Klaar met het geloof

Ds. W. F. 't Hart | 27 reacties | 15-08-2017| 08:00

Ik ben een vijftienjarig meisje en als ik eerlijk ben, ben ik echt helemaal klaar met de kerk. Het begon toen ik begin veertien was. Ik ging me verdiepen in wat ik nou eigenlijk geloof. Dat was toen een periode dat ik echt heel erg met het geloof bezig was op een goede manier. Ik bad en las elke dag en ik was doodsbang dat God zou terug komen of ik moest sterven en ik niet bereid was om God te ontmoeten. Die periode duurde sowieso een halfjaar tot een jaar. En ik maar elke dag bidden. En echt, ik bad oprecht, maar God gaf gewoon geen antwoord. Na een tijdje had ik echt zo iets van: ja het zal wel, God belooft van alles, dat wat je bidt je ook krijgt en als je bidt in Zijn Naam dat je dan verhoring krijgt en er gebeurde niks. Ik snapte ook wel dat God je echt niet in 5 minuten bekeert, maar na ongeveer een jaar had ik het helemaal gehad.

En ik was niet alleen klaar met het geloof omdat God mij met al m’n vragen liet zitten, maar ik was ook gewoon helemaal klaar met al die regels. God kijkt toch naar je hart? Waarom mag je dan volgens al die dominees geen broek aan als meisje? En waarom zou je geen make up mogen dragen? En waarom moet je perse een hoed op in de kerk? Waarom worden altijd de vrouwen achtergesteld en gediscrimineerd in het geloof? Waarom zou je niet dronken of aangeschoten mogen worden? Dat is toch leuk? En waarom is er zoveel ellende in de wereld? En waarom genas God mijn oma niet aan kanker, maar liet Hij haar sterven? En als ik dan van die vragen heb en als ze op tafel komen, krijg ik dit antwoord van me ouders: “Ja zo staat het in de Bijbel.” Waar slaat dat antwoord op? Hiermee los je niemands vragen op. Waarom staat het dan in Bijbel? Daar hebben ze dan geen antwoord op of ik krijg te horen dat God dat wil en het daarom moet. Ja, waarom wil God dat dan? Ik bedoel al die vragen heel serieus, maar als je altijd van die vage antwoorden krijg, is het toch logisch dat je later denkt, wat is dit toch krom allemaal?!

Ik ben er gewoon klaar mee. Ik wil kunnen genieten van het leven, je leeft maar een keer! Ik kan gewoon niet genieten door al die zware regels op te volgen. Als je het mij vraagt lijken we net op die farizeeërs. Kerken stromen leeg, wat wel erg is maar ook begrijpelijk. Wie vindt het geloof nu nog interessant of aantrekkelijk als je bijna niets mag en je je alleen maar aan die zware regels moet houden. Ik heb nu ongeveer een jaar dat ik echt denk: ik wil of een lichtere kerk of geen kerk. En ook vanwege het feit dat ik geen antwoorden krijg op al mijn vragen, kan ik ook die regels niet naleven. Dat is een van de redenen dat ik geen hoed meer op doe en ik zo veel mogelijk probeer te genieten. Ik merk ook door bijvoorbeeld met vriendinnen en vrienden gezellig naar een café te gaan dat dit veel leuker is dan bijvoorbeeld een jv-avond. De reden dat ik niet meer naar jv ga is omdat mijn vriendinnen en ik er klaar mee waren en bij de andere meiden konden we geen aansluiting krijgen. Gelukkig mocht ik zelf beslissen van mijn ouders of ik bij jv weg wilde of niet. Ik ben enorm blij dat ik er weg ben gegaan. Het was gezellig, maar de vrijdagavonden die ik nu doormaak zijn een stuk leuker. Helaas kan ik dat niet delen met mijn ouders omdat ik dan zeer waarschijnlijk de week erna niet meer weg mag op vrijdagavond. Ik vraag me trouwens af wat er mis is met gezellig een cafeetje pakken? Ik drink meestal één tot twee wijntjes, dus aan dronkenschap kan het niet liggen. Ik ben zelf ook nog nooit dronken geweest, daarvoor vind ik me nog nog te jong. Pas bij zeventien jaar of zo. Aangeschoten zijn is anders. Dat heb ik al een aantal keer mogen ervaren bij mezelf. 

Maar precies op avonden dat het heel gezellig is en ik echt geniet gebeurt er iets waardoor heel mijn avond verknald wordt. Afgelopen vrijdagavond gingen mijn vriendin en ik een nachtje door. Maar er is iets heel erg vervelends gebeurd waar ik nu nog steeds mee loop. Bijna elke keer gebeurt er iets waardoor mijn avond verknald is. Zou God dat zijn om te laten zien dat ik misschien verkeerd bezig ben? Maar dan zie je bij iedereen daar dat ze een perfect leuk leventje leiden en bij mij gaat dan natuurlijk van alles mis. En als ik dan wil weten waarom God zoiets doet, krijg ik daar waarschijnlijk net zoals bij al mijn andere vragen geen antwoord op. Daar word je toch moe van.

Ook bij mijn gezinssituatie thuis. Ik heb veel ruzie met mijn ouders omdat ik helemaal klaar ben met die regels. Als ik vrijdagavond om 24.00 uur thuis kom, krijg ik een enorme preek. Als mijn broer van twee jaar ouder om 3 uur ‘s nachts thuis komt is het alleen: “Volgende keer op tijd” (wat uiteraard niet gebeurt). Dat is toch ook oneerlijk? En al die ruzies en regeltjes en al die vragen, zorgen er automatisch wel voor dat ik steeds meer en vaker dingen ga doen die niet mogen. Ik vraag me af hoe ik dit als ik achttien ben aan mijn ouders ga vertellen. Mijn moeder heeft me vorig jaar met mijn broer met jv naar een poplezing gestuurd, maar ‘t is er eigenlijk alleen maar meer van geworden. Maar mijn moeder had geen flauw idee dat ik toen begon te walgen van het geloof, wat nu al veel groter is. Ik weet van een aantal broers die nog erger denken dan ik en ik weet ook dat mijn ouders dat weten. Maar ik wil ze niet kwetsen door te zeggen dat óók ik er klaar mee ben. Maar ik ben wel van plan wanneer ik achttien ben mijn eigen ding te gaan doen.

Ik verwacht ook niet dat God me die twee tussenjaren mij nog zal bekeren. Ik leef als een werelds mens, ik scheld met elke ziekte en elk geslachtsdeel die er in me opkomt (geen kanker), ik vloek soms en ik geloof niet dat het geloof is bestemd voor mij, anders had God me wel bekeerd, maar iets zegt in mij van wel. Maar waarom heeft God me dan niet bekeerd in de tijd dat ik echt naar Hem zocht? Dan was ik in elk geval niet in deze ‘levensstijl’ terecht gekomen. Ik bid nog wel elke avond omdat ik, ondanks dat ik klaar ben met de kerk enz., toch geloof dat God bestaat en dat Hij ooit een keer terug komt. Maar ik heb de afgelopen 2-3 jaar wel gemerkt dat God niet veel van mijn gebed verhoort. Ook niet in de tijd toen ik Hem echt oprecht zocht! Van bijvoorbeeld school, onzekerheid en geloof is bijna niks verhoord. Dan komt God toch niet Zijn beloften na?

Ik snap eigenlijk niks van het geloof, maar als ik daar met iemand over praat en ik stel een vraag, krijg ik de vaagste antwoorden. Is het geloof wel voor iedereen? En is het überhaupt wel voor mij? Waarom luistert God niet? Met al mijn vragen naar God gaan is geen optie want antwoorden krijg je toch niet. Hoe moet ik het dan doen? Nog even en ik geloof niet meer dat God bestaat en ben ik echt weg uit de kerk, denk ik. Mijn ouders zwaar teleurgesteld en uiteindelijk nog steeds geen antwoord op mijn vragen. Heeft u tips hoe ik kan omgaan met onbeantwoorde vragen, ruzies thuis en over het geloof? En heeft u antwoorden op de gestelde vragen? Ik weet het, het is een enorm lang verhaal, maar ik hoop dat u me kunt helpen.

Een 15-jarig meisje uit de HHK.

Beste jongere,

Je hebt heel veel vragen. Ik ben erg blij dat je ze stelt en dat je ze onder woorden durft te brengen. Ik vind het fijn om te merken dat je zo met het geloof en met geloofszaken bezig bent. Tegelijkertijd kan ik me voorstellen dat je enorm teleurgesteld bent. Zowel in je ouders, als in de kerk, maar bovenal ook in de Heere. Je vragen zijn een tijdje blijven liggen, omdat ik er eerst goed over na wilde denken wat ik je voor antwoord zou gaan geven. Je vragen verdienen namelijk een eerlijk en helder antwoord en dat kost enige tijd. Als iemand de moeite neemt om de worstelingen weer te geven die hij of zij in zijn of haar leven ervaart, dan kan ik op z’n minst de moeite nemen daar uitgebreid en eerlijk op in te gaan.

Je hebt heel veel vragen en je bent in je jonge leven al tegen heel veel teleurstellingen aangelopen. Je hebt de Heere eerlijk en oprecht gezocht. Maar je vindt het oneerlijk en onterecht dat de Heere juist je oma heeft laten sterven, terwijl Hij machtig is om haar te genezen. De vragen die je hebt, kun je wel bij je ouders kwijt en dat is fijn! Wat minder fijn is, is dat je ervaart dat ze zich gemakkelijk van je vragen afmaken door te stellen: “zo staat het in de Bijbel.” Dat gaat over vragen met betrekking tot uiterlijkheden: wel/geen lange broek, make-up e.d. Uiteindelijk leef je in een enorme spagaat: je wilt uit het leven halen wat erin zit, want als God bestaat dan was er niet zoveel ellende en dan had Hij ook je oma genezen enzovoorts. Terwijl er toch ook iets is, wat in je knaagt en je voorhoudt: God bestaat wel, Hij komt terug en dan moet ik veranderd zijn, anders kom ik in de hel terecht. Je omschrijft het heel treffend en tekenend: je leeft maar één keer. Er is geen tijd om je te vergissen. Wat moet je nu doen? 

Wat mij trof toen ik je vraag las, was: “Bijna elke keer gebeurt er iets waardoor mijn avond verknald is. Zou God dat zijn om te laten zien dat ik misschien verkeerd bezig ben?” Weet je wat ik merk in je vraagstelling? Mijn indruk is, dat je ten diepste weet wat voor antwoord de Heere aan je moet geven als je Hem ergens om vraagt en als Hij dan een ander antwoord geeft dan je verwacht, dan geeft Hij geen antwoord. Je wilt in feite dat de Heere het goedkeurt dat je naar het café gaat, dat je daar lekker doorzakt en er heerlijk aangeschoten vandaan komt én dat je een gelovige bent. Onthoud dit goed: je hebt hier een antwoord van de Heere gekregen! Je hebt Hem gebeden, heel goed! Ik ga ervan uit dat je daarin je tijdsbesteding ook genoemd hebt. En dat je in Hem wilt geloven. Nu leidt de Heere je leven zo dat je avonden, die volgens jou heel gezellig moeten verlopen met best wel wat alcohol, eindigen in een desillusie. Je mag dat inderdaad als antwoord van de Heere zien. Hij vraagt van jou je hele leven, je hele hart. Wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen. Jij bent je bewust aan het afkeren, maar de Heere laat je nog steeds niet gaan. Ik merk helaas ook dat je vrienden hebt die je die verkeerde kant op meezuigen. Misschien is het verstandig om eens helemaal uit je omgeving weg te gaan om zo tot rust te komen. Om al de vragen die je hebt eens rustig te beantwoorden. En om stil te worden voor de Heere (Psalm 62). Wellicht is l'Abri-france  iets voor je als je 16 bent.

Goed, dit waren wat algemene opmerkingen. Ik wil nu meer inzoomen op de specifieke vragen die je hebt. Het is zo dat de Heere naar je hart kijkt. En je zou dan het idee kunnen krijgen: als het met mijn hart goed zit, dan zit het met de rest van mijn leven ook wel goed. Regels zijn dan overbodig. De Heere Jezus zegt in Matthéüs 15:19: “Want uit het hart komen voort boze bedenkingen, doodslagen, overspelen, hoererijen, dieverijen, valse getuigenissen, lasteringen.” Met andere woorden: wat in je hart leeft, komt naar buiten. Dat geldt als je ongelovig bent, dat geldt als je gelovig bent. Het verschil tussen ongelovigen en gelovigen ligt hierin, dat ongelovigen geen berouw hebben over die verkeerde dingen die uit hun hart naar voren komen. Voor gelovigen is het een zaak van verdriet als zij na ontvangen genade toch weer in zonde vallen. Dus ja, de Heere kijkt naar je hart en nee, zonder regels kunnen we niet.

Ik vergelijk het vaak met liefde die er is tussen een jongen en een meisje. Zijn er regels in een relatie? Niet per se. Maar als het goed is, doet de jongen wat het meisje fijn vindt en andersom. Zo is het ook in het dienen van de Heere. Er zijn regels, maar in principe dien je de Heere uit liefde en met blijdschap. En wanneer je dat op die manier doet, zul je ook ervaren dat de regels niet zwaar zijn. De Heere Jezus zegt het Zelf: want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht (Matthéüs 11). Dan vind je je lust in Zijn gebod (Psalm 26:1, berijmd).

Wat betreft het dragen van een (lange) broek, make-up, achterstellen van vrouwen in het geloof, daar zijn al heel wat vragen over beantwoord hier op Refoweb. Ik zeg er dit over: dit zijn allemaal middelmatige zaken, waar de zaligheid niet mee staat of valt. 

Je andere vraag over het dronken of aangeschoten worden: je bent vijftien jaar en de Nederlandse wetgeving is daar dan sowieso duidelijk over. Je mag nog geen alcohol... Verder kan het leuk lijken dat je aangeschoten of dronken wordt, maar je weet dan vaak niet meer wat je doet. En of het achteraf nog steeds leuk is? Wat dat betreft houd ik me maar aan die slogan: drank maakt meer kapot dan je lief is.

Waarom is er zoveel ellende in de wereld? En waarom genas God mijn oma niet aan kanker, maar liet Hij haar sterven? Dat zijn heel moeilijke vragen. En ik moet je zeggen: ik weet ook niet waarom de Heere dat gedaan heeft. Wel wil ik je het volgende doorgeven, wat ik tegenkwam in het boek “Jezus onze bestemming” van ds. Wilhelm Busch (download gratis, red.).

“Ik herinner mij een voorval uit de tijd dat ik nog niet zo lang predikant was. Ik was zevenentwintig jaar oud en juist in Essen aangekomen, toen er een grote staking onder de mijnwerkers uitbrak, die destijds de gemoederen zeer verhitte. Op een dag kom ik langs een plein. Daar staat een man op een zeepkist en houdt een indrukwekkend betoog voor de omstanders. Hij heeft het over hongerige kinderen, uitbuitingen werkloosheid. Opeens ziet hij mij, herkent me en brult: 'Ha, daar hebben we de dominee! Kom eens hier, man?' Nu, zo'n vriendelijke uitnodiging, daar geef ik graag gevolg aan. Dus loop ik op die menigte toe. De mannen gaan wat opzij, zodat ik bij de spreker kan komen. Er staan zo'n honderd mijnwerkers om me heen. Ik voel me een beetje onwennig. Op zulke situaties ben ik op de universiteit niet voorbereid. En dan steekt hij van wal: 'Hoor eens, dominee! Als er een God is, waarvan ik niet weet – maar er kan er één bestaan dan zal ik, als ik dood ben, voor Hem gaan staan en tegen Hem zeggen...' en toen begon hij te schreeuwen: ' “Waarom hebt u toegelaten dat mensen op de slagvelden op gruwelijke wijze zijn omgekomen?! Waarom hebt u toegelaten dat kinderen verhongeren, en anderen eten weggooien omdat ze teveel hebben?! Waarom hebt u toegelaten dat mensen ellendig wegkwijnden aan kanker?! Waarom? Waarom?” En dan zal ik tegen hem zeggen: “Jij, God, treed af! Weg met jou! Verdwijn!”

 Zo schreeuwde die man. En toen ben ik ook gaan schreeuwen: 'Helemaal juist! Weg met die God! Weg met die God!' Opeens wordt het volkomen stil. De spreker trekt een verbaasd gezicht en zegt: 'Wacht eens! U bent toch dominee! Dan mag u toch niet roepen: “Weg met die God!'” Ik antwoord: 'Luister eens goed! Een God, waar jij zo voor gaat staan, voor wie jij zo'n grote mond kunt opentrekken, die Zich zo ter verantwoording laat roepen, voor wie jij als rechter kunt staan en die jouw beklaagde is – die bestaat alleen in jouw verbeelding. Tegen zo iemand kan ik ook alleen maar zeggen: “Weg met die God!” Weg met die onnozele God, die de mensen in onze tijd zelf bedacht hebben, die wij kunnen aanklagen, opzijzetten of terughalen – al naar behoefte! Die God bestaat niet!

Maar ik zal jou eens wat vertellen: er is een andere, een echte God. Voor Hem zul jij als beklaagde komen te staan, en dan zul je je mond niet eens open kunnen doen, want Hij zal jou vragen: “Waarom heb je Mij niet geëerd? Waarom heb je niet tot Mij geroepen? Waarom heb je een onfatsoenlijk leven geleid? Waarom heb je gelogen? Waarom heb je haat gekoesterd? Waarom heb je ruzie gemaakt? Waarom heb je...?” Zulke vragen zal Hij jou stellen. Dan zullen de woorden jou in de keel blijven steken! En dan zul je op die duizend vragen niet eens kunnen antwoorden!
Er bestaat geen God tegen wie wij kunnen zeggen: Weg met je! Maar er bestaat een heilige, levende, reële God, die weleens tegen ons zou kunnen zeggen: “Weg met jou!'” En ik wil u nog iets zeggen: Als u vandaag de dag mensen hoort die God verwijten: 'Hoe kan God dat allemaal toelaten? Waarom zwijgt God?', dan moet u tegen hen zeggen: 'Een God die wij zouden kunnen aanklagen, is een dwaze, zelfbedachte God! Er is maar één heilige God, die óns aanklaagt. U en mij!' Hebt u Gods geboden onderhouden? Wat stelt u zich eigenlijk voor? God neemt zijn geboden hoogst serieus. Wij zijn de beklaagden, niet God.

Je hebt ook een vraag over het dragen van een hoed. Had ik het net over bijzaken, het dragen van een hoed is een Bijbelse zaak. Paulus schrijft daar duidelijk over in 1 Corinthe 11. Het dragen van een hoed heeft niets met onderdanigheid of achterstelling van vrouwen te maken, maar is een zaak van eer. Ds. C. den Boer heeft hier een prachtige uitleg over geschreven. Zie hierover deel XV dat gaat over vers 1-6 van 1 Corinthe 11. 

Je schrijft over de ruzies die je thuis hebt. Ga eens na bij jezelf: ervaar je liefde tot je ouders? Aan de ene kant is er de openheid tot het bespreken van vragen. Aan de andere kant lijkt het erop dat je hen probeert te provoceren of dat je negatieve aandacht wilt. Je weet dat ze teleurgesteld zijn, je zult ook merken dat je hen verdriet doet met wat je doet en je geeft aan dat je hen niet wilt kwetsen.

Ik kan me voorstellen dat als je stopt met het uitgaan naar cafés e.d. op vrijdagavond, dat je zit met je tijdsbesteding op die dag. Zijn er ook nog andere dingen die je zou kunnen doen op vrijdagavond? Zou je wat meer kunnen investeren in je ouders, door bijvoorbeeld te shoppen met je moeder of iets anders leuks samen te doen?

Ook ervaar je ongelijkheid in de behandeling van jezelf en hoe je ouders je broer behandelen. Ik begrijp dat je dat zo ervaart. Wanneer je het rustig op je in laat werken, zul je met me eens zijn dat er ook verschillen zijn tussen jou en je broer die zorgen voor een andere behandeling. Je broer is zo goed als meerderjarig, jij bent nog minderjarig. Ook zal er vermoedelijk altijd verschil blijven in het uitgaan van jongens en meisjes. Een jongen wordt door ouders vaak toch als weerbaarder gezien dan meisjes. Verder, laat je toch alsjeblieft niet meer verleiden tot het aangeschoten zijn. Je merkt, als je dat bent en je thuiskomt, je een ‘hele preek’ krijgt. Wanneer je aangeschoten bent, weet je niet meer exact wat je zegt; dit bevordert de communicatie niet. 

Weet je wat me tot slot ook raakte in al je vragen? “Ik snap eigenlijk niks van het geloof, maar als ik daar met iemand over praat en ik stel een vraag, krijg ik de vaagste antwoorden. Is het geloof wel voor iedereen? En is het überhaupt wel voor mij? Waarom luistert God niet?” De Heere luistert wel degelijk. De vraag is: wil je ook naar Hem luisteren? Als je Hem wilt volgen, dan moet je Hem ook wel voor laten gaan. Als ik lees hoe jij je leven wilt inrichten, lijkt het erop dat je het liefst je eigen leventje leidt en dat Hij jou volgt. Het is belangrijk dat je de vragen die je hebt over het geloof blijft stellen! Het geloof is voor iedereen: “Wendt U naar Mij toe, wordt behouden, alle gij einden der aarde! want Ik ben God, en niemand meer” (Jesaja 45:22). Houd de Heere maar aan deze belofte! De Heere is namelijk geen God dat Hij liegen kan. Al wat Hij ooit beloofd heeft, zal bestaan. Ik wens en bid je toe dat je zo de Heere mag vinden op deze jonge leeftijd. En dat je zo je leven in Zijn dienst mag gaan besteden.

Kand. W. F. ’t Hart

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. F. 't Hart

• Geboortedatum:
  16-08-1990
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Zwartebroek-Terschuur-Voorthuizen
• Status:
  Actief

34 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven