Wonen in een heel vrijzinnige omgeving

G. Slurink | 5 reacties | 28-05-2016| 12:00

Beste Gerard Slurink. Waarom woon en werk je in Noord-Europa? Kun je daar naar de kerk? Wij wonen in een heel vrijzinnige omgeving. En wij zijn een jong gezin. Als onze kinderen ouder worden, wil ik dat ze met andere leeftijdgenoten uit kunnen gaan op een verantwoorde manier. Ik ben benieuwd hoe jij en jouw gezin zich staande kunnen houden als christenen.

Dank voor deze bijzondere vraag. Als eerste moet ik zeggen dat het staande blijven als christen bepaald niet uit eigen kracht is. In de afgelopen 25 jaar is er uiteraard enorm veel gebeurd. Ik moet ook zeggen dat ik zelf vaak helemaal niet zo inschikkelijk was. Ik ben ook verkeerde paden opgegaan. God heeft ons ontelbare keren uitgeholpen, gecorrigeerd, beschermd en onderwezen. Ik kan dus op geen enkele manier zeggen dat het staande blijven een eigen verdienste is, bepaald niet. Maar na dit gezegd te hebben wil ik wel proberen een paar dingen te noemen waar we ons in alle zwakheid en met vallen en opstaan aan vast proberen te houden.

Om bij de eerste vraag te beginnen, mijn vrouw en ik waren geen van beide christen toen we trouwden. Mijn vrouw kwam als eerste tot geloof. Na een zoektocht kwam ze toen terecht in een huisgemeente, welke God ook gebruikte als instrument voor mijn bekering. Ik sloot me daar toen vanzelfsprekend ook bij aan. Deze huisgemeente was mij tot grote zegen en het bijbels onderwijs nam ik op als een spons. Op een bepaald moment, inmiddels een paar jaar later, besloot onze voorganger dat hij, op uitnodiging, naar Finland zou gaan, om daar samen met anderen activiteiten zowel in Finland als richting oosten te ondernemen. In die tijd was namelijk net de Sovjet-Unie in elkaar gestort. Wij kregen toen de aanbieding hem achterna te komen. Dat leek ons een goede keuze en ik ben dus op zoek gegaan naar werk hier. Toen er een mogelijkheid kwam zijn we vertrokken. Mijn werk als softwareprogrammeur is op zich nooit de reden geweest naar Finland te verhuizen, het was slechts de bron van inkomsten voor ons levensonderhoud. Dus zo kwamen we in hier in Finland, met twee kleine kinderen, inmiddels alweer 22 jaar geleden, met als doel verder bijbels onderwijs te krijgen en te helpen waar we konden.

In het begin was uiteraard alles nieuw. Een vreemd land en een vreemde taal en allerlei nieuwe mensen die overigens heel behulpzaam waren. Finland is grotendeels seculier of vrijzinnig. Driekwart van de bevolking is lid van de Evangelisch Lutherse staatskerk, maar verreweg het grootste deel van hen zegt niet meer in het bestaan van een God te geloven. De Bijbel heeft gezag voor nog maar een relatief klein aantal mensen. Scholen met een christelijke identiteit zoals in Nederland heb je hier niet, dus zowel het personeel als de leerlingen zijn altijd erg gemengd. Vroeger werd het Lutherse geloof nog onderwezen op de scholen, maar dat is nu sterk verwaterd en het verplichte vak 'religie' omvat nu van alles.

Onze contacten met christenen zijn met mensen uit allerlei plaatsen in Finland en verder met christenen uit een groot aantal andere landen. We hadden samenkomsten in kleine kring en zo nu en dan in grotere kring. Onze kinderen waren hier ook altijd bij aanwezig en bij betrokken. We leven dus min of meer in een kleine christelijke kring die vooral bestaat uit persoonlijke contacten, dichtbij en ver weg, te midden van een grotendeels seculiere en vrijzinnige omgeving.

Dus hoe bleven we hierin staande, voor zover het menselijke inzet betreft? Uiteraard is een christelijk huwelijk waarin je elkaar steunt en corrigeert en in de belangrijke dingen eensgezind bent, van immense waarde. En ook goede contacten kunnen helpen. Toch is dit in mijn ervaring niet voldoende. Mensen zijn immers altijd zwakke zondaars. En ieder mens heeft tegen zijn vlees te strijden. Er kunnen spanningen en fricties komen wegens allerlei oorzaken. Vanuit de mens kunnen die lang niet altijd worden opgelost. Ieder mens heeft correctie nodig en dat moet komen vanuit Gods Woord.

We zijn blootgesteld aan een vrijwel ononderbroken stroom van invloeden en prikkels, van buiten en van binnen. Als ik daar geen weerstand aan biedt wordt ik alle kanten opgetrokken. Daarom heb ik het nodig om elke dag weer opnieuw, mezelf te (laten) corrigeren en mijn gedachten te heroriënteren vanuit de Bijbel. Voor mij staat dan ook het regelmatig aandachtig lezen van de Bijbel, in combinatie met gebed, en hiermee bezig te zijn in gedachten, verreweg op nummer één. Alle gevallen van lauwheid en afdwaling die ik ken, inclusief die uit mijn eigen leven, waren grotendeels het gevolg van te weinig correctie te ontvangen en aan te nemen uit Gods Woord.

Vroeger las ik de Bijbel wel als een verzameling verhalen over mensen waarvan je kon leren wat wel en niet te doen. Maar ik heb later gezien dat de Bijbel veel meer gaat over God. Ik moet niet in de eerste plaats kijken naar wat mensen doen, maar in de eerste plaats naar wat God heeft gedaan en wie Hij is. Zo leerde ik God kennen en leerde ik de Heere Jezus kennen. En zo leer ik met vallen en opstaan me steeds meer naar Hem te richten en op Hem te vertrouwen. En dan komt er vanzelf ook meer gebed. Ten eerste heb ik het nodig om elke keer weer Gods hulp te vragen, maar ik ervaar bidden ook als iets nuttigs voor mezelf, om mijn gedachten elke keer weer op Hem te richten. Zonder gebed zou ik ook niet staande kunnen blijven.

Maar de Bijbel is soms ook wel een moeilijk boek en ik heb ook veel gehad aan goed Bijbels onderwijs, uit onze eigen gemeente maar ook van daarbuiten. Ik meen dan ook dat als je geen degelijk Bijbels onderwijs krijgt in je eigen gemeente of omgeving, je moet zorgen dat je het krijgt op een andere manier. En beide kan natuurlijk ook. Ik lees graag goede boeken, uit alle tijden, en luister ook heel wat preken en lezingen via internet van degelijke predikanten die ik heb leren kennen als mensen die grote waarde toekennen aan het gezag van de Bijbel, die het evangelie altijd centraal stellen en die de hele raad van God verkondigen zonder zaken te verdoezelen. Dat betekent niet dat ik altijd in alles mee ga wat er gezegd wordt, maar het zet me op zijn minst altijd weer aan het denken en ik pik er altijd wel iets van op. En daarnaast heb ik het af en toe ook nodig te horen dat ik, naast mijn gezin, niet de enige ben die nog vasthoudt aan wat de Bijbel zegt. 

Ook het evangelie zou ik willen noemen als een heel belangrijk houvast. Als het slechts over moraliteit zou gaan, weet ik niet of ik zou kunnen standhouden. Maar het evangelie geeft mij de kracht om vol te houden. Ik heb een hoop verkeerd gedaan. Ik heb vaak de aanvechting gehad: nu heb ik het weer verpest, het wordt ook niets met mij. Maar Jezus heeft mij verzoend met God en ik ben Zijn eigendom. Daarom heb ik een vaste hoop en ook deze hoop is een groot houvast. Dit helpt me dingen te verdragen, van dingen af te zien en te volharden. Het leven hier op aarde is maar tijdelijk, maar in het het eeuwige leven zal ik alles hebben wat ik nu nog moeten missen. 

Dat zijn een aantal belangrijke dingen waar mijn vrouw en ik me aan vast proberen te houden en die we ook aan onze kinderen proberen mee te geven. Voor de opvoeding van de kinderen komt mijn vrouw veel meer eer toe dan mij, in vele opzichten. Ondanks dat ik graag tijd doorbracht met mijn kinderen was de opvoeding toch grotendeels in haar handen. Voor haar was altijd de Bijbel de leidraad in de opvoeding van de kinderen. Liefde, correctie, waarschuwen, steunen, bemoedigen, interesse tonen en meeleven. Dat heeft ook voor een sterke vertrouwensband gezorgd. Ze mochten niet met alles meedoen waar veel van hun klasgenootjes wel aan meededen. Dat heeft hen, denk ik, wel beschermd en tegelijkertijd ook bijgebracht dat een christen anders in de wereld staat. Ook hebben we altijd geprobeerd de redenen hiervan duidelijk te maken, met name toen ze wat ouder werden.

Toen ze groter werden deden ze niet altijd wat we ons wensten, zachtjes gezegd. Ze hebben ook wel onverantwoorde dingen gedaan. Ik weet ook niet of we dat hadden kunnen voorkomen. Misschien zijn er uitzonderingen, maar het lijkt er toch op dat ieder mens eerst op z'n snufferd moet gaan voor hij of zij leert. Dat wisselt uiteraard per persoon en hangt ook af van het karakter. Wat we als ouders hebben geprobeerd is te blijven waarschuwen en klaar te staan als het toch fout gaat en weer overeind te helpen daarna. En als ze genoeg hebben mee gekregen is de kans ook groot dat er op een bepaald moment weer een soort van zelfcorrectie komt. Het is daarbij ook genade van God dat Hij hen de ogen opent en tot hun geweten spreekt. En ik geloof ook dat het gebed van gelovige ouders daarbij van belang is.

Dus zo ploeteren we voort, als een vreemdeling verlangend naar een beter vaderland, in de kracht van God en met het geloof gevestigd op de Heere Jezus. Tot hiertoe heeft de Heere ons geholpen en ik vertrouw er op dat Hij ons ook verder helpen zal. Ik wens jullie ook alle sterkte toe.

Ontvang een hartelijk groet,
Gerard Slurink

Dit artikel is beantwoord door

G. Slurink

• Geboortedatum:
  12-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  Reformatorisch
• Woon/standplaats:
  Lahti, Finland
• Status:
  Actief

165 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven