Handhaven van grenzen

Alie Hoek - van kooten | Geen reacties | 31-08-2017| 15:33

Ik heb een vraag over verkering en seksualiteit. Ik ben 23 en mijn vriend is 30 en we hebben sinds vijf maanden verkering. We genieten erg van elkaar, van elkaars aanwezigheid, van de manier waarop we elkaar aanvullen en van intimiteit als breed begrip. Met seks willen we graag wachten tot ons huwelijk, als God een huwelijk aan ons geeft. We wonen echter ver van elkaar en zijn in de weekenden veel bij elkaar en overnachten dan ook bij elkaar (of bij elkaars ouders). Omdat we ook al een zelfstandige woning hebben, zijn we veel bij elkaar thuis. Omdat we geen seks willen voor het huwelijk en we seks ook nog veel te vroeg vinden (het zou nu nog niet passend zijn in onze relatie), hebben we hierin zorgvuldige grenzen afgesproken waaraan we elkaar ook houden. Met name mijn vriend lukt het goed zich echt aan deze grenzen te houden. Voor mij is het veel moeilijker. Als we bij elkaar blijven slapen zorgen we er altijd voor dat we in een andere ruimte slapen, we reserveren dan bijvoorbeeld in het studentenhuis een andere kamer of een van ons slaapt in de woonkamer.

De laatste tijd vind ik dit veel moeilijker. We verlangen naar elkaar en ik verlang ook heel sterk naar geborgenheid. Hoewel onze lichamelijke gevoelens heel sterk zijn, wil ik echt nog geen gemeenschap, maar als we tien meter van elkaar elk in ons eigen bed liggen na een uur gezellig gepraat en geknuffeld te hebben, voel ik me ontzettend alleen, afgewezen en eenzaam. Ik word hier dan heel verdrietig van en merk dat ik heel graag bij mijn vriend wil zijn, samen in een bed liggen en samen in slaap vallen. Ik merk ook dat ik me dan niet meer kan bedenken waarom ik dat niet zou doen (al weet ik dat het handhaven van grenzen heel lastig wordt als we dit wel zouden doen). Soms is dit verlangen zo sterk, dat ik bijna een hekel krijg aan het hebben van verkering.

Door dit verdriet en de eenzaamheid, denk ik nu soms: “Laat ik maar gewoon bij hem in bed gaan liggen, dan gebeurt het maar.” Ik wil geen gemeenschap voor het huwelijk, maar hoe kan ik dit doen zonder steeds zo verdrietig/eenzaam te voelen? En, is dit iets wat andere vrouwen herkennen? Kan je ook God gehoorzamen zonder zoveel frustratie te voelen steeds? We praten hier samen veel over, maar omdat ik er niet uit kom stel ik deze vraag.

Beste vraagstelster,

Allereerst wil ik zeggen dat het fijn is dat jullie elkaar zo gevonden hebben en ook dat je erg kunt genieten van elkaar en de manier waarop jullie elkaar aanvullen enzv. zoals je zelf schrijft. Ook mooi en gezond dat je je lichamelijk tot elkaar aangetrokken voelt. Maar helaas ervaar je nu ook negatieve gevoelens. Je verlangt naar elkaar, knuffelt met elkaar en dan ga je uit elkaar en val je toch alleen in slaap. Dat geeft gevoelens van eenzaamheid en zelfs je afgewezen voelen zoals je schrijft. 

Maar misschien is het wel eens goed om je in te denken hoe je je zou voelen als je wèl gemeenschap zou hebben gehad terwijl je dus nog niet getrouwd bent. Zou je dan niet heel graag ruilen met de situatie zoals die nu is? Heel wat stelletjes die wel met elkaar naar bed zijn geweest, zouden wat graag met jullie willen ruilen. Ook al lig je ‘s avonds alleen in bed, je weet toch dat je van elkaar bent en bij elkaar hoort en van elkaar houdt en voor elkaar gaat? Ik wil er maar mee zeggen of het wel terecht is dat je je zo alleen voelt. Ik denk dat het ook een beetje in je hoofd zit. Gevoelens kun je toch ook corrigeren met je verstand? Gevoelens kun je echt wel sturen. Als dat negatieve gevoel weer omhoog komt, zou je toch ook kunnen denken: “Wat fijn dat we het weten vol te houden en wat kunnen we trots zijn op elkaar dat we elkaar daarin zo weten te respecteren?” Het is toch ook maar hoe je er tegen aan kijkt.

Ik denk ook dat het in jullie situatie goed is om niet al te lang te wachten met te gaan trouwen. Als je zo zeker van elkaar bent en ook weet dat je echt bij elkaar hoort enzv., wat verhindert je dan om te gaan trouwen? En als je de trouwdatum hebt vastgesteld kun je tenminste concreet ergens naar uit kijken en al beginnen met aftellen.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

940 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven