Vreselijke bevallingen door misbruikverleden
J. (Jantine) Stam-van de Beek | 4 reacties | 04-09-2017| 12:41
Vraag
Ik ben een gelukkige jonge moeder van vier prachtige kindjes en dankbaar voor mijn lieve man. En al gaat echt niet alles vanzelf... wat hebben we het goed! Waar ik mee worstel is het volgende. De bevallingen zijn allemaal in mijn ervaring zo vreselijk geweest. Ik kan het eigenlijk niet in woorden uitdrukken. Ik heb er eindeloos over gelezen. Cursussen gevolgd en gepraat met mijn omgeving en verloskundige. En na elke bevalling was er weer die diepe teleurstelling, ik kan het niet. Het ligt aan mij, ik stel me aan. Wat heb ik me hier eenzaam in gevoeld. Vooral omdat de bevallingen allemaal volgens het boekje waren, vrijwel geen complicaties etc. Ik heb nooit begrepen waarom ik de pijn dan absoluut niet kon verdragen. Ik had het gevoel dat ik zou bezwijken, doodsangst heb ervaren. De onmacht, het kwam als een lawine over me heen. En keer op keer kreeg ik te horen: je doet het heel goed. En ook zonder pijnbestrijding is het me thuis gelukt. Aan de begeleiding heeft het niet gelegen. En natuurlijk was er die enorme opluchting. Maar die vreselijke angsten hebben zoveel indruk gemaakt en dat raak ik niet kwijt.
Na de laatste keer ben ik me er meer in gaan verdiepen. En eindelijk kwam ik erachter waardoor het voor mij zo anders is als voor de meeste vrouwen. In het verleden ben ik jarenlang misbruikt. Voor zover dat mogelijk is, is dat verwerkt. Maar nu blijkt dus dat daar een link tussen is. Op de verloskundigenpraktijk waren ze daar van op de hoogte maar is ondanks mijn openheid over al die angsten ook niet die link gelegd. U begrijpt, er ging een wereld voor me open. Wat herkende ik mezelf in veel verhalen. De controle verliezen over je lichaam tijdens zo`n heftige gebeurtenis is iets wat onbeschrijfelijk moeilijk is. Voor wellicht de meeste vrouwen. Maar van de natuurlijke endorfine maak je eigenlijk geen gebruik als je van binnen zoveel paniek en angst hebt en je ertegen verzet. Waardoor de pijn misschien nog wel erger is...
En dan is de vraag, wat nu? Het is een gebeurtenis die zo heftig is waar je je niet van te voren echt op kunt oefenen. En onervaren ben ik inmiddels niet meer. Hulp heeft nu naar mijn idee geen zin. Ik kan praten wat ik wil, maar die angst en de pijn zal er tijdens een bevalling echt weer zijn. Het is de pijn die voor mij het grootste struikelblok is. Maar we zijn nog zo jong. Onze wens is om als de Heere het ons geeft, open te blijven staan voor kinderen. Waarbij we ook ons verstand gebruiken. Maar we zijn nog zo jong en in ons hart is het verlangen naar een groot gezin. Maar vaak denk ik, het is niet voor mij weggelegd. Maar zo wil ik niet denken. Ik wil niet de makkelijkste weg kiezen, maar vertrouwen dat God voor ons zorgt, ook als het moment weer daar is. En met mijn verstand weet ik dat ik er dan echt weer doorheen kan komen. Maar als ik bijvoorbeeld buikpijn heb dan denk ik gelijk, oh nee, nooit meer een bevalling. Op mijn werk kan het me ook belemmeren, omdat ik dan afgeleid ben door die gedachten. Nu weet ik dat een ruggenprik uitkomst kan bieden bij de pijn. Maar ook daar heb ik geen rust in. Bij een eerdere bevalling was het herstel daarna zo moeizaam, mede door de kunstverlossing. En de kans daarop is toch een stuk groter. Ik weet het nu niet goed meer. Moet ik accepteren dat een bevalling gewoon zo is voor mij? Of moeten we zeggen, voorlopig geen kinderen meer...
Antwoord
Beste vragenstelster,
Ik lees in jouw vraag een herkenbare worsteling. Rationeel vind je dat je niet zou mogen zeuren (“alles is volgens het boekje gegaan, God helpt me er doorheen”), maar emotioneel zegt je ziel (en lichaam) iets héél anders, namelijk dat je intens/ondraaglijk geleden hebt. Die innerlijke worsteling is misschien nog wel het zwaarst.
Hoe je schrijft over de diepe teleurstelling en het je niet begrepen voelen na elke bevalling raakt me. Dat moet erg verwarrend voor je geweest zijn. Hoewel iedereen het goed bedoelde met de steun en adviezen, bleef jij je alleen voelen in je nood.
Ik krijg tijdens het lezen de indruk dat je al een bewonderenswaardig proces achter de rug hebt, waarbij je deze gevoelens met vallen en opstaan serieus leerde nemen. Opvallend hoe helder je ze kunt omschrijven. Dat getuigt van moed om eerlijk stil te staan bij wat er in je hart omgaat. Ik denk dat ik je hierin niets hoef uit te leggen, je zit op het goede spoor. Je bent aan het erkennen dat wat je voelt niet gek is en dat je het serieus mag nemen alvorens je weer kunt groeien in vertrouwen. Daarbij neem je mee dat je jarenlang misbruikt bent. Er zijn geen woorden voor hoeveel schade dat aanbrengen kan. Ik geloof dat juist deze gevoelens aanvaarden en ze in alle intensiteit delen met de Heere, met jezelf en met elkaar op dit moment jouw klus is. Dan hoef je het voorlopig verder nog niet te weten. Dit is namelijk het proces van overgave.
Ik ben benieuwd wat dit met je doet, de overweging om geen kinderen meer te willen uit zelfbescherming tegen de herhaling van wat je hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat je dit een gevoel geef dat je als moeder faalt. Mag je dit echt voelen? Dat je eigenlijk niet meer wilt, niet meer, niet nog een keer? Ik ben er ook benieuwd naar hoe dit relationeel gezien voor jullie is.
Je schrijft dat je niet verwacht dat hulp zin heeft. Ook schrijf je dat de pijn het grootste struikelblok is. Ik geloof inderdaad niet dat hulp je zou kunnen bieden dat je ervan verzekerd zult zijn dat de pijn draaglijk is.
Tegelijkertijd zou ik je daarover een vraag willen stellen: Wat denk je nodig te hebben ín de pijn alvorens je een nieuwe bevalling aan zou durven? Is het mogelijk dat niet de pijn het grootste struikelblok is, maar de gevoelens van paniek en angst, veroorzaakt door het verliezen van de controle?
Wanneer dat zo is, dan geloof ik dat er hoop is. Aan pijn en machteloosheid kun je weinig veranderen (ze krijgen hooguit een andere betekenis). Maar als de pijn en de machteloosheid er mogen zijn (tegenover gecontroleerd moeten worden) en je ze niet meer alleen hoeft te dragen, is dat een bescherming tegen paniek en angst. Kan je man mogelijk ontdekken hoe hij je meer steun kan geven in je eenzaamheid? Misschien kan een ander soort hulp je/jullie hierin steunen?
Juist jouw verwerkingsproces waarin je (oude en recente) gevoelens van pijn en machteloosheid aan het verwerken en delen bent is volgens mij de weg naar het beleven van het vertrouwen waar je naar verlangt.
Geen eenvoudige weg maar wel één die we niet alleen hoeven gaan.
Het ga je goed.
Vriendelijke groet,
Jantine Stam
Dit artikel is beantwoord door
J. (Jantine) Stam-van de Beek
- Geboortedatum:07-12-1987
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat goed dat je hier je vraag stelt. Ik heb een paar zware bevallingen meegemaakt en later paniekaanvallen gehad, dus ik denk ik je een beetje begrijp...
Je stelt je absoluut niet aan, ik vind je juist heel moedig en sterk!
Ik begrijp dat je denkt dat hulpverlening niet meer nodig of nuttig is. Maar ik heb het zelf wel als heel fijn en helpend ervaren, dat iemand mij begeleidde hoe ik het beste met mijn paniekgevoel om kon gaan. Dat zou ik jou ook gunnen als je daar nog geen hulp bij hebt gehad.
Verder ken ik iemand die om deze reden keizersnedes heeft gehad. Dus dat is misschien ook nog iets wat je kunt overwegen. Geboorte door keizersnede heeft ook nadelen en kan niet te vaak/snel achter elkaar, omdat je baarmoederwand er zwakker van wordt en dat weer risico's met zich meebrengt.
Ik hoop dat juist de (h)erkenning dat je nu weet hoe het komt, dat het zo zwaar zo voor je was, je verder gaat helpen. Geef jezelf de ruimte en vraag ruimte voor jezelf en jouw gevoelens. Jouw gevoel mag er zijn, ontkennen of wegstoppen maakt het moeilijker. Erkenning helpt echt, je bent niet raar en doet niet moeilijk!!!!! Ik heb respect voor jou en voor hoe je ermee omgaat!
Sterkte en groetjes.
Ik ben zelf werkzaam bij zo'n polikliniek en ik zou je aanraden om zo'n afspraak bij een POP verloskunde poli te laten maken. Gynaecologen hebben veel ervaring met patiënten die misbruikt zijn, ze kunnen je ongetwijfeld in een gesprek de mogelijkheden die er zijn vertellen.
Om je te kunnen berichten heb ik een account aangemaakt. Ik denk dat er een boekje is dat je gigantisch zou kunnen helpen: Supernatural Childbirth van Jackie Mize. Laat je niet afschrikken door de titel, het is een boekje met bijbelgetrouwe principes. Het gaat erover dat pijn wordt veroorzaakt door angst. Angst ingegeven door onze tegenstander. Wanneer je deze weet te bestrijden met gebed blijft de angst en de pijn uit.
Ik heb het aan den lijve mogen ondervinden. Ik heb drie kindern gebaard met de wetenschap die in dit boekje staat. Mijn bevallingen waten nagenoeg pijnloos, ik heb ze biddend doorstaan.
Ik was heel bang voor de bevallingen en ben oo zoek gegaan naar Gods antwoord, deze staan in de bijbel en worden in het boekje van Jackie uiteengezet.
Het boekje is te koop online bij de grootste boekenwinkel van Nederland. Het is alleen in het Engels beschikbaar. Het is zo fantastisch dat ik zelfs heb overwogen het te vertalen.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je het zult gaan lezen en toepassen. Dan zul je een fatastische getuigenis kunnen afleggen!
Liefs Keren
Een heel herkenbaar verhaal. Ik ben ook helaas ook misbruikt. Met mijn man er over praten lukte en ging ook altijd goed. Ook ik dacht dat ik het misbruik goed verwerkt had. Ontspannen tijdens mijn bevalling lukte niet met als gevolg dat ik toch nog een ruggenprik kreeg. Uiteindelijk is ons kindje wel via natuurlijke weg geboren. In de periode daarna kwamen we er steeds meer achter dat ik het misbruik helemaal niet verwerkt had. Ik ben toen op advies van EMDR therapie gaan volgen bij een christelijk instelling. Hoe het met evt. Een volgende bevalling zal gaan weet ik niet. Wel denk ik dat het altijd een punt blijft. Dat jij dus pijn ervaar vind ik ik niet gek.. ik adviseer je toch om als nog een therapie te gaan volgen. EMDR is een pittige therapie, ook boor je man, maar wel een goede. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.
