Twijfel over bevrijdingspastoraat
Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 14-09-2016| 12:09
Vraag
Verschillende mensen in mijn omgeving hebben mij aangeraden om een traject van bevrijdingspastoraat in te gaan. Ik zit vast aan bepaalde (bewuste) zonden, mensen en gedachten. Zelf heb ik veel moeite om mee te zingen in de kerk en de relatie met God verslechtert. Nu heb ik mijn twijfels of ik dat traject moet doen. Ik heb al wat onderzoek op internet gedaan en lees bijvoorbeeld dat de nadruk veel op boze machten wordt gelegd in plaats van op je eigen boze hart. Alsof je er zelf niet schuldig aan bent en er niet verantwoordelijk voor bent... Dat weerhoudt me ervan.
Ook tongentaal kan dan gesproken worden (in evangelische kringen) en dat vind ik eng, terwijl dat wel in de Bijbel staat. Dit komt omdat er in traditionele kerken minder gesproken wordt over de gaven van de Geest denk ik. Waarom kan zo'n traject niet binnen de behoudende kerken gevolgd worden? Aan de andere kant is bevrijdingspastoraat wel weer goed denk ik. Je belijdt je zonden en komt zo vrij tegenover God te staan. Er staat dan niks meer tussen mij en God in. Kunt u advies geven over wat ik het beste kan doen?
Antwoord
Beste vriend of vriendin,
Nu, beste vriend(in), heel goed dat je je vraag gesteld hebt. Bevrijdingspastoraat is in onze tijd een beetje ‘in’, maar of het altijd de juiste weg is betwijfel ik. Als je het mij vraagt denk ik niet dat je die kant moet uitgaan. Heel terecht zeg je dat in het bevrijdingspastoraat de nadruk gelegd wordt op boze machten waarvan je bevrijd zou moeten worden en niet zozeer op het eigen zondige hart. Dat is een heel belangrijk en terecht inzicht van je. Daar komt bij dat het bevrijdingspastoraat-nu anders van karakter is dan in de Bijbel. In de Bijbel is sprake van een machtswoord dat gesproken wordt in Jezus’ naam en de persoon die het betreft is meteen bevrijd of genezen. Terwijl het bevrijdingspastoraat-nu veel meer een zaak is van gebed dat een of meer anderen, al of niet onder handoplegging, over je uitspreken en dat dikwijls meerdere malen herhaald moet worden.
Weet je wat het beste ‘bevrijdingspastoraat’ is? (ik zet dat nu tussen aanhalingstekens): de boodschap van het Evangelie zoals het bijvoorbeeld staat in 1 Johannes 1:9 : “Als wij onze zonden belijden: God is rechtvaardig om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid.” Anders gezegd: het is de boodschap dat Jezus Christus in de wereld gekomen is, onze zonden droeg en wij geroepen worden tot het geloof in Hem. Anders gezegd: de bekende woorden van Jezus zelf in Johannes 3:16: dat ieder die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. Is dat geen geweldige bevrijdende boodschap? Het is de boodschap die, als het goed is, elke zondag in de kerk verkondigd wordt en vraagt om geloof. De verkondiging van het Evangelie en het geloof in dat Evangelie, beter in de God van dat Evangelie, is het beste bevrijdingspastoraat dat er is.
Nu lees ik dat je veel moeite hebt met de kerkdienst, althans met verschillende elementen daarin en je relatie met God verslechtert. Hoe komt dat? Zit er voor jou misschien iets traditioneels in de kerkdienst, bijvoorbeeld omdat je er van jongsaf bij grootgebracht bent en je meestal (of altijd) uit gewoonte ging zonder dat je er echt bij nadacht? Of is de boodschap die gebracht wordt voor jou te traditioneel, zodat ze je nauwelijks of niet raakt. Toch, misschien wil je daar eens over nadenken, is het het beste bevrijdingspastoraat als de goede boodschap helder en met kracht wordt verkondigt: Geloof het Evangelie, Gods heil- en troostrijk woord, verhardt u niet, maar laat u door het heilrijke woord leiden (Psalm 95:4, ber.). Probeer zo naar de kerk te gaan, biddend om Gods zegen, probeer ook, bijvoorbeeld als de preek eens tegenvalt, de andere elementen van de kerkdienst te zien: de Schriftlezing, het samen bidden (ook voor mensen die het moeilijk hebben en voor noden in de wereld), de gemeenschap van het samenzijn met anderen, de zegen die aan het einde van de dienst wordt uitgesproken en die diepe bijbelse wortels heeft. Misschien zou je er een gewoonte van kunnen maken in een goede Bijbelverklaring eens na te lezen waar de preek over ging. Zoiets zal je in ieder geval verrijken.
En beste vriend(in), zou het niet mogelijk zijn een gesprek te hebben met de voorganger van jullie gemeente (zo jullie die hebben) of met een vertrouwenspersoon in de gemeente? Ik denk dat ik je dat zou willen aanraden: een persoonlijk gesprek met een voorganger of een vertrouwenspersoon, die je je lauwheid en twijfels kunt vertellen, aan wie je eventueel je zonden kunt belijden en die met je, eventueel onder handoplegging, kan en wil bidden. Daarbij zal het altijd gaan om het bevrijdende: wie de Heere Jezus is en om het geloof in Hem en wat dat geloof betekent. Dat wil niet zeggen dat dan alle zonden voorgoed achter de rug zijn en er nooit meer strijd is. Denk aan Paulus, die in Damascus bevrijding heeft ontvangen (Hand.9:17-18), maar in Romeinen 7:14-26 spreekt van zijn blijvende innerlijke strijd.
Je schrijft dat je ook weerhouden wordt van bevrijdingspastoraat omdat er dan (in evangelische kringen, zeg je) in tongentaal gesproken kan worden en dat vind je eng. Ik weet niet, beste vriend(in), of dat altijd waar is. Als tongentaal werkelijk tongentaal is, hoef je het niet eng te vinden. Ook Paulus kende het (1 Korinthe 14:18). Het is heel ander onderwerp dan bevrijdingspastoraat, daarom zeg ik er alleen dit van: Paulus wijst het, als je 1 Korinthe 14 goed leest, eerder terug dan dat hij het zou willen bevorderen (vers 4). En als hij het over de gaven van de Geest heeft, noemt hij tongentaal, samen met de uitleg ervan, als laatste (1 Kor. 12:10 en 28) en niet als eerste.
In de traditionele kerken wordt over de gaven van de Geest minder gesproken, schrijf je. Dat kan best waar zijn. Maar het ligt er daarbij wel aan wat je onder de gaven van de Geest verstaat. Dikwijls wordt dan gedacht aan gaven van genezing, profeteren en spreken in tongen e.d. Maar als je Paulus goed leest zie je dat het veel breder is. Dat zie je al aan de vier verschillende woorden die hij in 1 Kor.12:1 en 4-6 gebruikt: geestelijke gaven, genadegaven (charismata), bedieningen, werkingen. En in vers 28-29 noemt hij acht gaven, waarvan sommige dezelfde zijn als in vs 8-10, maar andere zijn weer andere gaven. In Romeinen 12:6-8 noemt hij zeven genadegaven (charismata) en in Efeze 4:11-12 noemt hij weer andere gaven en gebruikt hij het gewone woord ‘gaven’ (vers 8; in het Grieks ‘domata’).
Wat ik daarmee wil zeggen? De gaven die God door Zijn Geest wil geven zijn veel breder dan wat in onze tijd dikwijls onder gaven van de Geest verstaan wordt. Zouden er voor onze tijd niet weer heel andere gaven belangrijk en nodig zijn en zou de Geest die op het gebed ook niet willen geven? Ik denk bijvoorbeeld aan: hulp aan terminale patiënten (denk aan de discussie over euthanasie), opvang van en hulp aan allochtonen (denk aan de negatieve houding van velen), onderwijs aan middelbare scholieren (wat een uiterst belangrijke maar ook vaak moeilijke taak), enz. En dat alles uitdrukkelijk in de naam van de Heere Jezus. Waarom zou je, beste vriend(in), als jullie een eigen voorganger hebben, hem niet eens vragen of hij over de gaven van de Geest wil preken? Waarbij ik hoop dat hij het dan in brede zin zal doen. Maar genoeg daarover. Het is een onderwerp apart.
Terug naar het bevrijdingspastoraat. Belangrijk is dus het geloof in (de bevrijdende kracht van) het geloof in Jezus Christus en, als je je vragen of twijfels blijft houden: een (of meer) goed(e) gesprek(kan) met je predikant of een vertrouwenspersoon. Misschien wil je ook eens lezen wat ik eerder (zie de tag onder dit artikel, red.) op Refoweb over bevrijdingspastoraat schreef.
Beste vriend(in), Ik hoop dat ik je wat geholpen heb. God zegene je.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
