In alles afgewezen
Ds. P.C. van Keulen | 5 reacties | 12-11-2016| 12:00
Vraag
Waarom zou je geen zelfmoord mogen plegen als je het leven echt niet meer aan kan? Als je alleen maar geteisterd wordt door herinneringen waaruit je kunt afleiden dat je er eigenlijk niet mag zijn. Nu niet. Nooit niet. Ik ben in alles afgewezen, al vanaf het moment van mijn geboorte! Hou op met dat gedoe over God wijst je nooit af...
Antwoord
Beste vragensteller,
Hoe eenzaam, onbegrepen en afgewezen kun je je voelen! Dit kan zo heftig voor je zijn dat het in je gedachten opkomt: het hoeft voor mij niet meer, dat je de dood gaat zien als de enige uitweg in jouw situatie en daar kunnen heel wat oorzaken aan ten grondslag liggen. Het tekent ook de grote nood waarin je verkeert, de worsteling met het leven alsook om nog verder te leven. Heel ingrijpend, heel aangrijpend.
Ik wil jouw vraag anders stellen naar jou toe: waarom zou je zelfmoord plegen als je het leven écht niet meer aan kan, als je alleen maar geteisterd wordt door... ? Zou dat de enige oplossing zijn? Begrijp me goed, ik zeg hiermee niet dat zelfmoord één van de oplossingen is, en theologisch gezien is het daarbij ook afkeurenswaardig, maar situaties kunnen zo zwaar (geworden) zijn dat je kunt gaan denken: was ik maar dood.
In de Bijbel kom ik ook iemand tegen voor wie het niet meer verder hoefde, namelijk Elia. Hij zag in zijn situatie nog maar één (uit)weg. We lezen van hem dat hij in de woestijn was en bad om te mogen sterven: "Het is genoeg (zo)." In de woestijn van het leven kan die wens er dus zijn en zelfs als gebed tot God.
Misschien vind je het ook wel genoeg zo en hoeft het voor jou zó niet verder. Maar er blijken bij God andere wegen te zijn, want ook in deze zijn Zijn wegen hoger dan onze wegen. Om verder te kunnen in Elia's situatie gaf God hem versterking, ondersteuning. Hoe? Hoor wat er gezegd wordt: "Sta op en eet, want de weg zou voor u te zwaar zijn." God snapte Elia's situatie volkomen toen Hij zei: anders is de weg voor u te zwaar. Je kunt je door mensen onbegrepen voelen, maar God begrijpt de situatie waarin iemand kan verkeren, en God komt niet met woorden waar je niets aan hebt, die voor jou een dooddoener kunnen zijn, hoe goed sommige mensen het ook met jou bedoelen.
Ook voor jou is er een weg om verder te kunnen gaan. Welke weg? Elia moest opstaan en het voedsel ter hand nemen, neem jij toch ook het hulpmiddel ter hand; God had dat middel bij Elia gebracht en dat doet Hij ook bij jou, namelijk de weg van hulpverlening die je via jouw huisarts kunt krijgen, die jou kan verwijzen naar professionele hulp, die jij in jouw situatie zo hard nodig hebt! Ik kan mij niet voorstellen dat zij ook bij degenen behoren die jou (zullen) afwijzen. Dat kan best een hele stap zijn, maar als Elia het niet gedaan had, hoe had het anders voor hem verder gemoeten?
Heel bijzonder ook dat wij lezen dat Elia na 40 dagen bij de berg Horeb kwam. Het is geen snelle reis geweest, want normaal gesproken zou die reis in 20 dagen zeker gemaakt kunnen zijn. Laat dit je ook mogen bemoedigen, want als het allemaal niet zo snel gaat als je wel zou willen zou je de moed kunnen verliezen. Waar God ons de hulpmiddelen geeft en wij met Gods hulp op weg gaan daar zal Hij ook Zijn ondersteuning geven.
Van harte wens ik je Gods zegen toe in deze zware tijd.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Uit ervaring weet ik hoe wanhopig je je kunt voelen. En natuurlijk is het goed om hulp te zoeken, zoals de beantwoorder van deze vraag stelt. Maar zelfs dat kan zo zinloos lijken als je het liefste niet meer wilt leven. Je lijdt en het leven is zwaar. Ik wil je twee dingen meegeven: Je bent niet de enige die zich zo voelt, zoek iemand met wie je ervaringen kan delen dat kan heel steunend zijn. Twee: Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven, vaak betekent dood willen ook zoiets als: het leven zoals het nu is niet meer willen... Probeer een vorm van leven te vinden waarin het leven minder zwaar is. Het feit dat je er bent kun je niet ontkennen al voelt het misschien vaak wel zo. Sterkte!
Je schrijft dat je vanaf je geboorte al afgewezen bent. Dan kan het niet anders dan dat op het gebied van de hechting een en ander mis is gegaan. Er is je veel aangedaan en het gevoel dat je geen bestaansrecht hebt, vloeit hier uit voort.
Hoe je je nu voelt, hoort bij een problematiek. Het is jouw werkelijkheid, maar het is geen algemene waarheid.
Je kunt 3 dingen doen: jezelf doden, niks doen (en dan verandert er ook niets aan je wanhoop) of hulp zoeken. Als je hulp wilt, zoek dan iemand die gespecialiseerd is in hechting.
Met goede hulp kan het leven echt weer leefbaar worden.
ik heb 2 tips die mij er weer bovenop hebben geholpen. binnen een week tijd, was ik een heel ander mens. Genezing hoeft geen maanden te duren . Sterker nog het was bij mij binnen 5 minuten.
1 zoek bezigheden op die zo makkelijk mogelijk zijn. maakt niet uit wat , als het maar simpel is , want SIMPELE BEZIGHEDEN GENEZEN EEN GEEST HET SNELST.
2 neem contact op met een huisarts , vertel hoe je je voelt, en vraag om medicijnen.
Als je oud genoeg bent kan je 'in het geheim' (zonder dat iemand het weet dus) prof. hulp krijgen. Je kan dan zeggen dat je geen post wil. Ik hoop het voor jouw mogelijk is om (gedeeltelijk?) uit deze situatie te komen.
Je zegt dat we niet moeten beginnen met 'God wijst je nooit af'. Dat is begrijpelijk. Als mensen alleen dat zeggen gaan ze langs jouw pijn heen. Dat is niet de bedoeling en niet goed. Weet je wat het is om eens een keertje niet afgewezen te worden? Dan is het moeilijk te begrijpen dat God dat nooit zal doen.
Wat heb jij het zwaar! Ongelooflijk veel sterkte en nabijheid van de Heere toegewenst. Afhankelijk van je leeftijd kun je je moeiten ook anoniem bespreken met de christelijke organisatie Chris (085 - 0404850, chris.nl). Een alternatief is het seculiere Sensoor (ook voor volwassenen, dag en nacht via 0900 0767). En vergeet nooit om te bidden, hoe stil het ook is.
