Zieleroerselen bij huisbezoek

Ds. H. Korving | Geen reacties | 16-05-2016| 12:07

Beste dominee/kerkenraadslid. Door een pittige jeugd, waarbij mijn vertrouwen in personen die gezag over mij hebben ernstig beschadigd is, loop ik -ondanks therapie en goed herstel- toch nog tegen het volgende aan. Ik ben een (sinds kort) getrouwde vrouw, communicatief en cognitief sterk, maar emotioneel zeer kwetsbaar. Ik ben ontzettend bang voor nieuwe emotionele schade, waarom ik in persoonlijke gesprekken met mensen waar ik geen heel persoonlijke relatie mee heb (bijv. ambtsdragers) niet durf te vertellen wat er werkelijk in mij om gaat uit angst voor nieuwe schade. Niemand legt zomaar zijn ziel bloot, maar bij huisbezoek vind ik dat wel wenselijk. Maar het lukt mij niet.

Ik heb dit al diverse keren met mijn pleegouders en man besproken, toch lukt het niet, ondanks gebed, een spiekbriefje e.d. Ik ben tijdens zo'n bezoek druk en onrustig, wat zich uit in veel praten over een persoonlijk onderwerp, maar de dingen waar ik daadwerkelijk mee loop houd ik achter uit angst om gekwetst te worden...

Ik heb hier mezelf mee en tevens krijgt de kerkenraad een oneerlijk beeld. Ik kreeg laatst een vermaning dat ik moet oppassen niet te trots te zijn, wat ik helemaal begrijp gezien mijn gedrag, maar het omgekeerde heb ik bedoeld... Wel is het zo dat ik me bij de ene ambtsdrager een stuk beter op mijn gemak (veilig) voel dan bij de ander, wat wel effect heeft op mijn mate van openheid. Ik verlang zo naar geestelijke leiding door een kind van God, maar durf hier niet om te vragen.

Hoe kan ik mijn angst om opnieuw gekwetst te worden overwinnen/niet laten overheersen en zo toch mijn zieleroerselen voorzichtig bloot te leggen zodat de huisbezoekers een eerlijk beeld krijgen en ik passend onderwijs ontvang? Hartelijk dank voor uw meedenken!

Beste vraagsteller,

Eigenlijk geef je in deze vraagstelling jezelf al heel eerlijk bloot, terwijl je zegt dat je daar zo’n moeite mee hebt. Maar dat begrijp ik wel, want dit is min of meer anoniem. Ik ken jou niet en jij kent mij waarschijnlijk ook niet. Dat maakt het gemakkelijker. Dit komt niet echt heel dichtbij.

De kern van je vraag zie ik in deze zin: Ik verlang zo naar geestelijke leiding door een kind van God, maar durf hier niet om te vragen. Je moet je wel veilig voelen, wil je je kunnen uiten. Ik vind het in elk geval goed van je dat je dit wel met je man deelt. Je hebt het ook met je pleegouders besproken. Hoe kan ik mijn angst overwinnen en mij wat meer open durven opstellen in een persoonlijk pastoraal gesprek? In feite durf je je dus al wel open op te stellen, alleen niet altijd en bij iedereen. Als ik hier over nadenk, dan komen mij een paar dingen voor de aandacht. 

Je zou allereerst aan de kerkenraad kunnen vragen om een vertrouwenspersoon. Ik weet wel dat je als gemeentelid niet om een ‘voorkeursouderling’ mag vragen (om vriendjespolitiek te voorkomen, alle ambtsdragers dienen welkom te zijn), maar met jouw specifieke achtergrond, gevoeligheid en kwetsbaarheid lijkt me zo’n verzoek legitiem. Je spreekt over een ouderling bij wie je je wat meer vertrouwd voelt als bij een ander. Ik maak daar uit op dat er geen vaste wijkouderling is, maar de broeders rouleren. Je zou samen met je man een brief kunnen opstellen, eventueel na overleg met en/of in bijzijn van de betreffende ouderling die je vertrouwen geniet en dat (eventueel via hem) bij de kerkenraad neerleggen. Ik haast mij eraan toe te voegen dat vóór alles dit idee met de betreffende ouderling besproken moet worden, want hij moet er natuurlijk ook mee in kunnen stemmen. 

In die brief zou je kunnen schrijven wat je hier in deze vragenrubriek ook over jezelf vertelt. Meer hoeft ook niet. Je zou kunnen vragen of deze regeling in elk geval voorlopig zou kunnen worden gevolgd. Vertrouwen is namelijk de basis van een goed gesprek. Daar moeten we dus zuinig op zijn. 

Het tweede is dat je natuurlijk ook geestelijke raad kunt vragen bij iemand die niet ouderling is maar lid van de gemeente of van de Bijbelkring. Ik doel dan wel op een evenwichtig kind van God en niet iemand die de verwarring alleen maar groter zou maken, wanneer men zelf niet in balans is (bijv. erg evangelisch, of iemand die sterk op zijn gevoel drijft). Die raad en dat onderricht kunnen je ook helpen om toch een antwoord op je vragen te krijgen.

Daarnaast (het is bijna overbodig om het te benoemen, maar toch te belangrijk om het ongenoemd te laten) is er het belang van het persoonlijk Bijbellezen en gebed, ook samen met je man. Breng deze vragen biddend bij de Heere. Die de Heere verwachten, zullen de kracht vernieuwen. Dat geldt ook in psychische zin. Hij vermenigvuldigt de sterkte voor dien, die geen krachten heeft (Jes. 40). Laat van Hem dus vooral je verwachting zijn. 

Leg ten slotte de lat voor jezelf niet te hoog. Je hebt nu eenmaal deze kwetsbaarheid, daar zul je ook mee moeten leren leven. Kijk er niet vreemd van op dat je niet snel een ontspannen, open en spontaan persoon zult worden die zich gemakkelijk over persoonlijke zaken uit. Dat hoeft ook niet. De Heere heeft daar begrip voor, dus moet je daar zelf ook begrip voor hebben. Dat is nog een ander aspect dan dat je bij je omgeving begrip zoekt. 

In Psalm 146 treft mij altijd dat de bijzondere zorg van de Heere uitgaat naar die Zijn zorg het meeste nodig hebben. Lees de psalm maar na, dan zie je dat deze God hemel en aarde geschapen heeft – zo groot is Hij! En diezelfde God neemt het nu op voor: 

1. verdrukten
2. hongerigen
3. gevangenen
4. blinden
5. gebogenen
6. vreemdelingen
7. wees en weduwe

Dat zijn allemaal mensen zonder bescherming en helper. De kwetsbaren in de maatschappij. Je mag jouw kwetsbaarheid ook aan dat rijtje toevoegen. De Messias is gekomen om te zoeken en zalig te maken dat verloren is. In Psalm 72 wordt van Hem geprofeteerd: Hij zal de nooddruftige redden, die daar roept, en de ellendige en die geen helper heeft. Alweer: de kwetsbaren. Ik hoop dat je je met kleine stapjes vooruit mag bewegen. In de belofte van het evangelie ligt de grond voor onze hoop. Beschadigd vertrouwen wordt in principe genadig hersteld. Daartoe wil de Heere Zelf je de hand reiken. En wie goed toeziet, ziet de merktekenen van het kruis in Zijn handpalmen. Die handen hief Hij bij Zijn hemelvaart zegenend op over Zijn discipelen op aarde (Luk. 24,51). Die handen heft Hij op voor de troon, daar Hij altijd leeft om voor hen te bidden. In Zijn handen ben je veilig. Die veiligheid zal nooit beschaamd of beschadigd worden. 

Ik wens je sterkte en Gods zegen toe.

Met vriendelijke groet,
Ds. H. Korving

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Korving

• Geboortedatum:
  01-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

200 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven