Weinig donoren onder gereformeerden
J. Boeijenga | 10 reacties | 09-05-2016| 13:37
Vraag
Ik citeer Omroepzeeland.nl: “Vooral op Tholen en in de gemeente Reimerswaal zijn weinig donoren. Van der Wouw: "Hier wonen veel gereformeerden. Die mogen niet oordelen over Gods’ wilsbeschikking en dus niet iemand langer laten leven door een orgaan te doneren. Daarnaast moet het lichaam zoveel mogelijk in tact worden gehouden. Kijken we echt zo naar ons lichaam en het doneren van organen?
Ik begrijp dat het de woorden zijn van de media, maar uit de cijfers blijkt dat er echt weinig donoren zijn onder gereformeerden.
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vragensteller,
Er lopen nogal wat begrippen door elkaar. Als ik het een beetje probeer samen te vatten gaat het er om of ‘gereformeerden’ minder bereid zijn om een orgaan af te staan dan mensen met een andere levensbeschouwing.
Nu is het altijd gevaarlijk om te generaliseren. In Nederland zijn er ongeveer net zoveel verschillende opvattingen als er inwoners zijn, zelden spreekt iemand namens een hele groep waarvan de leden allemaal exact hetzelfde over een onderwerp denken, laat staan over een levensbeschouwelijk onderwerp.
Maar laat ik een poging doen om een standpunt weer te geven dat probeert zoveel mogelijk recht te doen aan de Bijbel. Hierbij is het natuurlijk lastig om de Bijbel, die geschreven is in een tijd waarin orgaandonatie een volstrekt onbekend begrip was, als een soort protocol te gebruiken. Onder de hierboven genoemde ‘gereformeerden’ schaar ik dan nu de reformatorische christenen die, in alle gebrek, proberen hun handel en wandel te funderen op de vrij letterlijke interpretatie van de Bijbel.
Begripsverduidelijking orgaandonor: Wanneer iemand te kennen geeft dat hij na zijn leven een orgaan wil afstaan, wordt hij dikwijls een orgaandonor genoemd. Die term is absoluut fout, want een orgaandonor is iemand die daadwerkelijk een orgaan heeft afgestaan, en de meeste mensen met een donorcodicil zullen uiteindelijk geen orgaan afstaan.
Hersendood: In de beeldvorming wordt de situatie van hersendood principieel gelijkgesteld aan die van dood. Daarom wordt het als gerechtvaardigd geacht om bij een hersendode patiënt organen uit te nemen. Een hersendode is echter niet dood. Wel is diegene doodziek, menselijkerwijze gesproken niet meer te genezen en werken de hersenen niet meer. Er is geen sprake meer van spontane ademhaling, de persoon wordt beademd door een apparaat en ondanks de beademing zal de patiënt binnen enkele dagen overlijden. Wel zijn andere lichaamsfuncties, zoals hartfunctie/ bloedsomloop en spijsvertering (typische levenskenmerken) nog goed intact.
Samaritaanse donatie: Hiermee wordt de donatie bedoeld die door een gezond, levend persoon gedaan wordt aan iemand anders. Het betreft een orgaan (meestal nier) of orgaandeel (bijv. leverkwab). Vaak is de ontvanger een familielid of kennis van de donor, maar dat hoeft niet.
Naastenliefde: Wanneer in de Bijbel wordt opgeroepen om je naaste lief te hebben als jezelf, heeft dat uiteraard een positieve insteek. Niet vanuit de negatieve insteek van het spreekwoord: “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet.” Nee, de Heere Jezus zegt in Matt. 7:12: “Alle dingen dan, die gij wilt, dat u de mensen zouden doen, doet gij hun ook alzo; want dat is de wet en de profeten.” Hierbij is naastenliefde doorgaans een daad die iets ‘kost’: tijd, aandacht, moeite, geld (een offer). Dit als kleine afschaduwing van de geweldige liefde van Christus, die Zijn hele leven overgehad heeft [geofferd heeft] voor het behoud van de wereld.
Orgaandonatie is naastenliefde?: Zoals boven gesteld draagt naastenliefde doorgaans het kenmerk van een offer in zich. Bij een Samaritaanse donatie is dit verband ook heel duidelijk. Maar alleen het invullen van een codicil waarbij de bereidheid wordt getoond om na dit leven (dus buiten het bewustzijn om) een orgaan af te staan, is misschien wel een sympathiek gebaar maar kan niet als daad van naastenliefde omschreven worden. Naar mijn gevoel kan er in deze kwestie dan ook geen beroep op de Bijbel worden gedaan om het tekenen van een donorcodicil te rechtvaardigen. Dat wil echter niet zeggen dat dit geen goed gebaar zou zijn. Eerder is er sprake van naastenliefde bij de directe naasten. Zij hebben immers een verstoord rouwproces: een ‘halfdode’ naaste wordt weggereden naar de operatiekamer, een tijdje later komt er een dode zonder organen terug.
Orgaantekort: Er is meer behoefte aan donororganen dan dat er organen beschikbaar zijn. Dit tekort wordt uiteraard vaak gebruikt in de publiekscampagnes om meer potentiële orgaandonoren te werven. Vaak wordt het beeld opgeroepen alsof het probleem van orgaantekort wordt opgelost als iedereen zich maar laat registreren in het donorregister. Dit is echter onjuist. Wanneer alle Nederlanders zich zouden laten registreren, wordt hooguit 40 procent van de vraag hiermee afgedekt. De meest geschikte orgaandonoren zijn gezonde mensen met een zwaar hersenletsel, doorgaans verkeersslachtoffers en soms patiënten die gereanimeerd worden, die hersendood worden verklaard. Sinds een jaar of tien is het aantal dodelijke verkeersslachtoffers door toegenomen veiligheid op de weg en veiliger auto’s gehalveerd van 1200 naar 600 per jaar. Hierdoor is het tekort aan orgaandonoren fors toegenomen. Het begrip hersendood is rond 1960 ‘uitgevonden’ om zo een acceptabele conditie te scheppen waarbinnen organen uitgenomen kunnen worden uit een slachtoffer dat net nog niet ‘echt’ is overleden.
Hersendood als criterium en als struikelblok: Zoals hierboven geschetst is het ‘algemeen’ geaccepteerd dat organen uitgenomen mogen worden uit een hersendood verklaarde patiënt. Toch zijn er diverse manieren om tegen deze manier van redeneren aan te kijken. Er zijn verscheidene groepen mensen die moeite hebben met de principiële gelijkschakeling van hersendode en reeds overleden patiënten. Zij zijn van mening dat een hersendode weliswaar doodziek is, maar (nog) niet dood. En zijn wij dan gemachtigd om iemand te laten overlijden ten bate van zijn organen? Hoe zit dat met de aanwezigheid van iemands ziel?
Hersendood en ziel: Als een hersendode geen ziel heeft, wordt de aanwezigheid van de ziel dus gekoppeld aan de aanwezigheid van iemands hersenfunctie. Dat kan een visie zijn, of dat zo is weet God alleen. Wanneer beleden wordt dat direct bij de conceptie er sprake is van leven (dat beschermwaardig is), is het niet uitgesloten dat dit leven ook direct bij het ontstaan bezield is terwijl er dan ook nog niet sprake is van een hersenfunctie. Deze belijdenis maakt dat een abortus provocatus, zelfs in het prilste stadium van de zwangerschap, principieel onaanvaardbaar is. Wij kunnen dit zielsmysterie niet doorgronden. Een oude schipperswijsheid luidt: Bij mist niet uitvaren. Dus persoonlijk vind ik het uitnemen van organen uit een hersendode (maar verder nog levende) patiënt principieel onaanvaardbaar.
Postmortale orgaandonatie: Een manier die aan deze principiële bezwaren tegemoet komt, is de donatie van organen van mensen die ‘echt’ dood zijn, de zogenoemde non-heartbeating donors. Nadeel is wel dat binnen 5 minuten na het overlijden de patiënt naar de operatiekamer gereden moet worden voor de uitnameprocedure. Dit kan ook een verstoring zijn van het rouwproces.
Christelijke motieven: Orgaandonatie kan een goede daad zijn, al is het meestal geen actieve daad: men geeft niet bewust iets, men laat in een situatie van bewusteloosheid of dood organen uitnemen. Dat hiermee vele patiënten gered zijn geworden, is een mooie zaak. Of dit onder de (christelijke) naastenliefde valt, is discutabel. De Samaritaanse donatie is wel duidelijk een daad van naastenliefde. Wanneer vanuit een bepaalde Bijbelse visie orgaandonatie in een situatie van hersendood wordt afgewezen, kan gekozen worden voor het non-heartbeating donorschap. Hier kunnen geen Bijbels gefundeerde bezwaren tegen in worden gebracht, tenzij op Bijbelse gronden iedere vorm van orgaandonatie (dus ook de Samaritaanse donatie) wordt afgewezen. Natuurlijk kunnen er ook bezwaren van andere (bijv. psychologische) aard zijn. Het is echter onjuist om zich dan achter ongefundeerde Bijbels genoemde bezwaren te verschuilen.
