Kind kan erg moeilijk zijn

De dochter des huizes hier is 9 en het verhaal klinkt best herkenbaar. Die wil ik ook regelmatig achter het behang plakken en we hebben niet eens behang! Ik heb het idee dat alle kinderen deze moeilijke periode doormaken rond deze leeftijd. Dat betekent natuurlijk niet dat je niet wat hulp kan gebruiken, dus ben ik het verder helemaal met mevr. Diepenveen eens.


Hoe je ermee omgaat is wel heel belangrijk, en ik ben zelf een groot voorstander van rustig maar helder dingen benoemen. "Ik geloof dat je aan het liegen bent, en dat is onacceptabel" is hard, maar wel duidelijk. In ons geval valt het met het liegen gelukkig wel mee; het is op dit moment meer het vragen stellen die ongelooflijk voor de hand liggen: "Waar liggen de handdoeken?" -"Waar ze liggen sinds dat je geboren bent!" "Wat eten we?" "Kijk eens wat ik net op je bord heb opgeschept". Ontzettend vermoeiend allemaal.

beste moeder,

ik lees dat je bij jezelf merkt dat je het niet meer trekt. Naast het advies van hierboven wil ik je vragen of er een adresje is waar jouw kind es kan logeren, mss een weekend? zodat je even op adem kunt komen. Als je hulp gaat vragen zal het gedrag niet ineens anders zijn en hebben jij en je gezin het nodig dat je de energie ervoor hebt.

Een aantal jaren geleden zat ik in een vergelijkbare situatie.

@Mortlach, leuk hè een 9 jarige in huis die zulke vragen stelt. Zit iemand de krant te lezen, vraagt ze "wat ben je aan het doen?". Wij reageren met de vraag: ja wat ben ik aan het doen? krant lezen zegt ze dan ;)
Niet aan ergeren, dan wordt je er niet moe van!

Wat een eerlijk verhaal. De eerste stap naar verandering heb je al gezet, namelijk via refoweb hulp gezocht. Wat goed van je!

Jullie staan in een gigantische ongelijke relatie met elkaar. Je opmerking 'het botert niet meer', is daarom denk ik niet het juiste woord. Het klinkt tenminste alsof het moet klikken tussen jou als moeder en je jonge kind, en nu de klik er niet is, hebben we dan samen een probleem? Dat zou je zo kunnen zeggen in relatie met andere volwassenen, maar niet in relatie met je kind. Jouw kind is afhankelijk van jou. Als je als moeder merkt dat het niet 'botert', dan ben jij als moeder dé aangewezen persoon om er álles aan te doen om die klik met je kind te hervinden, te herstellen, om (weer) een band tussen jullie te laten ontstaan. En dat lukt je niet met dwang, woede, frustratie, afwijzing, onredelijkheid e.d. Dat maakt alleen maar dat je kind nog meer van je vervreemdt.

Mijn advies zou zijn: ga op zoek naar het moment waarop het mis ging. Tot twee jaar terug was je kind altijd heel anders, schrijf je. Waar en wanneer en waardoor is het dan misgegaan? Vooral het laatste kan lastig zijn te ontdekken. Houd er ook rekening mee, dat je kind kan veranderen door een trauma. Kan er misschien misbruik hebben plaats gehad, waardoor je kind ineens is gaan liegen, stiekem gedrag vertonen, dingen verzwijgen, (negatieve) aandacht vragen, zijn zus en broertje klieren... Het aandacht vragen zou dan een schreeuw om jóuw liefde en aandacht kunnen zijn... Het verzwijgen en liegen zou angst voor ontdekking kunnen zijn (van het eventueel misbruik).

Hopelijk is hier geen sprake van. Maar ik zou wel willen zeggen, als een kind ineens zó sterk verandert, zoek naar de oorzaak, alsjeblief! En ga nóóit vanuit frustratie de strijd met je kind aan, om hem te dwingen om weer anders te worden, zoals vroeger. Als je kind réden heeft voor deze verandering, dan helpt je dwang alleen maar averechts. Zoek naar de reden van deze verandering. De eerste stap is gezet, namelijk je eerlijke hulpvraag via refoweb. Maar ga hiermee verder. Zoek deskundige hulp voor je kind en voor jezelf.

En allermeest, vraag God om geduld en wijsheid in de opvoeding. Vraag Hem om liefde voor je kind, juist als het zo moeilijk is. En investeer in jullie relatie, dat moet je niet van je kind verwachten, maar dat is jóuw taak. Daarbij hoef je niet aan grote dingen te denken, een keer met je kind alleen erop uitgaan bijvoorbeeld. Maar doe het vooral dagelijks in de kleine dingen, dat is effectiever. Elke dag bewust wat momentjes zoeken dat je hem laat voelen dat je hem ziet staan en dat hij waardevol voor jou is. 's Morgens bij het opstaan een lieve lach of knuffel. Bij het ontbijt iets wat hij lekker vindt. Op school een kleine verrassing in zijn trommeltje. Maak bewust oogcontact, even een knipoog, een lieve lach, zodat hij zich gezien en geliefd weet. Hele kleine dingen, maar van zo'n grote waarde voor je kind. En probeer elke dag ('s avonds) even samen met hem iets te doen wat hij leuk vindt, samen een spel of voorlezen, bij het naar bed gaan eventjes op zijn bed zitten, belang stellen in zijn dag, zijn gedachten, zijn gevoelens, zijn leventje, op een positieve manier en zonder dat het bedreigend wordt. Eigenlijk de gewone dingen die je waarschijnlijk altijd gedaan hebt, maar waar je wellicht niet meer zo aan toekomt, nu je zo in deze negatieve spiraal zit met je kind. Hoe moeilijk ook, probeer echt het negatieve even straal te negeren!

Jouw huiswerkbegeleiding zou ik even stopzetten. Dat is voor jullie samen momenteel teveel gevraagd. Het lijkt me ook een terugkerende prikkel die jullie samen naar beneden zuigt. Kun je het huiswerk begeleiden niet aan een ander overlaten? Je man zou de eerst aangewezen persoon zijn. Als dat niet lukt, een oma misschien, een buurvrouw of een PABO student? Ik zou je willen aanraden het ook op school aan te geven dat het huiswerk voor jou een enorme belasting is. De school kan ook helpen u daarin te ontlichten.

Van harte sterkte toegewenst en gá ervoor!
De band met je kind herstellen is van zó'n grote waarde.
Innerlijk je kind van je laten vervreemden, kan een levenslang probleem worden. Dat gun ik jou niet én je kind niet. Daarom hoop en bid ik dat er iets bij deze reacties zit, wat jou verder mag helpen.