Moedeloos van moeder

J.W.N. van Dooijeweert | 1 reactie | 23-10-2017| 16:26

Als het Heilig Avondmaal is geweest en ik vraag aan mijn moeder hoe het voor haar was zegt ze: “Ik was rustig en de dominee zei allemaal dingen waar ik ook in de week mee heb gelopen.” Vaak heeft ze er dan wat vóór gehad, zeg maar. Ze kan enorm kritisch, veroordelend en afwijzend zijn en vooral super wantrouwend tegenover andere bekeringen en kerken. Ik kerkte onlangs met haar in de HHK en ze vond dat ze er erg veel miste, de belofte stond centraal maar je hoorde niet hoe God Zijn volk bekeert en wat je meemaakt op die weg, dat het eerst echt helemaal onmogelijk voor je moet worden etc.

Elke keer als ze deze dingen zegt ga ik helemaal onderuit, gooi ik alles van mijzelf weg en blijf ik supermoedeloos achter. Nooit vraagt ze wat er in mij omgaat en hoe ik iets beleef. Wat me wel opvalt dat ze misschien wel nooit twijfelt aan hun eigen bekeringen. Hoe kan ik als ik zondags bemoedigd wordt deze bemoedigingen vasthouden in mijn hart zonder dat de immense twijfel weer opsteekt dat ik mijzelf bedrieg en het bij mij niets is?

Beste vraagsteller, bedankt voor je vraag. Hij is bij mij helaas even blijven liggen door de drukte van deze week. Maar ik hoop dat ik toch nog iets voor je betekenen kan.

Vragen rond het Heilig Avondmaal zijn in de meeste gevallen lastige vragen. De oorzaak hiervan is die geheimzinnige muur die we rond de dis van de Heere Jezus hebben opgebouwd. Rond ons andere sacrament, de Heilige Doop, is dat niet zo. Het zou bijzonder goed zijn voor ons gemeenteleven als we ook rond het Heilig Avondmaal wat meer open en rechtuit zouden zijn.

Wat je moeder zei (“Ik was rustig en de dominee zei allemaal bekende dingen”) daar komt het vaak op neer. Daar heeft je moeder over lopen denken in de voorbereiding. En dan herkent ze dat aan de tafel. Het is dan goed. Het is rustig in de ziel. Dat is de meest voorkomende belevenis aan de Avondmaalstafel. We moeten daar ook geen schokkende dingen verwachten. Het is het gedachtenismaal ter herinnering aan het lijden en sterven van de Heiland. Het is goed als we daar in stille rust aan kunnen denken.

Ook kan het zijn dat we een extra zegen ontvangen. Dan is het als het ware net of de Heiland Zelf aanwezig is aan Zijn tafel. Ik heb het zelf eens zo heel indringend beleefd toen we Avondmaal vierden met een gemeente van een Indianenstam. Het was voor hen de eerste keer. Indrukwekkend als de Heiland dan Zijn armen om je heenslaat onder de bediening. Maar dit is niet elke keer zo.

Dat kritisch zijn is ons aangeleerd in alle kerken van de afscheiding. Is niet alleen negatief: we moeten kritisch zijn, maar tot op zekere hoogte. Vanaf de afscheiding hadden we een reden om af te scheiden. Het was een (ver)schilpunt in de leer. Vooral merkbaar in de prediking. Vooral het bevindelijk element in de prediking staat dan op de voorgrond. Ook de ‘separerende’ prediking is een heel belangrijk punt. Voor veel mensen onder ons is het geworden tot een uitdrukking: “Ik miste er iets.” Dat kan zo hoog oplopen dat ze naar huis gaan met de zekere overtuiging: “Nooit meer naar zo’n kerk.” Ze vergeten evenwel dat een Bijbelse prediking zonder dat ‘iets’ ook een klop op de deur van ons hart is. En ook een boodschap van God.

Men hoort graag hoe dat volk bekeerd wordt. Maar dan mag het niet afwijken van het standaard stramien. Dan was de dominee er niet zo erg in...  Het is best goed als je iets hoort over de manier “hoe God Zijn volk bekeert”. Maar je hebt er niets aan voor je eigen zaligheid. Het gaat er om dat je zelf Jezus kent als je Zaligmaker. En dat word dan vaak vergeten... en we blijven zelf buiten schot!  
Je hoeft om deze ervaringen niet onderuit te gaan hoor. Kritisch, veroordelend, afwijzend en liefdeloos naar andere kerken reageren mag sowieso niet. Dat is zondige hoogmoed.

Neem het ze niet al te kwalijk dat er aan jou niet gevraagd wordt naar ervaringen. Die heb je immers toch niet... Daar gaat men van uit. Luisteren naar je is een erkennen van het werk van God in je ziel en dat wordt zo snel niet geaccepteerd. Je zou zelf eens een keer heel voorzichtig in vragende vorm iets kunnen zeggen: “Mam, heb jij dat ook zo pijnlijk ervaren dat je toch nog weer in zonden viel?” Ik noem nu maar een voorbeeld.

Blijf gewoon rechtop staan en ga je weg achter de Heere aan. Je hebt met Hem te maken, straks. En niet met mensen.

Je moet het tot een gewoonte maken om na de dienst thuis het hoofdstuk nog een paar keer door te lezen en te overdenken. Schrijf tijdens de preek enkele dingen op en neem die aantekeningen er bij. Bedenk dat de boodschap echt voor jou was. Laat je niet ontfutselen wat de Heere je gaf vanuit Zijn Woord, door de mond van de prediker.

Duw de twijfel opzij met een versje dat je gaat zingen. Misschien alleen maar in je hart. Je kunt de twijfel ook beter baas als je het telkens weer bij de Heere brengt. De Heiland weet hoe wij in elkaar zitten, daarom staat er ook in het onze Vader: “Leidt ons niet in verzoeking maar verlos ons van de Boze.”

Als je ziet dat de bomen van de spoorwegovergang open gaan, dan denk je toch ook niet: “Is het wel echt waar? Bedrieg ik mezelf niet?” Nee! Dan rijd je weer verder. Gewoon de spoorlijn over waar daarnet die trein voortraasde. Zo mag het toch ook zijn met je geloof! Heb je een zegen ontvangen onder de preek; geniet er dan van. Jubel een keer zachtjes of hardop: “Dank U wel Heere!” Dan kun je leven en groeien in je geloofsleven.

Ga je weg met vreugde. De Heere heeft je goed gedaan! Hij nodigt je om in vrije openheid Hem te volgen. Hoe het ook gaat. Altijd maar verder achter Hem aan.

Hartelijke groeten en Gods zegen,
Evangelist Jan van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

266 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven