Gesprekken over geloof missen

drs. W.H. Hoorn | 1 reactie | 28-10-2015| 10:59

Ik ben 21 jaar en heb een jaar verkering met mijn vriend. Voordat we verkering kregen heb ik veel tot God gebeden en gevraagd of Hij mij duidelijk wilde maken welk plan Hij met ons heeft. Al snel was ik er van overtuigd dat God ons heeft samengebracht. Ik weet ook zeker dat deze jongen de liefde van mijn leven is en dat ik voor altijd bij hem wil blijven. Ik ben God hier enorm dankbaar voor. Mijn vriend en ik gaan allebei samen naar de kerk en naar kring. Hoewel ik blij ben dat mijn vriend christen is, mis ik de gesprekken over het geloof. Zelf vind ik geloven soms best moeilijk en ik denk dat ik veel kracht zou kunnen halen uit deze gesprekken. Ik worstel met de grenzen in een relatie (omtrent seksualiteit) en ik denk dat we hier samen met God uit kunnen komen. Ik weet hoe belangrijk het is om samen te lezen in de Bijbel, te bidden en samen een relatie te hebben met God. Toch vind ik het moeilijk om hierover te beginnen met mijn vriend. Ik kan niet precies aangeven waar ik bang voor ben en ik weet niet goed hoe ik het moet aanpakken.

Beste vragenstelster,

Wat fijn voor jou dat je dit allemaal mag hebben en dat jouw gebeden verhoord lijken te zijn. Je kunt het gerust aannemen, van iemand die al 32 jaar is getrouwd, dat een relatie tijd nodig heeft om te rijpen voordat het tot een diepere geestelijke verbinding kan komen. En mogelijk komt het misschien wel nooit tot de door jou begeerde diepgaande wederzijdse geestelijke gesprekken. Sommige mensen zijn nu eenmaal niet zo nadenkend, doordenkend of praterig. Maar is dat nu zo erg?

Misschien zit die jongen, die de liefde van jouw leven is en die door de Heere, zoals je zelf zegt, op jouw gebed op jouw weg is gezet, gewoon zo niet in elkaar, maar heeft hij wel andere goede kwaliteiten. Wellicht is hij wel een harde werker, die goed de kost voor jullie gezin zal kunnen verdienen. En zal hij een lieve vader voor zijn kinderen en een betrouwbare echtgenoot voor jou zijn. Misschien heb jij zo'n man nog het meest nodig. Wanneer dat zo is mag je al heel tevreden zijn.

Het is in een huwelijk erg belangrijk dat je in staat bent om elkaars tekortkomingen te accepteren. En dat je elkaar met al jullie wederzijdse fouten (want jij bent ook niet volmaakt) kunt blijven liefhebben zoals God de Zijnen ook liefheeft. Dat wil zeggen, elkaar kunnen liefhebben zonder daar eerst voorwaarden aan te gaan stellen. Als je dat niet doet koester je te hoge verwachtingen van elkaar en zul je altijd teleurgesteld worden.

Jij hebt klaarblijkelijk een dieper geestelijk leven dan hij. En misschien ook wel meer en grotere geestesgaven. Maar zou de Heere daar ook Zijn bedoelingen niet mee hebben? Misschien zul je daarmee later een moeder worden, die haar kinderen kan opvoeden in de vreze des Heeren. Misschien zul je daarmee later een vrouw worden die, omdat zij in de eerste plaats op de Heere vertrouwt, onbevreesd in het leven staat. En die op deze manier in tijden van tegenspoed, nood en ziekte, een rots in de branding kan zijn voor haar man en voor haar kinderen en voor veel anderen. Een Deborah; een moeder in Israel. Waarop jouw geliefden kunnen steunen, omdat jij op de Heere steunt.

Het gaat dus niet om de vraag, of de ander jou gelukkig kan maken en voldoening zal geven. Maar het gaat om de vraag of jij dat, in Zijn kracht, voor anderen zult kunnen doen. Want die verantwoordelijkheid legt de Heere altijd in de eerste plaats bij onszelf neer, en niet bij anderen. Opdat Zijn kracht nog in onze zwakheid zal kunnen worden volbracht. Daarin zullen wij altijd tekort schieten, struikelen, vallen en fouten maken. En dat is maar goed ook! Want wanneer dat niet zo zou zijn dan zouden wij ons boven onze naasten gaan stellen en hoogmoedig worden. En van daaruit over onze naasten willen heersen, terwijl de Heere Jezus juist is gekomen om te dienen en Zijn leven te geven voor velen.

Wij hebben van dit aardse leven niet zoveel te verwachten. En daarom moeten wij ook niet teveel van anderen gaan verwachten. Maar waar wij wel op kunnen hopen is dat God Zijn genade nog zodanig in ons mag verheerlijken dat onze geliefden en nabestaanden ons nog lang na ons verscheiden in liefde en eerbied zullen en kunnen gedenken. Omdat het ons nog gegeven was om tijdens ons aardse leven een gedenkteken voor de Heere op te richten.

Tenslotte zou ik jou willen adviseren om, samen met die jongen, jouw vragen ook eens aan jouw predikant voor te leggen. Want een gesprek met een mens is nog altijd beter dan communiceren via internet. En twee weten meer dan een.

Hartelijke groeten,
Drs. W. H. Hoorn

Dit artikel is beantwoord door

drs. W.H. Hoorn

• Geboortedatum:
  30-01-1959
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Dedemsvaart
• Status:
  Actief

99 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven