Relatie verbreken of doorgaan met ongelovige jongen
J.F. (John) Tollenaar | 14 reacties | 30-03-2016| 12:35
Vraag
Ondanks dat ik er veel over gelezen heb, weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben gelovig opgevoed, maar heb een jaar of twee bijna niets aan het geloof gedaan omdat heel veel dingen in de kerk mij erg tegen staan. In die tijd heb ik mijn vriend leren kennen (ruim een jaar geleden nu). Van oorsprong is hij katholiek opgevoed, maar hij doet hier niets mee. Ik ben ook met hem naar bed geweest.
De laatste maanden heb ik een ontzettende innerlijke strijd. Ik weet dat ik heel verkeerd bezig ben geweest. En ik zoek nu de juiste weg. Mijn vriend weet hier van. Hij geeft mij alle ruimte om aan mijn geloof te werken en wil in de toekomst ook dat de kinderen het geloof mee krijgen.
Aan de ene kant denk ik, ik moet de relatie verbreken. Aan de andere kant vind ik dat ik de relatie niet kan verbreken aangezien wij al als man en vrouw geleefd hebben. Ik weet dat ik meer moet bidden, maar eerlijk gezegd durf ik God niet onder ogen te komen omdat ik me zo zondig voel en van mijn leven een potje maak. Vroeger dacht ik net als andere dat ik ook wel een gelovige jongen zou krijgen en hier nooit over na gedacht dat het wel eens anders kon gaan lopen. Hoe weet ik nu wat de juiste keuze is?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Wat een indringende vraag. En wat een leed. Allereerst hartelijk dank voor je openheid. Het kan zo goed zijn om hetgeen je bezig houdt te delen met anderen. Als ik je brief analyseer dan merk ik bepaalde dingen op. 1. Tijd niets aan geloof gedaan. 2. Katholieke, doch nu ongelovige jongen die in je leven gekomen is. 3. Toekomst? 4. Bang om God onder ogen te komen. Op al deze vragen wil ik ingaan. Uiteraard met Gods hulp.
Je schrijft dat je een tijd lang niets aan je geloof gedaan hebt. Een uitspraak die ik zeker begrijp maar waar ik ook gelijk een eerlijke vraag tegenover stel. Want welk geloof bedoel je hier? Bedoel je dat je een tijdlang niet aan kerkelijke zaken gedaan hebt of dat je persoonlijke geloof in Christus als Zaligmaker weg geweest is? Dat is namelijk een wezenlijk verschil. Niet alle kerkelijke mensen zijn helaas ook ware gelovigen... Dus in het eerste geval ben je gewoon een poos niet naar de kerk geweest en heb je dus de prediking van schuld en genade gemist.
In het tweede geval zou het een zeer donkere periode betreffen in je leven. Dat is zeker mogelijk bij Gods kinderen. Je zou de eerste niet zijn. Ik denk aan Asafs klacht in Psalm 73. Aan David in Psalm 22 en Psalm 51. Aan Heman in Psalm 88. Aan Petrus... En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook Gods kinderen kennen door eigen schuld perioden dat ze zich van God verlaten voelen. In Jesaja 49:14 staat het zo kernachtig: “Doch Sion zegt: De HEERE heeft mij verlaten, en de HEERE heeft mij vergeten.” En Job zegt in Job 23:8-9 “Zie, ga ik voorwaarts, zo is Hij er niet, of achterwaarts, zo verneem ik Hem niet. Als Hij ter linkerhand werkt, zo aanschouw ik Hem niet; bedekt Hij Zich ter rechterhand, zo zie ik Hem niet.” Dus vreemd dat zou dat niet zijn. Je kunt hier nu zelf invullen bij welke groep je hoort. Is het alleen de kerkgang die je verzuimd hebt of mis je Jezus Christus in je leven als Zaligmaker?
Je bent een katholieke jongen tegengekomen en daar heb je relatie mee gekregen. Echter hij “doet nergens meer aan.” En daar zit de crux. Ik wil je verwijzen naar een dergelijke situatie waar ik onlangs een antwoord op gegeven heb, dan weet je hoe het Bijbels gezien zit wanneer we een relatie aangaan met een ongelovige.
Maar ik wil daar een aanvulling op geven. Het is niet zo dat wanneer je gezondigd hebt en je dat als zonde ervaart, je er dan ook maar in moet blijven hangen. Eigenlijk zegt het doopformulier het zo mooi: “En als wij somtijds (soms) uit zwakheid in zonden vallen, zo moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen, overmits de Doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is, dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben.” Wat je nu aangeeft is dat je eigenlijk én God weer wil dienen terwijl je je leven als zondig beschouwt. Dat gaat dus niet. Je vriend is een ongelovige en toont geen belangstelling voor God en Zijn geboden. In de genoemde url kun je zien hoe ik dat uitgewerkt heb. En wat voel ik me nu eigenlijk ellendig als mens dat ik je vanuit Gods Woord moet adviseren om deze verhouding te verbreken. Maar ik kan en mag niet anders. Maar hoe dan verder?
Tsja, je toekomst. Het is duidelijk dat je inleeft dat je het idee hebt dat je God kwijt bent. En, schrale troost, maar zo lang je in deze zonden doorgaat zul je in dat idee blijven hangen. Maar ik zeg er duidelijk bij dat het jouw idee is. Ik ben ervan overtuigd dat God jou namelijk wel ziet. En nu kun jij wel denken dat je geen toekomst met Hem hebt maar denkt Hij daar ook zo over?
Hebben we niet net het bittere lijden herdacht? Maar Christus is niet op Golgotha blijven hangen. Hij is opgestaan. Zo moeten wij ook met Hem opstaan. “Daarom zegt Hij: Ontwaakt, gij, die slaapt, en staat op uit de doden; en Christus zal over u lichten”, Efeze 5:14. En daarom, vraag of Hij je doet opstaan! Dan zal Hij ook de kracht geven.
Ik snap echt wel dat je moeite hebt met het feit dat je als man en vrouw geleefd hebt en dat je dat nu als zondig ziet. Temeer reden echter om er niet mee door te gaan. Zeg ik met deze woorden dat er voor jouw vriend geen zaligheid mogelijk is? Nee! Dat zeg ik niet. Integendeel. Maar zolang hij zelf de genadeprediking blijft verwerpen geeft hij aan dat hij geen deel noch behoefte aan Christus heeft en kan ik niet anders concluderen dan dat je dus moet breken.
En dan het laatste en het belangrijkste. Je meent dat je God niet onder ogen kunt komen omdat je te zondig bent. Noem mij één tekst uit de Bijbel op waar je dit vandaan hebt! Het zijn juist mensen als jou die Hij nodigt! Mensen die ziek zijn... ziek naar de ziel. Die lijden vanwege de zonde. Die in zichzelf niets zijn. Die Hem nodig hebben. Ga maar! Op je knieën en als een lege zondaar zonder woorden. Hij ziet het hart aan. En Hij laat geen zondaar staan! Dat weiger ik te geloven. Ik zou hier hele zware woorden en oordelen kunnen neerschrijven. Maar weet je, een zondaar die zichzelf al vernedert en zich als zondaar kent, daar passen geen woorden van veroordeling. Daar horen we naast te gaan zitten. En dat is wat ik doe. Met pastoraal medelijden je proberen te helpen. Weet dat de Heere altijd hoort! En al blijft zijn verhoring soms even uit... Toch geef ik de moed niet op. Want de tekst die ik uit Job 23 aanhaalde vindt zijn vervolg in het tiende vers: “Doch Hij kent den weg, die bij mij is; Hij beproeve mij; als goud zal ik uitkomen.” Is dat geen troost? Wie zou er toch te zondig zijn om tot Hem te vluchten! Doe het maar met al je noden!
Je brief is eigenlijk een kreet uit een gebroken hart. En waar dan heen? Tot U alleen! Gij hebt de weg ontsloten! Want Psalm 147 vers 2 zegt het:
Hij heelt gebrokenen van harte,
En Hij verbindt z' in hunne smarte,
Die, in hun zonden en ellenden,
Tot Hem zich ter genezing wenden.
Hij telt het groot getal der starren,
Die 't scherpst gezicht op aard' verwarren.
Hij roept dat talloos heir te zamen
En noemt die alle bij haar namen.
Gods zegen in alles, Zijn genade aanbevolen en weet je gedragen door het gebed van medestrijders!
Hartelijke pastorale groet,
John Tollenaar
Dit artikel is beantwoord door
J.F. (John) Tollenaar
- Geboortedatum:21-12-1972
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Terneuzen
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Student Theologie
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vanuit mijn visie ben je 'getrouwd' met de persoon waarmee je naar bed bent geweest. In de Bijbel staat wanneer 2 tot 1 vlees zijn geweest de mens dat niet meer mag scheiden. Hoe onhandig/dom dit ook geweest is om voor de trouwbelofte met elkaar naar bed te zijn geweest, bijbels gezien is dit een stel wat niet meer mag scheiden.
En als ik dan 1 Kor 7 erbij pak:
13 En een vrouw, die een ongelovige man heeft, en hij tevreden is bij haar te wonen, dat zij hem niet verlate.
14 Want de ongelovige man is geheiligd door de vrouw, en de ongelovige vrouw is geheiligd door den man; want anders waren uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig.
15 Maar indien de ongelovige scheidt, dat hij scheide. De broeder of de zuster wordt in zodanige [gevallen] niet dienstbaar gemaakt; maar God heeft ons tot vrede geroepen.
16 Want wat weet gij, vrouw, of gij den man zult zalig maken? Of wat weet gij, man, of gij de vrouw zult zalig maken?
Gezien dat deze jongen zijn vriendin alle vrijheid geeft... is denk ik het meest bijbels om bij hem te blijven en God te bidden om genade voor hem.
En de (pittige) gevolgen die niet uit zullen blijven na de gemeenschap voor het huwelijk, moet deze jonge vrouw (mijns inziens dragen). Uiteraard met Gods hulp.
Volgens mij staat er niet dat 'wanneer 2 tot 1 vlees zijn geweest de mens dat niet meer mag scheiden'.
Ik heb sterke twijfels of je geslachtsgemeenschap gelijk kunt stellen aan een huwelijk. Seksuele gemeenschap hoort bij het huwelijk maar je kunt het niet automatisch omdraaien ('een huwelijk hoort bij seks'), zoals een dominee hier dat ooit mooi zei.
Je zou ook in de problemen komen met tragische gevallen als verkrachting, incest, overspel etc.
@Omega
Je reactie klinkt logisch (zeker tov de kinderen). Toch aarzel ik.
De Bijbel gaat ook tegen ons logisch denken in. Misschien zou een time-out een goede tussenoplossing zijn?
@henkie
Matth 19:
En de Farizeen kwamen tot Hem, verzoekende Hem, en zeggende tot Hem: Is het een mens geoorloofd zijn vrouw te verlaten, om allerlei oorzaak?
Doch Hij, antwoordende, zeide tot hen: Hebt gij niet gelezen, Die van den beginne den mens gemaakt heeft, dat Hij ze gemaakt heeft man en vrouw?
En gezegd heeft: Daarom zal een mens vader en moeder verlaten, en zal zijn vrouw aanhangen, en die twee zullen tot een vlees zijn;
Alzo dat zij niet meer twee zijn, maar een vlees. Hetgeen dan God samengevoegd heeft, scheide de mens niet.
De tragische gevallen die je noemt, zijn uitzonderingen op de regel.
Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat (met name vrouwen) zich sterk hechten aan de man met wie ze naar bed zijn geweest.
Elke volgende relatie boet aan 'hechtingskracht' in. Het is niet voor niets dat onze Schepper dit in ons heeft gelegd.
Over dat onderzoek valt volgens mij wel het een en ander af te dingen. Al kan ik met de conclusie prima leven ;-)
Zo fijn om het te lezen dat er voor mij ook nog hoop is. Ik weet het wel, en heb het ook geleerd. Maar toch was ik het een kwijt.
Ik begrijp uw advies om het uit te maken. En voor mij is dat waarschijnlijk het beste. Ik heb het geprobeerd van de week. Ik kan het niet. Hij is zo lief, open en eerlijk, we hebben zo'n goede vertrouwensband. Zodra ik hem weer zie, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen.
Ik bid om wijsheid en kracht nu.
Ook de anderen bedankt voor de reacties.
De twee belichtingen die ik hier lees over de teksten in de Bijbel, maken het voor mij ook heel lastig. Omdat ik niet weet wat nu de juiste is .
Dus ook dit vraagt om onderzoek.
Dat hij min of meer katholiek is zie ik als een positief punt. Aan de andere kant betekent dat niet dat hij automatisch begrijpt wat geloof voor jou en in de praktijk betekent.
Dat is iets waar je van tevoren goed over moet nadenken. Moeten je toekomstige kinderen 2 keer per zondag naar de kerk, of gaan jullie 's ochtends naar de kerk en 's middags picknicken. Mogen je toekomstige zoons aan geen enkele voetbalwedstrijd op zondag deelnemen, of maak je maximaal x keer per jaar een uitzondering. Wat als hij op zondag met stralende ogen aankomt met het ijsje dat hij voor jullie bij de ijscoman heeft gekocht... Je schoonmoeder neemt de kleine misschien op heiligavond mee naar de mis en hij/zij komt dan thuis met een echte rozenkrans - kijk mama, wat mooi! van oma gekregen.
Dat zijn zo maar een paar banale dingen waar je over na moet denken. Het is m.i. niet steeds verstandig of haalbaar 100% van hoe je het gewend bent door te zetten in een "gemengd" huwelijk. Je wilt aan de ene kant je geloofsleven en kerkgang niet laten versloffen, maar aan de andere kant mag je man ook niet het gevoel hebben, dat wat hij wil er helemaal niet toe doet. Dat roept namelijk afkeer en weerstand op, zowel bij je toekomstige man als bij de toekomstige kinderen, die wel weten dat er twee kanten aan dit verhaal zijn en die dat zullen proberen te misbruiken (geloof me, dat zullen ze).
Uiteindelijk zullen jullie, als je met hem verder gaat, een model moeten vinden, dat voor jullie werkt. Dat kan niemand je voorschrijven. Je zult water in de wijn moeten doen en hij zal jou tegemoet moeten komen, maar het is belangrijk dat je een oplossing vindt die door beide gedragen kan worden. Pas op voor schijnoplossingen, waar de een uit verliefdheid met iets instemt waar hij op den duur niet gelukkig mee kan zijn. Ook als het om "onbelangrijke" (in het licht van de eeuwigheid) dingen gaat zoals voetballen op zondag.
Zoals gezegd, als hij iemand is die niet zijn eigen zin doordrijft en jij ook iemand bent die de ander ruinte geeft, is dat positief. Probeer je te beraden welke aspecten van het geloof essentieel zijn en welke cultureel bepaald, want we hebben als refo's een cultuur van jawelste. Wat wij normaal vinden is voor christenen in andere landen al bijna sektarisch. Dat is van voordeel, omdat je uiterlijkheden zonder heimwee op kunt geven, om de essentie van het geloof de plaats te kunnen geven die het toekomt.
Misschien een idee om een time-out te nemen van 4 of 6 weken? Tegen je vriend uitleggen waar je mee zit. Tegen God zeggen dat je 4-6 weken een time-out neemt en echt niet weet wat je nu moet. Of Hij wijsheid wil geven en de juiste weg wil aanwijzen. Dat je Hem wilt dienen al kost dat je die vriend. (Mogelijk wordt je vriend in die weken geraakt en wil hij ook oprecht God dienen, maar het kan ook anders zijn).Misschien wil God je beproeven of je Hem op nummer één hebt staan en je vriend op nummer twee?
Jacobus 1:
2 Acht het voor grote vreugde, mijn broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen valt;
3 Wetende, dat de beproeving uws geloofs lijdzaamheid werkt.
4 Doch de lijdzaamheid hebbe een volmaakt werk, opdat gij moogt volmaakt zijn en geheel oprecht, in geen ding gebrekkelijk.
5 En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij [ze] van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden.
6 Maar dat hij [ze] begere in geloof, niet twijfelende; want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van den wind gedreven en op en nedergeworpen wordt.
7 Want die mens mene niet, dat hij iets ontvangen zal van den Heere.
Matth 19:
27 Toen antwoordde Petrus, en zeide tot Hem: Zie, wij hebben alles verlaten, en zijn U gevolgd, wat zal ons dan geworden?
28 En Jezus zeide tot hen: Voorwaar, Ik zeg u, dat gij, die Mij gevolgd zijt, in de wedergeboorte, wanneer de Zoon des mensen zal gezeten zijn op den troon Zijner heerlijkheid, dat gij ook zult zitten op twaalf tronen, oordelende de twaalf geslachten Israels.
29 En zo wie zal verlaten hebben, huizen, of broeders, of zusters, of vader, of moeder, of vrouw, of kinderen, of akkers, om Mijns Naams wil, die zal honderdvoud ontvangen, en het eeuwige leven beerven.
@henkie
Klopt. Ik woon ook niet meer bij m'n ouders, ben ik nu al voor de helft getrouwd :-)? Grapje.
Zover ik geloof is dat seksualiteit in de Bijbel gelijkstaat aan het huwelijk. Alleen wij hebben hier in Nederland de belofte van trouw er nog tussen staan. Als wij eerlijke mensen zouden zijn en niet ontrouw, zou je m.i. ook prima kunnen samenwonen. Maar omdat we geneigd zijn tot ontrouw zit de belofte van trouw er nog tussen.
Verder kan ik me in grote lijnen goed vinden in het antwoord van John Tollenaar. Wat ik me wel afvraag is wat we onder ongelovig verstaan. Iemand die God in Christus (nog) niet kent, valt daar onder. Als ik dan in onze kerken om me heen kijk, zijn er dan niet ontzettend veel mensen die uiteindelijk met een ongelovige zijn getrouwd? Niet om verschillen weg te poetsen, maar we hebben de neiging om er stiekem een derde categorie bij te verzinnen.
@JustMe91 Deel wat je hier schrijft ook zeker met de Raadsman. Leg je problemen aan Hem voor. Hij wil juist dat we al onze vragen aan Hem voorleggen. Zoals Jacob bij Pniël heeft geworsteld om een zegen, mag je dat ook vandaag de dag nog doen. Ik laat U niet los tenzij U mij zegt. Al zijn wij ontrouw geweest, Hij is en blijft getrouw. Ja, we mogen en moeten onze zonde belijden en achterwege laten. Maar ook halverwege een relatie kan en mag je vragen of Hij erbij wil komen.
Tot slot, ik heb denk ik een soortgelijke relatie gehad (bij mij is het (helaas) anders gelopen). Ik weet heel goed wat eenzaamheid is . Het geen relatie met iemand hebben kan een groot gemis zijn (zit bij mij een enorme pijn). Niet dat ik een relatie idealiseer, maar het is God zelf geweest die zei dat het niet goed is dat de mens alleen is. Het enige wat ik je kan toewensen, hoe je weg ook wat verder gaat, ga met Hem. Hij garandeert ons geen leven zonder tegenslagen, maar wel een gegarandeerde thuiskomst. Zoals ik vanochtend gehoord heb, de dood is dood. De angel is eruit.
Ps. John Tollenaar haalt Psalm 147:2 aan, ik geef je graag vers 6 ook mee (heeft mij laatst erg geraakt):
De HEER betoont Zijn welbehagen
Aan hen, die need'rig naar Hem vragen,
Hem vrezen, Zijne hulp verbeiden,
En door Zijn hand zich laten leiden;
Die, hoe het ook moog' tegenlopen,
Gestadig op Zijn goedheid hopen.
O Salem, roem den HEER der heren;
Wil Uwen God, o Sion, eren!
Oké, ik heb geen ervaringen met een time-out. Wat je zegt, klinkt logisch. Ik probeerde mee te denken hoe de vragensteller hier uit moet komen.
Nooit geen spijt gehad?
En laatste vraag: Hoe ben je zo sterk gebleven dat je het face to face kon uit maken.
Als ik hem zie, ben ik weer verkocht zeg maar.
Ik waardeer de reacties erg! Nogmaals bedankt! Fijn dat je mee wilt denken Jaleco, de teksten die je aan haalt, zijn zeker om over na te denken en nogmaals te lezen!.
“Was je opgelucht na het verbreken van de relatie?”
T is al weer een tijdje geleden hoor. Maar gemengde gevoelens. In het begin vooral balen, pijn, boosheid: waarom liep het nou zo? Moest dat nou zo? Later zeker opgelucht. Daarna dankbaarheid. Nu verwondering! Wat is God wijs en groot. Maar de overtuiging dat het niet ging was er wel vanaf het begin, maar dat druk je weg met (extreem) optimistische gedachten en positieve gevoelens van verliefdheid. Maar realisme is belangrijk.
Als we Christelijk mogen opgroeien bij Gods Woord dan noemt Calvijn dat zelfs de kleine uitverkiezing.
“Nooit geen spijt gehad?”
In het begin wel. Zeker. Je beëindigd een relatie met iemand waarvan je houd. Na een tijdje kreeg zij weer een relatie, dat was helemaal pijnlijk. Ik dacht: had ik het toch niet aan moeten houden. Maar goed. Zo loopt dat nou eenmaal. Maar toch: het was de goede en juiste keus. Daar werd ik ook door mn omgeving steeds op gewezen.
En als ik nu terugkijk is er vooral verwondering, wat ik al zei. Als God me toen aan mn lot had overgelaten dan was ik nu zeker getrouwd met een onchristelijk meisje. En het huwelijk is niet om te evangeliseren, dat zei ik gisteren ook al nal een uitspraak van ds van Campen (ik keek toen toevallig naar een preek van hem over Salomo met zn vreemde vrouwen)
“En laatste vraag: Hoe ben je zo sterk gebleven dat je het face to face kon uit maken.”
Voor jongens is dat makkelijker dan meisjes. Jongens hebben een minder sterk gevoelsleven. Dat is gewoon zo. Het was niet makkelijk. Maar het moest.
“Als ik hem zie, ben ik weer verkocht zeg maar.”
Ik begrijpt. Doe het toch. Denk aan God, bid tot God. Hij zal je helpen en ondersteunen. Als je jong bent moet je soms lastige keuzes maken, maar die zijn wel van levensbelang.
God begint vaak jong in het leven van zijn kinderen. De Puriteinen waren er van overtuigd dat na God zondaren trok voor hun 25e levensjaar. Als je het zelf helemaal niet kan overzien, kan je later toch wel eens zeggen: hee, dat was Gods werk.
Ik lees het met regelmaat terug. .