Terughoudendheid: Onbekendheid met de gang van zaken rond orgaandonatie, maar ook een gebrek aan doordenking rond hersendood hebben vaak geleid tot een afwijzende houding jegens het ‘orgaandonorschap’ bij reformatorische christenen. Een codicil dat meer mogelijkheden tot nuancering biedt, bijvoorbeeld het afwijzen van orgaanuitname bij hersendood maar toestemming in geval van non-heartbeating donors, zou wellicht meer potentiële donoren kunnen opleveren.
Beginvraag: Even terugkomend op de aanleiding van de beginvraag: het artikel van Omroep Zeeland waarbij dhr. Van der Wouw o.a. beweert: “Gereformeerden mogen niet oordelen over God's wilsbeschikking en dus niet iemand langer laten leven door een orgaan te doneren. Daarnaast moet het lichaam zoveel mogelijk in tact worden gehouden.” De intactheid van het lichaam is inderdaad een argument dat wel eens gehanteerd wordt. Overigens, niet alleen bij christenen van bepaalde ‘snit’, ook bij mensen met een antroposofische of holistische levensbeschouwing. Bijzonder genoeg verdwijnt dit argument nogal eens naar de achtergrond wanneer er een Samaritaanse donatie in beeld komt. Dat wil dus zeggen dat het argument van ‘heelheid’ of ‘compleetheid’ van de desbetreffende persoon toch niet zo principieel is als het lijkt. Ook het argument van het afwijzen van levensverlengende (be)handelingen is niet erg sterk: juist in de reformatorische gezindte wordt aangedrongen op maximale behandeling en wordt zeer terughoudend gereageerd op voorstellen voor een niet-reanimatieverklaring of behandelbeperking. Dit vaak vanuit de gedachte dat het levenseinde niet geforceerd bespoedigd mag worden. Het betoog van de heer van der Wouw is dus niet erg sterk en neigt naar stigmatisering.
Epiloog: Ik heb tijdens diverse masterclasses voor orgaandonatiefunctionarissen de bezwaren vanuit de reformatorische gezindte mogen uitleggen. Gelukkig is er bij hen meer begrip voor, in hun ogen, afwijkende standpunten, dan bij veel spraakmakers in de media. Zoals bij zoveel verschillen in opvatting zal een goede dialoog het begrip voor elkaars standpunt toenemen en zal wellicht het eigen standpunt bijgesteld worden.
Johan Boeijenga
Deze vraag werd ook besproken in het programma 'Pastorie online':
Dit artikel is beantwoord door
J. Boeijenga
- Geboortedatum:26-05-1958
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Sedationist in ziekenhuis St. Jansdal
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bij het standpunt dat orgaandonatie geen bewuste daad van naastenliefde is, kan aangetekend worden dat het verdelen van de erfenis dan ook geen bewuste daad van naastenliefde kan zijn. Kan een christen daarom geen goede doelen in zijn testament opnemen? Of heeft de kerk bij een legaat plotseling geen enkel bezwaar dat de erflater niet meer bewust schenkt?
Of iemand die hersendood is, nog een ziel heeft, weet ik niet. Wel weet ik, dat de artsen en nabestaanden per definitie een beslissing over leven en dood moeten nemen. Niet ingrijpen is ook een vorm van ingrijpen, in de zin dat het een bewuste keus is (een keus die voor het bestaan van de moderne geneeskunde niet hoefde genomen te worden). Bij iemand die hersendood is, is de 'volledige' dood menselijkerwijs gesproken onvermijdelijk. In reformatorische kring is het geloof ik veelal geaccepteerd in zo'n geval actief de apparatuur stil te leggen (ik ken er enkele voorbeelden van). In dat geval vervalt ook het bezwaar tegen orgaandonatie bij hersendode patiënten.
Beste vragensteller,
Vanuit mijn eigen ervaring wil ik graag ook een paar dingen met je delen.
Bij de begrafenisonderneming waar ik werk heb ik enkele keren postmortale donatie meegemaakt. Dit gebeurde inderdaad doorgaans bij mensen die in het ziekenhuis waren gestorven. Toch was er ook een keer een man die op de avond midden in de stad in elkaar zakte en stierf. Enkele uren later, midden in de nacht, kwam een team om zijn hart uit te nemen. De volgende dag werd (een gedeelte van) zijn huid en werden zijn ogen meegenomen. Harttransplantatie moet plaatsvinden binnen een aantal uur na overlijden, huid- en oogtransplantatie binnen 24 uur.
