Luxe op zendingsveld
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 4 reacties | 22-05-2015| 14:56
Vraag
Wanneer je op het zendingsveld woont en werkt, ben je daar om iets toe (te mogen) voegen. Je leeft sober, maar toch heb je het veel beter dan de mensen om je heen. Wanneer je een gezin hebt, krijgen je kinderen beter onderwijs dan hun leeftijdsgenoten. Hoe kun je daar mee omgaan? Kan en mag je van die 'luxe' gebruik maken? En hoe werkt dit door in relaties met de mensen om je heen? Staat dat tussen mensen in? Is het een belemmering om het evangelie te brengen? Ik weet van Amerikaanse zendingswerkers die niet veel ingang vinden in sommige gebieden omdat zij zich niet zo aanpassen aan de lokale mensen.
Antwoord
Hartelijk dank voor je vraag. Het is een vraag die ook ons steeds bezig houd, werkend hier in Peru. Wij zijn samen, hebben geen huis of eigen plek, we hebben heel wat keren in de huizen van indianen geslapen of in kleihuisjes, hoog in de bergen. Altijd het eten van de mensen gegeten waar we waren, geen ander leven naast hun leven willen leven. We staan open en zijn belangstellend naar hen. Dat is een absolute vereiste. De armoede is vaak enorm. Ik heb veel pijn over het leven in Nederland. Dat er zoveel weggegooid wordt, verbrast wordt. We hebben bewust nooit mooie kleren gedragen, vaak hun kleren aan gedaan die we kregen. Maar toch ben en blijf je veel rijker dan deze broeders en zusters.
Ja, het onderwijs van zendingskinderen is vele malen beter dan de kinderen van de plaatselijke bevolking krijgen. Dat vind ik persoonlijk moeilijk. Hoe de relatie met de plaatselijke bevolking is, dat hangt helemaal van jouw leven met hen af. Hoe je met hen omgaat. Stel je nooit boven hen. Leef dienend, vanuit je roeping door de Heere. Leef met bewogenheid met je naaste. Jezus waste de voeten van Zijn discipelen als een voorbeeld voor hen en ons. Als je vanuit de hoogte leeft en min of meer op hen neerkijkt, zal dat tussen jou en de mensen instaan als een muur en het zal een belemmering zijn om het evangelie door te geven.
Er zijn zendelingen die wel naar Peru willen komen (of naar andere landen) en in de steden leven en niet met de bevolking in de modder, de regen, de hitte van de zon en het stof lopen. Ze willen niet met hen te midden van de vele muggen en het ongedierte leven. Ja, zij stellen zich veilig in hun eigen wereld. Daar hebben de mensen hier pijn om. Die Indianenhermana huilde en zei: ”Mijn man stierf, zonder ooit van Jezus gehoord te hebben, niemand had ons van Hem verteld.”
Mensen sterven zonder God. De Boodschap moet gebracht worden. Ik vergeet nooit hoe de mensen met pijn vertelden dat Amerikaanse zendelingen dure tentuitrustingen meebrachten toen zij hen enkele dagen bezochten. Hun eigen eten kookten en zich amper met de mensen bemoeiden. Het was een blokkade tussen de bevolking en hen. Heb je dan iets van waarde toegevoegd? Heb je dan in de voetsporen van je Meester gelopen? Hij, die Zijn hemelheerlijkheid verliet om mensen te redden? Heb mensen die de Heere je toevertrouwt, lief! Hartelijk lief! Wie en hoe ze ook zijn.
Maar er zijn er gelukkig ook velen geweest die de mensen gediend hebben met de liefde van hun hele hart en die alles gedaan hebben om hen bij Jezus te brengen. Lees dat indrukwekkende gedeelte in Mattheus 25:31-46 aandachtig door.
Hartelijke groeten en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert,
Peru
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Best schokkend om te lezen dat de mensen daar hongerig zijn naar Het Woord en hier velen de kerken de rug toekeren.
Ik wens u en uw man God's Zegen bij uw arbeid.
Mijn kinderen gaan in het buitenland naar de kleuterschool. Omdat het niveau duidelijk lager ligt dan in Nederland willen wij idd iets aan bijles of iets dergelijks doen. Mede omdat wij ook een verantwoording naar onze kinderen hebben. Als we weer naar NL zouden gaan mogen zij daar dan een achterstand hebben opgelopen omdat wij niet te luxe wilden leven? Ook kan ik somberder gaan leven( wat je sowieso doet) maar als een vliegticket ongeveer een jaarsalaris van hier is, is dat ook relatief en zit je hoe je het wend of keert op een ander welstandsniveau.
De Heer is een God van overvloed, niet van net-genoeg of armoede.
Wij leven als zendingsfamilie in Ecuador en willen iets van onze ervaring delen.
Onze zoon van 5 jaar zit op de dorpsschool. Wij zijn lid in een kleine kerkelijke gemeente die verder bestaat uit mensen van de lokale Kichwa stam. We eten het eten dat hier te koop is, hoewel we het misschien wat anders klaarmaken (door gebrek aan recepten). We wonen in het centrum van het dorp gewoon tussen de mensen, hoewel er ook een 'zendingsterrein' is. Daarnaast beheersen we natuurlijk de lokale taal Spaans en zullen we binnenkort beginnen met studie van de stamtaal Kichwa. Financieel gezien leven we van een normaal lokaal salaris. Hoewel dit alles bij veel andere zendelingen op weerstand stuit, reageren de Ecuadorianen hier zelf zonder uitzondering erg positief op. Wat ze nogal eens zeggen is: 'Jullie zijn echte Ecuadorianen'. Voor ons is dit het bewijs dat je werkelijk veel dichter bij de mensen komt als je kiest voor hun manier van leven. We denken dat het belangrijk is om niet je eigen leefstijl te hebben met enige aanpassingen naar de mensen om je heen, maar om van hun leefstijl uit te gaan. Het kan zijn dat er bepaalde aanpassingen nodig zijn, maar dat zijn dan doordachte eigenaardigheden die ook naar de mensen om je heen goed te verklaren zijn.
