Harde, starre vader

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 2 reacties | 07-12-2016| 09:16

Ik stuur deze vraag omdat ik het erg moeilijk heb zowel met het geloof als met het contact met mijn vader. Hij is strenggelovig en denkt erg zwart-wit. Hij kent de Heere Jezus niet maar wacht op... tja dat weet hij zelf eigenlijk ook niet. Ik ben toen ik volwassen was bij de kerk van mijn ouders weggegaan omdat ik het er niet meer vol kon houden en niet achter de leer kon staan. Wel heb ik verlangen God te dienen, maar wel hoe God echt is en niet de God die m’n vader me altijd heeft laten zien. Daar kan ik namelijk niet van houden. Mijn vader is hard. Ook in zijn oordelen. Het doet me pijn en gesprekken over God zijn niet mogelijk zonder discussie en veel spanning en pijn.

Mijn zusje is tot geloof gekomen en gaat aan het Heilig Avondmaal in de kerk van m’n ouders en hij twijfelt zelfs aan haar geloof. Dat vind ik zo erg. Hij twijfelt ook aan mijn geloof en zegt het vreselijk te vinden dat ik de ware leer heb verlaten. Ik kan door deze spanningen niet meer goed met mijn vader omgaan en vermijd het contact. Ik mis het echte leven met de Heere in zijn leven. Ik geloof dat als je met je zonden bij de Heere Jezus bent gekomen, je vanuit Zijn woord en beloften mag geloven dat Hij je zonden vergeven heeft en dat daar niet een of andere bijzondere ervaring op moet volgen. Moet je soms pas jaren later, op Gods tijd ofzo, werkelijk wachten op iets...? Of mag je zeker geloven dat je zonden zijn vergeven als je tot Hem vlucht? DAT is toch geloof?

Ik kan ook niet van mijn vader houden, daar zit ik erg mee. Hij zit zo vast in een religie en is zo hard. Hij heeft me ook veel pijn gedaan vroeger. Ik wil hem ondanks alles wel liefhebben, maar het lukt me niet. Hij is dominant en ik heb het gevoel dat hij me overheerst, terwijl ik eindelijk een beetje sterk genoeg ben om m’n eigen weg te gaan en eigen keuzes en beslissingen te nemen. Is het verkeerd om het contact uit de weg te gaan? God wil dat ik hem eer, maar wat houdt dat precies in? Er spelen meerdere moeilijke dingen thuis waardoor ik soms erover denk het contact te verbreken om eindelijk rust en een eigen leven te hebben. Elke keer als ik gelukkig ben, lijkt het of hij dat met zijn religieuze harde woorden zonder liefde weer wegstoot. Ik kan daar zo boos om worden. Ik verlang naar ouders die in liefde met de Heere wandelen, maar die heb ik nooit gekend en nu moet ik zelf maar uitzoeken wat het echte leven met God is.

Ik ontmoet mensen die ik echt liefheb en die leven met de Heere, dat voel je en merk je, ze zijn zo liefdevol. Dat raakt me. Maar als mijn vader dat hoort, trekt hij dat weer in twijfel...  “want het moet de diepte in” en “je moet diep blikken in je verdorven hart” en “échte bekeerden lopen soms in het zwart en gebogen over straat”, zo praat hij dan en ik kan er echt helemaal niks mee. Alsof alles wat niet aan die dingen voldoet geen echt geloof is. Ik word bang en depressief van het geloof van mijn vader en kom ook liever niet meer thuis. Maar daar doe ik hem weer pijn mee dus wat is het beste?

Beste vraagstelster.

Met ontroering je brief gelezen. Hoe moeilijk voor je. Maar in je brief lees ik duidelijk dat je je vader eert, ook lief hebt, daar hoef je dus niet over te piekeren. Dat je innerlijk op zijn hardheid en starheid stukloopt begrijp ik. Helaas leeft deze houding nog steeds onder behoorlijk wat mensen: een harde en wrekende God. Maar lees nou zelf eens echt de Bijbel. Veel jonge vrouwen heb ik in de loop der jaren geadviseerd dat te doen, en weet je wat ze me later schreven? “Ik wist niet dat de Bijbel zo evangelisch was.” Barmhartig en genadig is de Heere, groot van goedertierenheid en waarheid. Die God, die Zichzelf zo aan ons presenteert, zo vol van ontferming en genade. Die zelfs zijn Eigen Zoon naar deze wereld zond, een wereld vol zondige mensen, hard en liefdeloos, die zeiden: “Kruist Hem, weg met Hem.” Die God is er en steekt Zijn armen naar jou uit, “Mijn dochter, geef Mij je hart. Kijk niet naar de hardheid van je vader, maar volg Mij.” 2000 Jaar geleden dacht de Zoon van God, hangend aan het kruis, ook aan jou!

Snap jij het? Ik niet. Wat een wonder. De God van je vader is niet de God waarover Jezus ons vertelt. Hij laat ons zien HOE Zijn Vader is in de gelijkenis van de verloren zoon. Die zoon had alles verknoeid, was er met het geld van zijn vader vandoor gegaan, had alles opgemaakt, en die vader stond elke dag met de hand boven Zijn ogen uit te zien of zijn kind al terug kwam. Jezus wil ons leren hoe barmhartig Zijn Vader is, hoeveel liefde Hij naar zondige mensen heeft.

Of op een andere plaats, daar vraagt Filippus aan Jezus om hen de Vader te tonen, te laten zien. Wat zegt Jezus dan: “Filippus, kijk naar Mij, als je Mij gezien hebt, dan heb je de Vader gezien.” Jezus spreken, Zijn handelen, Zijn bewogenheid met mensen, Zijn eindeloos ontfermen , zo is de Vader.

Ik heb  mensen  gezien en gesproken die in een heidenwereld leefden. Deze mensen dienden zo’n genadeloze en harde god en wat was hun een verwondering groot dat onze God een andere God is. Een God die zondaren zaligt, die de mensen lief heeft. Dat is de echte God. Nee we hoeven niet te wachten op... ja op wat?

Lees hoe Jezus mensen aan sprak en wat er gebeurde. Vergeet al de dingen die je vader zegt en richt je op Gods Woord. Daar lees je het echte leven met de Heere. Je bent een volwassen mens en hoeft niet aan de godsdienstige leiband  van je vader.  Maar bid voor hem, zijn ogen, oren en hart zijn gesloten voor de liefelijke klanken van het Evangelie.

En dat oordelen en veroordelen, het is goed te weten dat de Heere Zijn weg gaat met elk mens. Het is geen stramien, Paulus had een andere bekering dan bijvoorbeeld Timotheüs, die van kind af de Heere diende en de moordenaar aan het kruis had ook een andere weg: “Heere wilt U straks, als U in het Paradijs bent, nog een keer aan me denken”? “Aan je denken”, zegt Jezus, “Ik neem je mee naar het Paradijs.” En daar kwam Jezus binnen met de moordenaar naast zich. Ik schrijf dat heel eenvoudig, maar zo  eenvoudig was het; het staat er. 

Zoek de Heere en leef! Er is maar één weg, Jezus Christus, Die al Zijn hemel heerlijkheid verliet om zondaren te redden. Wat mensen ook zeggen, toets het aan Gods Woord. En vergeet nooit dat Jezus liefste werk is om zondaren te redden van het eeuwig verderf. Nee, het zijn er geen handje vol, maar straks zullen daar de ontelbaren staan om het Lam, dat Zijn leven voor hen gaf, te eren en te loven en te prijzen. 

Je vraagt wat je moet doen. Liever bezoek je je ouders niet, maar dat doet hen, denk je, pijn. Ik denk dat je hen af en toe een bezoekje moet brengen en geen godsdienstige gesprekken aan moet gaan. Houd de bezoekjes kort maar vriendelijk. En soms geeft de Heere andere mensen die werkelijk met de Heere leven, geestelijke vaders en moeders.  

 Van harte sterkte en zegen,
Nellie van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

111 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven