Voor God willen sterven
Ds. B. de Romph | 8 reacties | 02-05-2016| 12:55
Vraag
Vraagt God van ons dat we voor Hem willen sterven? Ik las in een artikel dat je pas echt christen bent als je God niet verloochent en gedood zou worden. Ik denk dat ik zelf zou ontkennen God te kennen als ik daardoor zou sterven. Is God daar dan boos of teleurgesteld over?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Dit is eigenlijk een theoretische vraag. Zolang je er over kunt redeneren is het theorie. Dan is er niemand die zegt: ik wil wel sterven voor de Heere. Als het anders mag zijn, is het genade. Je schrijft, als mij de vraag gesteld werd: de Heere verloochenen of sterven, denk ik dat ik zou ontkennen God te kennen. Zou ik niet de eerste zijn, die Hem verloochent? Je kunt daarom die vraag ook niet zondermeer aan mensen stellen, maar wanneer we werkelijk voor het vuurpeloton gesteld worden en voor de keus geplaatst worden: de Heere verloochenen of anders sterven, dan is het genade van God om te volharden tot de dood toe.
Er zijn er onder de martelaren geweest, die onverschrokken de dood tegemoet getreden zijn. Dat konden ze ook niet van zichzelf. Daar is genade voor nodig. Zo horen we het nog van broeders en zusters van de vervolgde kerk, dat er zijn die om het geloof in de Heere Jezus Christus liever de dood ingaan dan Zijn Naam te verloochenen. Zij hebben de Heere meer lief dan zichzelf. Je kunt het je niet indenken, maar dan zijn er die liever sterven dan hun Heere verloochenen. We hoeven die beslissing nu gelukkig niet te nemen, maar als we voor de keus komen te staan, wie hebben we dan meer lief: de Heere of onszelf? Dan zijn er kinderen van God geweest, die blijmoedig de dood tegemoet getreden zijn en in het geloof gestorven zijn wetende dat hen een beter lot was bereid. Guido de Brés, de opsteller van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, schreef vanuit zijn cel aan zijn vrouw, dat de degenen die het vonnissen aan hem moesten voltrekken eraan moesten meewerken, dat hij eerder in het Vaderhuis mocht worden opgenomen. “Wie zijn leven verliezen zal om Mijnentwil, zegt Christus, zal het behouden; maar wie het zal zoeken te behouden zal het verliezen.”
Hartelijke groet en ik hoop zo je vraag enigszins beantwoord te hebben.
Ds. B. de Romph
Dit artikel is beantwoord door
Ds. B. de Romph
- Geboortedatum:17-07-1940
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Noordeloos
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Ds. de Romph is op 24 juli 2019 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je bent niet de enige die met een dergelijke vraag zit. In m'n omgeving hoor ik deze wel vaker. De onderliggende oorzaak is dat we zonder dat ons ervan bewust zijn, behoorlijk vastzitten aan ons leven hier en nu. Zelf heb ik veel gehad aan boeken Anselm Grün. Met name die met de titel: Over hebzucht en begeerte - ontsnappen aan het streven naar meer (via Google even zoeken - genoeg boekwinkels die het aanbieden).
Ps. Mocht je geïnteresseerd zijn, dan ben ik bereid om enkele pagina's door te sturen van bovenstaand boek. Stuur even een mail naar refoweb [at] hotmail [punt] com
dit is me ook welleens aangevlogen (wie niet?). en juist toen i9k het niet meer zag zitten, kwam ineens Hebreen4:16 in me op: als we NU met vrijmoedigheid nadereren, worden we geholpen op het juiste tijdstip!
Tevens wil je je wijzen op deze jongerenavond met ds. R. van Kooten: Hij benadrukt dat het (juist) niet er om gaat dat jij het wel denkt dat halen (dat dacht Petrus ook), maar dat je met Christus leeft!
hier deel 2, waarin de ds. er vooral op ingaat :
https://www.youtube.com/watch?v=1K5wrc52trU
Ik wens je sterkte toe!
Maar toch Heb ik ook een vraag.
Als je dan toch in zo'n situatie zegt dat je niet in God gelooft in je leven te sparen, is God dan teleurgesteld??
Stel je gaat als kind een treinreis maken. Wanneer krijg je dan je treinkaartje?
Juist, vlak voor vertrek!
Als het moment van sterven en getuigen daar is, is de Heere er ook bij.
Ziende op onszelf beginnen we al te bibberen bij de gedachte alleen, dat we nog wel eens zouden kunnen toe komen om Hem te verloochenen. Je weet nooit in welke vreselijke omstandigheden je immers nog kunt komen!
Maar omdat je dat niet weet, zijn gedachtes daaraan diepste verspilde tijd.
We kunnen beter maar gedachtes hebben van Zijn trouw, en niet alleen gedachtes, maar ook daadwerkelijk in het hier en nu op Hem vertrouwen. Dat is soms al moeilijk genoeg.
Een kleine aanvulling.
Toen ik de vraag las, moest ik denken aan Petrus en aan Stefanus.
In Lukas 22 lezen we hoe Petrus reageert op de vraag of hij ook bij Jezus hoort. "Ik ken Hem niet." Waarschijnlijk was Petrus bang (aldus de Studiebijbel). Misschien zouden ze hem ook doden... Wat was de reactie van de Heere Jezus? We kunnen het lezen in Lukas 22:61 -> Jezus keek Petrus aan. Na Zijn opstanding zegt de engel: "Maar ga heen, zeg tegen Zijn discipelen, EN Petrus, dat Hij u voorgaat naar Galilea..." (Markus 16:7). Petrus hoort er dus zeker nog bij! Ten slotte lezen we in Johannes 21:15-17 hoe de Heere Jezus tot 3 maal toe vraagt naar de liefde van Petrus voor Hem. Maar ook de opdracht die Petrus krijgt ondanks zijn verloochening.
Dat was een discipel van Jezus die bang was en Jezus verloochende. Maar Stefanus was ook een kind van de Heere en daar ging het heel anders (Handelingen 7). Hij zei, terwijl hij gestenigd werd, "Heere Jezus, ontvang mijn geest" en "Heere, reken hun deze zonde niet toe!"
Als we de Heere Jezus mogen kennen als onze Verlosser, dan ligt dat voor ALTIJD vast. Ik wil afsluiten met Romeinen 8:37-39: "Maar in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem Die ons heeft liefgehad. Want ik ben ervan overtuigd dat noch dood, noch leven, noch krachten, noch tegenwoordig, noch toekomstige dingen, noch hoogte, noch diepte, nog enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God in Christus Jezus, onze Heere."
