Weddenschap van dochter

Misschien maak ik me zorgen om niets, toch zou ik graag wat advies willen. Onze dochter van 12 jaar heeft elke paar maanden een nieuw 'vriendje'. Daar maak ik me geen zorgen om, wel om het volgende... Jongens uit de buurt hadden een weddenschap afgesloten met haar. Wanneer zij verkering zou vragen aan een jongen op wie ze nu was, zou ze snoep krijgen. Wanneer ze het niet deed, moest ze hen snoep geven. Allemaal misschien heel onschuldig. Ik heb haar gezegd dat ze dat maar niet moest doen, dat snoep kwam er toch niet wanneer ze het wel zou doen en ze zet zich wel te koop zo. Toch gedaan, gewoon op het schoolplein. Gevolg dat de halve bovenbouw haar uitlachte. En het snoep kan ze vergeten natuurlijk. Eigen schuld, dikke bult, ik hoop dat ze ervan leert.

Nu mijn vraag, hoe gaat dit verder? Want nu doet ze wat haar gevraagd wordt om snoep. Wat doet ze over een jaar voor 5 euro en over 4 jaar voor weer wat kostbaarders etc.? Ik heb het al gehad over eigenwaarde, dat ze toch meer waard is dan wat snoep. Maar het lijkt wel af te glijden. Wat vrienden en vriendinnen zeggen en vinden is veel belangrijker... Hoort dit bij de puberteit en maak ik me om niets zorgen, of is het een signaal dat we serieus moeten nemen? Wat kan ik doen om haar in te laten zien dat ze zich niet moet laten gebruiken?

Bedankt voor uw vraag: “Wat kan ik doen?” Om te beginnen gedurig uw handen vouwen. Psalm 10:14 heeft een reikwijdte die vaak onvoldoende wordt gezien en waarop onvoldoende gepleit wordt. 

Door de vraag aan de vragenrubriek voor te leggen, neemt u het wel serieus. En dat lijkt mij goed. Het is zeker niet iets om af te doen met “dat gaat wel weer over.” En het hoort ook niet noodzakelijk bij de puberteit. Het lijkt een vraag om aandacht, om leuk gevonden te worden. En dat is wel weer iets wat bij deze leeftijd hoort: erbij willen horen.

Ik ben ook benieuwd hoe uw dochter in de jaren hiervoor met anderen omgegaan is. Was dit te verwachten of komt het als de bekende ‘donderslag bij heldere hemel’? Ik zou er ook met anderen over praten. In eerste instantie denk ik dan aan haar mentor of groepsleerkracht. Het vindt op school plaats en dan is het goed om dit te delen, zodat school er vanaf weet en er op gelet kan worden. Mogelijk dat de leerkracht dingen herkent of juist helemaal niet.

Ook lijkt het mij goed om met uw dochter in gesprek te blijven. En dan meer vragen te stellen dan met het vingertje zwaaien. Werkelijke nieuwsgierigheid naar haar motieven/beweegredenen. U weet er in ieder geval van. Hoe, dat schrijft u niet, maar u hebt er over gesproken met uw dochter. Bewaar die openheid. Blijf in gesprek. Probeer afspraken te maken. En houd uw dochter daar dan ook aan.

Verder ken ik niet veel van de context, waardoor het moeilijk is om goede, gerichte adviezen te geven.

Hopelijk helpt dit u een stapje verder.

Vriendelijke groeten,
J. M. Strijbis