Verwarring en uitzichtloosheid

dr. J. van der Wal | 4 reacties | 11-01-2017| 11:13

Al langere tijd voel ik me ontzettend moe. Ik eet normaal, ik beweeg normaal en ik slaap meestal ook normaal. Soms kom ik moeilijk in slaap omdat ik lig te piekeren, maar dat is niet extreem. Ik heb mijn bloed al twee keer laten onderzoeken en er is daar niks te vinden wat mijn moeheid/somberheid/lusteloosheid veroorzaakt. Binnenkort laat ik een VEGA-test afnemen bij een homeopaat om te kijken of het met mijn hormonen te maken heeft of met een allergie. Ik ben bij een psycholoog geweest, omdat ik tegen dingen aanliep in mijn relatie, veroorzaakt door mijn vorige, moeilijke relatie. Daar kreeg ik enorm veel stress van en dat veroorzaakte ook spanning in mijn relatie die juist zo goed zit. I.c.m. met een minderwaardigheidscomplex, de dingen die ik in mijn vorige relatie heb meegemaakt en de zorgen vroeger bij ons thuis, heeft dit er toe geleid dat ik het etiketje kreeg van ‘gegeneraliseerde angst.’ De stap om naar de psycholoog te gaan kwam voort uit de gedachte dat de lichamelijke klachten daarvan zouden komen. Nou ja, dat wat in mijn relatie speelde gaat nu wel wat beter en kan ik wat meer relativeren. Ik kan het wat beter plaatsen. Het is absoluut niet verdwenen, maar ik kan het nu wegduwen met gedachten. De lichamelijke klachten zijn er wel nog steeds.

Verder geniet ik wel enorm van mijn werk. (Hoeveel ik dus wel veel moe en lusteloos ben, dat heeft invloed.) Heb een goede relatie waarin ik me erg gelukkig voel. We zijn bezig met de voorbereidingen voor onze bruiloft en hebben een huis gekocht. Enorm grote zegeningen waar ik elke dag opnieuw dankbaar voor ben. Als ik met mijn vriend ben, voel ik me meestal ook wel goed en vrolijk.

De sfeer thuis is wel negatief. Er heerst altijd spanning en stress. Er wordt niet normaal gereageerd op elkaar. Het is een groot gezin met kinderen tussen de 10 en de 25 van wie ik de oudste ben. Moeder is altijd gestresst. Scheld op alles (al is het een schoen die in de weg ligt) en praat altijd over zichzelf. Is niet geïnteresseerd in mij. Vraag hoogstens af en toe hoe het op mijn werk was. Als ik antwoord met ‘goed’ is ze alweer met wat anders bezig. Als er wat gebeurt is zij degene die huilend door het huis loopt met: “Ik trek het niet meer” en “ik kan het niet meer.” Er wordt veel geschreeuwd door beide ouders op de kinderen. Kinderen hebben ruzie en er wordt flink gepuberd, wat er voor zorgt dat mijn ouders het niet meer aankunnen, al zien zij dit zelf niet zo. Vader is druk met werk en kerkenraad en ik vlucht zoveel mogelijk het huis uit, en als ik thuis ben dan zit ik boven op mijn kamer me vaak te vervelen. Ik kan nergens toe komen omdat ik me dan zo ontzettend verdrietig en boos voel. Ik voel zo enorm veel frustratie. Ik ontwijk alles zoveel mogelijk, want alles wat ik zeg of doe wordt meestal tegen me gebruikt. Als ik reageer op het gedrag van mijn moeder is het huis te klein en ben ik degene ‘die het altijd beter weet’, ben ik ‘de koningin’ en ‘moet ik het huis maar uit gaan.’ Ik ben volgens de meeste thuis hoogmoedig en voel me ook overal te goed voor. Ik dacht vaak dat dat echt zo was. Totdat ik door ging krijgen dat mijn zusje wél alles kon zeggen en mijn moeder zelfs vaak uitscheldt. Doet waar ze zin in heeft, nooit wat doet in huis en zij hebben een klik en een band. Zij zitten vaak wel samen. Ik weet soms gewoon niet meer wat nou wel of niet zo is. Of ik wat moet veranderen of dat de situatie verziekt is. Ik weet het gewoon niet meer.

Maar dat wat me vooral opbreekt is dat mijn geestelijke leven wat nu al een hele tijd donker, koud, leeg en verhard is. Ik kan wel zeggen dat het er helemaal niet meer is. Vanaf het begin van de pubertijd ben ik vaak geraakt door de prediking en zijn veel dingen voor me gaan leven. Dat ging met pieken en dalen. Veel dingen brachten me dicht bij God. Ik werd in heel veel zaken, die uitzichtloos waren en wat veel strijd en eenzaamheid gaf, gesterkt door het Woord en dat gaf mij zoveel kracht en moed. God was mij genadig terwijl ik het helemaal niet verdiende. God onderwijst mij in Zijn Woord. Psalmen raakten me heel diep. En zo leefde ik heel dichtbij God, dacht ik. Maar het is nu zó ontzettend donker en ik ben nu zo verhard en leeg dat ik me afvraag of het wel echt is geweest. Nee, Gods werk in mijn leven kan en mag ik niet ontkennen, daar zou ik Hem nog meer verdriet mee doen, maar ik ben zo gefrustreerd over enorm veel dingen dat de prediking al weken langs me heen gaat en de Psalmen me niet meer raken. De geestelijke boeken staan allemaal netjes in mijn boekenkast, maar ik kan me er niet toe zetten ze te pakken en te lezen. Voorheen luisterde ik vaak een preek doordeweeks van dominees die niet zoveel bij ons komen, maar dat is ook niet meer aan de orde. Ik voel me een soort verdoofd als ik in de kerk zit. Heel af en toe is het God die het vlammetje soms iets doet oplaaien, maar zelf zorg ik ervoor dat het de dag erna is uitgeblust.
En dit is al weken zo, het speelt maanden maar dat ik me zo extreem ‘dood’ voel is iets van de laatste 3/4 weken... ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Alle frustraties van thuis, van de kerk, de discussies met mijn vriend over het kiezen van een kerk, discussies over het avondmaal... de problemen in de kerk waar ik lid ben, de problemen in de kerk waar mijn vriend lid is... ik voel me daar soms zo boos en gefrustreerd over. Niet op mijn vriend maar meer over de situatie.

En daarmee keer ik me van God af, vertrouw ik niet meer op Hem en kijk ik alleen maar naar beneden i.p.v. naar boven. Aanhoudend bidden heeft er toe geleid dat ik soms wel rust krijg, maar dit duurt al zo lang. Ik ben echt ten einde raad...

Ik heb iemand nodig die me de weg naar God wijst en me bij de hand neemt. Ik snap niet dat ik zo boos en gefrustreerd, zo leeg, zo lusteloos ben... terwijl ik zoveel reden heb tot dankbaarheid in mijn leven en zo rijk gezegend ben door God. Het beangstigt me zo. Het geduld van God is toch ook een keer op op deze manier, maar ik kom er niet uit. Is het God die mij beproeft, of hoe moet ik dingen in mijn leven veranderen zodat er wel ruimte is in mijn hart om de Heilige Geest te laten werken. Ik weet het wel, dat het niet van mijn goede werken af hangt en dat God het is die het doet, maar daar is niet alles mee gezegd. Toch? Is mijn geestelijke leven uit ‘balans’ door mijn psyche, of juist andersom... of heeft dat er weer niets mee te maken. Ik weet het niet.

Mijn vriend praat enorm veel met me en doet er alles aan. Maar ik voel me zo bezwaard en ik kan dit niet zo langer door laten gaan. Voor mezelf niet en voor de relatie niet. Hij heeft ook zo zijn eigen geestelijke strijd en de zorgen om zijn werk en zijn gezondheid. Hij is de enige in mijn leven waar ik mee kan praten. Maar daar zijn grenzen aan, ik wil hem niet frustreren met mijn frustraties. Ook al zal hij er altijd voor me zijn en naar me luisteren, al zal hij er alles aan doen me te bemoedigen... op een gegeven moment lijkt het op een dood spoor uit te komen. We gaan binnenkort wel een keer met zijn dominee praten, maar daar zie ik zo enorm tegenop en dat duurt nog best een tijdje i.v.m. een drukke tijd nu. Ik overzie de dingen niet meer en heb dringend hulp nodig. Het liefst van een HHK/Ger.Gem/CGK-predikant of een psycholoog uit een van die kerken.

Uit uw brief blijkt dat er veel aan de hand was en is in uw leven. Veel zorgen en angsten en gelukkig ook zegeningen. Dat laatste is merkbaar in de omgang met God (hoe aangevochten ook), de relatie met uw vriend en in uw werk. Maar gevoelsmatig overheersen in uw brief verwarring en uitzichtloosheid. Zelfs spreekt u van een 'dood' gevoel. Dat kan in uw geval heel goed het gevolg zijn van langdurige overspanning. U zit op “dood spoor", u bent "ten einde raad”. Wat verder opvalt is dat u een aangrijpende beschrijving geeft van de manier waarop u uw situatie ziet, maar geen vraag stelt. Ook dat laat zien dat u momenteel geen overzicht hebt en geen uitweg ziet.

Dit maakt een schriftelijk antwoord tot een hachelijke zaak. Voor je het weet, ga je dingen foutief interpreteren en u nog meer verwarring bezorgen en dat is wel het laatste wat ik u toewens. Wat u m.i. nodig hebt zijn gesprekken met een deskundige die samen met u de dingen uit uw leven op een rij zet en ordent. Daarmee komt het overzicht terug en kunt en kunt u kijken wat u kracht en rust geeft en wat u dus vooral moet blijven doen. Tevens leidt dit tot het stellen van prioriteiten om aan te werken. Uit het slot van uw brief blijkt dat u zelf ook al besloten hebt om dit te gaan doen. Ik kan dat alleen maar sterk aanmoedigen. Daarbij is ook pastorale hulp zeker nodig tot versterking van uw geestelijk leven. Ik ben blij te lezen dat u ook daartoe al het initiatief hebt genomen.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven