Huilbaby blijft angstig

drs. A. Diepeveen- van der Marel | 2 reacties | 23-12-2016| 09:30

Ik ben moeder van een dochter die zo ontzettend veel energie kost, dat ik er zelf aan onder door ga. De buitenwereld merkt dit niet en we zien eruit als de gelukkigste moeder/dochter, maar het vreet aan me. Om kort duidelijk te maken. Ze is geboren als enorme huilbaby. Avonden aan avond, nachten aan nacht achter elkaar huilen/krijsen. Tot anderhalf jaar is dit ongeveer door gegaan. Niet op zo'n heftige toon, maar we wisten maar niet wat er aan de hand was. We hebben ontzettend veel dingen (beter gezegd alles) geprobeerd. Een en ander is ook achteraf wel medisch verklaard. Daar wil ik verder niet op ingaan, omdat dat nu in principe achter de rug is. Het verwerken daarvan vind ik nog wel steeds moeilijk, aangezien we nooit begrip hebben gekregen vanuit medische hoek en mensen om ons heen.

Waar het nu om draait... ons dochtertje lijkt wel bang te zijn voor alles. Ze was al vanaf drie maanden zo eenkennig (niemand kon het geloven) maar ze wou alleen nog maar bij papa en mama op schoot. Als er visite kwam of iemand keek haar aan in de kinderwagen, dan was het al helemaal mis. Ze lijkt voor heel veel dingen bang te zijn. Niks kan op een ontspannen manier. Er zijn zoveel praktische dingen die ik uit de weg ga, omdat ze het dan op een krijsen zet. Het leven wordt daar niet makkelijker op. Ik vind het eigenlijk ook heel zielig. Oppas is ook al zo'n drama. Het lijkt nu iets beter te gaan bij mensen die ze goed kent. Ze is inmiddels 2,5 jaar. Ik ben zelf fulltime thuis, maar het begint me echt op te breken. Ik kan zelf nergens eens rustig naar toe, want dan zit ik al met de oppas in m’n ‘maag.’ Nogmaals, ik zie daar nu enige verbetering in bij echt bekende mensen. Oppas bij de kerk ook al geprobeerd, maar drama. We hebben al zoveel geprobeerd, zodat ze toch eens wat minder van mij (mama) los komt. Het is gewoon te zwaar. Het is mama voor en mama na. Op verjaardagen, visites blijft ze gewoon een uur op schoot zitten of mama moet mee. Slapen bij een ander (in noodgeval) of ook op vakanties is ook al een drama. Ergens een nachtje naar toe, geeft al allerlei zorgen.

Kortom, ik heb echt momenten dat ik enorm geniet, maar het is echt ‘te’ zwaar voor me. Manlief zegt: ga er zakelijk mee om en dan huilt ze maar onbeperkt bij een oppas. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ze kan eventueel nu ook naar een peuterspeelzaal, dan kan ze in een ‘kleine omgeving’ wennen. Ooit zal ze bij leven en welzijn ook naar school moeten. In elke beslissing vraag je je af, waar je goed aan doet. Maakt het haar sterker of niet. Is er iemand die mij kan helpen en misschien tips heeft. Want in mijn omgeving lijkt niemand me te begrijpen. Een moedeloze moeder.

Beste moeder, 

U heeft het echt ontzettend zwaar. Het is een extra belasting als uw zorg en de zwaarte van uw last niet gezien wordt door anderen of dat u zich niet door hen ondersteund voelt. Een huilbaby is ongelooflijk belastend. Jullie hebben veel geprobeerd. Kinderen die zo lang en intensief gehuild hebben, hebben vaak moeite om zichzelf te kalmeren en laten zich moeilijk geruststellen/troosten. Het probleem is dus dat je niet kunt zeggen dat zo'n moeilijke start, ook al is deze nu medisch verklaard,  'achter de rug is'. Ik vermoed dat de impact van deze start maakt dat uw kindje nu nog angstig is. De stress die uw dochtertje ervaren heeft, werkt vaak door in de sociaal-emotionele ontwikkeling. De prikkelverwerking is vaak verstoord, waardoor veel oorspronkelijke huilbaby's angstig en schrikachtig zijn geworden. Dit alles kan zowel mentaal als fysiek invloed hebben op de manier waarop ze ook nu met spanning omgaat en gehechtheidsrelaties opbouwt.

Een van de ontwikkelingstaken van jonge kinderen is om steeds meer te gaan ontdekken en steeds een beetje losser van de ouder te functioneren. Als kinderen niet angstig zijn en optimaal stress kunnen hanteren, kan dit ook al spannend zijn. Met vallen en opstaan, gaan de meeste kinderen zich steeds vrijer voelen. Vanuit het veilige kringetje van de ouders, de familie, de oppas naar anderen, buiten de gezinssfeer. De continue stress echter die uw dochtertje over lange tijd heeft ervaren en de onmacht die u als ouders heeft ervaren om haar te kalmeren, heeft invloed op deze ontwikkelingsopgave. Steeds meer onderzoeken tonen dit aan.

Ik adviseer u dan ook om dit te gaan bespreken met uw huisarts of een consult aan te vragen bij de jeugdarts van het consultatiebureau. Die kunnen ook met u meedenken in bijvoorbeeld het traject naar de speelzaal. Ze kunnen met u meedenken of dit nu al mogelijk is en hoe u dat het beste kunt opbouwen. Ook kunnen zij meedenken in hulp die ondersteunend is voor u en voor de omgang met uw dochtertje. De eerste opgave voor u als ouder, is dat u het volhoudt en weer vitaal wordt. Alleen dan kunt u een buffer zijn voor uw kindje om stress te hanteren. Elke andere tip zou u tekort doen. Wel wil ik u meegeven dat ik in mijn werk meerdere ouders tegenkom, zoals u. Ouders die zich ook alleen en onbegrepen hebben gevoeld. De roze wolk bleek een zwarte wolk te zijn en de schijn ophouden is te zwaar. Fijn dat er wel momenten zijn waarop u geniet. Ik wens u toe dat die momenten zullen gaan overheersen. Alle goeds en zegen gewenst,

Anja Diepeveen

Dit artikel is beantwoord door

drs. A. Diepeveen- van der Marel

• Geboortedatum:
  19-10-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

52 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven