Gelukkig getrouwd en toch verliefd op ander

Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 11-09-2005| 00:00

Ik ben een vrouw van 28, gelukkig getrouwd met een hele lieve man waar ik heel veel van houd en nu ben ik gewoon verliefd op iemand anders. Ik zit hier zo ongeveer met mijn ogen dicht te typen, zo schaam ik me om deze woorden zwart op wit te zien staan. Maar ondertussen zit ik er maar mooi mee. Het kan dus gewoon: veel van je eigen man houden en ondertussen vlinders krijgen van een ander. Nu snap ik hoe mensen er een dubbele agenda op na kunnen houden en stiekem twee relaties tegelijk kunnen onderhouden. Ik dacht altijd dat zoiets krankzinnigs, zoiets schizofreens, mij nooit zou gebeuren, maar ik ben erachter gekomen dat niets menselijks mij vreemd is.

Laten we duidelijk zijn: ik wil dit niet!!! Ik wil gewoon een hart dat voor de volle 100 procent gericht is op mijn man, want ik neem de huwelijksbelofte nog altijd zeer serieus. Ik ben dus heel hard aan het vechten tegen dit gevoel, met alle middelen die ik kan bedenken. Ik probeer mezelf te trainen om iedere gedachte aan hem uit te bannen en direct ook bij God te brengen. Ik wil de gedachte aan hem niet koesteren. Soms lukt dat. Vaak ook niet. En ik word er zo moe van; dat eeuwige gevecht in mijn hoofd.

Hield ik het eerst voor mezelf, nu heb ik het mijn beste kameraad verteld: aan mijn man dus. Ik dacht: Als ik het vertel is de spanning eraf en is het misschien ook gelijk voorbij. Niets is minder waar. Overigens is mijn man vrij nuchter en reageerde met een: "Je bent gewoon van mij. Kom op, het gaat vast wel weer over." Tussen haakjes: ik weet  niet goed wat ik van deze reactie moet vinden. Ik heb niet echt het gevoel dat hij het heel serieus neemt.

Negeren zou ook een optie kunnen zijn. Maar dat is nogal lastig. We onderhouden namelijk contacten met hem (en zijn vrouw!), ze zitten bij ons in de gemeente en onze kinderen gaan naar dezelfde school. Het is nogal rigoureus om te zeggen: "Tja...eh... wij willen geen contact meer want  Linda is verliefd op John." Ten eerste zou ik me doodschamen en ten tweede zou de boel redelijk stuk zijn. Is dat het allemaal waard?

Wat kan ik verder hieraan doen? Het is niet iets van vandaag of gisteren. Het speelt al langer en ik heb het idee dat het erger wordt. Ik wil gewoon dat het stopt. In de eerste plaats voor mezelf. Want nogmaals: ik word eindeloos moe van dat vechten.

Nog een interessante vraag: heb ik hier schuld aan?

(Noot van de redactie: De namen van de personen in deze vraag zijn gefingeerd)

Beste vriendin,

Het is goed dat je je vraag gesteld hebt. En laat ik meteen maar zeggen: vooral dat je je, zoals je schrijft, schaamt voor wat je vraagt, als je de woorden zwart op wit ziet staan. We kunnen natuurlijk wel zeggen: Je kunt het niet helpen dat je dergelijke gevoelens hebt. Maar je voelt zelf, en spreekt dat ook uit, dat deze gevoelens niet goed zijn. En je zegt: ik wil het niet, ik vecht er tegen, ik wil dat het stopt. Maar je wordt het vechten zo moe. Nu is vechten altijd moeilijk. Maar de Bijbel wijst ons er toch op dat dat de weg is. Paulus spreekt van “je vlees kruisigen met de bewegingen en begeerlijkheden” (hartstochten, Gal.5:24). En kruisigen is moeilijk, meer nog, het doet pijn. Ergens anders schrijft Paulus: “Doodt uw leden die op de aarde zijn, hoererij (...), kwade begeerlijkheid”, enz. (Kol.3:5). En doden wil zeggen dat de begeerlijkheden er niet meer zijn, eerder moet je en kun je geen rust hebben.

Overigens, heel goed dat je het hebt uitgesproken tegen je “beste kameraad”, je man. Inderdaad, dat is hij, als het goed is. Ik draai het ook om: jij bent “zijn allerbeste vriendin”. En je bent ook nog de enige! Je vindt zijn reactie erg nuchter, schrijf je, en je weet niet goed wat je daarvan moet vinden en hebt niet het gevoel dat hij het heel serieus neemt. Ik ken je man niet. Maar zou het niet kunnen zijn dat dat juist zijn trouw is: jij bent alles voor hem en hij kan, andersom, zich gewoon niet voorstellen dat jij gevoelens voor een ander hebt. Hij vertrouwt je gewoon. Aan jou de taak om zijn vertrouwen blijvend te beantwoorden door jouw trouw.

Nu wil je graag van mij horen hoe je dat allemaal doen moet, want je weet dat toegeven aan je gevoelens niet goed is en je wilt dat het stopt. Maar dat lukt je zo slecht, soms wel, soms of vaak niet. Mag ik eens een paar dingen noemen?

In de eerste plaats: Dank God elke dag voor de zegeningen van een gelukkig huwelijk. Begin daar de dag mee of eindig de dag ermee. Nog beter: doe het allebei, beginnen en eindigen. Je bent 28 jaar, hebt, als God het je geeft, nog een heel leven voor je, je hebt een heel lieve man, schrijf je, van wie je heel veel houd, je hebt een of meer kinderen. Dat is toch om de Heere voor te danken? Luther zei eens: “Het huwelijk is mij meer waard dan het hele koninkrijk Frankrijk en de republiek Venetië, want ik heb een vrome vrouw getrouwd, door God mij gegeven”. Echt Luther. Maar zo kun jij God danken voor de man (en kinderen) die je hebt. Natuurlijk is je man niet volmaakt en is ook jullie huwelijk niet volmaakt. Maar als je denkt aan de vele goede kanten van je man en de zegeningen die God gaf, dank je elke dag. Het klassieke huwelijksformulier zegt dat God nog heden ten dagen aan een ieder zijn vrouw (geldt ook: “haar man”) als met Zijn hand toebrengt. En zorg, zoals Luther zegt, dat je een vrome vrouw bent.

In de tweede plaats: Je schrijft dat je “de huwelijkbelofte nog altijd zeer serieus neemt.” Dat is goed! Het mag zelfs niet anders! Waarbij je het woordje “nog” moet doorstrepen, want je bedoelt natuurlijk: ik wil die huwelijksbelofte altijd serieus nemen en (schrijf je) dat je hart voor de volle 100 procent op je man gericht is. Wat is de kern van de huwelijksbelofte? Dat is de trouw. Je ‘lieft’niet met elkaar, je ‘trouwt’met elkaar, je hebt geen ‘liefdesring’, je hebt een trouwring. In trouw zit ook altijd dat je trouw bent als de ander eens een keer tegenvalt. Je hebt de ander niet alleen lief als hij lief is (daar is geen kunst aan), maar ook als hij wel eens een keer niet zo lief is. Nu is dat bij jullie, als ik de eerste zin van je mail leest, niet het geval. Nu, laat dan de huwelijksbelofte hoog in het vaandel blijven en kijk veel naar je trouwring, met de naam van je man erin. De trouwring is gaaf, rond en van edel metaal: goud. Zo is de trouw ook.
 
In de derde plaats: Heb je eraan gedacht dat je die ander, waar je je verliefde gevoelens voor hebt, meestal (of altijd) op z’n voordeligst ziet? Je ziet niet direct z’n zwakke kanten. Dat wil zeggen: je ziet zijn buitenkant. Stel je voor dat je niet getrouwd was en hij ook niet, jullie waren nog vrij, en jullie zouden verkering krijgen... misschien ging de verkering wel uit. Daar is een verkering ook voor. Die moet kunnen uitgaan als het niet klikt, voordat het tot een huwelijk komt. Nu is het bij jullie beiden, na een goede (veronderstel ik) verkeringstijd tot een huwelijk gekomen. Idealiseer nu niet dat een andere relatie beter geweest zou zijn. Het mag niet! Vanwege de huwelijksbelofte. En het is niet zo ook.

In de vierde plaats: Het is naar mijn gedachten inderdaad niet juist om, zoals je schrijft, tegen die andere man en vrouw te zeggen: “We willen geen contact meer want ik ben verliefd op John” (of hoe die man ook maar heet). Je zou inderdaad veel stuk maken. Bovendien is het niet het probleem van John en zijn vrouw, maar jouw probleem. Jij moet tegen je gevoelens vechten en ze doden (Paulus). Ik denk dat je dat het beste kunt doen door hem zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Moet je ergens naar toe waar hij ook kan zijn, waarom zou je dan niet tegen je man zeggen: “Ga jij maar, want ik krijg altijd van die rare gevoelens als ik hem zie”? Wordt geen vrienden met hem. Zorg ook, als dat kan, dat je niet samen op een Bijbelkring of bijvoorbeeld een koor zit. Eigenlijk moet ik dat niet schrijven, want je moet je gevoelens weten te overwinnen, met Gods hulp, al kom je hem elke dag tegen. Maar ik schrijf het om je wat handvaten aan te reiken.

In de vijfde plaats: Je hebt je gevoelens op de mail gezet en nu je ze zwart op wit ziet staan, schrik je ervan en schaam je je, schrijf je. Goed daarom dat je het toch gedaan hebt. En: ga daarmee door. Ik bedoel: voor jezelf. Schrijf eens voor jezelf op hoe gelukkig je bent. Ik zal vast een begin maken: ik ben 28 jaar, ik heb een heel lieve man, ik houd veel van hem, hij houdt veel van mij, ik heb een of meer kinderen, enz  Schrijf daarna op wat je zoal stuk zou maken als je een relatie met die ander zou aangaan (wat je natuurlijk niet wilt, maar er zijn wel gevoelens in die richting). Ik maak weer een begin: Ik maak mijn huwelijk stuk, ik maak het geluk van mijn kind(eren) stuk, ik maak het huwelijk van de ander stuk, ik kan de Heere niet meer danken en zelfs niet meer eerlijk bidden, ik vind geen (ziele)rust, enz. Maak beide lijsten zo lang mogelijk en kijk er elke dag naar. Je ziet het dan, net zoals nu op je mail, zwart op wit staan: wat je hebt en wat je eventueel stuk maakt. Nog eens, je bent dat niet van plan. Maar je gevoelens in die richting moeten ook weg.

Je hebt nog een laatste vraag: “Heb ik hier schuld aan?” Ik neig ertoe om te zeggen: Ja. Ga jezelf eens na: Misschien kwam er sleur in je huwelijk. Je bent tenslotte al een aantal jaren getrouwd. Misschien heb je wat minder aandacht voor je man, en krijg je wat minder aandacht van hem. Je zou eens een goed boek kunnen lezen. Ik denk aan het boek “Samen winnen in het huwelijk” (schrijver Arnold Mol, uitg. Buijten & Schipperheijn). Er zijn nog wel meer goede boeken, maar van dit boek vind ik de titel zo veelzeggend: “Samen winnen”. Niet met de jaren de sleur er in en langzamerhand verliezen. Maar winnen. Zijn jullie samen aan het winnen? Win jij? Zijn je gevoelens zondig? Als je eraan toegeeft wel. Ze moeten weg. Anderen mogen heel goede vrienden van je (en van je man!) zijn. Maar zonder vlinders. Zelfs zonder maar de mogelijkheid van vlinders. Komen die vlinders toch aanvliegen, dan moet het roer radicaal om.

Ik hoop dat ik je met mijn antwoord geholpen heb. Eventueel laat je dit antwoord ook aan je man lezen. Waarom zou hij niet mogen weten dat je je gevoelens weg wilt hebben en dat je daarover geschreven hebt? En vooral dat je zo heel, heel veel voor hem voelt en van hem houdt en hem voor geen geld wil missen.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven