Moedergevoelens
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 6 reacties | 14-06-2017| 08:37
Vraag
Heeft elke moeder na de geboorte van haar kind(eren) automatisch moedergevoelens? Ik bemerk bij mezelf dat ik, eigenlijk al vanaf de geboorte van onze oudste 13 jaar geleden, soms het gevoel heb ze wel gedragen te hebben en voeding en opvoeding gegeven, maar ik weet niet goed hoe en wat moedergevoelens zijn. Natuurlijk hield ik meteen van dat propje kind wat op je buik gelegd werd, ik heb het vol overtuiging steeds weer gevoed en verzorgd, maar nu ze opgroeien weet ik niet goed wat ik hoor te voelen. Ik zie soms bij andere moeders zo’n zorg, liefde, warmte en geduld, ik heb dat niet altijd zo.
Een voorbeeld: als mijn zoon van zes zou vallen en zijn knie bloedt erg, krijgt hij een pleister. Bij een klein plekje zeg ik dat dat echt niet hoeft, daar groeit zo een korstje op. Een andere moeder doet er zalf op, verbandje om, omhelst hem en geeft hem wat lekkers voor de schrik. Daarom mijn vraag, hoe voelt ‘moedergevoel’? Als ik andere moeders zie en hoor, vind ik mezelf soms zo kil en liefdeloos. Ik kan ook niet echt spontaan zijn, zo even een arm om ze heen of zo. Ik hou echt wel van ze, ik zou m’n leven voor ze geven, maar ik vind het stiekem ook heerlijk dat ze naar school zijn en ik een uurtje voor mezelf heb wanneer de jongsten ook even slapen.
Misschien ook doordat ik thuisblijfmoeder ben en soms het gevoel heb alleen nog maar moeder te zijn. Niet omdat dat mijn keuze was, maar omdat we ze gekregen hebben en je nu eenmaal voor je kinderen moet zorgen. En dat doe ik graag hoor, maar het voelt soms ook zo als een enorme druk en verantwoording dat ik ‘blij’ ben als ze ‘s avonds op bed liggen. Even alleen, even voor mezelf. Dag en nacht moeder zijn valt me best zwaar. Ik zie er soms best een beetje tegenop als ik bedenk dat over een tijdje ook de oudsten tot een uur of tien, half elf beneden zijn. Dan is ook dat stukje tijd ‘moedertijd’, waarin er van alles van je gevraagd wordt en je altijd klaar moet staan. Ik werk nog steeds drie uur per week en kijk daar steeds weer naar uit. Even de boel de boel mogen laten. Is dat normaal, wordt dat herkend door andere moeders misschien, of ben ik een ontaarde moeder?
Antwoord
Beste moeder,
Laat ik maar bij het eind beginnen. Je bent echt geen ontaarde moeder hoor. Maar je eigen aard, je eigen opvoeding, alles speelt een rol. De ene moeder heeft meer moedergevoelens dan de ander. Dat is nu eenmaal zo. Dat hoeft ook echt geen probleem te zijn. De ene moeder is vroeger door haar moeder omgeven met liefkozingen en lieve woordjes. Voor haar is het normaal om dat door te geven. De ander is veel nuchterder opgevoed. Zij heeft weinig warmte gevoeld toen ze zelf een kind was. Ze zal ook aan haar kind niet die warmte kunnen geven zoals de eerstgenoemde. Maar dat wil echt niet zeggen dat ze niet van haar kind houdt. Ze geeft dat kind een pleister op zijn knie en zegt: “Zo, ga nu maar lekker spelen.” Maar als het kind heel ziek zou worden dan staat ze er ook dag en nacht voor klaar.
Dat ‘lijfelijke’ heb je waarschijnlijk thuis niet gekregen, zoals zovelen dat niet gekregen hebben. Kleine kinderen opvoeden gaat gemakkelijker dan grotere kinderen. Maar als je je zelf kil en liefdeloos vindt is er iets aan de hand. Dan is het hoog tijd om er aan gaan te werken. Zet je er toe om wat warmer te zijn en met wat meer lijfelijk contact met je kinderen om te gaan. Doe maar gewoon hetzelfde wat je een ander ziet doen: een arm om hun kind heen slaan. Dat kun jij ook. Een paar keer doet het vreemd aan voor jezelf, maar je kinderen zullen het waarderen. Het zal jou en je kinderen een heel warm gevoel geven.
Hoe voelt “moedergevoel” vraag je. Moeilijke vraag, want ook jij houdt van je kinderen en wilt alles voor ze doen. De een zal het intenser beleven dan de ander. Maar het is dat gevoel dat je door water en vuur doet heengaan voor je kinderen. Maar dat je tevens vol liefde en verwondering doet kijken naar je kinderen als ze in hun bedje liggen en je vertederd een voetje onder het dekbed stopt en haartjes uit hun gezichtje wrijft.
Dat je geniet als de kinderen naar school zijn en je even een poosje voor je zelf hebt, is heel normaal. Meer moeders krijgen daar schuldgevoelen over. Maar dat is niet terecht. Het is toch echt even rustig in de chaos die gezin heet! Schaam je er niet voor, geniet van je kinderen, maar geniet ook voor jezelf van een beetje rust, van een beetje tijd voor jezelf. Moeders hebben niet zoveel tijd voor zichzelf.
Je hebt een geweldige taak van de Heere gekregen en ik denk dat meer moeders graag ook meer aandacht aan hun kinderen zouden willen geven, maar niet iedereen is in die gelegenheid, om wat voor oorzaak ook. Het is een zegen om ze in het christelijk geloof ‘voor’ te leven, zodat kinderen zien aan hun moeder wat een leven met de Heere Jezus is. Het is belangrijk er te zijn als ze met hun vragen en verhalen thuis komen. Mama is er en ze luistert. Wat een zegen voor een kind. Maar ook wat een rust voor een kind: Mama is er!
Inderdaad, als de kinderen ouder worden is er minder tijd voor je zelf en komen er tijden dat het nodig is tijd te creëren voor je zelf en je man. Bijpraten noemden wij dat. Toen ik dit geschreven had, las ik via Google het volgende artikel. Het geeft best een mooi beeld van moeder gevoelens en hoe die ontstaan zijn en er zijn.
Hartelijke groeten en Gods zegen met het opvoeden en bezig zijn met jullie kinderen.
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En als ze straks tot h 11 wakker zijn heb jij gewoon overdag je 'moedertijd' Ik ben net met een vriendin weze wandelen. Heerlijk. Dat was mijn eigen tijd. Ik ben vanavond weer beschikbaar tot h 11. En die drie uurtjes werken, is lekker tijd voor je zelf. Geniet daarvan. Niks mis mee.
Als je zegt dat je alles voor je kinderen overhebt, dan heb je echt wel moedergevoel...! En ik vind het ook heerlijk als ik af en toe even tijd voor mezelf heb of mijn aandacht even op andere dingen kan richten.
Wat betreft dat vallen: Ik heb weleens gehoord dat het niet goed is als je ze om een klein plekje overlaadt met aandacht. Dan zouden ze daar misschien ook klein-zerig van kunnen worden of dramatisch kunnen gaan doen om iets kleins. Tenminste dat is mij weleens verteld. Als je ze geen aandacht geeft, voelen ze zich niet gezien en gehoord. Dus volgens mij zit je daar een beetje tussenin en is dat prima.
Als je kinderen groter zijn, dan is het goed als je overdag tijd neemt voor rust en ontspanning en ze 's avonds om een bepaalde tijd naar boven stuurt. Ze kunnen dan een poosje chillen op hun eigen kamer, huiswerk maken, hun kamer opruimen of gaan slapen. Dan hebben jullie tijd voor jezelf of bijpraattijd, als je als echtpaar samen bent. Dat mis ik ook in je vraag, je schrijft niets over je man... Kan hij af en toe de zorg voor je de kinderen even overnemen, zodat je een keertje even alleen weg kunt of met 1 kind gaat winkelen? Ik weet dat dit moeilijk kan zijn, als hij dit op de een of andere manier niet kan of niet wil. Dat is dan heel eenzaam voor jou! Hoe dan ook, ik wens je sterkte in alles!
Moedergevoel is niet zoetsappig zijn, maar je zelf overbodig maken zodat ze straks zelf op eigen benen kunnen staan... gewoon know nonsens.
Je bent een kei!
Ander aspect kan zijn je eigen te dragen bagage. Wordt je veel geraakt, voel je je soms falen, het sluit de positieve kanten best snel toe. Die wegen niet op tegen andere pijn.
Rust kan dan heel goed zijn, om je taak te kunnen volhouden. Een belangrijke hoofdtaak!
En onderwijs en het helen van opgelopen wonden.
Sterkte in alles!
