Je Peuter begrijpen

Ik ben een boekje aan het lezen, getiteld “Je Peuter begrijpen.” Ongelooflijk goed boekje, heel helpend. Toch kan ik mij heel rot voelen als ik geconfronteerd wordt met mijn onvolmaaktheden in de opvoedingen. Ik krijg inzichten en dan kom je ook tot inzichten dat je het vaak niet goed doet/deed. Ik moet het van mijzelf echt volmaakt doen, of in ieder geval bijna volmaakt. Ik ben vroeger zelf ontzettend veel te kort gekomen en hier heel erg door beschadigd. Het is best een angst van mij om mijn eigen lieve dochter ook tekort te doen, daarom moet ik het volmaakt doen van mijzelf.

Als ik moe ben merk ik dat ik soms in oude patronen schiet en als ik heel moe ben kan ik snel getriggerd raken en heel boos worden. Ik vind het niet moeilijk om tegen onze lieve peuter te zeggen: mama doet soms dingen niet goed, ofzo. Dat niet, maar ik vraag mij bijvoorbeeld wel af: hoe is dat voor een peuter als je fouten maakt en soms niet biedt waar ze recht op hebben? Of kunnen peuters goed leven met onvolmaakte ouders, die proberen te geven waar hun kind recht op heeft en wat nodig is voor een kind maar toch ook zo vaak falen? Hoe kan ik daarin meer compassie naar mijzelf toe ontwikkelen?

Beste ouder,

Wat goed om te lezen dat u steun ervaart aan dit boekje. Tips en adviezen zijn echter ook gemakkelijk gegeven en kunnen niet een norm of standaard worden. De uitvoering is namelijk een ander verhaal. Ik denk dat er veel ouders zullen zijn die uw onzekerheid herkennen. 

Mijn tip is om eens met uw man, of een andere vertrouwde naaste,  na te denken over hoe u de lat wat lager kunt leggen. Dit is een serieuze tip. Tegelijk ik ken u niet en weet ik niet of mijn tip wel bij u past. Bent u het gewend om met uw man over deze zaken te spreken of is dit heel nieuw voor u?  Als jullie dan hierover spreken, voelt dat dan nog meer als falen of voelt het als steun? Bent u alleen op u zelf zo kritisch of ook op anderen? Ooit kreeg ik de tip om bij zelfkritiek ook altijd mild te zijn. Ik geef deze tip dan ook graag aan u door! 

Een tweede vraag is of u uw kind tekort kunt doen. Ook daar is geen makkelijk antwoord op te geven. Ik kan natuurlijk zeggen dat het wel meevalt, dat u kinderen niet snel te kort zult doen als u ze in liefde en geborgenheid opvoedt. En dat is ook zeker zo. Echter u geeft uw kinderen vooral ook een voorbeeld en daar hoort ook bij “fouten maken mag.” Als je als ouder perfectie nastreeft zul je echter ook extra veel spanning opbouwen. Dit uit zich vaak in boosheid of angst. Ik kom dit vaak tegen en ik zie dan in hogere mate onzekerheid en faalangst bij ouders die de lat zo hoog leggen. Allereerst bij u als ouder, maar ook als risicofactor voor de kinderen. 

Echter dit antwoord is wel met compassie gegeven. Ik gun u hierin dit eerlijke antwoord, maar gun u ook dat u uw eigen schrikbeeld los kunt laten. Die laatste twee zinnen van uw vraag die raken mij. Zeker, peuters kunnen omgaan met onvolmaakte ouders (die zichzelf accepteren) en ja u kunt compassie ontwikkelen. Vooral als u dat voorlopig als doel stelt en niet het streven naar perfectie. Zie het als een trappetje, elke dag een stapje milder dan de vorige dag. Kijk elke dag even kort terug en let dan vooral eens op alle mooie momenten die er waren. Stop de kritische punten niet weg, maar bedenk dat u een mens bent die mag falen en leren en ontwikkelen en groeien. Net als uw kinderen! 

Met een hartelijke groet,
Anja Diepeveen