Horrorfilm in mijn leven

prof. dr. M.J. Paul | 1 reactie | 16-07-2015| 14:30

Ik heb een heel lastig en moeilijk verleden, ik heb echt letterlijk een horrorfilm in mijn leven meegemaakt. Ik was 14 jaar en ik was gewoon simpel met mijn broertje aan het spelen met lego. Toen mijn broertje wegliep omdat hij naar de wc moest kreeg ik ineens nare en opdringende gedachten. Opdrachtgevende opdrachten die ik ineens moest gaan doen. Hierbij kreeg ik  ook beeld, een beeld dat liet zien wat ik moest gaan doen. Dus ik deed gewoon wat er in mijn hoofd op kwam. Er is een bepaalde macht die ervoor zorgt dat je het toch gaat doen. En iets in me moest erom lachen. Ik heb de hele bovenverdieping volgestrooid met zand, het hele huis ondergesmeerd met shampoo, spullen overhoop gehaald, kasten leeggehaald en noem maar op.

Ook gebeurden er dingen die ik zelf niet deed, zoals echogeluiden in huis, de lichten gingen vanzelf aan of uit, of bepaalde geluiden die er ineens waren. Het was één grote nachtmerrie. Mijn ouders hadden eerst niet door dat ik het grootste gedeelte van dit alles veroorzaakte. Ze wisten eerst niet wat het was en hadden een paragnost ingeschakeld. Deze man had wel gelijk door dat ik de oorzaak was. Mijn ouders geloofden het niet en stuurden die man toen weg omdat ze hier toch niet zo'n goed gevoel bij hadden. We zijn bij een bevrijdingsteam in Drachten (via een dominee) terecht gekomen, alleen deze mensen waren doodsbang. Hierna een ander bevrijdingsteam, waar ik niet meer weet waar ze van waren en hoe ze heten, maar hier werden we echt geholpen en uiteindelijk na twee jaar is het ergste gestopt. Ik heb ook bevrijding gehad. Alleen ik ben nooit helemaal vrij van de opdrachtgevende gedachten geweest en ik heb er last van dat ik zelfs onbewust kan liegen, terwijl het voor mij als waarheid aan kan voelen.

Vanaf mijn 18e heb ik er een tijdje niet zoveel last meer van gehad. Alleen nu ik 21 jaar ben heb ik een aantal maanden terug een extreme terugval gehad. Ik heb een jongen die ik heel leuk vond een dreigbericht gestuurd. Ik vind het moeilijk om het verschil in te kunnen schatten wat van God is en wat van de duivel is. En de laatste tijd maak ik alleen maar dingen mee die God niet wil dat ik meemaak en er gebeurt gewoon heel veel, waardoor ik het moeilijk kan uitleggen. Er is een verkrachting geweest in mijn leven, een half jaar terug en hierna nog een soortgelijk geval maar dan op mijn stagebedrijf. En nu heb ik zelfs weer hetzelfde gedaan in mijn eigen huis wat ik vroeger ook deed. Alleen dan minder extreem.

Hoe kan ik ervoor zorgen dat bepaalde gedachten die ineens komen geen kracht meer hebben op mijn doen en laten? Hoe kan het dat het verleden soms weer opnieuw opspeelt? Soms strijd ik zelfs met zelfmoord, omdat ik het gevoel heb dat het nooit echt zal stoppen en altijd maar door blijft gaan. De satan verstopt zijn aanvallen heel slim. Hij kan zich heel goed voordoen, hij kan zelfs doen alsof God tegen mij praat, of alsof het iets is van de liefde. De satan is een gruwelijk iets. Dat er eerst uitziet als iets moois, maar als hij je beet heeft dan laat hij zijn werkelijke kant zien. Ik blijf steeds terugvallen en God verlies ik steeds weer opnieuw uit het oog. Hoe kan ik een blijvende bevrijding krijgen? Er is nog veel meer gebeurd, maar als ik dat allemaal vertel wordt het een erg lang bericht.

Beste vraagsteller,

Je maakt heel wat mee en dit is nog maar een deel van de gebeurtenissen. Dat maakt het ook moeilijk om in een vragenrubriek goed op de ingewikkelde vragen in te gaan. 

Het gedrag vroeger kan te maken hebben met allerlei factoren (familie, opvoeding, psychische factoren), maar er zijn ook aanwijzingen voor occulte invloeden (bijvoorbeeld de echogeluiden en de lichten). Ik heb de indruk dat je alleen op die laatste invloed let en dat je daarom ook naar een bevrijdingsteam gegaan bent. Heb je op die andere gebieden ook al eens hulp gevraagd?

Het is inderdaad geen goed idee om een paragnost in te schakelen, maar waarom geloofden je ouders niet dat jij de oorzaak was? Ontkende je dat?

Je schrijft dat de mensen van het bevrijdingsteam in Drachten doodsbang waren. Waarom? Ik vermoed dat ze dit niet waren, want die zijn heus wel wat gewend, maar wat er dan wel gebeurd is, weet ik natuurlijk niet.

Wat ik ook niet begrijp, is dat je naar een ander bevrijdingsteam bent geweest, waar je echt geholpen werd, maar dat je niet meer weet waar ze van waren en hoe ze heten. Als je hier herhaaldelijk geweest bent, zodat na twee jaar het ergste gestopt is, weet je toch nog wel iets te herinneren? Heb je geen contact gehouden? Kun je daar dan niet opnieuw heen gaan? Hebben ze je geen adviezen gegeven voor nazorg? Na bevrijding kun je op bepaalde punten extra kwetsbaar blijven en het is van belang hier heel waakzaam te zijn.

Wat de aanvallen van satan betreft: hij doet zich inderdaad vaak voor als ‘een engel van het licht’ en hij is soms moeilijk te onderscheiden. Toch kun je je wel afvragen of het echt bijbels of christelijk is wat de stemmen van je vragen. Denk je dat het van God is als je een vriend een dreigbrief stuurt?

Je maakt zoveel mee dat je echt hulp nodig hebt. Ik bedoel niet een enkel advies via deze rubriek, maar langdurige begeleiding. Is die hulp in jouw kerkelijke gemeente mogelijk? Heb je een vriend of vriendin met wie je in vertrouwen deze zaken kunt bespreken en met wie je kunt bidden om Gods hulp en bescherming?

Tot zover een paar opmerkingen en vragen bij jouw indringende hulpvraag die ik helaas onvoldoende recht kan doen.

Prof. dr. M. J. Paul

Dit artikel is beantwoord door

prof. dr. M.J. Paul

• Geboortedatum:
  13-03-1955
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Oegstgeest
• Status:
  Actief

271 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven