Enorm zwaar kruis

W.E. (Wilbert) Weerd | 1 reactie | 10-05-2017| 12:45

Ik zit in de knoop. Ieder huis heeft zijn kruis. Bij veel mensen zichtbaar aan de buitenkant. Mijn kruis is niet zichtbaar al voel ik hem wel. Ik ben een man van 35 jaar. Naar buiten toe succesvol. Mooie succesvolle baan, mooi gezin, mooi huis. Lid van een reformatorische kerkgenootschap. Kortom perfect. Waar ik aan begin, gaat goed. Vriendelijk naar anderen en kan relativeren. Ja, dat zien mensen van mij. Emoties laat ik niet zien. Ben ik zenuwachtig  of gespannen? Je ziet het niet. Heb ik stress? Ook dat zie je niet.

Waar ligt mijn probleem dan? Ik ben geboren in een groot gezin. Een gezin met fijne ouders! Broers en zussen hebben onderling een goede band. Als puber ben ik ontwikkeld. Qua seksualiteit altijd interesse gehad. In de puberjaren naar meiden maar ook (en misschien nog wel meer) naar jongens. Bij masturbatie lag mijn fantasie ook vaak op laatstgenoemd vlak. In de puberteit ook met jongens wel eens geëxperimenteerd. Later altijd afgedaan als: hoort bij ontwikkeling. Experimenten waren kort, vriendengroepen verschoven, maar altijd had ik wel iemand waar ik wat mee kon. Het gaf bevrediging van lust. Naar meiden toe was ik vlekkeloos: geen seks. Maar met jongens was die grens al lang overschreden. Op een gegeven moment krijgen vrienden relaties en voel je je soms alleen. Ik zocht mijn heil op internet. Porno, chatsites etc. Een paar keer had ik een relatie met een meisje. Op een gegeven moment ben ik een tijd vrijgezel geweest. Ik heb ernstig getwijfeld aan mijn geaardheid, maar NOOIT met iemand daarover durven spreken. (Ooit een keer tegen een goede vriend gezegd dat ik het kan begrijpen als sommige mannen op mannen vallen.) Binnen het gezin, hoe fijn ook, was dit onderwerp niet bespreekbaar.

Op een gegeven moment kwam ik een lief meisje tegen. Ik was werkelijk verliefd. Het hield stand en alle gevoelens schoven naar de achtergrond. We zijn verloofd en getrouwd. We waren absoluut gelukkig. Heel soms staken de gevoelens -als ik alleen was- de kop op en zocht ik op internet naar homoporno. Let wel: ik was en ben gelukkig met mijn vrouw! We kregen (drie) kinderen. Ik hou van mijn vrouw en van mijn kinderen. Ik kan me geen leven zonder hen voorstellen. Moet er niet aan denken. De laatste tijd (maanden) neemt echter mijn probleem weer groter vormen aan. Ik twijfel aan mezelf. Ben weer vaker op internet te vinden. Als ik op straat loop betrap ik me erop dat ik sommige mannen aantrekkelijk vind. Als ik een en ander op een rijtje zet, vraag ik me af: ben ik geen homo? Diep in mij zeg ik zelf: zeker weten. En mijn liefde voor mijn vrouw dan? Zit dat wel diep? Nogmaals, ik hou van mijn vrouw! Maar waarom kost seksualiteit zoveel moeite. Ik heb het gevoel haar te bedriegen. Ik moet me er toe zetten terwijl ik bij fantasie met mannen geen probleem heb opgewonden te raken! Hoe kan ik van mijn vrouw houden terwijl ik toch steeds duidelijker ben van het feit dat mijn geaardheid anders is? Waarom kan ik netjes in de kerk zitten en ondertussen zulke gevoelens hebben en huichelen. Ik ben die nette man waar alles zo goed loopt. Waarom ben ik ontzettend jaloers op (jonge) homo's die uit de kast komen; heb ik enorme bewondering voor ze? Voor mezelf ben ik een brug te ver. Ik ben getrouwd, heb een gezin. Wat maak ik kapot als ik nu alles er uit zou gooien. Ik kan mijn vrouw en kinderen dat niet aandoen. Ze houden van mij en ik van hen.

Ook ik denk wel eens hoe ik mijn leven zou leven als het overnieuw kon. Een ding weet ik zeker: ik zou opener zijn over mijn gevoelens. Ik zit ontzettend in de knoop met mezelf. Ik wil niet toegeven aan gevoelens naar mannen. Voor mezelf niet, voor mijn vrouw en kinderen niet, voor God niet. Maar waarom komen deze gevoelens in deze heftigheid terug? Waarom zoek ik mijn bevrediging op internet en kost het moeite bij mijn vrouw? Ik hoor mensen denken: vertel het gewoon tegen haar, ze merkt het toch wel. Maar geloof me, na zoveel jaren ontwijken en ontkennen is het niet moeilijk om steeds een reden te verzinnen om dingen niet te doen of te ontkennen. Misschien is er geen antwoord, of misschien kleine stukjes. Dit kruis wat steeds te groter lijkt te worden is bijna niet meer te dragen. NOOIT maar dan ook helemaal NOOIT heb ik het met iemand over gesproken. Ik durfde niet en durf nog steeds niet. Wij hebben een getrouwd stel als goede vrienden. Ik vertrouw ze. Maar hem hierover in vertrouwen nemen durf ik niet. Bang voor afwijzing? Ik weet het niet. Ik zou mijn verhaal soms willen delen. Maar ik ben aan de andere kant zo enorm bang. Praten in de hulpverlening? Ik heb het overwogen. Maar dan ben ik bang voor het advies: bespreek het met je vrouw. En ben bang die daardoor kwijt te raken.

Na een moeilijke zondag en slapeloze nacht heb ik eindelijk de stap gezet om het hier te vertellen. Anoniem, maar voor nu al een grote stap. Mijn ouders hebben ooit wel eens gevraagd of ik gevoelens had voor mannen. Ik heb dat stellig ontkend. Was ik toen maar in gesprek gegaan. Maar hoe lief mijn ouders ook zijn, hun standpunt t.a.v. homoseksualiteit gaf mij toen niet de veiligheid om over dat onderwerp verder te gaan. Ergens denk ik dat het sommige mensen niet eens zou verbazen als ik het zou vertellen. Ik geloof niet dat homoseksualiteit een te genezen ziekte of afwijking is. Daarom denk ik ook niet dat er zomaar een oplossing is. Maar ik probeer te zoeken naar manieren om er mee om te gaan. Kan en mag ik nog langer zwijgen en de huichelaar zijn naar mijn lieve vrouw? Of moet ik dit (enorm zware) geheim mee nemen tot de dood? Ik voel me een huichelaar en schijnheilig. Maar wat gooi ik mijn gezin aan stukken als ik dit ga vertellen. Bidden helpt soms. De ene keer worden gevoelens wat minder of kan ik wat langer van internet afblijven. Ik heb een enorme afkeer aan alle aandachttrekkerij vanuit de homowereld. (Lees: Gay Prides etc). Maar deze gevoelens krijg ik niet weg. Niet in het gebed, niet bij mezelf en niet bij anderen. Morgen ben ik weer de gezellige, gewaardeerde en opgewekte collega die een stil, onbekend, ongezien maar enorm zwaar kruis mee draagt. Het is zwaar, heel zwaar. Ik weet het niet meer...

Beste vragensteller,

Fijn dat je dit nu, weliswaar online en anoniem, deelt. Je geeft een sterke, eerlijk omschrijving van wat er zich in jou hart afspeelt en wat er met iemand gebeurt die met een geheim moet leven. Het geeft een eenzame spanning waarin je buitenkant ver af ligt van je binnenkant en je af en toe zal denken: “als je echt eens wist”. Het doet me verdriet te bedenken hoe dit voor je moet zijn. Ik proef en lees dat je oprecht van je vrouw houdt en veel om haar geeft. Dat je haar waardeert en bewondert en misschien daarom nog wel extra in de knoop zit met het feit dat jij je seksueel meer aangetrokken voelt tot andere mannen. Een mens zoekt vaak een uitweg voor de eenzaamheid, knoop, vertwijfeling, spanning en angst zoals jij die ervaart. Een verlichting voor het zware kruis en de radeloosheid en juist dat is tijdelijk te vinden in datgene wat je juist probeert te ontkennen en te bevechten, namelijk seksuele opwinding met anderen mannen. Hoe hard je dat ook afkeurt, hoe erger het juist lijkt te worden. Je denken komt steeds meer vast te zitten in een herhaling met eigenlijk maar één oplossing. Deze gevoelens weg krijgen of zo diep weg stoppen dat je er nooit meer last van hebt. Hoe harder je datgene bevecht wat je niet wilt en afkeurt, hoe sterker het vaak terugkomt.

Ik denk dat je een dilemma beschrijft tussen twee keuzes. Of je leeft dit leven zo verder, probeert jezelf te beheersen en neemt dit geheim je graf mee in, of je geeft je huwelijk en gezin op en leeft je lusten ‘uit’. Je denkt niet dat deze gevoelens over kunnen gaan want je schrijft dat je niet denkt dat deze gevoelens ‘genezen’ kunnen worden. Het uitleven van je lusten is geen optie voor je (behalve stiekem terwijl dit tot gevolg heeft dat je jezelf gaat haten). De optie van het geheim houden wordt te zwaar. De weg uit het dilemma, namelijk: kwetsbaar en eerlijk worden, daarvoor ben je te bang. Bang je vrouw te verliezen. Eerlijk worden roept meteen verzet en weerstand bij je op. Waarschijnlijk omdat je weet dat je eerder eerlijk had moeten worden tegen je vrouw, dat je bang bent alles kwijt te raken wat je nu meent te hebben, dat jij je een bedrieger voelt. 

Ik wil daarin met je proberen mee te denken. Want is het echt zo dat jij je gezin in stukken gooit als ze de waarheid en werkelijkheid leren kennen? De mannen die ik ken die pas toen hun kinderen volwassen waren eerlijk vertelden wat ze al die jaren echt gevoeld hebben, hadden ook een spoor van onduidelijkheid achter gelaten. Ze dachten dat niemand hun geheim doorhad, alleen geheimen ‘lekken’ altijd. Als jij niet je spontane, kwetsbare, eerlijke ‘ik’ kunt zijn zal dit ook invloed hebben op hoe je met emoties van anderen omgaat. Je geeft jezelf immers nooit echt helemaal aan je vrouw en kinderen. Er is altijd een angst om toch betrapt te worden en dat maakt gespannen. Je kunt dit verschil nu nog niet kennen omdat je al zo lang gewend bent met een geheim te leven, maar je bedriegt jezelf als je denkt dat jij jouw geheim alleen draagt en als jij maar sterk genoeg bent niemand dan jij alleen hier last van zal hebben.

Daarnaast ben jij een huwelijk aangegaan maar de ander krijgt niet de kans jou echt te leren kennen, ook in deze grote moeite, pijn en strijd. Het kan heel kwetsend, verdrietig en eenzaam voor je vrouw zijn dit te horen en ontdekken, alleen leven in een leugen is op lange termijn pijnlijker dan de pijnlijke waarheid. Het zou kunnen dat je haar hierdoor kwijt raakt, maar je kunt je afvragen in hoeverre je ooit echte verbondenheid hebt gehad als zij dit stuk van jou niet kent? Je angst om dit kwijt te raken is dan eigenlijk een vorm van bezitterigheid wat om jou draait en niet uit liefde voor je vrouw. Het hoeft niet te leiden tot het einde van je huwelijk, mogelijk zelfs dat je vrouw naast haar eigen pijn ook bewogenheid kan voelen voor de diepe eenzaamheid die jij al zo lang ervaart. Het delen van dit geheim zal een invloed hebben op je neiging porno te kijken, meestal neemt dit af en bij sommige mannen is die neiging daarna zelfs helemaal verdwenen.

Ik denk dat het een volgende stap kan zijn om met een hulpverlener te praten en maar meteen te delen dat jij niet zit te wachten op het advies om dit met je vrouw te delen, maar dat je in een veilige omgeving eerst maar eens je hart moet kunnen luchten. Dat is het prettige van de therapeutische omgeving, dat de vertrouwelijkheid gegarandeerd is. Het kunnen uiten en delen van wat je voelt kan je al wat meer helderheid geven uit de ‘paniekgedachtes’ en druk om een oplossing te moeten vinden maar terug te komen naar de stem van je hart en van de Vader in de Hemel. Wel of geen huwelijk, seksuele gevoelens of niet- de wetenschap betaald en geborgen te zijn in Christus Jezus en eeuwige vreugde in Hem te vinden maakt dat we perspectief krijgen in zelfs de meest duistere gevangenis. 

Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

72 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven