Lijden of laten lijden

Sjalom vraagsteller,

Iemand iets vergeven heeft ook een keerzijde. Je kunt krampachtig proberen dit uit je geheugen te wissen of er zand over strooien. Je ziet het niet maar het leeft ondergronds voort. Onbewust draag je deze niet vergevensgezindheid met je mee. Terecht noemt de vraagsteller het onrecht absorberen. Dan moet de vraag gesteld worden wil ik mijzelf laten lijden door het onbespreekbaar te houden. Ook dat is een realiteit als je vals beschuldigd wordt van bewuste zaken.
Wat is het Bijbelse antwoord daarop? Hoe zit het vergeven daadwerkelijk in elkaar. Wat zegt de Bijbel op het bewust schade aanbrengen bij anderen? U kent de uitdrukking wel oog om oog en tand om tand. Maar wat wordt daar ten diepste mee bedoeld. Laat ik het oog maar nemen. In een ruzie beschadig ik uw oog en u wordt half blind daardoor. Dan komt u voor de rechtsprekende Leviet te staan die de zaak gaat beoordelen. Zijn oordeel is niet: ook uw oog wordt blind gemaakt. Nee, hij bepaald de economische schade die is aangebracht. De verwachte levensjaren en de verminderde werkcapaciteit wordt in een geldbedrag gemeten. De uitkomst daarvan wordt verhoogd met 20%. Iedereen wist wat de gevolgen waren als je elkaar lichamelijk letsel toebracht dat je de persoon in kwestie je hele leven lang had te verzorgen in zijn gederfde levensonderhoud. Dan besef je ineens dat deze oude wet springlevend is en buitengewoon sociaal was naar je volksgenoten, die tot je grote familie behoort.

Voor mij heeft het vele jaren geduurd voordat ik de Duitsers kon vergeven voor wat zij hebben gedaan aan mijn Joodse broertjes en zusjes. Het niet vergeven was voor mij er telkens weer zand over heen gooien. De berg was zo groot geworden. Totdat ik er achter kwam: dan heeft het kwaad het blijkbaar toch voor het zeggen in mijn leven. Als het kwaad, de vernietiging, onderhuids voortwoekert dan heeft de vijand het toch nog voor het zeggen in mijn leven. Daders zijn er haast niet meer, maar het kwaad in het hart om niet te kunnen of te willen vergeven moet zeker worden weggeruimd. Nog steeds lijden veel van mijn volksgenoten en kunnen heel moeilijk die stap zetten. Heel begrijpelijk dat zij hebben leren berusten in hun lijden. En toch leven zij voort en kunnen vaak heel mild zijn naar het individu. Echter het systeem haat ik nog steeds omdat dit voortkomt uit de geest van Amalek. Het is de kracht van het dagelijkse ochtendgebed dat gelukkig door veel van mijn volksgenoten worden uitgesproken: Laat mij stil zijn tegenover mijn vijanden die mij kwaad doen.

Wat overblijft, is de herinnering en het verdriet van het gemis. En juist met dat verdriet én dat gemis mogen wij dit bij de Eeuwige brengen. Vergeving wordt gegeven als de dader daarom vraagt. Het slachtoffer zet niet de eerste zet in het proces van vergeving. De dader moet inzien wat hij/zij heeft misdaan. Dan komt het proces van vergeving tot stand en dient voor het geval van schade die geheel volgens Bijbels voorschrift voldaan te worden. Vergeving zit dus complexer in elkaar. Het doet volkomen onrecht aan het slachtoffer dat die niet wil vergeven. De schade is dan blijkbaar onderschat door de dader. Pas wanneer deze doordrongen is van de schade is er een opening voor het vergevingsproces.

Staat dit haaks op het 70 maal 7 keer vergeven? Nee, de dader moet beseffen dat hij door en door slecht is. En als dat zo is kom ik heel dicht bij de uitspraak van Yeshua over het vergeven in de Bijbelse zin. Niet wat de omstanders er van vinden. Het is geheel tussen slachtoffer en dader. Om de werkelijke schade vast te kunnen stellen was er een neutrale arbiter bij nodig.

Er is nog optie: Overgeven aan Hem die (wel) rechtvaardig oordeelt.
O-vergeven dus dat is ook een soort van vergeven in de vorm van niet aanrekenen.
zie ook: https://cip.nl/18208-het-altijd-maar-moeten-vergeven-is-een-misvatting
en https://www.youtube.com/watch?v=pwCnjWNqZmc