Weinig aandacht in voorbeden voor bepaalde groepen
Ds. M. Baan | 10 reacties | 27-09-2016| 09:42
Vraag
Waarom wordt er in de kerken zo weinig in de gebeden gedacht aan singles en homo's? Zelfs bij trouwdiensten worden zij vaak vergeten. Bij een doopdienst wordt er toch ook altijd gebeden voor hen die geen kinderen hebben ontvangen? Ik vind dit echt jammer, maar constateer het heel vaak.
Antwoord
Ik heb de vraag allereerst maar een beetje algemener gemaakt. Dan luidt die zo: Waarom wordt er in de voorbeden in de kerk zo weinig aandacht geschonken aan bepaalde groepen en/of aan bepaalde situaties?
Mijn allereerste antwoord is het volgende: Is dat wel zo? Mijn waarneming zegt me dat aan deze groepen mensen, die het bijzonder moeilijk kunnen hebben tijdens doopdiensten en trouwdiensten, over het algemeen niet vergeten worden om hun moeiten en zorgen aan de Heere voor te leggen. Natuurlijk kun je de vraag stellen of deze voorbeden wel voldoende ruimte krijgen. Het antwoord zal zijn: bij de ene voorganger wel en bij de andere niet! Ik denk dat daar, waar de aandacht beter kan, de dominee er in alle liefde op gewezen moet worden!
Maar in het verband van de gestelde vraag heb ik nog wel enkele andere overwegingen, die ik hier mee wil geven: Wanneer ik terugdenk aan (pakweg) zo'n 45 jaar geleden, dan kan ik niet anders concluderen of er wordt in onze voorbeden in de kerk veel en veel meer aandacht besteed aan allerhande zaken. Rond de jaren 60 van de vorige eeuw werden in de voorbeden standaard de zieken in de gemeente opgedragen (zonder uitvoerige beschrijving van de ziektebeelden, de behandelprognoses en andere wetenswaardigheden), de rouwdragenden (ook over de rouwende familie werd in de gebeden niet zo erg veel ter kennisname gezegd) en de overheid (inclusief vorstenhuis). Langzaamaan heb ik de aandacht voor gedetailleerde voorbeden echter wel degelijk zien groeien. Soms kwam bij mij de vraag naar boven wie er eigenlijk gebaat zijn bij al die uitvoerigheden. God weet alle details toch zeker allang en stellig veel beter? Of moest de gemeente zo nodig op de hoogte worden gesteld? Maar daar is het gebed en de voorbede toch niet voor bedoeld?
Dat alles overwegende kom ik bij de vraag terecht of we het huidige ‘voorbedenstelsel’ niet eens nodig onder de loupe moeten nemen! Waar wordt de hoeveelheid voorbeden door bepaald? Als we het antwoord geven: door de Heilige Schrift, dan denk ik dat het assortiment voorbeden wel eens ingeperkt zou moeten worden. Maar als het antwoord luidt: door de wensen van de gemeenteleden, dan denk ik dat de voorbeden nog oeverloos uit te breiden zijn.
Waarom deze ontboezemingen van mijn kant? Afgelopen zondag was ik net terug van vakantie en had ik een vrije zondag. Ik ben bij een collega naar de kerk geweest. In de gebeden werd heel veel aandacht geschonken aan twee geboortes die wonderlijk gunstig verlopen waren tegen de verwachting van de deskundigen in. Al mee-biddende hoorden wij als kerkgangers opmerkelijke zaken, die ons beeld van beide families behoorlijk verruimden. Ik denk overigens dat het in deze gevallen goed te verdedigen was, dat aan deze zaken ruim aandacht besteed werd in de voorbeden. Maar wie schetst mijn verbazing dat na nòg een handvol uitvoerige voorbeden op gepaste wijze het woordeken “amen” deze gebeden afsloot!
Was dit gebed dan niet allereerst bedoeld om de Heere te vragen of Hij met Zijn Geest opening zou willen geven van Zijn Woord? Het zal stellig niet de bedoeling zijn geweest van mijn gewaardeerde collega, maar dat laatste was hij wèl vergeten...! Ik hoop, dat niet al te veel kerkgangers het gemerkt hebben. Waarmee ik maar wil zeggen: laat de veelheid aan voorbeden onze gebeden van arme zondaren om de rijke Geest der genaden en der gebeden niet verdrijven!
Met een hartelijke groet,
Ds. M. Baan
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. Baan
- Geboortedatum:16-02-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Homofilie blijft een lastig onderwerp. Tik op refoweb de zoekterm ¨lesbisch¨ in en er komen een stuk of tien vragen naar voren. Opvallend is dat niemand van de lezers hierop reageert (ook ik niet). Natuurlijk kan het antwoord volledig duidelijk zijn maar we weten allemaal ook dat geen reden is om niet te reageren.
Homofilie wordt lastig als we dichtbij de pijn komen. Zolang het gaat om standpunten is het makkelijker. We spreken bijvoorbeeld over wel of niet praktiserend. Een koude, theoretische term die voorbij gaat aan het verdriet wat er kan spelen. Maar wie gaat het echte gesprek aan? Wie gaat eens vragen hoe het is om homo te zijn? Wie huilt mee als duidelijk wordt welke pijn er is in het leven van een homo of lesbienne?
Beste vragensteller ik ben blij met je vraag. Je legt een stuk tekortkoming bloot. Ik hoop dat je dit samen met anderen en met mij bij God wilt brengen. Hij wil ons de wijsheid, vrijmoedigheid en oprechte liefde geven om hiermee om te gaan.
Ik herken het niet in mijn gemeente. Daar wordt veel aandacht gegeven aan homoseksuele zusters en broeders, ook in de voorbede.
Aan singles hebben wij zelf aandacht gegeven tijdens gemeente avonden en op kringen aan de hand van het boek "Single in de kerk" van Aukelien van Abbema. Een zeer aan te raden boek overigens!
anders geaard, zou idd meer aandacht mogen
Als zij die preek daarin weglaten ontstaat er heel veel ruimte voor voorbede en lofprijzing of het gebed wordt korter.
