Bergafwaarts in Gereformeerde Bondsgemeente

Ds. W. van Weelden | 16 reacties | 25-01-2017| 15:30

Aan een dominee uit de rechterflank van de PKN. Wij zitten heel ons leven al in een Gereformeerde Bondsgemeente waar helaas de laatste jaren ontwikkelingen gaande zijn waar wij niet achter staan. Onze gemeente was vroeger te bestempelen als ‘rechts’, met een schriftuurlijk-bevindelijke prediking. Helaas is het de laatste jaren bergafwaarts gegaan. Sinds een aantal jaren wordt in onze gemeente de HSV gelezen. Een enkele dominee gebruikt soms een Bijbelvertaling die nog verder afstaat van de grondtaal. Ook zingen we nu al meer dan vijf jaar gezangen en tegenwoordig bij bepaalde dominees zelfs opwekking.

De prediking die vanouds te bestempelen was als evenwichtig, is tegenwoordig helaas eenzijdig. Sinds we namelijk gezangen zingen en een andere Bijbelvertaling lezen, komen de dominees uit de rechterhoek niet meer. Daardoor missen we de boodschap dat een mens van nature zondig is en onderworpen aan de drievoudige dood en dat er een wonder in ons leven moet gebeuren. Het gros van de dominees die bij ons komt, spreekt nogal simpel over geloof en bekering en er wordt erg de nadruk gelegd op het geloven. De onmogelijkheid van geloven van onze kant wordt veelal verzwegen.

Wij hebben het hier erg moeilijk mee. Aan de ene kant voelen we ons verbonden aan de gemeente, we kerken hier ons hele leven al en hebben zo onze vrienden en kennissen hier. Aan de andere kant missen we zoveel in de prediking en merken we zo weinig Godsvrucht in onze gemeente, al gaat bijna iedereen aan het avondmaal (ook daar hebben we onze zorgen over). We hebben verschillende keren onze zorgen met de mannenbroeders uit de kerkenraad gedeeld op huisbezoek. Helaas krijgen we telkens weer als reactie dat we mee moeten gaan met de tijd en dat de dominees die bij ons komen preken ook wel laten horen dat bekering Godswerk is, maar dat er meer dan vroeger de nadruk wordt gelegd op ‘geloven’. Hier zijn wij het echter niet mee eens. Het is naar onze mening gewoon eenzijdig. Kunnen wij een advies krijgen hoe we hiermee moeten omgaan?

Een advies is nog zo eenvoudig niet. De breedte van de problematiek is niet eenvoudig en ook niet onbekend. Bovenal is het smartelijk. En wellicht het meest voor hen die hier niet aan lijden.

Er werken een aantal mechanismen op elkaar in die elkaar versterken en het vervreemdingseffect veroorzaken. Een schriftuurlijk-bevindelijke prediking draagt een bepaald stempel. Eén Naam, twee wegen, drie stukken. Het geeft ook de plaats aan waar God een mens hebben wil. Als een bedelaar aan de troon van Zijn genade. Want juist in de spanning van zonde en genade wordt ons uit de Schrift aangewezen dat het een eenzijdig Gods werk is. De zonde ligt bij ons en de genade wordt door God geschonken. Daarmee komen wij altijd aan de voet van het kruis om te zien op de Christus die het al volbracht heeft.

Deze prediking kan in een gemeente wegebben en buiten beeld geraken. Een andersoortige prediking geeft een andersoortige liturgie. Kunnen we er vanuit gaan dat kerkenraad en gemeente een weg gaan waarbij oor en hart te luisteren gelegd worden bij het Woord Gods?
Het antwoord op deze vraag reikt ver. Ik denk dat het goed is om hier positief op te antwoorden en wel om twee redenen. Het is anders wel een heel basaal oordeel over de gemeente en het leven van de hoorders. Maar het is ook aangrijpend voor de mens, die zich verheft boven. Want wie heeft ons tot rechter aangesteld?

Om bij het laatste te beginnen. In de vraagstelling hoor ik een zekere verwijdering, een losmaken van de gemeente. Een innerlijke vervreemding. Dit is altijd heel verdrietig. De dingen die opgemerkt worden, worden met verdriet en zorg gedeeld. Maar ik heb de indruk het leven in het midden van de gemeente is ingewisseld voor een wat afstandelijk staan erin. Termen als bergafwaarts en eenzijdig geven aan dat er verwijdering is opgetreden. En dat is de eerste stap van loskomen van de gemeente. Want in de gemeente zijn geen toeschouwers, enkel deelnemers. Het Woord Gods gaat uit tot allen.

Dit loskomen, hoe begrijpelijk ook gezien de ernst van de zaak, is enkel verlies. Je zet jezelf in een stand waarin je oordeelt. Maar niet over jezelf maar over anderen en de gemeente. Wat brengt zo’n weg van vervreemding? Het gevaar is verre van denkbeeldig dat de gang naar een andere gemeente ook soortgelijke zorgen brengt, omdat je nu eenmaal kritisch ingesteld bent geraakt en het nergens volmaakt is. Dwalen kan verdwalen worden. Daarom is de verbondenheid aan de eigen gemeente met alle plussen en minnen te verkiezen.

Dit geldt met name voor het geestelijke leven. Wij worden door de HEERE onder het Woord gesteld en niet daarboven. Wij worden in de gemeente aan elkaar geschonken en niet tot elkaar veroordeeld. Dit biedt alle ruimte om een goed woord van de HEERE te spreken. Dit kan over de prediking. Dit kan met de mensen uit de gemeente. Dit kan op huisbezoek met de mannenbroeders. Wanneer het Woord in het hart leeft, dan komt er altijd wel gelegenheid om over het Woord te spreken. Dan niet in de aanvallende zin van “ik heb gemist dat” en “hoe is dit nu mogelijk”, maar in de vreze van Gods naam. Dan mag u een door God geschonken baken zijn waar mensen komen rusten om te horen van het volbrachte werk van Christus aan een zondaar geschonken. Dan is er een teer leven dat niet alleen uzelf, maar ook de gemeente ten goede komt. En in dat spoor zal dan ook de prediking zich verdiepen.

Kortom, we kunnen insteken op het gemis en dan zal het tekort het hart vullen. We kunnen ook insteken op wat de HEERE schenkt en dan zullen wij altijd redenen vinden om van Hem te getuigen dat Hij een goed en een goeddoend God is.

Ds. W. van Weelden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. van Weelden

• Geboortedatum:
  13-11-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Oud-Alblas
• Status:
  Actief

82 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven