Ernstig misdragen jegens een ouderling
J.P. van den Brink | 44 reacties | 09-10-2017| 10:21
Vraag
Mijn vriend heeft zich een paar jaar geleden in het openbaar ernstig misdragen jegens een ouderling uit zijn gemeente. Dit leidde tot grote ergernis in de gemeente. Mijn vriend is onder censuur gesteld. Gelukkig is hij intussen tot inkeer gekomen. Hij heeft veel spijt van zijn daad. Hij heeft excuses aangeboden en de man om vergeving gevraagd. Deze kan dat niet aanvaarden. Hij gelooft niet dat het excuus van mijn vriend oprecht is (mijn vriend heeft een vlotte babbel en kan gemakkelijk zijn gevoelens weergeven). Hij wil openbare schuldbelijdenis afleggen om met de gemeente in het reine te komen. Hij heeft daarover meerdere gesprekken met de kerkenraad gehad, maar die blijft openbare schuldbelijdenis uitstellen omdat de gemeente daar nog niet aan toe zou zijn. Dit suddert al jaren. Mijn vriend overweegt nu te verhuizen, maar het stuit hem tegen de borst om met de stille trom te vertrekken. Bovendien: krijgt hij wel een attestatie? Ik begrijp alle standpunten. Daarom vind ik het lastig om met hem te praten over wat hij moet doen.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Bij zit soort zaken moet je eigenlijk veel meer details van de kwestie weten om tot een afgewogen oordeel te komen. Daarom is beantwoording van deze vraag moeilijk in een anonieme vragenrubriek. Het lijkt erop dat de situatie in een impasse is terechtgekomen. Censuur kan en mag geen (semi) permanent karakter krijgen. Censuur is een stap in de kerkelijke tucht en is geen kerkelijke straf in de zin van genoegdoening of afrekening, maar is gericht op het herstellen of bewaren van de heiligheid van de gemeente des Heeren. Het moet òf leiden tot schuldbelijdenis en herstel, of, als inkeer niet volgt, zal de censuurmaatregel naar een volgende trap moeten gaan, wat uiteindelijk tot afsnijding of de christelijke ban zou leiden. Dit laatste lijkt mij hier beslist niet het geval.
Als door de misdragingen de onderlinge verhoudingen ernstig beschadigd zijn kan het van wijsheid getuigen om de benadeelde partij enige tijd rust te schenken voordat een aangeboden excuus of schuldbelijdenis kan worden geëffectueerd. De schuldige partij (je vriend in dit geval) zal bij oprecht berouw er ook begrip voor hebben dat zijn misdragingen een zodanige schade hebben toegebracht dat hij niet te snel mag en kan eisen dat excuus moet worden aanvaard. Er is hier echter sprake van een situatie die al enige jaren duurt. Omdat mij detailgegevens ontbreken moet ik voorzichtig zijn om al te concreet te zijn, maar het komt mij voor dat het niet de bedoeling kan zijn om de procedure om te komen tot herstel te lang uit te stellen.
Allereerst zou je vriend aan de betrokken ouderling kunnen vragen welke concrete bewijzen hij nodig heeft (wat moet je vriend bewijzen of doen) opdat hij wel in staat zal zijn om de excuses te aanvaarden. Een volgende stap zou kunnen zijn dat je vriend de kerkenraad voorstelt om voor dit geval advies in te winnen van een onafhankelijke derde, bijvoorbeeld de consulent, die los van een persoonlijke betrokkenheid kan oordelen (en/of bemiddelen) hoe en wanneer het herstelproces kan worden ingezet. Als de kerkenraad ook hier niet in mee wil gaan, kan je vriend zelf contact opnemen met de consulent om hem rechtstreeks de vraag te stellen tot bemiddeling.
Om redenen van censuur uit je gemeente vertrekken is niet juist. Daarmee zou je indirect het middel van de censuur kunnen ontkrachten. De censuur wordt echter niet opgeheven als je (binnen het kerkverband) van gemeente verandert. Als je vriend uit zijn huidige gemeente wil vertrekken, zal hij een attestatie krijgen, maar in de attestatiebrief zal worden vermeld dat je vriend onder censuur staat, dus ook in zijn nieuwe gemeente zal het herstelproces (inclusief schuldbelijdenis) in gang moeten worden gezet.
Ik hoop echter dat de impasse doorbroken kan worden. Dit vraagt zelfverloochening van alle betrokkenen, wijsheid en geduld. Dan kan de onderlinge liefde worden hersteld. Waar liefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen en het leven tot in eeuwigheid!
Hartelijke groet,
J. P. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
J.P. van den Brink
- Geboortedatum:10-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Eindhoven
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zit zelf ook in deze situatie met de kerkenraad.
Ook onder stille censuur geplaatst .als ik niet het gesprek had aangevraagd,
dan was het nu nog zo geweest , maar ze kennen niet ,zeventig maal zeven maal vergeven,, Denken ze wel aan het zieleheil van de schapen van hun kudde? Sterkte toegewenst jullie houd moed God regeert
Als jullie persoonlijk emailen willen daarover prima
Sorry als ik dit lees:
Maar hebben we er wel oog voor dat er in deze bedeling, waar we buiten het paradijs leven, situaties kunnen voorkomen waar vergeving beslist niet aan de orde is? Dreef Jezus niet de handelaren met een zweep van het tempelplein en keerde Hij niet de tafels van de wisselaren om? En spreekt ook de apostel niet: Hebr 12:16,17 Dat niet iemand zij een hoereerder, of een onheilige, gelijk Ezau, die om een spijze het recht van zijn eerstgeboorte weggaf. Want gij weet, dat hij ook daarna, de zegening willende beërven, verworpen werd; want hij vond geen plaats des berouws, hoewel hij dezelve met tranen zocht
En in de casus die de vraagsteller ons voorhoudt kan ook werkelijk sprake ervan zijn dat de kerkenraad/ouderling gegronde redenen heeft om de uitgesproken excuses en schuldbelijdenis niet te aanvaarden. Dat kan ik op basis van de ons bekende gegevens niet uitsluiten.
Kan ik er niets anders van maken.
En de reactie hiervoor vind ik kortzichtig met deze teksten aan te komen,deze mensen zijn misschien ook zalig geworden GOD weet het.,, wij niet,,
Nogmaals voor deze personen sterkte GOD regeert,, arme kerkenraad,,
Sterkte
Ik hoop dat je mijn voorgaande posts gelezen hebt, dan zie je mijn bedoeling van deze post.
