Grote mislukkeling

Ds. A.L. van Zwet | 1 reactie | 23-11-2015| 14:28

Regelmatig lees ik verschillende artikelen op deze site, discussiepunten, moeilijkheden, problemen, dilemma’s enzovoorts. Ik doe dit graag omdat ik dan zelf ook even wordt stilgezet om te bedenken hoe mijn leven overeenkomt met Gods’ wil en Zijn Woord. Ook omdat ik mij herken in veel vragen en dilemma's. Vaak ontdek ik dan dat er zoveel bij mij misgaat en dat ik een grote mislukkeling ben wat betreft het leven naar Gods’ wil. Dit besef ik uiteraard ook bij het Bijbellezen, Bijbelstudies en kerkgang. Ik mag mijzelf een kind van God noemen en als ik daarover nadenk valt niet te beschrijven hoe dankbaar en verwonderd ik daar nog steeds over ben.

Maar doordat ik besef dat ik nooit van mijn leven zal zijn hoe God het graag wil (het is ook niet realistisch om te denken dat ik in dit leven ooit zonder zonden zal leven, dat weet ik) raak ik er vaak moedeloos van. Achter elk woord en alle daden zijn zonden verstopt. Ik wil geen zonden doen en ik wil God geen pijn doen. Ik ben bijna bang om te 'leven'. Ik weet dat dit niet goed is omdat ik moet leven uit Zijn genade en dat ik daar ook op moet vertrouwen. Maar ik ben van nature geneigd om erg negatief te denken en dit neemt nogal snel de overhand. Hoe kan ik hier op een realistische manier mee omgaan en hoe zorg ik dat het negatieve niet de overhand krijgt? Ik hoop op handvatten die mij op weg helpen om hier op een goede manier tegenaan te kijken!

Je vraag geeft aan dat je naar je leven kijkt vanuit Gods genade in Christus en vanuit je eigen ervaring. De Heere zegt in Zijn Woord: Mijn genade is u genoeg (2 Korinthe 12:9). Dat betekent dat God een zondaar met alle gebreken aanneemt tot Zijn kind om Christus’ wil. Genade betekent dat wij krijgen wat wij niet verdienen (vergeving,  kind van God zijn en eeuwig leven), maar ook dat wij niet krijgen wat wij wel verdienen (toorn, afwijzing en eeuwige straf). Wat een heerlijke werkelijkheid wanneer wij door het  geloof in deze ruimte voor Gods aangezicht mogen leven. Geloof is dan niets anders dan afzien van jezelf en geen andere weg meer weten en willen dan Jezus Christus. Vanuit dat geloof mag je zeggen: Wij hebben dan altijd goede moed! Wie zal ons scheiden van deze liefde?
 
Tegelijkertijd zie je op jezelf. Je ziet onvolmaaktheid, moedeloosheid en angst om te leven. Dat kan te maken hebben met je manier van denken. Mensen die aanleg hebben om negatief te denken, hebben al snel sombere gedachten over zichzelf en het leven. Ze hebben het zeker niet makkelijk. Ook al mag je geloven een kind van God te zijn, de realiteit van onze onvolmaaktheid wordt dagelijks ervaren. Paulus zegt in Romeinen 7: 24: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood. Hij zegt tegelijkertijd: Maar ik dank God, door Jezus Christus, onze Heere. Daarmee wordt de realiteit van de onvolmaaktheid en de realiteit van Gods genade in Christus naast elkaar gezet. Het ene geeft de klacht, het andere de jubel.

Zo gaat het leven van het geloof steeds van klacht naar jubel. Iemand zei eens: als ik op mezelf zie dan beef ik en als ik op Jezus Christus zie dan leef ik.

Het beste handvat om het leven te leven is het woord uit Filippenzen 1: 21: Het leven is voor mij Christus. Dan leren we alles vanuit de rijkdom van Christus te zien en dat is een realiteit die alles doortrekt. Het is een geloofsrealiteit, die boven de werkelijkheid van mijn denken, voelen en willen uitgaat. Dat geeft het leven zin en dat geeft (bij alles wat onvolmaakt is) ook zin om te leven voor Gods aangezicht.   

Hartelijke groet,
Ds. A. L. van Zwet

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.L. van Zwet

• Geboortedatum:
  10-09-1959
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

27 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven