Pak slaag van ouders
J.W.N. van Dooijeweert | 66 reacties | 08-10-2016| 11:28
Vraag
Wat vindt u van tuchtiging? Ik ben nu 15 en wordt nog door mijn vader of moeder getuchtigd. Ik moet dan bij m'n vader of m'n moeder over de knie en krijg een flink pak slaag. Daarna bidden we. Het boek Spreuken speel een rol in mijn opvoeding. Hoewel ik het snap en ook zo ervaar, schaam ik me òòk, als ik wèèr over de knie lig! Ik ben dol op mijn ouders en het ontbreekt mij verder aan niets.
Antwoord
Beste vraagsteller/ster,
Op jouw vraag is slechts één antwoord: je vader en moeder moeten onmiddellijk met deze bestraffingen stoppen. Voor de Nederlandse wet is het absoluut verboden om zo met je kinderen om te gaan. Het is ook heel duidelijk dat dit gestopt moet worden. De politie is een weg, maar er is ook een andere weg. Veel meer in overeenstemming met Gods Woord.
Een klein echt gebeurd verhaal: een jongen was 18 jaar, had verkering... en waar zijn meisje bij was, wilde zijn vader hem een pak slaag geven met zijn broekriem. Die geseling was wel vaker toegepast in dat gezin. Maar deze keer vluchtte de zoon naar boven en zijn meisje ging achter hem aan. Helemaal verslagen. Halfweg op de trap draaide de jongen zich plotseling om, stak zijn hand recht vooruit naar zijn vader en riep, heel overtuigd: “Dit is de laatste keer!!!!” Het had de kracht van een explosie. En het is ook nooit meer gebeurd.
Het is een verkeerde uitleg van de Bijbel die je ouders toepassen. Lijfstraffen gebruiken bij kleine kinderen is heel erg, maar het wordt misdaad als het bij grotere kinderen gebeurt. Het heeft ook beslist niet de uitwerking die zij er van verwachten. Vroeger of later wreekt het zich in het leven van een kind.
Zet er zelf een punt achter. Zoals die jongen het deed: “Nu is het afgelopen!” Je kunt dat natuurlijk ook op een andere manier aanpakken. Door heel liefdevol met je moeder te praten in de hoop dat zij het opneemt bij je vader. Misschien is de verhouding wel net andersom. Houdt daar dan rekening mee en begin bij je vader. Het gebed na afloop zegt mij niet veel. De Heere werkt zo niet en wil ook niet dat ouders zo met kinderen omgaan. Efeziërs 6:4: “En gij vaders, verwekt uw kinderen niet tot toorn, maar voedt hen op in de lering en vermaning van de Heere.”
Het is voor jouw bestwil dat het niet meer gebeurt. Het kan en het mag echt niet meer! In de praktijk van de samenleving is er voor deze dingen de kindertelefoon. Maar dat is misschien niet direct nodig. Maar jij moet nu stappen ondernemen.
Als je er verder op door wilt praten, kun je bij Refoweb mijn telefoonnummer opvragen. Ik neem dan echt de tijd om naar je te luisteren.
Hartelijke groeten,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat gun ik jou ook, boos zijn naar elkaar mag, maar op een redelijke manier!
Op dit moment zit ik even voor jou te denken: wat als er op een moment dat je ouders redelijk gestemd zijn, je deze vraag en het antwoord uitprint, en eventuele reacties erbij en deze laat lezen? Dus niet wachten tot het escaleert maar dit voor zijn? Zeg hun dat je hier zo mee zit! Jij kent je ouders het beste, je weet zelf of dit haalbaar is! Je huisarts is ook een goede stap! Een vertrouwenspersoon ook! T zou goed zijn als je met je ouders en hulpverlener erbij kunt praten! Je ouders moeten horen dat dit niet de juiste manier is! Laat de hulpverlener maar uitzoeken hoe het komt dat je ouders zo doen, onmacht, aangeleerd gedrag (zijn ze zelf geslagen?)etc. Maar daar heb jij niets aan, dit moet gewoon stoppen! Zet stappen, deze reactie was stap 1, heel fijn dat je schreef, nu de volgende stap! Veel sterkte! Ik bid voor je!
Ik heb je vraag en alle antwoorden van de mensen hier gelezen. Nu net ook jou reactie n.a.v. de antwoorden. Jongen wat vind ik het erg voor je dat jou ouders je zo erg vernederen. Inderdaad het gevoel van vernederd worden is zo vreselijk erg en dan zo ik merk dat je niet op andere keren een lief gebaar of knuffel krijgt. Jou verhaal raakt mij diep. Ik wens je wijsheid en ik hoop dat je de stap doet om op een afstand te staan en niet bij ze op de knie te gaan dat je op dat moment de woorden hebt om het te zeggen! Voel je de tranen komen..laat ze gaan...Zeg de waarheid en ga er voor! Zet de stap jongen om naar de huisarts of een leraar te gaan. Dit moet stoppen. Heel veel sterkte! Vanuit mijn hart, dit berichtje naar jou....
Ik wil je heel veel sterkte toewensen om het gesprek aan te gaan. Ik lees de reactie van jou nu pas. Ik hoop dat je al een gesprek hebt gehad met een vertrouwenspersoon en probeer anders zo snel mogelijk een afspraak te maken. Je mag duidelijk laten merken dat het snel moet! Sterkte hoor in alles! Je bent waardevol!!
Sterkte en ik hoop dat je de omgang tussen jou en je ouders kunt ombuigen tot een die positiever is dan nu! Op een gegeven moment kun je, hoop ik, met je ouders praten over wat het met je doet. Niet wanneer de situatie accuut is, dan moet je inderdaad "Nee!" zeggen, maar op een rustiger moment.
Wat erg voor je! Wat goed dat je hier schrijft... Ik hoop ook dat je snel met iemand gaat praten of het nu de huisarts is of een vertrouwenspersoon op school of iemand van de kerk. Als je het maar doet en als je niet serieus genomen wordt, dat je dan iemand anders zoekt.
Logisch dat dit alles invloed heeft gehad op je zelfvertrouwen en dat je het (daarom) moeilijk vindt om deze stap te zetten...
Maar je bent waardevol en je bent het waard om gehoord en gezien en geholpen te worden. Ik zal voor je bidden.
Groetjes en sterkte!
ik ben peter de vraagsteller;Ik heb nu even tijd om te reageren.Ik mag per dag een uur computeren,dus dit kan.Zoals eerder gezegd,heb ik moeten huilen,bij de reacties!Ik ben erg blij,dat ik van u/jullie zoveel adviezen en vooral steun heb gekregen!Ik moest òòk huilen,toen ik schreef, dat ik iets mis.Ik mis een knuffel,en ik zo zo graag willen horen dat ze van me houden.!!!!Ik huil meestal 'savonds on bed.Dank u wel voor alle steun,en om te voorkomen dat ik stout ben,en ik zoals met mezelf afgespoken,èèn meter(of twee)terug stappen en zeggen"deze straf wil ik niet meer".Ik ga vrijdag naar mijn huisarts,m'n moder wilde mee, maar het is gelukt om te zeggen,dat het nodig is.Wij zijn reformatorisch, en ik ga ook met de schooldekaan en/of de ouderling praten.ik ben wel bang, en wat nerveus,dit allemaal te doen!!!Toch hebben de vele reakties mij gesteund,de stappen te zetten!Ik ben niet zo goed in voor mezelf opkomen,maar dit wil ik niet meer.ik ben een jongen van15, en voel me nog zò kinderlijk.ja!!Ik mis de knuffel, èn ik mis soms gewoon dat mijn ouders van mij houden!!Ik krijg straf voor brutaal zijn,mij niet houden aan afspraken,ondanks waarschuwing toch doorgaan,soms een grote mond,huisregels overtreden.Laatsee pak slaag was omdat ik echt heel per ongeluk rot op zei,toen m'n vader wèèr dreigde met een pak slaag.Verdiend?Ik flapte er dat er zo uit.ik probeer juist lief te zijn,en zoveel mogelijk mijn best te doen.dat ik mij nog wat kinderlijk voel,is vervelend.Het is vreemd om nu te kunen zeggen, dat ik wordt mishandeld.
Is het normaal, dat ik weinig zelfvertrouwen heb?Ik ben Heel blij at ik deze stap gezet heb.Nu doorzetten!Vrijdag naar mijn huisarts!!!Ik ben blij met dze nieuwe stap.Dank u/jullie allemaal!!
hartelije groet Peter
Vraagsteller
Je mag mij een mailtje sturen, via het forum maar ms kun je mijn e-mail opvragen bij de mensen van refoweb. gr Samanthi
Redactie refoweb?
Moderator: Dank, het is aangepast.
Ik heb in dezelfde situatie als jij gezeten, ik ben nu dik over de vijftig en het heeft soms nog steeds inpakt op mijn leven, maar daarnaast mag er ook genezing zijn. Ik bid voor je
Vandaag vrijdag... jij zet de stap... wij bidden voor je...
Hou vol... besef dat je een stap zet in de goede richting. Bid ook voor jezelf en vertrouw op God
Ik voel me je vriend na het lezen van je verhaal. Ik probeer met je mee te denken en wil wat punten geven waar je misschien wat aan hebt.
1. Leg al je vedriet en nood aan de Heere voor. Hij is de Helper in nood! Hij zorgt zelfs voor de musjes dus stort al je nood als eerste bij Hem uit. En natuurlijk, mensen, vrienden etc. kunnen en mogen je ook helpen.
2. Ik las dat je in het algemeen gek bent op je ouders, je houdt van je ouders, gelukkig. Probeer met hen een gesprek aan te gaan. Zoek een geschikt moment en vertel waar je mee zit. Vraag hen waarom ze je (op deze leeftijd nog) een pak rammel geven en vertel ze dat je je daardoor heel erg gekwetst voel en er wel eens van moet huilen. Ik heb het idee dat jouw ouders ook van jou houden. Zo'n gesprek kan enorm veel goedmaken én veel ellende voorkomen.
3. Het lijkt mij ook de meest oprechte en christelijke weg om eerst met je ouders te spreken. In een heftige opstand komen of nog gekker is niet goed. Ik was deze week toegekomen aan de geschiedenis waar David koning Saul nog altijd eerde als de gezalfde van God terwijl Saul de dood van David zocht. Je ouders zijn door God als jouw ouders over jou gesteld.
4. Dat je ouders met je bidden vind ik heel mooi. Ondanks dat het een sleur geworden kan zijn geeft het wel aan dat je ouders oprecht zoeken om het goed te doen. Daarin zijn ze juist te eren / waarderen. Waren er maar meer ouders die met hun kinderen proberen te bidden!
5. Het woord tuchtigen vertalen met opvoeden is niet volledig. In de Bijbel staat bijv: "Die zijn roede inhoudt, haat zijn zoon; maar die hem liefheeft, zoekt hem vroeg met tuchtiging.". Het woord roede en tuchtiging zijn aan elkaar verboden. En roede betekent echt niet "een aai over je bol". Dus ik durf ouders die een pak-rammel geven echt niet te veroordelen. Maar het moet wel echt zo zijn dat het verbonden is met liefde. "Want de HEERE kastijdt dengene, dien Hij liefheeft, ja, gelijk een vader den zoon, in denwelken hij een welbehagen heeft.". De Bijbel is het houvast, voor jou, mij en je ouders.
6. Dat je je soms onzeker voelt kan ook te maken hebben met (het einde van) de puberteit. In die periode vatte ik alles heel heftig op maar aan de andere kant ook veel angst / idee dat niemand om me gaf enz. Later kwam dat allemaal toch op pootjes terecht (zo voelde het althans). Maar of het nou puberteit is of niet, leg je moeite zeker bij God neer.
7. Ik heb dit geschreven als je vriend om te helpen te zoeken naar een oplossing waar je geen spijt van zult krijgen. Ik hoop niet dat ik allerlei discussies aanwakker op het forum, dat is niet mijn doel. Wil ook zeker met je doorpraten als je dat graag wil. Het ook voor je gebeden. Overigens heb ik ook behoorlijk wat pak-rammels gehad tot ergens in de pubertijd. Ik heb dat niet als schokkend ervaren maar eerder als terecht.
Voor mij een nieuw iets over de bekende bijbelteksten m.b.t. slaan