Bewoner overleden
drs. J. de Jongh-van Hoof | 1 reactie | 04-12-2015| 09:38
Vraag
Ik ben een verzorgende in een zorginstelling Er is een bewoner overleden. Zij had een longontsteking. Kreeg daar medicatie voor. Ging later naar het ziekenhuis en is daar overleden. Ik voel me schuldig aan haar overlijden. Deze bewoner werd al een tijd op bed verzorgd en ook kreeg zij haar eten en drinken op bed. Dat werd dan door ons gegeven. Zij had tuitbekers, maar ook gewone bekers. Ik weet eigenlijk niet meer wat het voorschrift was, of zij nog met een rietje kon drinken. Ik gaf haar meestal met een gewone beker drinken. Ze verslikte zich soms wel eens. Ging dan hoesten. Ik gaf meestal wel flinke slokken en als ze dan gehoest had weer een flinke slok.
Ik heb dit ook aan mijn teamleider verteld. Die zei, als je een grote slok had gegeven en ze verslikte zich daardoor, dan had je toch automatisch daarna een kleinere slok gegeven? Maar ik twijfel daaraan... Aan de andere kant denk ik ook, ja na de tweede slok en dan weer hoesten, dan zal ik daarna wel kleinere slokjes gegeven hebben. Maar dat weet ik niet meer. Ik kan me ook niet voorstellen dat ze een hele beker leeg heeft gedronken en na elke slok gehoest heeft. Maar mijn vraag is: zou ik eigenlijk mezelf moeten aangeven? Kan het zijn dat ze door mijn schuld een longontsteking heeft opgelopen en daarna overleden is? Of denk ik te ver?
Antwoord
Uit je verhaal blijkt dat je je heel verantwoordelijk voelt. Dat is een eigenschap die te waarderen is in de gezondheidszorg. Ook blijkt dat je je eigen handelen kritisch bekijkt. Daar kan je heel veel van leren! Wanneer je echter heel kritisch bent op je eigen handelen, kun je ‘te ver’ gaan.
Het is mogelijk dat ouderen die zich makkelijk verslikken (om wat voor reden ook) daardoor een longontsteking ontwikkelen. Ouderen kunnen natuurlijk ook om andere redenen een longontsteking krijgen. Dit is een serieuze aandoening in deze kwetsbare groep. Het kan dan namelijk leiden tot de dood of het sterven versnellen. (Soms wordt een longontsteking als ‘old mans friend’ gezien.)
Daarnaast werk je in een verpleeghuis: daar leven mensen meestal niet zeer lang; volgens mij gemiddeld twee jaar? Verslikken komt daar niet zelden voor door ziekten als dementie, Parkinson, CVA’s.
Verder is er een verschil tussen: ‘je schuldig voelen’ en ‘schuldig zijn’. In elk geval zou ik je gevoelens bespreekbaar maken. Veel hangt af van degene die luistert. Teamleider danwel de verpleeghuisarts of een ander.
Groeten, José de Jongh-van Hoof
Dit artikel is beantwoord door
drs. J. de Jongh-van Hoof
- Geboortedatum:30-11-1967
- Kerkelijke gezindte:Zevende-dags Adventist
- Woon/standplaats:Rijssen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Huisarts
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is wel goed dat je je verantwoordelijk voelt en ook dat je nadenkt over je handelen dat is zelfs zeer belangrijk. Ook is het goed om eens met je collega's na te gaan hoe je iemand met verslikkingsgevaar zo veilig mogelijk laat eten en drinken. Kan geen kwaad....
Als je dit soort gevoelens vaker hebt zou ik er wat mee doen. Want anders houd je het werk niet vol. Je kunt je niet schuldig voelen over elk overlijden. Zoek hulp bij iemand uit de zorg. Wat ook kan is dat je eigenlijk zo druk bent dat je niet op een fatsoenlijke manier iemand kan helpen en je vlug vlug iemand eten en drinken moet geven. Als dat zo is ben je zeker niet de enige in een team. Trek dan ook aan de bel! Slechte zorg komt veel voor, niet omdat verzorgsters hun werk niet goed doen maar omdat er gewoon te weinig verzorgsters zijn op teveel mensen. Aan de bel blijven trekken anders gebeurt er nooit wat.
