Opzien tegen derde kindje

Ds. B.M. Meuleman | 3 reacties | 08-06-2017| 09:51

Vraag

Er zijn al veel vragen gesteld over gezinsvorming, maar ik heb in de vragen niet echt iets gevonden waar wij (echtpaar midden 30, twee kinderen; drie en twee) mee worstelen. De twee kinderen die we hebben kosten ons veel energie. Ik (man) ben psychisch niet heel stabiel, mijn vrouw juist wel. Ik zie er dan ook erg tegenop als ons gezin uitgebreid wordt met een derde kindje of meer. Mijn vrouw gaat makkelijker met de dingen om en zou het op zich wel aankunnen. Maar met een echtgenoot aan haar zijde die het (gezins)leven zwaar vindt, denken we dat een groot/groter gezin voor ons niet verstandig is. We merken het aan de woordenwisselingen die we nu met enige regelmaat hebben over de meest simpele dingen. ‘t Wordt altijd goedgemaakt gelukkig, maar toch...

De man moet met verstand bij zijn vrouw wonen, maar mijn vrouw zegt wel eens dat het bij ons andersom ook geldt. Wij kiezen nu voor natuurlijke onthouding, maar voelen ook de druk van de omgeving om ons heen waar gezinnen van drie, vier of meer kinderen heel vanzelfsprekend zijn. Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan? Toch dan maar wel openstaan voor een derde kindje, maar ik zie daar erg tegenop en daardoor mijn vrouw ook min of meer. We vragen ons dan ook af of het goed zal blijven gaan in ons huwelijk als de strubbelingen en spanningen alleen maar meer worden bij een groter wordend gezin.


Antwoord

Beste vraagsteller: De vraag die je aan de orde stelt is een vraag waar ik alleen met schroom een antwoord op kan geven, omdat het bij uitstek een vraag is die hoort binnen de bedding van het huwelijk. Het is een vraag die in de eerste plaats jullie als man en vrouw betreft en waar jullie samen uit moeten zien te komen. Daarbij is het van groot belang dat jullie huwelijk stabiel is en een goede basis biedt voor jullie gezinsleven.

Het mogen ontvangen van kinderen is een groot voorrecht maar brengt ook de verplichting en verantwoordelijkheid met zich mee om als ouders de kinderen een goed thuis te kunnen bieden. Wanneer in een huwelijk spanningen en conflicten leven, lijkt met dat niet echt een goede basis voor het ontvangen van de kinderzegen. Als eerste advies zou ik daarom willen meegeven: werk samen aan een goede basis in jullie huwelijk. Praat eerlijk met elkaar over de dingen die voor jullie belangrijk zijn en waar jullie over van mening verschillen. Zoek de verbinding met elkaar en pas op voor verwijdering. Het kan verstandig zijn om iemand in te schakelen die jullie een stukje huwelijkpastoraat kan aanbieden. 

Het tweede advies sluit daarbij aan: wanneer je denkt dat je het nodig hebt, zoek begeleiding voor het feit dat je je psychisch niet heel stabiel voelt. Dat kan wellicht in combinatie met het huwelijkspastoraat. Het één staat immers niet los van het ander. Het huwelijk is mede gegeven om elkaar tot steun te zijn. De Bijbel roept de man inderdaad op met verstand bij zijn vrouw te wonen (1 Petr. 3:7) en tegelijk is de vrouw aan de man gegeven als een hulpe tegenover hem (Gen. 2:18). Zo mogen jullie samen zoeken om in de weg van de Schrift jullie huwelijk en gezinsleven vorm te geven. 

Het derde dat ik wil noemen, is dat de druk van de omgeving die jullie kennelijk ervaren, geen maatstaf mag zijn voor de weg die jullie als man en vrouw en als gezin willen gaan. Dat mag alleen Gods Woord zijn. Jullie hebben je eigen verantwoordelijkheid, in de eerste plaats naar de Heere toe, maar ook naar elkaar toe binnen jullie huwelijk en niet minder naar jullie kinderen toe. Druk vanuit de omgeving mag niet doorslaggevend zijn voor de beslissingen die jullie nemen, maar wat jullie voor God kunnen verantwoorden. 

Daarom sluit ik af met de opmerking dat een ander, ook ik niet, voor jullie kan beslissen wat jullie moeten doen in het kader van gezinsvorming. Wat ik wel kan doen is jullie wijzen op de Heere en Zijn Woord om samen (!) in biddend opzien tot Hem jullie weg te gaan.  Indien nodig kan het wel goed zijn, zoals gezegd, om jullie daarbij te laten begeleiden. 

Ds. B. M. Meuleman

Lees meer artikelen over:

gezinsvorming
Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.M. Meuleman

  • Geboortedatum:
    20-05-1972
  • Kerkelijke gezindte:
    Hersteld Hervormd
  • Woon/standplaats:
    Hoogeveen
  • Status:
    Actief
66 artikelen
Ds. B.M. Meuleman

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
3 reacties
Samanthi
08-06-2017 / 10:42
Lieve ouders
Het is een herkenbaar probleem, een ding wil ik je meegeven, trek je niets aan van je omgeving, het is iets tussen jou je vrouw en de Heere.
Heel veel sterkte.
Niagara
08-06-2017 / 11:37
Als 2e van vijf kinderen ben ik opgegroeid met een vader die de drukte van het gezin psychisch niet aankon. Ik herinner mij alleen uit mijn zeer vroege jeugd (voordat de jongste twee geboren waren) dat mijn vader er toen voor mij was. Toen wij met z'n vijven waren kreeg eigenlijk geen enkel kind genoeg aandacht, mijn moeder hield alle ballen in de lucht en had dus nergens tijd voor en mijn vader was overspannen. Ik heb dan nog het 'geluk' gehad om mijn vader voor even als een leuke, aanwezige vader mee te maken. Mijn jongere broertjes hebben dit nooit gehad. Voeg daarbij dat psychische kwetsbaarheid overerfbaar kan zijn, en een jeugd in een disfunctionerend gezin die psychische kwetsbaarheid kan doen escaleren tot velerlei psychische problemen. Dan begrijp je dat ik het geen verstandig idee heb gevonden van mijn ouders om nog meer kinderen te krijgen, ook al houd ik zielsveel van mijn broertjes.

Denk aan de kinderen die je al hebt, je hebt tegenover hen een verantwoordelijkheid om voor hen een vader te zijn. Denk aan de kinderen die je eventueel krijgt, voor wie je ook aanwezig zult moeten zijn. Kun je dit niet opbrengen, dan raad ik je aan om er niet aan te beginnen. Denk ook aan je vrouw, die het allemaal zal moeten opvangen als jij niet meer kan. Dat beseft zij nu wellicht niet, maar jij voelt hier een grens en die voel je niet voor niets. Zij wil nu misschien graag meer kinderen, maar zal ook rekening moeten houden met het vermogen van haar man als dat beperkter is dan het hare. Uiteindelijk lijdt het hele gezin eronder als één gezinslid het niet volhoudt, zeker als dat een ouder is.
sydneylover
08-06-2017 / 16:39
Helemaal eens met Niagara!

In lijn met het antwoord van de dominee: ik ken ook een aantal gezinnen waar het kindertal samen is te vatten als 'net eentje teveel'.

Kinderen opvoeden duurt toch zeker een jaar of 25, een beetje ruim gerekend met een aantal kinderen. En uit ervaring weet ik dat naarmate de kinderen ouder worden het zéker niet eenvoudiger wordt! Jonge kinderen liggen nog voor 20 uur op bed, maar tieners natuurlijk niet meer.

Dus is het wat mij betreft zeker niet als egoïstisch te bestempelen als je dit in overweging neemt én graag een goede, aanwezige, ouder voor je kinderen wilt zijn.
Je kunt niet (meer) reageren op dit bericht. De reactiemogelijkheid is niet geactiveerd of de uiterste reactietermijn van 1 maand is verstreken.

Terug in de tijd

Verwarring

Aan een dominee van de Ger. Gem. Waarom is er zoveel verwarring binnen onze gezindte aangaande de belangrijkste zaken zoals bekering, overgave aanbod van genade etc.? Wij kerken zelf Ger. Gem., uiterm...
10 reacties
07-06-2016

Niet meer thuis voelen in toenemende gemeente

In onze omgeving lijkt er veel kerkelijke/geestelijke verwarring te zijn. Op zondag komen er veel onbekenden in de kerk. Tegelijkertijd gaan veel gemeenteleden over naar een andere gemeente. Bij onz...
Geen reacties
07-06-2024

(...) Ik ben paar keer met hem uitgeweest, maar wat hij voor mij voelt voel ik niet voor hem (...) misschien is het toch beter om contact dan helemaal te verbreken? Wat is uw advies?

Een jaar geleden is mijn (langdurige) relatie plotseling verbroken omdat mijn ex een ander had. Dat was echt vreselijke periode. Ik ben vertrouwen in jongens voor groot deel kwijtgeraakt, omdat ik deg...
Geen reacties
07-06-2006
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering