Strenge regels van ouders
drs. E.J. (Els) van Dijk | 11 reacties | 15-09-2015| 12:07
Vraag
Ik ben 21 jaar, woon nog bij mijn ouders en zit in het derde jaar van mijn (vier jaar-durende) studie. Ik heb sinds een half jaar een vriend van 23 jaar, ook hij woont nog bij zijn moeder. Volgens de meeste mensen om mij heen hebben mijn ouders nogal moeite met loslaten. Ook ik ervaar dit zo. Ik mag van mijn ouders mijn vriend één keer doordeweeks zien en mag in het weekend blijven slapen. Zondagavond moet ik voor 00:00 uur thuis zijn, omdat ik de volgende dag naar school moet. Als ik iets later ben krijg ik de wind van voren. In de vakantie ben ik 20 dagen met mijn vriend gaan kamperen, waar mijn ouders niet moeilijk over deden. Ik ben de rest van de vakantie nog bij hem gebleven, wat ook geen probleem was (ook al maakten ze er steeds grapjes over dat ze me nooit meer zagen).
Bij mijn vriend thuis zijn er maar weinig regels, zijn moeder weet de helft van de tijd niet waar haar andere zoon is en ze zijn behoorlijk vrij in een hoop dingen. De regels bij ons thuis maken hem dan ook boos. We hebben meerdere malen hier al onenigheid over gehad. Ik ben het zo gewend, maar zou het graag net zoals bij hem thuis willen hebben. Als ik een gesprek met mijn ouders over de regels thuis heb, krijg ik bijna altijd het antwoord: “je leeft onder ons dak”, “je zit nog op school”, “omdat ik het zeg.” Een echt geldige reden krijg ik niet. Als ik hier om vraag is het enige wat ik krijg te horen: “Je woont nog thuis” en “je zus mocht het ook niet.”
Wanneer ik in gesprek ga met mijn ouders raak ik vaak emotioneel, door de onmacht. Mijn vader kan geen normaal volume houden en laat me niet uitspreken. Wat moet ik doen? Ik heb vaak de neiging om dingen gewoon te vragen aan mijn ouders. Ik heb ze altijd gehoorzaamd. Ik ben bang dat dit nog twee jaar doorgaat totdat ik klaar ben met mijn studie en dat dit de reden wordt voor het beëindigen van de relatie met mijn vriend. Help!
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste...,
Het is best een lastig parket waar je inzit. Jij groeit de volwassenheid in met de natuurlijke beweging dat je dan ook meer behoefte aan persoonlijke vrijheid hebt. Daar is niks mis mee. Je ouders lijken echter niet met die beweging mee te kunnen groeien.
Nu vind ik het normaal dat je als je in eenzelfde huis woont, rekening houdt met elkaar. Er zijn dan bepaalde afspraken nodig om de boel gezellig en hanteerbaar te houden. Als iedereen zijn eigen gang gaat, wordt het ook een rommeltje. Dat is het andere uiterste. Jouw ouders lijken echter door te schieten naar de andere kant en bezien alles voornamelijk vanuit hun belevingswereld en niet die van jou. Het lijkt zelfs zo sterk te zijn dat een ‘gewoon’ gesprek over deze kwestie niet mogelijk is. Als ik jou was zou ik dat toch nog één keer proberen. Misschien kun je dat gesprek inleiden met een vriendelijke brief waarin jij onder woorden brengt waarom jij wat meer behoefte aan vrijheid hebt, zonder hun systeem te schofferen of te dwarsbomen. Het is inderdaad hun huis en jij wilt daar vast ook rekening mee houden. Geef dat dan ook nadrukkelijk aan!
Als de brief en het gesprek niet de gewenste uitkomst hebben, zou ik als ik jou was op kamers gaan. De relatie tussen jou en je ouders moet niet zo zijn dat die langzaam maar zeker gekenmerkt wordt door voornamelijk conflicten. Dat is voor niemand goed. Het kan dan heel helpend zijn dat er een periode van wat meer afstand ingebouwd wordt. In veel gevallen leidt dat uiteindelijk tot een verbeterde relatie.
Iets anders wat eventueel ook helpend kan zijn, is dat je iemand vraagt om met jou en je ouders mee te kijken. Iemand die door zowel jou als je ouders gewaardeerd wordt. Bijvoorbeeld iemand uit de familie- of vriendenkring die redelijk ‘onpartijdig’ kan zijn en die zowel jouw belang als dat van je ouders kan dienen. Die in elk geval ook jouw ouders kan helpen om niet alleen vanuit hun eigen beleving naar de situatie te kijken, maar om ook de beleving van een volwassen dochter te doorleven. Wat jullie nodig hebben is een juiste balans van geven en nemen, en bespreekbaar te maken dat er dan van twee kanten gunnende ruimte nodig is. Zo’n gesprek moet ook ‘zakelijk’ gevoerd kunnen worden. Als emoties de overhand hebben, is het risico te groot om de verkeerde dingen tegen elkaar te zeggen. Vandaar mijn suggestie voor een brief. Dan kun je uitpraten, zonder dat je zelf emotioneel bent en zonder dat je emotioneel in de rede gevallen wordt.
Wat mij in het geheel wel puzzelt, is dat je wel de hele zomervakantie met je vriend hebt mogen doorbrengen, waaronder een gezamenlijke kampeerpartij. Dat kan ik niet rijmen met hun gedrag tijdens ‘werkweken’, maar dit terzijde.
Ik hoop dat jullie ‘on speaking terms’ raken met elkaar, vanuit de gedachte het goede voor elkaar te zoeken.
Ik wens je daarvoor veel tact en wijsheid en ik spreek de hoop uit dat dienende liefde de toonzetting van jullie gesprek zal zijn.
Met vriendelijke groet,
Drs. Els J. van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als wij een half uur samen op onze slaapkamer waren, werd er op de deur geklopt. Dit om te voorkomen dat wij 'te ver' gingen. Wij mochten alleen op vakantie met familie erbij. Hoewel ik een mbo-diploma had, moest ik mijn studie afmaken voordat ik ging trouwen. Mijn ouders vonden ook dat wij elkaar te veel belden en zagen. We waren altijd voor 12.00 uur thuis, meestal voor 11.00 uur.
Ik ontken jouw probleem niet, maar ik wil het relativeren. Nu ik zelf kinderen heb, begrijp ik mijn ouders beter dan toen! Ik denk dat jouw ouders het beste voor jou zoeken.
Uiteindelijk ben ik wel elders gaan wonen, omdat de spanningen te hoog opliepen thuis. Dat kun je overwegen... Wijsheid toegewenst!
Dat je met je vriend mocht kamperen, vind ik persoonlijk heel ruimdenkend.
Mijn dochter mag het niet, ik bedoel dan met zn 2en in een tent slapen.
Ik raad je aan niet te vergelijken met het gezin waar je vriend uit komt. Daar zit vrijwel altijd verschil tussen. Is hij de oudste of de jongste uit het gezin? Is hij enig kind? De leeftijd van de ouders, het maakt allemaal uit.
Maar een 21 jarige kun je niet meer het zwijgen opleggen met dooddoeners: zoals: omdat ik het zeg. Er zullen redelijke argumenten aangevoerd moeten worden, ik kan me voorstellen dat je je als hoger opgeleide dan niet meer serieus genomen voelt door je ouders.
Probeer op een rustig moment je ouders voor te leggen waar jouw punten liggen. Houd het bij jezelf: ik vind het niet prettig dat.... Ik wil graag onze verhouding verbeteren.
Veel succes, ook met je studie!
Je schrijft dat je denkt dat je ouders moeite hebben met loslaten. Maar zelfs als dat zo is, is dat uiteindelijk niet jouw verantwoordelijkheid.
Dus ja, verhuizen is een gedoe, je moet een hoop regelen. Je moet daarna alles zelf doen qua koken en wassen en dergelijke. Je gaat er ongetwijfeld ook financieel niet op vooruit. En toch lijkt het me een keuze die je serieus wilt overwegen. Het blijkt in dit soort gevallen meestal dat de relatie tussen ouders en volwassen(!) kind een kans krijgt om te herstellen als het kind uit huis gaat.
Dat hoef je verder ook niet te overleggen met je ouders, dat kun je gewoon meedelen als je de sleutel eenmaal hebt. Op een gegeven moment houdt de inspraak van ouders gewoon op.
Beste vraagsteller, Je zegt oa. het volgende : "Ik ben het zo gewend, maar..." en " De regels bij ons thuis maken hem dan ook boos." Vraag jezelf eens af of jij zelf of je vriend nu de meeste problemen hebt met de regels die er bij jouw thuis gelden.
Verder ben ik t met verschillende reacties hierboven mee eens dat het niet respecteren van regels door de vriend van de vragensteller wel te denken geeft. Mijn ouders stelden ook regels, moest altijd net iets vroeger dan andere vrienden/vriendinnen thuis zijn. Ik heb wat gemopperd hierop. Maar zodra er een vriend commentaar gaf hierop kwam ik voor mijn ouders op, dan zei ik: jouw ouders liggen op bed als je thuis komt, maar mijn ouders wachten op mij, we drinken nog wat met elkaar en willen weten of ik een fijne avond heb gehad! Ik dacht wel eens in die tijd: mijn ouders moeten eens weten hoe ik voor ze opkom ;-). Vrienden hebben een dochter van dezelfde leeftijd als de vragensteller. Ze heeft twee jaar verkering. Maar omdat ze voorlopig nog niet kunnen trouwen ivm studie, maar wel, door oa de vakanties waarbij ze elkaar dagelijks zagen, overigens waren dat vakanties met de overige gezinsleden, heel erg naar elkaar zijn toegegroeid. Haar ouders hebben nu ook een gesprek met hun gehad wat ze willen: trouwen, maar dan in soberheid, en inwonen, of wachten. Ze willen wachten. Toen zeiden ze dat het dan beter is om elkaar minder te zien. Dat houdt ook in: de weekenden en 1 doordeweekse avond. Tuurlijk, is er een verjaardag, dan is het vaker. Ze stemden hiermee in, ze zaten er zelf ook heel erg mee. Gelukkig is dit in goede harmonie gegaan! Ik hoop dat de vragensteller hier wat mee kan en ook probeert, van haar kant, die goede harmonie te zoeken!
En de regels die dit meisje thuis heeft, zijn mijn inziens ook echt niet streng. Behalve dan dat ze haar vriend 1 keer in de week mag zien. Als je meer toekomstplannen gaat maken, zie je vaak dat dit ook meer wordt. Maar ik weet niet waar dit stel staat en het is helemaal niet verkeerd om in de verkeringstijd ook wat avonden voor jezelf te hebben ivm studie en eigen hobby's/vrienden.
