Kalmerende middelen gebruiken

Ik raad je aan om in gesprek te gaan met een psychiater over je medicijngebruik. Dat je het leven niet kunt verdragen is misschien even wat te dempen met benzodiazepinen maar de echte oplossing komt daar niet uit. Als je het nou een a twee keer per week een keer nodig hebt is het nog te doen, maar als je het meer dan een week achter elkaar doorslikt bouw je al resistentie op waardoor je steeds meer nodig hebt om hetzelfde effect te krijgen. Dat lijdt snel tot verslaving.
Afkicken is moeilijk, want je slikt deze medicatie niet voor niets. De drukte in je hoofd, het gevoel het leven niet aan te kunnen, ik ken het uit eigen ervaring. Ik heb daarvoor tijdelijk antipsychotica geslikt (risperidon en seroquel, heb intussen de seroquel na twee jaar afgebouwd en ben nu bezig de risperidon ook af te bouwen omdat ik na veel therapie en een betere woonsituatie nu ruimte voor heb) Ik weet niet of bij je arts het gebruik van een modern antipsychoticum ooit te sprake is geweest maar die kunnen het zwart-wit denken en de prikkels wat verzachten bij autisme. Ook vlakt het je emoties wat af, wat het leven wat dragelijker kan maken op het moment dat je hevige stemmingswisselingen ervaart. Het is echter geen wondermiddel en ook onder medicatie zul je moeten dulden dat je je gewoon vaak rot voelt. Het kan echter wel hulp bieden voor als je therapie begint (wat ik met klem aanraad als je dat niet al doet). Als je namelijk steeds in 'crisis' zit, steeds zo zwaar depressief voelt dat je nergens anders meer op kunt focussen, kan therapie je vaak niet helpen. Op het moment dat het ergste depressieve/stemmingswisselingen een beetje gedempt wordt komt er soms wat ruimte om te gaan werken aan het onderliggende probleem. Autisme is niet 'op te lossen' maar met op jou toegespitste psycho-educatie en door middel van lotgenotencontacten kun je er wel beter mee leren leven. Als je dat leert kan de depressie een heel stuk minderen. Ook zijn je diagnoses ocd/ocpd en trekken van borderline waarschijnlijk grotendeels te verklaren vanuit je autisme, en hoe daar in de loop van je leven mee omgegaan is door jou en je omgeving.
Ik herken wat je zegt over dwanggedachten over het geloof/jezelf intens slecht voelen tegenover God en mensen. Ik wil je meegeven dat God je hieruit kan bevrijden. God is namelijk niet alleen een straffende God, maar ook een die jou als Zijn kind liefheeft en heel graag als een Vader voor jou wil zorgen. Vraag in gebed om de Heilige Geest, of Hij je wil leren bidden en ontvangen, of Hij je denken wil vernieuwen. Dat wil Hij namelijk voor jou doen. Meestal niet pats boem in een keer, maar langzamerhand. En dan zul je merken dat je als je de bijbel leest steeds meer ook de liefhebbende kant van God kunt zien dankzij Hem. Je bent daarin volledig afhankelijk van Hem want deze verandering kun je zelf niet maken, je kunt hoogstens jezelf op het positieve stuk proberen te richten op het moment dat je merkt dat je dwanggedachten dreigen er met je vandoor te gaan.
Ik weet niet wanneer je gediagnosticeerd bent, of en hoeveel hulp je al gehad hebt, hoe je omgeving met je omgaat en in het verleden met je omgegaan is. Al deze dingen kunnen van grote invloed zijn op hoe je nu met jezelf omgaat. Ik wil je graag hoop geven dat het ook echt weer beter kan worden. Niet beter als compleet autismeloos of altijd gelukkig, je blijft jezelf en zult met jouw beperkingen en krachten moeten leren leven. Maar het is te doen. Er is echter geen snelle oplossing, het is een lang traject waarin je soms optimistisch zult zijn maar soms ook echt je af zult vragen of het ooit nog goed komt. Gelukkig stuurt God mensen op je weg en mag je hun hulp aanpakken, want daar ben je niet te slecht/hopeloos/wat-dan-ook voor. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ik zou graag met je doorpraten als je dat wilt/durft. Je mag mijn emailadres opvragen bij de redactie.

Psychische moeite zal je ongetwijfeld hebben, maar qua diagnoses die je opnoemt vind ik het nogal 'typische' combinaties. Net zoals je anderen ADHD'er of autist noemt vanwege 1 bepaalde actie, vaak genoeg word er gesjoemeld met al die termen. Dan vraag ik me af wie daarop gekomen is en of dat wel goed onderzocht is.

Autisme en OC(P)D zijn liggen apart van elkaar, waarbij je of het één of het ander hebt afhankelijk van een heleboel factoren. Ook OCD en OCPD hebben verschillende invalshoeken. Daarnaast noem je ook nog een beetje borderline. Ik krijg het idee dat je het (deels) aangepraat hebt gekregen van buitenstaanders (lees: internet) die hier iets over denken te weten. Ben je zelf diegene die daarop gekomen is? Dan vind ik het ook niet gek dat heel je hoofd van al die informatie extra overspoelt en overprikkelt raakt.

Daarom: Pas op met de invloeden van buitenaf en je eigen gedachten (zelfonderzoek). Praat jezelf niet meer ellende aan dan er daadwerkelijk is. Vraag een goed onderzoek aan om een helder beeld te krijgen over jezelf. Probeer de rest zoveel mogelijk los te laten. Dat is zwaar, maar dan leer je jezelf wel goed kennen en kan je weten wat jou nu echt dwars zit. Zodra je dat weet, kan je het gaan accepteren en eraan werken. Dan zal je zien dat langzaamaan je leven kan veranderen en verbeteren. Drugs en medicatie door elkaar nemen werkt dat helaas juist tegen. Je bent nu zoals je bent, neem jezelf voor om 1 ding eraan te veranderen en doe dat, alles tegelijk gaat namelijk niet lukken.

Bid en werk eraan, soms moet je jaren wachten en geduld hebben op antwoorden in je leven, maar je zal op Zijn tijd krijgen wat je nodig hebt.