Deze man is, aldus zijn vrouw en kinderen, na de donaties alsnog prachtig opgebaard. De transplantaties worden zo uitgevoerd dat ze daar geen enkele negatieve invloed op hebben. Feit is wel, zoals meneer Boeijenga schrijft, dat de familie die uren de overledene niet kon zien. Aan de andere kant zijn er ook nabestaanden die de opbaring uit andere praktische overwegingen tot wel anderhalve dag uitstellen. Het wachten is dus niet voor iedereen een probleem. Dan is het denk ik inderdaad een blijk van naastenliefde als de nabestaanden die paar uur over hebben voor het leven of de (medische) kwaliteit van leven voor een ander.
Of een gestorven lichaam intact moet blijven, vraag ik mij af. Biologisch gezien vergaan we in de jaren na onze begrafenis en ik denk dat we de Heere tekort doen als we dat als probleem voor de wederopstanding zouden zien of iets dergelijks.
Hoewel het wat afdwaalt van je oorspronkelijke vraag, is het ook via bloed- of plasmadonaties mogelijk anderen te laten delen in je eigen gezondheid.
Ik vind het twijfelachtig dat organisaties als Sanquin daar zoveel geld mee verdienen en er is vast nog veel meer tegenin te brengen, maar moeten wij ons daardoor als christenen laten tegenhouden om het goede te doen?
Ik ben mij ervan bewust dat een ieder hierin zijn of haar eigen afwegingen maakt en wil ook zeker niet oordelen, maar voor mij is bloeddonatie een methode om Gods zegeningen uit te delen. Niet per se uit pure naastenliefde, maar ook omdat ik naast wat praktische bezwaren geen reden zie om dat niet te doen.
"Bij mist niet uitvaren"? We moeten goed voor ons lichaam zorgen en ons verstand gebruiken, maar de Heere Jezus roept ook op om onze talenten te gebruiken in plaats van te begraven.
Als laatste wil ik iets zeggen over nier- of leverkwabtransplantatie. Enige tijd heb ik erover getwijfeld een orgaan ter donatie aan te bieden. Leverkwabtransplantatie mag enkel aan familie, dus bleef nierdonatie over. Als ik voorzichtig in mijn omgeving polste, dan hoorde ik vaak de angst dat je een aan een onbekende afgestane nier niet meer aan je geliefde of kind kunt afstaan. Dat is waar. Maar moeten we uit angst dan alles maar voor onszelf houden? En hoever reikt onze naastenliefde als die beperkt blijft tot onze eigen kring? Dan zijn we niet beter dan ieder ander.
Je vraag ging over de gereformeerden. Voor meer dan mijzelf kan ik hierin niet spreken, maar bovenstaande is de mening van één gereformeerde. Ik hoop dat je hiermee iets kunt.
Ik stelde de vraag ¨ Als mij nu een ongeluk overkomt en ik wordt naar het ziekenhuis gebracht en daar wordt hersendood geconstateerd en ik heb een codocil , wat gaat er dan gebeuren ?? Want met hersendood ben je nog gewoon in leven , je hart klopt nog , (dat had die internist nog zelf gezegd)
Nu dan gaat na overleg met de familie de patient zo snel mogelijk naar de ok en worden de organen eruit gehaald die ze kunnen gebruiken Dus gewoon bij leven worden de organen eruit gehaald , je hart klopt nog, dus dan is er totaal geen sprake van overlijden.
Je overlijd NADAT de arts je organen heeft verwijdert .
Dit gaf de internist ook zelf eerlijk toe , dat er ook misbruik gemaakt wordt van het feit dat iemand hersendood is , want ik vroeg die internist , als er hersendood geconstateerd is , mag 1 persoon van de familie hier in mee kijken zodat de familie zelf ook duidelijk heeft geconstateerd dat er van hersendood sprake is , en het antwoord is , NEE dat mag niet , en waarom dan niet ? Dit neemt toch een heleboel onzekerheid voor de familie weg ? Tja zei de internist eerlijk , maar dat hebben de artsen liever niet ?? En waarom dan niet . het is toch een eerlijke zaak ?? Het bleef stil .
En gezien dat we bij abortus en bij euthanasie veel wettelijke regels hebben waar artsen zich aan te houden hebben , maar de praktijk wijst uit dat veel artsen al die wettelijke regels negeren en ze niet of nauwelijks naleven
Dit is al duidelijk onderzocht en bewezen hoe het in de praktijk gaat.
De grens van het geweten van artsen wordt steeds verder verlegd .
En waarom zouden artsen zich nu ineens met hersendood wel houden aan al die wettelijke en med. protocollen en regels ??
Daar kon die internist ook geen antwoord op geven.
Er zit nog een heel groot grijs gebied wat heel moeilijk te doorgronden is op medisch gebied.
Er zal maar een jonge knul in het ziekenhuis liggen die heel spoedig een nier moet hebben en daar komt ineens een ongevalpatient binnen van 78 jaar , wie garandeert mij dat de dienstdoende arts alles op alles zet om die 78 jarige in leven te houden ?? Als diezelfde arts ook die jonge knul behandeld en daar aan denkt , wie geeft de garantie dat de arts dan niet verklaart dat de 78 jarige hersendood is tegenover de familie ?? Want ondertussen hebben ze gezien dat de 78 jarige een orgaancodocil bij zich droeg . Want niemand van de familie mag zelf kijken of de arts ook inderdaad de WAARHEID spreekt , de arts is daar de enige bevoegde persoon die dit mag constateren , maar niemand controleert hem of dit wel echt zo is (denkend aan abortus en euthanasie praktijken waar de regels genegeerd worden)
Dit is natuurlijk een voorbeeld , maar in de praktijk gebeuren meer zaken die het daglicht niet kunnen verdragen dan dat menig mens denkt. De artsen hebben zelf het vertrouwen geschaad om de hand te lichten met de wettelijke strenge regels voor abortus en euthanasie , en dus vertrouw ik ze hierin ook niet meer . Als het niet kan leiden dat een familielid mee kijkt of het inderdaad hersendood is dan zit hier toch wel een luchtje aan (juist ook omdat het al zo´n zwaar beladen onderwerp is zou de arts daar veel meer inzicht moeten en willen geven om de familie gerust te stellen , maar ze houden het zelf schimmig en duister en dat is jammer.
Ik zeg niet dat ik geen donor wil zijn , maar dan alleen bij leven en aan een persoon die ik wens te geven, niet iemand die zijn/haar hele leven gezopen heeft of onder de drugs heeft geleeft , die hebben zichzelf moedwillig ziek gemaakt en daar zullen ze de consequenties zelf van moeten dragen.
Maar reken er maar op dat er veel mooie verkoop praatjes de ronde doen , en dan beginnen ze over barmhartigheid enz. , de mens op hun gemoed aanspreken enz , maar dat is een tactiek die niet de juiste is , de mens moed m.i. zelf iemand een orgaan willen SCHENKEN als die mens dat uit vrije eigen wil wil doen , maar niet door een instantie die dwang en drang en drammerigheid gebruikt om mensen tot donoren te ¨ verplichten¨
Met veel belangstelling las ik je reactie. Het lijkt mij inderdaad onacceptabel als artsen gaan bepalen wanneer iemand in hun ogen 'dood genoeg' is om over te gaan op donatie als dat niet evident is.
Wat is wel weet, is dat je bij de donorregistratie kunt aangeven dat je je nabestaanden laat beslissen bij jouw overlijden. Ik heb in mijn wilsverklaring beschreven hoe ik over donatie denk en mijn naaste familie is daarvan ook op de hoogte.
Om eerlijk te zijn, schrok ik er wel van toen ik las dat je vindt dat 'iemand die zijn/haar hele leven gezopen heeft of onder de drugs heeft geleefd [daarvan zelf] de consequenties moet dragen.'
Ik ben ervan overtuigd dat we een levensstijl moeten aanhangen die God welgevallig is, maar slaagt íemand daar in dit leven in?
Het liefst zou ik willen dat de mensen die jij omschrijft door hun omgeving op hun gedrag werden aangesproken en hun leven beterden, maar ik ken ze niet.
Is de kern van Matthéüs 5:43-48 niet dat we ook juist onze liefde tonen aan mensen die de Heere niet kennen?
In Jakobus 2:9 staat: 'Maar als u met aanzien des persoons handelt, begaat u een zonde en wordt u door de wet ontmaskerd als overtreders.'
Als iemand van mening is dat ik die teksten verkeerd gebruik, hoor ik het graag. Ik lees hieruit echt dat we altijd voor onze naasten mogen klaarstaan. Een manier om dat te doen, lijkt me door orgaandonatie, maar in ieders leven zijn er vast ook talloze andere manieren om daaraan invulling te geven.
En dan je opmerking dat jij dus wilt bepalen wanneer iemand een orgaan van je mag krijgen, wat ben ik blij dat de Heere anders is. Hij vergeeft de grootste zondaren, zegt alleen: ga heen en zondigt niet meer.
Kijk uit dat we ons niet gaan verheffen boven 'zuiplappen'. We kunnen beter bidden: wees mij zondaar genadig, dan: dank U dat ik niet ben zoals hij!
Hoezo schrok u van mijn stelling ??
Ten eerste : Is het mijn orgaan , is het dan niet mijn goed recht om zelf uit te maken aan wie dat ik dat wil geven ??
Ten tweede : Mijn vaste stelling is zeer humaan , ik kies voor diegene die de meeste overlevingskansen heeft met mijn orgaan.
Ga ik mijn gezonde nier bv. afstaan aan een dronkaard of een drugsverslaafde wat voor overlevingskansen heeft zo´n persoon ?? ( van de tien personen vervalt 7 tot 8 weer terug aan zijn/haar verslaving als ze er al vanaf zijn geweest en vernielen daardoor ook nog eens mijn gezonde orgaan moedwillig terwijl de mens de opdracht heeft om ons eigen lichaam te zien als een tempel waar men zuinig op moet zijn.
Wat is hier mis aan ??
Kijk eens bv. naar een ziekenhuis , stel dat er een grote brand uit breekt , weet u wie ze het er eerst uithalen ??
Dat zijn niet de mensen die op de IC liggen , nee dat zijn de patienten die op zaal liggen en de meeste kansen hebben om dit drama te overleven , die worden het eerst geholpen , een zeer humane beslissing , mocht er nog tijd over zijn dan gaat men de IC op om daar de mensen te redden , maar die kans is niet groot , want hun lichamen zijn vaak zo zwak en zij liggen aan zoveel apparaten die losgekoppeld moeten worden dat zij daardoor al vaak zullen sterven.
Dus vandaar heb ik ook de vaste overtuiging dat een orgaan aan een persoon geven die ook nog eens geheel vrijwillig en moedwillig zijn eigen leven kapot maakt en dan als er daadwerkelijk iets ergs met deze persoon aan de hand is hem /haar op de eerste plaats zetten terwijl er zoveel mensen op de lijst staan die zijn of haar leven altijd verzorgt heeft om zo gezond mogelijk te leven naar achteren te schuiven is bij mij not-done. Dit is net zo als ik dat voorbeeld uit het ziekenhuis u beschreef , je gaat niet als hulpverlener eerst de slechtste uit het ziekenhuis slepen , nee je moet een keus maken , wie heeft de meeste overlevingskansen en dat is niet onbarmhartig , nee dat is juist barmhartig , je kiest voor diegene die ook de meeste kansen heeft van slagen .
Voorbeeld van ziekenhuis weet ik uit eigen ervaring daar ik zelf er mee te maken krijg als er ooit zoiets zou voordoen in mijn plaatselijk ziekenhuis.
Hoezo hoogdravend ?? Wilt u dan beweren dat artsen zich altijd keurig aan de protocollen houden ?? Daarom zijn er zeker tig rechtzaken geweest over abortus en euthanasie praktijken van artsen die veel protocollen negeren of erover zwijgen of niet naleven .
Zeker, protocollen te overvloed, maar artsen zeggen vaak zelf dat zij regelmatig zich niet houden aan al die regeltjes en wetten .
Dit is net zo als die leugens over de EPD/LSP , tegen de patienten wordt gezegd u moet zich aanmelden voor de EPD/LSP want dit is voor artsen om je beter te kunnen behandelen en het is veilig , je med. gegevens zijn alleen in te zien door de betreffende arts < ja ja 1 grote leugen , en wie staat over de schouder van de arts mee te kijken in het teampost van de afdeling ?? Meerdere verpleegkundige kunnen zo mee kijken , heb dit zelf uit de eerste hand gehoord van een oud verpleegkundige , er is echt niets wat veilig is bij dit systeem ,(is trouwens niet eens gewaarborgd voor de patient) maar ons doen ze het wel geloven , nou mooi niet dus , als je buurvrouw toevallig verpleegkundige is en jij ligt daar op de afdeling en een arts vindt het nodig om in jou dossier te kijken kan zo´n buurvrouw verpleegkundige zo mee kijken , maar dat vermeld de arts achteraf niet aan de patient dat er ook nog meekijkers bij waren . Nee M71 , ik loop zelf al meer dan 15 jaar in een ziekenhuis en ik zie en hoor meer . Niet alle artsen zijn pro-life , helaas niet en daarom heb ik mijn vertrouwen ook totaal verloren in de med. wereld Ik hang geen kletspraat op , maar ja de waarheid wil men niet geloven of men wil het niet geloven dat Nederland al zover is weggezakken hoe men handeld als het op leven en dood aankomt. Oja , er zijn gelukkig ook nog goede artsen , dat zeker , maar het geld gaat ook een steeds grotere rol spelen , ook ten aanzien van ouderen en gehandicapten , ook daar heb ik persoonlijk mee te maken , ik zou er een boek over kunnen schrijven hoe ¨ goed¨ men tegenwoordig voor deze zwakkeren is , och heden protocollen genoeg , maar ja dan moet je ze ook nog naleven en dat kost geld, veel geld en daar ontbreekt het nu net aan , tja en dan ...... protocollen iets verzwakken of niet helemaal naleven scheelt toch ook weer een paar duiten ??
Hieronder een stukje over de LSP/EPD wat ze de patienten niet vertellen, maar wel puschen dat zij zich aanmelden want het zou zo goed voor ons zijn .
Medische patiëntengegevens slecht beschermd bij het Landelijk Schakelpunt
Geschreven op . Gepost in EPD
Via het Landelijk Schakelpunt worden medische patiëntgegevens op onveilige wijze uitgewisseld tussen zorgverleners. Privacy van patiënten en medisch beroepsgeheim zijn hierdoor niet meer gagarandeerd.
In de spreekkamer worden tussen arts en patiënt vertrouwelijke kwesties besproken. Het is belangrijk voor de arts-patiëntrelatie dat alles wat de patiënt de arts toevertrouwt, ook tussen beiden blijft. Alleen met toestemming van de patiënt mag de arts medische informatie over de patiënt verstrekken aan derden. Zo staat het vermeld in de Wet op de geneeskundige behandelovereenkomst. Op deze wijze blijft de privacy van de patiënt gewaarborgd en het medisch beroepsgeheim intact.
De verstrekking van medische gegevens gebeurt veelal elektronisch via het Landelijk Schakelpunt. Gebleken is dat het Landelijk Schakelpunt niet veilig is waardoor de privacy van patiënten en het medisch beroepsgeheim niet meer gegarandeerd zijn.In een open brief aan Raden van Bestuur van zorginstellingen in Nederland heeft de AP aandacht gevraagd voor de bescherming van patiëntgegevens. “Vertrouwelijke omgang met patiëntgegevens is in de gezondheidszorg essentieel. Mensen hebben recht op bescherming van hun persoonsgegevens.
Geschreven op 19 januari 2016. Gepost in EPD
Stel het elektronisch patiëntendossier uit, want het is nog niet haalbaar. Dat zegt artsenverbond KNMG dinsdag, op de dag dat de Eerste Kamer over de plannen praat. In het voorstel staat dat patiënten moeten kunnen aangeven wie welke informatie over hen mag zien. ''Die vereisten zijn op dit moment niet uitvoerbaar'', aldus de KNMG.
De huisartsenvereniging (LHV) had vorige week ook voor uitstel gepleit. De beide organisaties willen dat er eerst onderzoek komt of het bepalen wie wat mag zien gevolgen heeft voor de 'zorgpraktijk'. In de loop van 2017 moet dat duidelijk worden. Pas dan zou de Eerste Kamer het voorstel moeten behandelen, vinden artsen en huisartsen.
En hoevelen hebben zich al aangemeld bij het LSP/EPD ?? in het besef dat hun med. gegevens veilig zijn en u leest hier dat zelfs artsen zeggen dat het hele systeem uitgesteld moet worden omdat het niet de veiligheid waarborgd voor de patient
Dit is toch ook 1 grote leugen naar de patient toe ?? Het is zelfs niet eens door de eerste kamer gekomen ,maar wel al in de med. gegevens kunnen kijken terwijl dat wettelijk niet eens nog voor elkaar is en dan hebben we het nog maar alleen over gegevens , laat staan hoe het met de behandeling dan moet gaan. Nee , er zijn nog zoveel grijze gebieden die geen helderheid bieden en heel schimmig zijn dat er aan alle kanten veel rammelt en zeker als je het al niet zo nauw neemt zijn er best artsen die wat protocollen durven over te slaan om de patient zogenaamd te ¨helpen¨
Ik vind het echter wel vrij normaal dat mensen die weigeren organen af te staan ook automatisch niet meer in aanmerking behoren te komen voor het ontvangen van een orgaan.
Ja , natuurlijk zal er altijd verschil in meningen en inzichten blijven en daarom is het ook zaak dat niemand nooit en ten nimmer gedwongen of door drammerigheid van instanties of overheden zich over laat halen om te doneren , het is ten slotte geen kip die je weggeeft ? Dit moet echt uit de mens zelf komen en dan nog eens wat , waarom pleit men niet dat elke familie voor eigen familie donor moet worden ?? Ten slotte kun je niet beter zoeken dan eerst onder je eigen familie , daar is de grootste kans van slagen onder , dus als u voor uw eigen familie een orgaan wilt afstaan en uw familie een orgaan aan u af wilt staan als dat nodig zou zijn , dan is het probleem al voor meer als de helft opgelost , want je kunt nergens beter zoeken voor een orgaandonatie als bij eigen bloedverwanten . Ik weet zeker als 1 van mijn kinderen of zussen of broers een nier bv. hoognodig zouden moeten hebben zal ik de eerste zijn die dat zal aanbieden , nou als u dat ook voor uw eigen bloedverwanten doet en iedereen doet dat voor eigen bloedverwanten , waar zit dan het probleem ??? Die enkeling die geen bloedverwant heeft ?? En hoeveel zullen er dat per jaar zijn die dan ook net een orgaan nodig hebben ?? Ik denk dat je dit kunt verwaarlozen. , Nee er zit heel wat anders achter , niet voor niets verspillen ze kapitalen aan campagnes om desnoods van overheidswege er een dwang op te zetten en zoiets is nog nooit humaan geweest , dat zijn dictoriale praktijken en we leven toch in een vrij land ?? En waarom mag ik dan niet zelf uitmaken wat ik wil en wat ik doe ?? Iedereen is geheel vrij om zich op te geven voor donatie of men nu een geloof aanhangt of niet , je mag er voor kiezen om donor te zijn , maar dan mag je ook vrij kiezen om geen donor te zijn dat is een vrije keuze maken en democraties en dan mag er nooit een consequentie aan verbonden worden ,want zoals u dan zegt , als je zelf geen donor wilt zijn dan moet je ook als orgaanontvanger uitgesloten worden . Kijk dus dan zet u er toch een dwang op , dan heb je in feite geen keus van u , het is slikken of stikken dan bij u en dat mag nooit op zo iets gezet worden , het is toch een vrije keus in een vrij democratie land ?? En als je vrij kiest voor donor te zijn wordt je beloont en kies je vrij om geen donor te zijn wordt je afgestraft , dus dan wordt er ineens door uw stelling wel gediscrimineerd anders moet dat totaal niets uit maken , u wilt bv. donor zijn voor uw medemens , nu dat is mooi , maar dan gaat u dus ook mensen uitsluiten . Dus u ziet hoe je het went of keert , het is niet zomaar wat , uw mening moet tot zijn recht komen , daar heeft u recht op in een vrij en democraties land , maar ook andersdenkenden hebben even veel recht op hun mening daar mag geen onderscheid in gemaakt worden en dat wordt vaak wel gedaan. Maar beiden hebben recht op een orgaan hoe je er ook overdenkt en dan mag het nooit zo zijn dat er bij de ene keus geen consequentie aan zit en bij de andere keus wel een consequentie aan zit , want dan kun je niet meer spreken van een geheel vrije keus , dan wordt je min of meer gedwongen voor die ene keus te gaan . U ziet , het is echt niet iets waar je zomaar over kunt oordelen van nou als je geen donor wilt zijn , dan ook geen orgaan zelf ontvangen , dan zit je echt tegen dictoriale praktijken aan , je krijgt dan in feite geen keus voorgeschoteld maar wordt je gedwongen door de consequenties die er aan zitten om toch dan maar voor donorschap te kiezen want anders .... ? Waar is dan die vrije keuze vrijheid als we er een consequentie aan 1 van de keuzes gaan hangen ?? Het is echt een moeilijke materie waar het laatste woord nog niet over gezegd is . Maar is zijn meer meningen en inzichten dan maar gauw bij het kruisje tekenen , en alles moet zonder consequenties vrij te kiezen zijn dan zijn we pas goed democraties bezig in een vrij land. Maar leven we wel in een vrij land of gaat de meerderheid beslissen wat de minderheid moet doen ? Wil je anders prima , maar dan wordt je buiten gesloten , is dat de vrijheid in Nederland ??
In vrijwel alle gevallen reageert het lichaam op een transplantatie met afstoten. Dit is m.i. een natuurlijke reactie die men niet forcerend mag negeren. Voorts vind ik het moeilijk om het sterven te zien als een moment of als een proces... Zeker in geval van hersendood lijkt mij dit zeer belangrijk om uitgekristalliseerd te hebben.
Al met al heeft mij dit doen besluiten om geen donorcodicil te ondertekenen. Betekent dit dat ik niet wil sterven voor een ander? Zeker niet, maar ik voorkom liever en vang dus de kogel wel op.
