Eind aan huwelijksgeluk

drs. W.H. Hoorn | 3 reacties | 27-07-2015| 13:50

Na een spannend begin van onze relatie in 2010 komt er een hard eind aan het huwelijksgeluk midden 2015 . Ik ben al 6 jaar gelovige in Christus maar werd verliefd op iemand die Christus niet kende en niet wilde kennen. Ik trouwde met hem in 2012 en we werden toch gelukkig. Ook mochten wij een dochter ontvangen.

Ik had iemand leren kennen als een ongelovige jongen die verliefd op mij werd en heeft mij wijs gemaakt dat het hem niets uitmaakte hoe mijn leven was. Maar af en toe kon hij zijn leven en de wereld niet los laten en sleepte mij er ongewild in. Op een gegeven moment kon ik er niet meer van los komen. Een jaar  later kon ik wel los komen van die wereld zonder God. Ik vond dat alles wat de wereld bood verkeerd en wat God ons bood veilig, en dat is ook zo toch? Niet alleen de wetten maar ook wat Heere Jezus ons vertelt. Ook ik sta hier schuldig aan en wil mij niet als een heilige neer zetten maar wel schrijven wat ik weet...

Ik ging mijn geloof teveel aan mijn man opdringen en het gevolg was dat hij een vijand werd van God. Mede door een tragische diagnose wilde hij weinig van God weten. Sindsdien is ons huwelijk achteruit gegaan en durfde ik hem geen liefde meer te geven doordat ik op gegeven moment in therapie moest door incestverleden. Na vele ruzies, gevechten en dreigingen heeft hij mij uit uiteindelijk gedreigd met een mes te doden. Toen schrok ik zo dat ik de politie heb gebeld en alles gemeld heb.

Ik heb zo'n gruwelijke spijt van dat ik me zo gedragen heb, ik was wanhopig en wilde mijn kindje en mezelf beschermen. Na de dreiging gebeurde nog zoveel meer dingen, psychische problemen die heel diep gaan en hij werd gek van mijn buien. We wilden al scheiden in 2013 maar hebben alles geprobeerd om ons huwelijk te redden maar later bleek dat hij totaal niet meer achter het huwelijk stond en zijn inzet niet meer wilde geven. Ik werd zelf ook gek in mijn hoofd, dat ik alleen maar RUST en veiligheid wilde voor mezelf en mijn kindje. Er is zoveel meer afgespeeld in die tijd maar dat wil ik niet kwijt.

Is het dan gerechtvaardigd om te scheiden als je het beide niet meer uit kan houden met elkaar na maanden geprobeerd te hebben met therapieen en counselingen etc. en zelfs familiegesprekken? Elkaar alleen maar kapot maken is toch niet volgens Gods wil?

Een wanhopige vrouw

Beste vragenstelster,

Wat een verhaal! Laat ik maar beginnen om te zeggen dat wij een ander niet kunnen bekeren, hoe graag wij dat ook zouden willen. Maar gezien alles wat jij in jouw leven al hebt meegemaakt is het alleszins begrijpelijk dat jij verlangt naar rust, harmonie en structuur in jouw leven en in jouw huwelijk. En het lijkt erop dat jij de bekering van jouw man als een voorwaarde voor de vervulling van dat verlangen beschouwt. En dat je je er daarom zo in vastbijt dat jouw hele huwelijk hierdoor uit de rails loopt. En dat je, tot overmaat van ramp, in jouw hele leven daarom ook nog eens  precies het tegengestelde voor je kiezen krijgt dan datgene waar je zo naar verlangt. En dat lijkt me echt verschrikkelijk.

Laat ik ook maar zeggen dat je er zeker geen spijt van hoeft te hebben dat je contact hebt opgenomen met de politie toen jouw man jou dreigde te vermoorden. Een man die dreigt om de moeder van zijn kind te vermoorden is heel verkeerd bezig.  Niets ter wereld kan zulk gedrag rechtvaardigen, ook geen ziekte of aandoening. Wanneer dit gedrag van hem deel uitmaakt van een geschiedenis van geestelijke, of misschien zelfs wel lichamelijke, mishandeling en huiselijk geweld van zijn kant naar jou toe is dat al helemaal niet te vergoelijken. Maar deze moorddreiging van hem is hoe dan ook een uiting van een totaal verkeerde grondhouding naar jou toe binnen jullie relatie. Dit kan en dit mag gewoon niet!  En daarom heb jij volkomen gelijk gehad om de politie te waarschuwen.

Jij zegt ook dat je hem geen liefde meer durfde te geven omdat hij, na het bekend worden van zijn aandoening, God begon te haten. Dan moet ik jou toch ook zeggen dat een onbekeerd mens God altijd haat, ongeacht of zo'n mens nu ziek of gezond is. Deze haat komt vaak pas in crisissituaties duidelijk aan de dag. Maar voor die tijd haatte jouw man God ook al. Daarom ontstak hij dus in woede en razernij toen jij jezelf niet meer aan hem wilde geven, omdat er, in zijn ogen, helemaal niets was veranderd en hij bovendien meende jou meer dan ooit nodig te hebben. Terwijl jij je nu juist wezenloos schrok van zijn haat naar God, die toen pas goed voor jou openbaar kwam en je je daarom niet meer aan hem kon geven. Ook dat is buitengewoon triest en verdrietig en tekent de soms enorme geestelijke en psychische afstand tussen ongelovige en gelovige mensen. Jouw man heeft daarop gereageerd met het projecteren van zijn haat voor God op jou. En wel zodanig dat hij dreigde jou van het leven te beroven.

Maar wat de drijfveren daar dan ook voor waren; jouw man moet echt inzien dat dit gewoon niet mag en niet kan. Hij moet de gevolgen van zijn handelen daarom dan ook onder ogen zien en heeft een stevige correctie nodig. Dat klinkt hard, maar in situaties als deze is het nemen van resolute maatregelen gewoon noodzakelijk voordat er ongelukken gebeuren. Dat heeft niet zozeer te maken met gelovig zijn of niet, maar wel met gezond en nuchter menselijk verstand. Dit verstand hebben wij van de Heere gekregen en moeten wij ook gebruiken. 

Er zijn veel meer echtparen waarvan de man of de vrouw ongelovig of onbekeerd is. Maar dat hoeven niet altijd slechte huwelijken te zijn. En zeker geen huwelijken waarin men elkaar naar het leven staat. In dat verband moet jij misschien ook eens kritisch naar je zelf kijken. Natuurlijk is het zo dat het gedrag van jouw man op geen enkele manier kan worden goed gepraat en dat hij een flinke correctie nodig heeft. Maar aan de andere kant lijkt het er ook op dat je hem heel weinig ruimte hebt gegeven en hem op het laatst in een onhoudbare geestelijke en relationele hoek hebt gedrongen. Het is een voorwaarde voor ieder huwelijk dat wij elkaar daarbinnen ruimte gunnen en kunnen geven. Dat geldt dus echt voor IEDER huwelijk, of het nu een christelijk huwelijk is of niet. Wanneer wij dat niet doen kunnen de wederzijdse irritaties en spanningen zo hoog oplopen dat zo'n huwelijk tenslotte strandt. Maar als je echt van elkaar houdt gun je elkaar ook die ruimte om de ander in de gelegenheid te stellen zichzelf te kunnen zijn. Ook wanneer sommige dingen van die ander ons tegenstaan; in het besef dat sommige dingen van onszelf de ander ook niet altijd zo blij maken. Het uit liefde voor elkaar kunnen accepteren van elkaars fouten en tekortkomingen is de basisvoorwaarde voor een houdbare huwelijkse relatie.

De bekering van jouw man is die voorwaarde dus niet! Want ook wanneer jouw man nog eens bekeerd mag worden (en dat zij jullie beiden van harte gegund!) zal hij nooit de prins op het witte paard worden die al jouw verlangen naar harmonie in jouw leven zal vervullen. Want volmaaktheid hoort nu eenmaal niet bij ons mensen. Het enige wat ons dan rest is om, in de kracht van Gods Geest en de liefde van Christus, elkaars onvolmaaktheden te accepteren. Om die kracht en om die liefde mag je bidden.
In dat opzicht heb jij dus ook aan jullie huwelijk te werken.

Ik zeg niet dat alles dan direct goed zal komen, want er is nogal wat gebeurd in jullie leven. En er is tijd nodig om dit te verwerken en op een ander en beter spoor te brengen. Daarom raad ik je ook aan om de Heere niet slechts om kracht en liefde, maar ook en bovenal om geduld te bidden. Meer kan ik niet doen en hopelijk heb je hier iets aan.

Moge Hij van Wie wij het in alles te verwachten hebben jou nog bijstaan en leiden op Zijn wegen en jou de kracht en de genade verlenen om deze wegen ook te kunnen gaan.

Wees in alles Gode bevolen,
Drs. W. H. Hoorn

Dit artikel is beantwoord door

drs. W.H. Hoorn

• Geboortedatum:
  30-01-1959
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Dedemsvaart
• Status:
  Actief

99 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven