Batseba krijgt de schuld

Bathseba de schuld? huh? Nog nooit gehoord.

David was op heel veel fronten verkeerd bezig.
En daaraan zie je dat één zonde een volgende zonde teweeg brengt.

- Het was de tijd dat de koningen ten strijde trokken en David bleef thuis... Dus David verzaakte zijn taak.
- Tegen de avond stond David op van zijn slaapplaats en wandelde op het dak.
Heel de dag heeft David dus in luiheid en niets doen doorgebracht... (terwijl hij dus aan het front had moeten zijn en niet zijn alleen Joab en zijn manschappen). Zegt het spreekwoord niet: luiheid is des duivels oorkussen?
- Hij zag Bathseba, maar moest juist dan zijn oog afwenden en weer van het dak gaan, maar wat de oogpoort zag vond grond in zijn hart. Overspel met ogen.
- Hij liet haar halen en sliep met haar. Vreemdgaan dus.
- Bathseba laat hem weten dat ze zwanger is en David laat Uria halen om zo de zonde te maskeren.
- Urria bleef trouw aan zijn roeping, hij even in Jeruzalem, terwijl zijn mannen in de oorlog waren. Dus ook voor hem geen genot en niet bij zijn vrouw.
- David probeert Uria koste wat het kost zijn Bathseba te laten gaan, zodat de zwangerschap uitgelegd kon worden als van Uria.
- Uria blijft weigeren en David voert hem dronken.
- Uria gaat ondanks zijn dronken zijn niet naar huis.
- David zorgt dat Uria de brief (zijn doodvonnis) meeneemt en aan Joab geeft zodat Uria sterft aan het front. Moord dus.
- Maanden verstrijken, Bathseba bedrijft rouw om haar man en dan neemt David haar als vrouw.
- Zelfs nadat Bathseba het kindje heeft gebaard komt er geen berouw en volhardt David in zijn zonden.
Misschien wel in totaal een jaar later nadat de eerste zonde zich openbaarde komt Nathan en dan treft God David in het hart: ik heb gezondigd.

God is genadig en vergeeft Davids zonden. Maar David moest wel de gevolgen van zijn zonden dragen: zijn zoontje werd door de dood weggenomen. David weet ook hierin: God is rechtvaardig, maar ook genadig, want het kind was nu bij God! david zegt het immers: ik zal wel naar hem toegaan, maar het kind zal niet meer naar mij toekomen.

Zo zie je dat elke (in onze ogen kleine) zonde, die niet direct beleden wordt en gestopt wordt, een volgende zonde zich aandient en de mensen zo steeds verder van God afdwalen.
De brand in het huis blussen als alles al in de hens staat gaat niet, maar een lucifer uitblazen als die net aan is, gaat wel. Elke keer roept God: stop!

God is genadig! Ook voor jou en mij!

@John: Wow! Wat een mooie en inhoudsvolle reactie.

Het begon idd met het thuisblijven en vandaaruit alle andere zonden (allen van de 2e tafel van de wet) De zonde is een hellend vlak.

Los van het feit dat David de hoofdschuldige is, zou je je natuurlijk kunnen afvragen waarom Bathseba zich niet netjes binnen waste.

@balksplinter:
Waar staat dat Bathseba zich buiten waste?
Er staat in mijn bijbel dat David vanaf het dak zag dat er een vrouw zich aan het wassen was.

We weten verder niets over waar dat was of wat dan ook. En dan blijft het feit dat David niet op het dak had mogen lopen, maar zich in de strijd had moeten begeven.
David wordt ook door God gestraft, Bathseba niet.
David bekent zijn zonden, er staat daarover niets geschreven van Bathseba.

David wordt door God, Die rechtvaardig, maar ook genadig is, schuldig verklaard en ook gestraft.

Bathseba moet wel de gevolgen van Davids zonden dragen, het is ook haar kind wat sterft.

Geen inlegkunde aub!

@Johnvb Als je beseft wat het betekent om een kind te moeten verliezen, kun je niet anders dan constateren dat Bathseba in eerste instantie minstens zo hard gestraft wordt. Ook Bathseba wordt dus niet voor onschuldig gehouden.

@Johnvb: Mijn reactie bedoel ik niet als inlegkunde. De essentie van mijn reactie was dat Bathseba zich blijkbaar gewassen heeft op een locatie die zichtbaar was voor David. Het idee dat ze dat wellicht bewust deed om David te verleiden voert m.i. veel te ver, en ik vind het dan ook wat vreemd dat mensen dat beweren. Maar misschien had dat wassen iets discreter kunnen gebeuren?

Ik sluit me ook bij een eerder antwoord aan, natuurlijk had Bathseba nee kunnen zeggen. Ze had een beroep kunnen doen op de wet van God, zeker bij een godvrezende koning als David. Bovendien zien we in de Bijbel ook een duidelijk verschil tussen 2 Sam 11:4 en 2 sam 13:14. Kortom, beiden waren schuldig aan wat er gebeurd is. Bathseba had echter geen schuld aan de dood van Uria.

@Omega Ongetwijfeld zonder het te bedoelen klink je zo een beetje als Elífaz, Bildad en Zofar ;)
Ik geloof niet dat de dingen in de Bijbel zo werken dat het voor het verlies van een kind, of van wat dan ook, altijd een schuld moet worden gevonden.

David heeft hiermee een boel kwaad gedaan, moord, bedrog, corruptie, misleiding en allerlei mensen daarin meegetrokken. Onrecht naar Bathseba, naar Uria, naar de mannen van Uria, inclusief die samen met Uria omkwamen, naar de legerleiding en alle soldaten, en naar het volk door zo een zeer kwalijk voorbeeld te geven. D.A. Carson zegt terecht dat het moeilijk is iemand te bedenken tegen wie David met deze daad geen kwaad heeft gedaan. Maar bovenal heeft hij hiermee boven alles gezondigd tegenover God op vele manieren. Daarom zegt David ook in Psalm 51: Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd. Natuurlijk had David tegen vele, vele mensen gezondigd. Maar zijn zonde tegenover God was hiermee, ook in het kader met wat hij allemaal had gekregen, inclusief alle beloften voor de toekomst, een uitermate kwalijke zonde. En David dacht er nog mee weg te komen ook. Al die tijd had hij het weggedrukt. Nathan kwam pas mee dan een jaar later, toen het kind al geboren was en toen besefte David pas wat hij had gedaan. Maar David was niet zoals Saul dat hij bang was zijn koningschap te verliezen. Zijn zorg was God zelf te verliezen. Psalm 51 getuigt hiervan.

Ik geloof niet dat het feit dat het kind stierf een straf was aan het adres van David en Bathseba. God straft niet zo en God vergaf David.
Het had andere reden, namelijk dat door Davids zonde de naam van God werd gelasterd (2 Sam 12: 14) en God kon dit niet zo zonder gevolgen laten gebeuren. Davids zonde moest openbaar werden, zodat daarmee Gods zowel Gods heiligheid als Zijn vergeving ook openbaar werd.

Maar nog een wonder van genade, dat uit David en Bathseba uiteindelijk de Messias, de Heere Jezus is voorgekomen. Zo is God.

@Omega: Je zult het zeker zo niet bedoelen, maar het kan overkomen dat als je een kind verliest dat dus een straf is van God.
Ik weet dat je dat niet bedoeld, maar een nuancering is je opmerking zeker wel waard.
Want dat is zeker niet het geval.
Dat het kind van David en Bathseba stierf is geen straf van God, want God had de zonden van David al gestraft. Denk aan het oordeel wat komt over het hele huis van David, nml het zwaard zal van zijn huis niet wijken en God zal onheil over hem en zijn huis brengen.
Dan zegt Nathan: De Heere heeft uw zonde weggenomen.
Maar omdat door deze zaak de naam des Heeren is gelasterd door de vijanden, daarom moest het kind sterven. En nam God het op in Zijn heerlijkheid.
Het kind verliezen is in dit geval dus een gevolg van de zonden van David.

@balksplinter: ook al was het geen inlegkunde, toch leg je er wat in wat wij niet weten en waar Gods woord over zwijgt. Bathseba moest zich baden om zich te reinigen van haar onreinheid, de menstruatieperiode.
David had niet daar op het dak moeten lopen, en zal helemala niet haar moeten halen.
We nemen aan dat Bathseba heel ordinair zich voor het oog van David heeft gewassen, maar misschien kan het wel zo zijn dat ze dat gewoon deed, niet wetend dat ze begluurt kon worden vanaf het dak.
Ook nemen we aan dat ze niet geweigerd heeft, maar ook dat weten we niet. De koning kon nml zijn gezag uitoefenen als koning en een vrouw in de bijbelse tijd had niet veel te zeggen. Maar oke, dat is ook inlegkunde :)

@ Gerard: Amen!

Mooi dat Nathan het woord dochter gebruikt -> Hebreeuws: Bat -> Bathseba.

@Gerard

"toen besefte David pas wat hij had gedaan. "

Ik denk dat David heel goed wist wat hij had gedaan, ook in dat jaar na de zonde. Psalm 32:3 "Toen ik zweeg, werden mijn beenderen verouderd, in mijn brullen de gansen dag. Want Uw hand was zwaar op mij"

Psalm 32 is na Psalm 51 gedicht.

@Jeremiah: Het staat dacht ik niet vast dat Psalm 32 samenhangt met deze gebeurtenis. Het zou goed kunnen zijn, maar het staat nergens vermeld bij mijn weten. Ik weet ook niet of David dit in dezelfde mate zo gevoelde in de tijd van de zwangeschap van Bethseba als toen hij Psalm 32 schreef. Hij had ongetwijfeld een slecht geweten, maar ik krijg meer de indruk dat hij dat onderdrukte. Misschien heb je gelijk maar ik heb toch de indruk uit de reaktie van David op Nathan dat het volle gewicht ervan pas doordrong toen Nathan kwam.
Ik ken dat ook uit eigen leven. Alhoewel ik niemand vermoord heb ik wel dingen gedaan waarvan ik wist die niet goed waren, maar waarvan ik in een soort roes voor mezelf de ernst ervan tegenover God probeerde af te zwakken. Onderdrukte zonde heeft altijd de werking van Psalm 32 dus daar kan ik het helemaal met je eens zijn. Mooi is overigens hoe David in Psalm 32 ook de helende werking van vergeving beschrijft ("Welgelukzalig is hij wiens overtreding vergeven zijn, wiens zonde bedekt is.").

Overigens nog een punt dat de moeite waard is om op te merken denk ik, is hoe David weigerde naar God te komen met deze zonde, maar dat God toen David opzocht, door Nathan, hem op deze zonde wees, en na belijdenis en verootmoediging vergeving schonk. Bemoedigend! Zo is er ook altijd vergeving voor ons in Christus.

@Gerard @Johnvb Vanzelfsprekend is er niet altijd een directe relatie tussen zonde en straf, hoewel je de gevolgen van de zonde m.i. ook best als straf mag zien. Maar dan wel als een straf die je zelf veroorzaakt hebt. Wat ik t.a.v. Bathseba bedoel te zeggen is dat zij het sterven van haar kind ongetwijfeld als straf gevoeld zal hebben, niet dat het één op één is over te zetten naar deze tijd, waarbij het overlijden van een kind (of andere ernstige kwalen) een straf van God is.

Toch hoop ik niet dat jullie geen enkele relatie daartussen zien. Allereerst legt Nathan wel degelijk een verband tussen het overlijden van het kind en de gedane zonde. Zie 2. Sam. 12:14. Door deze daad werd namelijk de zaak van de Heere gelasterd. Als straf zal het kind sterven. In vers 15 staat helder de duiding: "En de Heere (het is dus geen toeval) sloeg het kind." Dat ook het zwaard van het huis van David niet zal wijken (vs 10) kun je zien als straf, maar in het begin vooral als gevolg van het overspel. David was zo ontdaan door deze zonde (dat blijkt ook uit zijn schuldbelijdenis in ps. 51) dat hij vervolgens zijn eigen kinderen niet of nauwelijks meer terecht durfde te wijzen. Lees maar eens wat voor een incestueuze zonden en moordpartijen er vervolgens in de familie van David plaatsvinden zonder dat hij ingrijpt. Helder beschreven ook in het indrukwekkende boekje van Teun Stortebeker ("Als David je vader is"). Een aanrader en eye-opener!

Dan toch nog iets over dat eerste aspect. Kijk eens naar vr/a 27 van de HC, waar als antwoord o.a. wordt gegeven: "en alle dingen, niet bij geval, maar van zijn vaderlijke hand ons toekomen." Denk ook aan: Jesaja 45:7: "Ik formeer het licht, en schep de duisternis; Ik maak den vrede en schep het kwaad, Ik, de HEERE, doe al deze dingen." Of Amos 3:6: "Zal de bazuin in de stad geblazen worden, dat het volk niet siddere? zal er een kwaad in de stad zijn, dat de HEERE niet doet?" En Klaagliederen 3:38: "Gaat niet uit den mond des Allerhoogsten het kwade en het goede?" Zo zijn er nog meer Schriftplaatsen te noemen.

Kortom, alles wat ons overkomt (zegen en vloek) is niet zonder bedoeling. Het heeft ons altijd wat te zeggen. Nee, dat is zeker niet altijd een straf, maar zoals in de geschiedenis van het volk Israël blijkt mag je dat ook nooit uitsluiten. Kortom, "dat God zo niet straft" is wel wat kort door de bocht, zoals uit het Woord zelf blijkt.

@Omega: Misschien is het een kwestie van woorden, maar ik zou onderscheid wilen maken tussen gevolgen van zonde en een straf die dient als betaling voor de zonde. Ik denk dat jij het meer hebt over de gevolgen.

Een achterliggende gedachte van mij hierbij is dat ik vaak bemerk dat in de reformatische kring sommigen geneigd zijn bepaalde zaken die hen overkomen als straf te ervaren. Zo ongeveer elke tegenslag wordt dan als een straf ervaren, in feite als genoegdoening voor gedane of vermeende misdaden.
Mijn probleem hiermee is dat Jezus onze straf heeft gedragen, voor 100%. Dus het is niet zo dat wij ook nog een beetje straf moeten dragen door een persoonlijk lijden. Dat zou onrechtvaardig zijn en ten diepste betekenen dat het offer van Christus niet voor 100% toereikend was en er nog een beetje persoonlijk lijden aan moet worden toegevoegd. Dat is in feite wat de rooms katholieke kerk leert.

Dat de zonde in het algemeen en onze misdaden in het bijzonder gevolgen hebben echter is een andere zaak. En ook het sterven van Jezus maakt deze gevolgen voor dit leven hier op aarde niet altijd ongedaan. En het is inderdaad niet zo dat dit zonder reden gebeurd. Dat kunnen allerlei redenen zijn, waar we ook niet altijd inzicht in hebben, soms meer algemeen, soms met heel specifiek doel.

Bovendien bestraft God Zijn kinderen als opvoeder, maar niet dat we door dit lijden iets zouden bijdragen aan betaling van onze schuld, maar tot opbouw (zie Hebr 12: 5-11).

Maar dit alles is niet hetzelfde als de schuld te dragen (als betaling) voor onze zonde. Dat heeft Jezus gedaan.
Dat was de gedachte achter dit 'dat God zo niet straft'.

Nog als toevoeging aan wat ik hierboven schreef: Ik vroeg ik me af of dit misschien ook een oorzaak is dat er traditioneel bij velen vooral een beeld bestaat van een straffende God en dat de boodschap van het evangelie dat de straf gedragen is te weinig uitwerking heeft. Daar waar wel het beeld van een vergevende God bestaat, is dat te vaak op grond van eigen werken of ten minste op grond van eigen houding (bv "als je maar genoeg berouw hebt"). Het plaatsvervangde sterven van Christus verstrekt dan zogezegd wel een 'entreebewijs' voor de hemel, maar hier op aarde moeten de straf zelf nog gedragen worden. Ik denk dat dit een onbijbelse boodschap is. Voor een christen is de straf gedragen. Er kan dan nog wel de bestraffing komen als die van Hebr 12: 5-11, maar dat staat dan ik een totaal ander daglicht, namelijk dat van opvoeding en zoonschap. Ik weet niet hoe jullie dit ervaren maar ik kom dit beeld van een constant straffende God enorm veel tegen.

@Gerard Ik geloof niet dat ik het woord straf gebruikt heb ik combinatie met betaling. Want daar kan inderdaad natuurlijk nooit sprake van zijn. De straf die op Christus is gelegd, is volkomen. Daar kan en hoeft van ons niets meer bij. Maar dan gaat het wel om straf in relatie tot de zaligheid.

De Bijbel maakt echter duidelijk dat straf (tuchtiging) ook een functie heeft. Hebr. 12:6: "Want dien de Heere liefheeft, kastijdt Hij, en Hij geselt een iegelijken zoon, die Hij aanneemt." En vs. 8: "Maar indien gij zonder kastijding zijt, welke allen deelachtig zijn geworden, zo zijt gij dan bastaarden, en niet zonen." Je noemde het al.

Dit aspect wordt vaak gemakshalve terzijde geschoven omdat het ons niet zo ligt. We houden nu eenmaal niet van een straffende en kastijdende God. Maar ik denk dat alleen een kind van God hierin ook Zijn liefde ziet. Een straf van God is in dit geval niet uit wraak/vergelding (want dat zouden wij niet overleven), maar juist vanwege Zijn barmhartigheid. Om ons er van te doordringen dat het God ernst is als Hij van ons gehoorzaamheid eist. Gal. 6:7: "Dwaalt niet; God laat Zich niet bespotten; want zo wat de mens zaait, dat zal hij ook maaien." Oorzaak en gevolg.

Kortom, ook in het NT laat God zien dat Hij Dezelfde is en hetzelfde handelt als in het OT. Het wordt pas een dwaling als mensen dit gaan toepassen op elkaar en niet op zichzelf. Oftewel, het probleem ligt bij ons. Niet bij God.