Trouwen na gemeenschap
Ds. J.J. van Holten | Geen reacties | 27-02-2005| 00:00
Vraag
Ik heb een tijdje geleden gemeenschap gehad met een jongen. Daar heb ik spijt van. Moet ik volgens Deuteronominum 22 vers 28 nu echt met hem trouwen? Eigenlijk zie ik dat niet zitten.
Antwoord
Allereerst mijn excuses dat het antwoord zo laat komt. De mail van Refoweb is aan mijn aandacht ontsnapt.
De vraag die je stelt is heel herkenbaar. Hoewel vele jongeren gemeenschap voor het huwelijk, althans zonder burgerlijk en/of kerkelijk huwelijk, heel normaal vinden is het inderdaad zo dat we ons in wat we doen moeten laten leiden door wat de Schrift zegt. En dan wordt het denk ik voor jou ook wel duidelijk dat de Bijbel heel open en heel positief is over seksualiteit tussen man en vrouw, maar kent daaraan alleen een plaats toe binnen de grenzen van een huwelijk. Buiten die bijbelse grens heeft seksualiteit van God uit gezien geen legitieme plaats. En dat past ook helemaal in het bijbelse beeld van hoe God met ons omgaat en hoe wij met elkaar hebben om te gaan. God neemt ons volledig voor Zijn rekening. Onvoorwaardelijk geeft Hij Zijn Woord, Zijn beloften Zijn Zoon aan ons mensen. En God weet best wat Hij van ons te verwachten geeft. Hij wil uit liefde en met vertrouwen gediend worden. God bedoelde de mens als een tegenover. Iemand met wie Hij een relatie kon hebben, iemand die Zijn liefde kon beantwoorden. Niet uit instinct, niet uit dwang, niet uit slaafse onderworpenheid maar uit blijvende en duurzame liefde.
Je zult je afvragen, wat heeft dit met mijn vraag te maken. Maar toch denk ik dat we dáár moeten beginnen. Want hoe God met ons omgaat, dat staat model voor hoe wij, als mensen, maar zeker in seksueel opzicht met elkaar hebben om te gaan. De eerste tafel van de wet staat niet los van de tweede tafel.
Hiermee probeer ik aan te geven dat als je als man en vrouw de seksuele gemeenschap bedrijft dat je dan volledig voor elkaar verantwoordelijk bent (en dan ga ik er even vanuit dat er geen sprake was van dwang of verkrachting maar dat je er allebei in toestemde). Eerst neem je de verantwoordelijkheid voor elkaar, helemaal: juridisch, emotioneel, lichamelijk en geestelijk, en dan pas is er ruimte voor de diepste en de hoogste beleving van de gemeenschap. De seksualiteit is dus in een relatie niet een voorproefje, een probeersel, een slippertje of een onderdeel van het elkaar leren kennen, maar het is de bezegeling van de liefde. De emotionele, lichamelijke kroon op de liefde. Waarin je je als op geen andere manier kunt uitdrukken. Ik ben helemaal van jou en jij bent helemaal van mij met lijf en ziel met hoofd, hart en handen.
De gebeurtenis die je beschrijft heeft dit door God vereiste karakter niet gehad, anders had je nu niet gezegd dat je niets ziet in een huwelijk. De daad van gemeenschap of in ieder geval dat je daarin hebt toegestemd is dus in het licht van God en Zijn Woord af te keuren (je schrijft niet over eventuele gevolgen in de vorm van een zwangerschap dus ga ik er van uit dat daar geen sprake van is.)
Tot zover de (strakke) lijn die God in Zijn Woord trekt t.a.v. de seksuele gemeenschap. Duidelijk wordt dat je voor God als je met elkaar naar bed bent geweest getrouwd bent! Principieel ben je met hem getrouwd want je hebt het hoogste wat het huwelijk kent aan hem gegeven.
Ik merk uit je vraag dat je spijt hebt van wat er is gebeurd, je schuift ook de schuld niet af op de jongen in deze kwestie maar je vraagt je af of er nu ook de plicht is om te trouwen, wat je overigens niet ziet zitten.
In de tekst die je noemt in Deut. 22 vind je de bovengenoemde lijn helemaal terug. Als het dan toch gebeurt voor het huwelijk, dan moet er ook een huwelijk van komen, inclusief bruidsschat (financieel) en het betrekken van de familie, de vader of de stamhoofden in de zaak (officieel).
Nu moeten we deze tekst wel lezen in de tijd dat ze geschreven is. Een meisje dat in die dagen was ontmaagd werd gezien als een oneer voor de familie. Die vrouw gold als de vernederde partij en een vrouw die geen maagd meer was had geen kans meer op een toekomst. Daar wilde geen man meer mee trouwen want zij was geen maagd meer (je ziet dat nu nog terug bij de moslims, waar vrouwen/meisjes die met een man naar bed zijn geweest, die niet hun eigen man was de eer van de familie hebben geschonden en zelfs gedood worden).
Nu kent de Bijbel niet alleen de strakke lijn van het gebod, maar kent ook de hardheid van onze harten en de zwakheid van onze begeerten. Daarom is het niet alleen nodig spijt te hebben maar ook berouw en je zonden voor God te belijden. Ik hoop dat je ook met deze kwestie naar de Heere bent toegegaan in je gebed. Dat je je schuld voor Hem hebt beleden. En ik zou je dan vervolgens ten sterkste ontraden om met de betreffende jongen te trouwen. Je hebt vooruitgegrepen op iets dat je (nog) niet toekwam terwijl de noodzakelijke voorwaarden daartoe ontbraken. Dat is helder. Maar voor het aangaan van een huwelijk is meer nodig dan alleen een formele basis (zie boven). Als je wat gebeurd is voor de Heere neerlegt en belijdt zal Hij je ook vergeven. Dan wil Hij met jou verder gaan op je levensweg. Ik hoef daarvan geen voorbeelden te noemen denk ik want de Bijbel is er vol van. Gelukkig is het vandaag de dag niet meer zo dat je als vrouw geen huwelijk meer aan kunt gaan als je geen maagd meer bent. Ik hoop dat je ooit iemand tegenkomt waarvan je weet dat die je door God is gegeven. Je mag daarom ook bidden. Om iemand met wie je echt en onvoorwaardelijk de liefde, ook het hoogste daarvan = de seksuele gemeenschap kunt delen.
Wel blijft denk ik aan jou de verplichting om een eventuele nieuwe vriend eerlijk te zeggen wat er is gebeurd. Als je dat zou verzwijgen zal dat je relatie ongetwijfeld schaden. Ik denk dat het bovenstaande wel duidelijk maakt waarom.
Ik hoop dat ik je hiermee enigszins heb kunnen helpen bij het oplossen van je probleem.
Ds. J. J. van Holten, Leerdam
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. van Holten
- Geboortedatum:22-12-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Inactief
