Godsontmoeting

De apostel Paulus schrijft in één van zijn zendbrieven; toen heeft het Gode behaagd Zijn Zoon in Mij te openbaren. Wanneer wij spreken over een Gods ontmoeting dan laat God Zichzelf zien aan je, Hij openbaart Zichzelf, Hij maakt Zichzelf bekent. Dit is niet alleen door het woord, maar ook door Zijn Geest. Sinds de val liggen wij allen van nature dood in de zonden en misdaden, en daardoor zijn wij afgescheiden/afgesneden van de Bron des Levens. Door de wedergeboorte oftewel de levendmaking (= één plant met Christus worden, in Zijn dood en opstanding) worden wij hersteld en teruggebracht in die volmaakte staat met God zoals dat was voor de schepping. Dit kan niet anders betekenen dat, wanneer wij teruggebracht en hersteld worden in het volmaakte Beeld met God, dat God Zichzelf op een buitengewone / bijzondere wijze openbaart aan je ziel. God kan immers Zijn volmaakte Liefde weer kwijt omdat de oorzaak van onze doodstaat is weggenomen (namelijk onze zonden) door het dierbare bloed van Christus. Hoe openbaart God Zichzelf dan? In al zijn heerlijkheid, volmaaktheid en liefde, verbindt God zich aan je ziel, en dat alles in Christus, en dan kan het ook niet anders, dat daar een zeer liefelijke reuk van genade en vergeving geproefd en gesmaakt wordt, in de volle uitstorting van de vrede Gods die al ons verstand te boven gaat. Dit is voor mij de Gods ontmoeting!!!

@Hopende84: er zijn er velen die het minder heftig beleven zoals jij het beschrijft. Door het zo ver verheven voor te stellen blijven velen in twijfel omdat ze het niet zo op die manier beleven.

@Lecram: Minder heftig en verheven? God doet geen alledaagse dingen, enkel wonderen (Ps. 72:18, 136:4).

Er staat geschreven: Wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen. Wanneer zijn we met God verzoend? Lees Ef.2 & Col.2. Zou je dat niet willen weten? Als we door de werking van de Heilige Geest gaan beseffen dat we dood liggen in zonden en misdaden krijgen we een schuldbrief van tienduizend penningen gepresenteerd en is het uit met de pret, vakantie en rust. Dit is de gewone werking van Gods Geest om verzoening te bewerkstelligen. Dat wij (in onze Adamsstaat) ons niet met enige vorm van openbaring - hoe bemoedigend, vertroostend of vermanend dat ook zou kunnen zijn - zullen geruststellen dat het wel goed zal aflopen. Gedenk aan de vrouw van Lot e.v.a. in de Bijbel als voorbeeld vermeld. Op de vlucht naar de vrijstad zijn we niet veilig; alleen in Christus zijn we geborgen. Het handschrift dat tegen ons is moet zijn uitgewist.
Dus Christus zal ons op zaligmakende wijze moeten zijn geopenbaard. Wie zal dan niet weten van de vloek en zondelast te zijn verlost en in herstelde betrekking te zijn gezet tot God als Vader! Die dag, dat moment, die heftige en verheven gebeurtenis vergeet je nooit. Wat een wonder van genade. Als we dan lezen dat er blijdschap is voor de engelen bij God wanneer een zondaar tot bekering komt, moeten ze niet gaan vertellen dat de persoon in kwestie er weinig of niets van zou weten of ervaren. Dit gebeurt niet onbewust ergens in een hoekje, daar zijn we bij.
Mogelijk dat je daarna door de gevestigde godsdienst uit de kerk zal worden geweerd (Joh.9). Maar ja, uit de geschiedenis van de blindgeboren man blijkt toch duidelijk dat juist dan de Heere Jezus Zich (weer) op zaligmakende wijze openbaart. Als God zich op zaligmakende wijze openbaart gaan we dat weten, ongetwijfeld. De Heere doet dat twee of driemaal (Job 33:27). Dat zijn beslissende, alles bepalende Gods ontmoetingen!
Dan ga je weten met Hem je kruis op te moeten (en ook te kunnen) nemen en dat verder alle dingen moeten meewerken ten goede voor diegenen die naar Zijn heilig voornemen geroepen zijn. Getroost, want Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde, u staat in Mijn beide handpalmen gegraveerd en niemand zal u uit Mijn hand kunnen rukken. Hoe vast kunnen we worden gezet op die eeuwige Rotststeen.
Wie wil er nou geen zekerheid van zijn zaligheid. Voor degenen die twijfelen aan hun nieuwe staat zouden wij met Thomas Boston willen zeggen: “Sta naar een zaligmakende openbaring van de Heere Jezus”. Alleen dan zal blijken dat het leven ons Christus is en het sterven ons gewin. Nog een citaat van Thomas Boston: “Ik wil geen lach meer op uw gezicht zien, tenzij u het zeker weet”.

NieweNaamX

@NieuweNaamX: WOW, je probeert wel indruk te maken met deze retoriek. Het is echter een theorie die niet in de bijbel is terug te vinden. Je raapt wat teksten bij elkaar en voila, de standaard bekeringsgeschiedenis is geboren.

Helaas voor jou lees ik vele bekeringsgeschiedenissen in de bijbel die er veel eenvoudiger aan toe gaan. Retoriek zoals die van jou leidt bij veel mensen helaas tot onzekerheid en onterechte schuldgevoelens.

Ik lees in de bijbel van een God die de wereld heeft willen redden door Zijn Zoon te zenden. En iedereen die Hem aanneemt en wandelt met en in Hem, wordt behouden. Onvoorwaardelijk. Of je daar nu achter komt zoals Paulus, of zoals de kamerling die Jesaja 53 las en met vreugde het Woord van God aannam, daar draait het niet om. Onze belevingen en ons geloof redden ons niet. Alleen door genade worden we gered.

@Lecram
Als we de moeite zouden nemen tekst met tekst te vergelijken dan kunnen we concluderen dat er enkel Paulus bekeringen in de Bijbel staan opgetekend. Je noemt het voorbeeld van de Moorman. De gemoedgesteldheid voor zijn bekering staat niet beschreven. Er staat wel dat hij zich op de woeste weg bevond. Hoe rampzalig denk je dat die man in zijn wagen heeft gezeten. God stuurt niet zomaar evangelist Filippus op zijn pad als er geschreven staat dat de Heere jezus is gekomen om te zoeken en zalig te maken dat verloren was. Dat zijn dus noodgevallen, net als b.v. met Lydia die meende God te kunnen blijven dienen met een vroom gesloten hart. Daar werd de apostel Paulus dus op afgestuurd. Door de Heilige Geest gedreven wel te verstaan. Die zijn er, door de predicatie van deze heilige mannen en door de zaligmakende werking van Gods Geest, ook achter gekomen dat, in tegenstelling tot de huidige algemene geloofsopvatting, een mens geen ding kan aannemen zo het hem van de hemel niet gegeven is. Mede in aanmerking nemende de teksten uit Joh.1:12-13: Maar zovelen Hem aangenomen hebben die heeft hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven. Welke niet uit den bloede, noch uit den wil des vleses, noch uit den wil des mans, maar uit God geboren zijn. De kardinale vraag die wij onszelf wel mogen stellen is hoe en wanneer (d.w.z. tijd en omstandigheid) wij Hem als onze Heere en Zaligmaker hebben mogen en kunnen aannemen. Je bent het toch wel met ons eens dat die noodzakelijk geestelijke vernieuwing of wedergeboorte enkel door de geschonken genade van God tot stand kan worden gebracht, waarmee de breuk en scheiding tussen God en ons is hersteld. Zeg nou zelf, dat zal toch een bijzonder moment moeten zijn (geweest)? Welzalig hij wiens zonden zijn vergeven. Die van de straf voor eeuwig is ontheven enz. Ps.32. Deze schenking gaat aan de aanneming vooraf. Inderdaad, dan kan je net als de kamerling je weg met blijdschap (getroost) vervolgen. Want uit genade zijn wij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gave. Dit staat gewoon in het kader van de rechtvaardiging van de goddeloze, zoals de apostel Paulus dat beschrijft. Degenen die het Woord van God zelf terstond met vreugde hebben kunnen aannemen mogen wij verwijzen naar de gelijkenis die de Heere Jezus heeft gegeven van het zaad Matth.13.

In plaats van moeite nemen zou je beter het woord fantasie kunnen gebruiken. Ik las met stijgende verbazing hoe je van een geschiedenis van die moorman, een proseliet die, naar gewoonte, naar Jeruzalem ging om God te aanbidden, en onderweg leest uit Jesaja 53, een bekeringsverhaal kan maken waarbij die man rampzalig op zijn wagen moet hebben gezeten. Dat stáát er gewoon niet. Dat hij op een woeste rijdt is helemaal niet bijzonder voor die tijd en heeft al helemaal niets te maken met de gemoedstoestand van die man. Toen hadden ze geen 5-baans strak geasfalteerde snelwegen. Als dat zo belangrijk was had de Heilige Geest dat er wel bij laten zetten, maar het staat er niet. Om de reden te begrijpen dat die man Jes. 53 niet goed begreep, moet je weten wat de Joden toentertijd leerden, namelijk dat de Messias alleen zou komen om Israël te verlossen van hun natuurlijke vijanden. Dan komt een Jes 53 vreemd over, omdat dat gaat over de lijdende Knecht. De Emmausgangers hadden daar ook moeite mee en de Joden nu nog. Nogmaals: die man was serieus bezig om God te zoeken, maar er is veel fantasie voor nodig dat die man zich rampzalig voelde.
En van Lydia staat er alleen dat zij acht gaf op wat Paulus tot haar sprak, nadat God haar hart opende. Ook hier geen enkele verwijzing naar een sombere of rampzalige gemoedstoestand.
Het is zeer uit de boze om de bijbel op jouw manier naar je hand te zetten. Jij vult hiermee in en voegt toe wat de Heilige Geest niet heeft toegevoegd. Ben jij wijzer dan de Heilige Geest?

Jij zegt: "De kardinale vraag die wij onszelf wel mogen stellen is hoe en wanneer (d.w.z. tijd en omstandigheid) wij Hem als onze Heere en Zaligmaker hebben mogen en kunnen aannemen. "

Lees Mattheus 25 maar eens over de dag van het oordeel. Met geen woord rept Jezus daar over. Wel staat hij ter sprake wát wij hebben gedaan. Wat jij dus een kardinale vraag vindt, is voor God totaal niet relevant.
Stop met jouw inlegkunde. Het is onbijbels en, zoals ik meerdere keren schreef, het brengt mensen in somberheid en vertwijfeling, wat geen vrucht is van de Geest.

@Lecram (laatste bericht)
Het einde zal straks het begin verklaren. Op die Dag zal er niet meer worden gesproken over wedergeboorte of bekering, want dat kan dan niet meer plaatsvinden. Er is overal een van God bestemde tijd voor, er zal eens rekenschap van ons rentmeesterschap moeten worden afgelegd. Op die Dag zal de Heere Jezus als Rechter publiekelijk vonnissen. Die het goede gedaan hebben, komen tot de opstanding des levens, en die het kwade gedaan hebben, tot de opstanding der verdoemenis. Voor de (vooral ook vrome schijnheilige) goddelozen zal dat een vreselijke dag zijn.
Aangezien het zonder geloof (in Hem) onmogelijk is God te behagen en wij zonder Hem niets kunnen doen (ja, zelfs ook maar de minste weldaad betonen aan een van de Zijnen) is het van het allergrootste belang te weten of wij ook wederom (uit God) geboren zijn Joh.3:3. Want zo iemand niet geboren wordt uit water (reiniging, vergeving van zonden, Eze.36:25) en Geest (de inwoning van de Heilige Geest), hij kan in het Koninkrijk Gods niet ingaan Joh3:5. Wij moeten wederom geboren worden Joh 3:7. Pas als die daad van God, dat wonder van genade, in ons leven heeft plaatsgevonden kunnen wij vruchten der bekering waardig voortbrengen. Want het zal toch zo moeten zijn dat onze vrucht (het goede dat wij in en door Hem hebben kunnen doen) uit Hem is gevonden.
Als we er van overtuigd zijn dat die absoluut noodzakelijke wedergeboorte in ons leven heeft plaatsgevonden dan weten we waar en wanneer dat is gebeurt. Hebben wij de Heere Jezus toen zelf nog kunnen aannemen of is Hij ons in de totale verlorenheid van ons bestaan voor God (tijd & omstandigheid) als Zaligmaker geschonken en door geloof aangenomen. ‘En Hij heeft u, als gij dood waart in de misdaden, en in de voorhuid uws vleses, mede levend gemaakt met Hem, al uw misdaden u vergevende; Uitgewist hebbende het handschrift, dat tegen ons was, ... Col.2.’ Want Hij is gekomen om te zoeken en zalig te maken dat verloren was. In de wedergeboorte vindt alles plaats wat voor onze zaligheid nodig is en het zal nooit verkeerd kunnen aflopen. Tot eer en verering van de drie-enige God. Nogmaals, een Godsontmoeting die we nooit zullen vergeten!!!

De dordtse leerregels omschrijven de wedergeboorte als volgt:
En dit is die wedergeboorte, die vernieuwing, nieuwe schepping, opwekking van de doden en levendmaking, waarvan zo heerlijk in de Schrift gesproken wordt, dewelke God zonder ons in ons werkt. En deze wordt in ons niet teweeggebracht door middel van de uiterlijke prediking alleen, noch door aanrading, of zulke manier van werking, dat, wanneer nu God Zijn werk volbracht heeft, het alsdan nog in de macht des mensen zou staan wedergeboren te worden of niet wedergeboren te worden, bekeerd te worden of niet bekeerd te worden. Maar het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift , die van den Auteur van deze werking is ingegeven,, in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtiglijk wedergeboren worden en daadwerkelijk geloven. En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert. De wijze van deze werking kunnen de gelovigen in dit leven niet volkomenlijk begrijpen; ondertussen stellen zij zich daarin gerust, dat zij weten en gevoelen, dat zij door deze genade Gods met het hart geloven, en hun Zaligmaker liefhebben. Zo is dan het geloof een gave Gods; niet omdat het aan den vrijen wil des mensen van God wordt aangeboden, maar omdat het den mens metterdaad wordt medegedeeld, ingegeven en ingestort; ook niet daarom, dat God alleen de macht om te geloven zou geven, en daarna de toestemming of het daadwerkelijk geloven van den vrijen wil des mensen verwachten; maar omdat Hij, Die daar werkt het willen en het werken, ja alles werkt in allen, in den mens teweegbrengt beide, den wil om te geloven en het geloof zelf.

Of Lecram, zoals jij dat zo kernachtig kwalificeert: WOW!
Voor zielen met twijfels en schuldgevoelens hebben we maar één hemels adres. Ga daar naartoe en blijf aanhouden, geef niet op tot God u heeft geholpen.

Je haalt twee dingen door elkaar, beste NieuweNaamX.

Dat wedergeboorte nodig is zullen denk ik weinigen ontkennen. Het gaat mij om jouw bewering dat er altijd een soort van Paulus bekering plaats moet vinden, dus een zeer bewuste omkering in een punt van de tijd die gevoelsmatig met grote kracht plaatsvindt (althans, zo interpreteer ik jouw opmerkingen). Zowel de bijbel als kerkvaders leren anders. De voorbeelden die ik aanhaalde van de kamerling en Lydia bewijzen dat, maar ook andere voorbeelden in de bijbel. De bekering van Paulus was zelf uniek op de wijze waarop die plaatsvond.
Volgens a Brakel is het zelfs zo dat de meesten geleidelijk tot geloofszekerheid komen.
Lees ook eens dit artikel wat eerder op Refoweb verscheen van de hand van ds. Vreugdenhil, waar hij helder uitlegt vanuit de bijbel hoe divers de wegen zijn die gelovigen gaan:
www.refoweb.nl/files/vragenrubriek/dsvreugdenhil-bekering04.doc