Ouders verbieden me op kamers te gaan

Ds. W. van Weelden | 4 reacties | 04-07-2016| 16:15

Mijn ouders en ik hebben vaak meningsverschillen met betrekking tot geloven en de naleving van Gods Woord. Ze vinden het moeilijk en verbieden me zelfs om op kamers te gaan in een gemengd studentenhuis (mannen en vrouwen). Overigens is dit huis een dispuuthuis van de CSFR waar alleen christenen wonen die duidelijke grenzen stellen wat betreft seksualiteit en dergelijke zaken.

Inmiddels ben ik achttien geweest en zelf zie ik op grond van de Bijbel geen bezwaren tegen het delen van een huis, wanneer ieder zijn grenzen in het oog houdt. Aan de andere kant weet ik dat het ook mijn opdracht is om mijn ouders te gehoorzamen. Ik weet dat ik hen niet hoef te gehoorzamen wanneer hun bevelen tegen de Bijbel ingaan, maar wat als het een grijs gebied is? Geeft mijn leeftijd me dan het recht om mijn eigen beslissingen te nemen?

Het is niet de bedoeling om hier uitsluitsel te geven over het recht om zelf te beslissen. In de vraag liggen wel een aantal aanknopingspunten om verder over door te spreken. Want het gaat natuurlijk om het gesprek tussen de generaties.

De vooronderstelling bij deze vraag is dat zowel de vraagsteller als de ouders zich buigen onder het Woord van God. Het gesprek bevindt zich binnen de ruimte van wat Gods Woord tot ons zegt en op de weg die Gods Woord ons wijst. Dit kader is bepalend voor ons allen. 

Opvoeding is begeleiding van je kinderen tot volwassenheid. Dit is een all-in verhaal, waarbij het hele leven als handreiking dienst doet. Juist omdat het zo dicht op de huid zit, luistert het nauw. Wat geef je door? Waar waarschuw je voor? Welke weg wijs je?

In onze tijd is iemand van achttien volwassen en de wet maakt het mogelijk om eigen wegen te gaan. De tijd dat vader en moeder zeggen hoe het moet, is voor de wet voorbij. Volwassen betekent op eigen staan.  

Het is in de lijn van de vraagsteller om uit te gaan van een christelijk gezin waarin de Bijbel een belangrijke rol speelt. De geboden zijn bekend. Het vijfde gebod functioneert. In dit kader is de gehoorzaamheid aan de ouders een goede zaak. Het gezag wordt geaccepteerd. Daar ligt geen probleem wanneer de overtuiging leeft dat ouders het beste voor hun kind zoeken. 

We komen zo twee dingen op het spoor die kunnen schuren. Het gezag en de begeleiding tot volwassenheid waarmee eigen keuzes verbonden zijn. Hoe loopt dit af? 

In een groot gezin is het duidelijk dat opvoeding een wisselwerking is. Om het helder te formuleren: wie voedt wie op? Voeden de ouders de kinderen op of voeden de kinderen de ouders op? In een groot gezin kun je nog wel eens horen: dit mochten wij vroeger niet. Dit wordt meestal uitgelegd dat de weg voor de jongere kinderen gebaand is door de ouderen. Daar zit wel iets in, maar we kunnen er ook anders tegen aan kijken. Opvoeden is een zaak van samenleven. En in het samenleven leren wij aan elkaar en van elkaar.

Het gesprek dient dan ook van hart tot hart te zijn. Kinderen behoren te weten dat gezag en gehoorzaamheid gepaard gaan met zorg. Gehoorzaamheid wordt gevraagd met het oog op het welzijn. Wanneer dit niet duidelijk is, dan moet het gesprek hierover gevoerd worden. Ouders zullen vast niet een kopie van hun eigen leven wensen. Een beetje zondekennis verhindert dat. Maar daarom is er juist de nadruk op het leven naar Gods Woord.

Het is van het grootste belang om de verbinding van gehoorzaamheid en zorg te zien. De gehoorzaamheid wordt gemotiveerd door de zorg. De gehoorzaamheid aan het gezag van de overheid ligt in de zorg dat het leven niet in een chaos verandert. Het is voor iedereen van belang dat wij in vrede leven en niet in de chaos ten onder gaan.

Toegepast op de ouders en de kinderen zien wij dat het vijfde gebod in eerste instantie wijst op het eren van vader en moeder. Dit is iets anders dan gehoorzamen. Het is respectvol omgaan met. Het gebod is dan ook niet in de eerste plaats bedoeld voor de kinderen, die thuis wonen en zich onder moeders vleugels bevinden, maar juist voor de uitwonende kinderen. Het gebod richt zich op vader en moeder in hun ouderdom, wanneer ze zelf niet meer kunnen. Moeten wij hen dan loslaten en vertellen dat ze het zelf maar moeten uitzoeken of hebben kinderen zorgplicht? Dit laatste is bedoeld. De Tien Geboden hebben een leven bewarend doel. Wanneer de ouders niet meer kunnen, dan is het de taak en roeping om hen te ondersteunen en hen niet te laten verkommeren. Dat juist dit van jongs af aan geleerd dient te worden, lijkt mij helder. Gehoorzaamheid en zorg horen bij elkaar.

De meningsverschillen die worden aangeduid zijn momenten van ontmoeting. Brengt verschil van inzicht nu dichter bij elkaar of niet? Het gesprek komt tot zijn recht in de verbondenheid van gehoorzaamheid en zorg. Dan kunnen wij elkaars nieren proeven en samen optrekken. Dan is het gevolg dat we elkaar vasthouden ook bij verschil van inzicht.

Kortom, het geschetste geschil lijkt mij geenszins onoverkomelijk. Opvoeden tot volwassenheid betekent verantwoord ruimte geven. Dit gedijt in verbondenheid. Wie de minste wil zijn, ziet de grootste vrucht. Laten wij ons houden aan het woord van de Heere Jezus: (Lukas 6:31) “En gelijk gij wilt dat u de mensen doen zullen, doet gij hun ook desgelijks.”

Ds. W. van Weelden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. van Weelden

• Geboortedatum:
  13-11-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Oud-Alblas
• Status:
  Actief

82 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven