk zit er voorlopig niet in. Ik kan mijn zorgen met niemand delen, behalve met God ‘s avonds in bed. Soms denk ik dat het Gods plan is dat ik geen kinderen krijg zodat ik dienstbaar kan zijn aan anderen, zoals zorgen voor anderen die hulp nodig hebben. Of zelfs ontwikkelingshulp in het buitenland. Ik voel me hier in Nederland soms nutteloos omdat ik alleen werk. Ik probeer wel klaar te staan voor anderen zodat ik hulpzaam kan zijn.
Mijn eerste vraag is of het zou kunnen dat het Gods plan is om geen kinderen te krijgen zodat ik me op andere vlakken nuttig kan maken? Zonder enige boosheid, want ik begrijp dat al te goed. Ik probeer het alleen te begrijpen. Ik vind het erg moeilijk om mijn kinderwens los te laten. Ik onderzoek daarom alternatieven. Kinderen krijgen kan tot een bepaalde leeftijd, de ware kun je ontmoeten als je zelfs 60 bent. Als je de ware op latere leeftijd ontmoet kan het te laat zijn om kinderen te krijgen. Ik denk aan IVF, dus donor zoeken. Deze techniek bestond in de tijd van de Bijbel uiteraard niet, maar ik zou graag willen weten of een IVF past in ons christelijk geloof. Ik weet het echt niet. Ik ben overtuigd dat kinderen binnen een huwelijk horen, maar wat als de tijdsvolgorde niet klopt? Zoals te lezen, zit ik hier erg mee, vooral omdat het mijn wens was om een groot gezin te hebben.
Antwoord
Beste vragenstelster,
Ik ga er tenminste van uit dat je een vrouw bent, omdat mannen tot op hoge leeftijd vruchtbaar blijven. Je zit erg met je onvervulde kinderwens... Dat is begrijpelijk, want het is een puur menselijke behoefte om voor nageslacht te zorgen en er kan een enorm verlangen zijn om voor een baby te zorgen. Ook kun je in de Bijbel teksten tegenkomen waarin de vruchtbaarheid welhaast als een soort bevel lijkt te klinken.
Kinderen krijgen vindt in de Bijbel doorgaans plaats in de bedding van het huwelijk, Als het daarbuiten is, zoals bijvoorbeeld het geval was met de zwangerschap van Maria, was dat een schande. Dat is ook duidelijk door de reactie van Jozef. Als we dit als uitgangspunt nemen, dus als we ook in onze wanhoop vasthouden aan onze principes, dan is er voor een inseminatie met donorsperma van een (ongetrouwde) vrouw geen plaats. Daar moeten we eerlijk en duidelijk in zijn.
Het is duidelijk dat een gevoel van wanhoop zich van je aan het meester maken is: de tijd dringt. Ik moet opschieten, voordat het te laat is! Het gevaar dreigt dat je hierdoor paniek-beslissingen gaat nemen, keuzes waar je later spijt van krijgt, die Bijbels gezien onverantwoord zijn en niet in het belang van je (beoogde) kindje zijn. Want het lijkt wel of de verwekker van het kind voor jou een soort ‘noodzakelijk kwaad’ is. Het gaat vooral om het krijgen van kinderen, om jouw -tot nu toe onvervulde- wens.
Wat ik mis is de notie van liefde. Kinderen horen uit liefde geboren te worden en dat moet het vertrekpunt zijn. Als je een geliefde tegenkomt en het huwelijk zou helaas niet leiden tot een nageslacht, mag het nimmer zo zijn dat die relatie als mislukking beschouwd gaat worden. Je hebt immers elkaar nog en mag belijden dat God jullie samengebracht heeft. In het huwelijksformulier staat niet voor niets als eerste oorzaak, waarom God het huwelijk heeft ingesteld, dat man en vrouw elkaar helpen en bijstaan; pas daarna dat zij hun kinderen, indien zij die krijgen zullen, godzalig opvoeden...
Je zegt: “Soms denk ik dat het Gods plan is dat ik geen kinderen krijg zodat ik...” Eigenlijk probeer je zo in te vullen wat Gods plan is met je leven, maar je geeft indirect aan dat je het daar niet mee eens bent. Je wilt je er eigenlijk niet bij neerleggen en zoekt nu via Refoweb een excuus om je eigen ideeën te legitimeren. Dat is niet de weg. Hoezeer dit jou teleurstelt. Zolang Gods weg spoort met jouw ideeën, wil je je wel voegen naar Zijn wil. Maar als die wil van God kennelijk anders is, zeg je dat “de tijdsvolgorde niet klopt.” Mijn indringende vraag is, wat je dan nog onder Zijn voorzienigheid verstaat...
Paulus was ongehuwd en die situatie wordt door hem boven de huwelijkse staat gesteld. Het is inderdaad moeilijk voor te stellen dat hij net zo dienstbaar geweest zou zijn aan het verspreiden van het Evangelie als hij gehuwd zou zijn geweest. Binnen de RKK is de houding van Paulus dan ook leidend geweest bij het instellen van het celibaat binnen het ambt van geestelijke. Door de Reformatie is deze gang van zaken afgeschaft. Wel is het vaak zo dat personen, juist vanwege hun ongehuwde staat, zich buitengewoon verdienstelijk maken voor het werk van kerk, zending, diaconaat of evangelisatie. Eenzelfde situatie is soms te zien bij echtparen die de kinderzegen moeten ontberen.
Je zegt: “Ik voel me soms zo nutteloos omdat ik alleen werk...” Met andere woorden: ik ben pas echt nuttig als ik kinderen mag krijgen. Als pleister op de wond probeer je voor anderen (buiten je werk, neem ik aan) behulpzaam te zijn. Maar is dat niet ‘gewoon’ het ambt aller gelovigen? Niet een vervanging voor de zorg voor kinderen, maar je christenplicht?
Samenvattend: de kinderzegen kan niet afgedwongen worden en dient niet buiten de huwelijkse relatie, die gebaseerd is op wederzijdse liefde, trouw en dienstbaarheid, plaats te vinden. Ook een leven zonder huwelijkspartner is zeer zinvol en schept mogelijkheden, die er wellicht anders niet waren geweest, om te arbeiden in Gods koninkrijk. Het leven gaat soms anders dan wij wensen. Toch dient hierbij de houding van Paulus voor ons als voorbeeld: “Heere, wat wilt U dat ik doen zal?”
Ik hoop dat je je mag verzoenen met je situatie en dat de Heere je rust en acceptatie geeft.
Johan Boeijenga
Dit artikel is beantwoord door
J. Boeijenga
- Geboortedatum:26-05-1958
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Sedationist in ziekenhuis St. Jansdal
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb veel kinderen in mijn omgeving, kinderen van broers en zussen en van vriendinnen. Ze komen vaak aan om hun verhaal even te vertellen, hun blijdschap te laten zien, hun zorgen te uiten. Ze komen ook regelmatig logeren. Ik vind het heerlijk dat ze dat doen, geniet hier erg van. Maar het is wel geven en nemen. Ik app ze als ik weet dat ze een proefwerk hebben, als ze iets leuks hebben of iets naars. Of ik stuur een kaartje. Ik bid voor ze, ook hardop als ze hier zijn. Regelmatig doen we leuke dingen, dagje weg, vakantie etc. Ik zal eerlijk zeggen dat ik blij ben niet verantwoordelijk te zijn voor de opvoeding, zoals t nu gaat ben ik echt tevreden. Sterker, ik ervaar het alleen zijn als een zegen! Je kunt alles doen wat een getrouwde niet kan, als je hoort van ziekte in je omgeving kun je zomaar bijspringen zonder dat je je gezin achter laat. Ik heb de tijd om even een ovenschotel voor iemand te maken en te brengen. Of om de kinderen te halen en te laten logeren. En als ze weer weg zijn dan denk ik: heerlijk weer even ruimte voor mezelf.
Nu kun je gevoelens niet opleggen, maar je kunt wel jezelf wat veranderen. Op dit moment ben je alleen, dan zul je ook moeten zorgen dat je t goed hebt alleen. Net zoals getrouwden moeten zorgen dat zij het goed hebben, zij zullen er ook aan moeten werken als het huwelijk niet goed loopt. Zo zal de vragensteller ook moeten zorgen om eraan te werken dat ze tevreden is met de huidige situatie. Je moet gedachtes die je de hele dag beheersen niet toelaten. Daar moet je tegen vechten! Ga ter plekke de positieve dingen in je leven benoemen! Idealiseer het hebben van kinderen niet.
Wat betreft het IVF gedeelte van het antwoord daar ben ik het van harte mee eens. En als je het ook praktisch gaat bekijken: als alleenstaande zal je dan moeten werken, is dat dan wat je wilt, je kind 5 dagen naar de oppas brengen zodat je veel mist van je kind?
Op dit moment heb ik een collega die een poosje terug moeder is geworden, ze is alleenstaand.
Haar verlof is bijna om maar ze weet niet hoe ze het gaat doen. Ze probeert om straks een dag thuis te werken maar dat is voor ons totaal niet handig, ze gaat het niet redden om op tijd op t werk te zijn, ze zegt nu al dat als de baby ziek is ze verlof opneemt......allemaal dingen waar ze veel eerder aan had moeten denken. Buiten de ethische vragen die voor mij onoverkomelijk zouden zijn, zijn er dus ook vele praktische zaken. Ook het onthouden van een vader die ieder kind ook gewoon nodig heeft. En wat als jezelf wat overkomt, dan is er geen vader die je kan overnemen. Ik weet dat er mensen zonder een ouder zijn opgegroeid, door overlijden. Wat hebben zij de vader of moeder gemist. En niet alleen om wie ze waren, maar ook omdat ze gewoon vader, of moeder, waren!
Accepteer de situatie zoals het is, je zult je er zoveel beter door voelen! En dan kun je ook zoveel betekenen voor anderen, dan straal je wat uit!
Het kan zijn, zo is het bij mij gegaan, ik ben ietsje ouder, dat op een gegeven moment als de jaren verstrijken er ook rust komt omdat het niet meer mogelijk is. Het kan soms nog moeilijk zijn maar aan de andere kant kan je je er dan misschien ook in berusten.
Daarnaast is het zo goed dat je werk heb dat je met plezier doet, voldoening uithaalt en mensen om je heen hebt waar je een hechte band mee ervaart. Heel mooi is het dan als je op de één of andere manier betrokken kunt zijn bij kinderen. Misschien uit je familie of vriendenkring. Zelf ben ik een geliefde tante (zeggen ze :) ) die ook veel heeft kunnen betekenen voor kinderen (pubers) uit mijn omgeving. Kinderen waar ik van hou.
Dan nog blijft het staan dat je zelf geen kinderen hebt, dat kan het niet vervangen maar wel verzachten.
Eerlijk gezegd kan ik nu, naast het gemis, soms dankbaar zijn dat ik geen kinderen heb.. als ik aan deze wereld denk met alle nood en zorgen.
Zomaar even mijn gedachten en ervaringen gedeeld. Ik hoop dat je er iets aan hebt en wens je een vervuld en gezegend leven toe.
