Maskers af als atheïst
Redactie Refoweb | Geen reacties | 02-03-2017| 15:26
Vraag
Ik ben een man van bijna dertig jaar en mijn vraag gaat over hoe ik om moet gaan met mijn familie. De situatie is als volgt: ik ben opgegroeid in een gelovig Veluws gezin dat gewend was (en is) om zondags twee keer naar de kerk te gaan (Gereformeerde Bond), dagelijks diverse keren te bidden en Bijbel te lezen. Ik nam daar ook in deel, bezocht de jeugdclub van de kerk, etc. Ik heb op mijn 23e belijdenis gedaan van het geloof in volle overtuiging en uit eigen keuze.
Sindsdien echter hebben de feiten mijn geloof ingehaald -ik zal u alle details besparen- en ongeveer twee jaar geleden heb ik de conclusie getrokken dat ik mezelf niet langer voor de gek kan houden en noem mezelf niet langer christen: ik geloof niet meer in de God van de Bijbel en ben eerder atheïst dan agnost. Mijn ‘ontkering’ is een lang en moeilijk proces geweest van jaren van worsteling. Ik hoop dat u hiervoor respect kan hebben in uw antwoord.
Mijn vraag gaat over mijn familie en hoe ik het beste met hen om kan gaan. Zoals ik geloof een persoonlijke zaak vond, vind ik ook mijn nieuwe levensovertuiging een persoonlijke zaak. Ik praat er niet graag over, en feitelijk alleen een handvol goede vrienden, mijn ex- en mijn huidige vriend weten van de weg die ik heb afgelegd en het feit dat ik atheïst ben. Tegenover mijn familie ga ik geloofszaken zo veel mogelijk uit de weg. Vanwege mijn levensstijl is het duidelijk dat ik me niet associeer met de reformatorische levensbeschouwing, maar dat was al duidelijk in de tijd dat ik belijdenis deed. Ik praat niet meer mijn familie over het feit dat ik niet meer geloof in God.
Als ik een weekend bij mijn ouders ben, ga ik mee naar de kerk. Uit respect voor hen, maar ook om situaties te ontwijken waarin ik open kaart moet spelen. Ik begrijp dat mijn familie het lastig zou vinden of zelfs ongerust zou zijn als ze wisten dat ik niet meer geloof en ik wil ze die moeite besparen. Echter, in de toekomst zullen zich ongetwijfeld situaties voordoen waarin ik kleur zal moeten bekennen. Een voorbeeld is als mijn vriend en ik zouden willen trouwen, maar er voor kiezen om ons huwelijk niet in de kerk te laten inzegenen. Kortom, ik vind het lastig om open kaart te spelen omdat het ze verdriet zal doen, maar zie dat ik niet altijd ‘mooi weer’ kan spelen. Mijn vraag is hoe ik hier nu het beste mee om kan gaan...
Antwoord
Je vraagt twee dingen: respect voor je besluit om God te verlaten en advies om al dan niet open kaart te spelen richting je familie.
Helaas kunnen wij je dat respect niet geven. Dat zou ook wel erg vreemd zijn. Je slaat de God Die Zijn armen naar je uitstrekt, Die je wil koesteren, je vrede, rust, vergeving van zonden en het eeuwige leven wil schenken, midden in Zijn gezicht. Die God, onze Vader, beledig je tot op het bot.
Je bent vermoedelijk als kind gedoopt, waarmee Hij je tot Zijn erfgenaam heeft gemaakt. Zijn zegel heeft gezet op de belofte dat Hij jou eeuwige vreugde en blijdschap wil geven. Je hoeft maar één ding te doen: je lege handen uit te steken naar Zijn Zoon Jezus, je zalig te kijken op het kruis van Golgotha en je bent voor eeuwig gelukkig. Je zegt nu tegen Hem: hoepel maar op, ik ga liever verloren. Je trapt op Zijn Vaderhart. En dan vraag je van ons respect voor dit besluit? Wat denk je zelf...?
Hoe ongelooflijk dom kun je zijn. Stel dat je honderd jaar wordt, dan is dat nog geen duizendste milliseconde van de eeuwigheid. En het grootste cadeau dat een mens op aarde kan ontvangen zet je op het spel voor een paar jaar plat plezier hier op deze aardkloot. Nee, daar kunnen wij nog geen duizendste milliseconde respect voor opbrengen.
Niet jij of de omstandigheden bepalen of God bestaat, maar Hij Zelf in Zijn ondoorgrondelijke wijsheid doet dat. Jouw (en ons) beperkte denk- en bevattingsvermogen vallen volledig in het niet bij Zijn alwetendheid en alomtegenwoordigheid.
Dan je tweede punt. Hoe moet je omgaan met je familie? Wat verwacht je dat we zeggen? Blijf ze maar voorliegen en je mooier voordoen dan je bent, zodat je al huichelend nog wat respect van ze krijgt? Je wilt je familie niet kwetsen, maar God -Die zoveel groter en beminnelijker is- trap je wel op het hart. Er is een bekend spreekwoord dat luidt: al is de leugen nog zo snel... enz. Maskers af dus. Eerlijk duurt het langst. En als er wederzijds aardse liefde is tussen jou en je familie, zal er ondanks het verdriet dat ze ongetwijfeld ervaren, toch contact blijven. Je blijft hun kind en broer. En ze blijven jouw ouders en familie.
En dan nu de andere zijde van de medaille: wij zijn allemaal van dezelfde lap gescheurd. Er is niemand die God zoekt. Er is niemand die goed doet. Allen zijn wij afgedwaald en wij allen kunnen alleen maar zalig worden door het bloed van Christus (Rom. 3). En Hij nodigt liefdevol, iedereen, en dat doet Hij welmenend. Kortom, er is hier niemand die zich boven jou verheft of zich boven jou kan verheffen. En dan nu het grote wonder. De God van het verbond, die jou zolang je leeft liefdevol blijft nodigen tot Zijn heil, staat op de uitkijk zoals de vader van de verloren zoon. Hij smeekt of wij bij Hem willen terugkeren.
Er zullen momenten in je leven komen van groot verdriet, van pijn en eenzaamheid. Weet dan dat Jezus Christus ons in alles gelijk is geweest, uitgezonderd de zonde. Bij Hem ben je altijd welkom. Hij weet wie en waar je bent, wat je denkt en doet. Hij heeft 24 uur per dag, zeven dagen in de week spreekuur. Waag maar eens een consult...
Dit artikel is beantwoord door
Redactie Refoweb
Bijzonderheden:
Mailadres: vragen@refoweb.nl
