Verbitterd na nieuwe zwangerschap
Ds. A. van Vuuren | 9 reacties | 17-04-2015| 09:29
Vraag
Er is al heel veel geschreven over gezinsvorming, maar ik vind het nog steeds heel erg moeilijk. Ik zit nu met vragen waar ik niet uit kan komen. Ik verwacht geen pasklaar antwoord, maar ik hoop dat iemand mij richting kan wijzen. Want hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik in verwarring raak.
Ik ben bijna twee jaar gelukkig getrouwd en we hebben een zoontje van nu negen maanden. Hij was zeer gewenst en we zijn heel gelukkig met hem. Wij stonden vanaf het begin open voor kinderen en verwachtten die als zegen van de Heere. Samen hebben we gesproken na de bevalling over hoe het verder moest. We spraken af (op advies van de christelijke kraamverpleegster) dat negen maanden ‘ontzwangeren’ verstandig zou zijn zodat ik niet onvolledig hersteld zwanger zou raken. Door middel van onderbroken zaadlozing voorkwamen we (met beider toestemming) een zwangerschap.
Nu echter is mijn zoontje 9 maanden en nog voel ik me niet echt fit. Voor mijn idee heb ik de bevalling net verwerkt en beginnen mijn krachten eindelijk pas echt terug te komen, vooral geestelijk/emotioneel voel ik me eindelijk weer sterk en stabiel worden. Ik moest er absoluut nog niet aan denken om wéér zwanger te raken. Ook geef ik nog steeds borstvoeding (drie keer per dag, verder eet hij gewoon fruit brood en warme maaltijd). Naar mijn idee was het heel natuurlijk om te wachten tot het kindje geen borstvoeding meer zou krijgen (tot 1 jaar) om dan weer 'klaar' te zijn voor een volgende zwangerschap. Ik probeerde daar wel over te praten maar al die bezwaren vond mijn man geen reden om het nog langer 'tegen' te houden. Ik vond het moeilijk om onder woorden te brengen dat ik het nog niet zag zitten. Ik kon het op hem niet overbrengen hoe het is om je belabberd/labiel te voelen en om het geringste te moeten huilen. Ik besef dat dat vage begrippen zijn, omdat er zoveel te meer tegen over staat. Het ging verder namelijk allemaal heel erg voorspoedig met het herstel, ons kindje en de verzorging gaan me prima af. Ook zie ik kinderen als een erfdeel des Heeren en als een beloning en zegen.
Ik liet me wel geruststellen op dat moment, maar in mijn hart zag ik er enorm tegen op. Ik wilde zo graag nog wat tot rust komen en voor mijn gevoel met aandacht éérst het ene kind goed opstarten en dan pas de volgende weer ontvangen.
Toen die negen maanden voorbij waren, was ik precies toen we gemeenschap wilden weer vruchtbaar. Ik had het er nog over met mijn man, maar die zag geen bezwaren. Ik raakte prompt zwanger en nu voel ik me verbitterd. Ik besef dat ik de zwangerschap zal moeten aanvaarden, omdat het nu eenmaal zo is, maar nu komen mijn vragen:
1. Betekent dit dat God vindt dat het wél kan en dat het Gods tijd is voor een volgend kind, of is het onze eigen 'schuld' dat ik nu weer zwanger ben?
2. Ben ik te somber, te ongelovig/egoistisch? Mag iedereen zijn eigen ontzwangertijd bepalen, of niet?
3. Waar ligt je eigen verantwoordelijkheid en waar niet? God is toch de Schepper van het leven, waarom zijn wij dan zo vruchtbaar dat we onszelf zouden kunnen overvragen en uitputten? Waarom moet je dan zelf 'uitkijken' als je bevallen bent? God weet toch ook dat je eerst herstellen moet en als wij dat zelf moeten inzien, wanneer is die tijd dan voorbij? Moeten wij een medisch gemiddelde van negen maanden aanhouden?
4. Hoe aanvaard ik mijn zwangerschap? Ik wil dit kind niets tekort doen. Hij/zij kan er tenslotte niets aan doen. Ik begrijp dan ook niet dat ik nu zó anders ben als in mijn eerste zwangerschap. Toen was niets me teveel en alles had ik voor mijn zoontje over. Ik heb hem geen moment weggewenst en houd ontzettend veel van hem. Daarom vind ik het zo jammer dat het nu zo anders is. Het kindje zelf verwens ik uiteraard niet, maar de zwangerschap, bevalling en het herstel erna. Ik voel me nu een beetje verraden/niet begrepen door mijn man en door God. Dat klinkt heel erg en daarom wil ik dat heel erg graag oplossen! Ik heb veel last van wroeging en kan het maar niet overgeven en loslaten. Voortdurend vraag ik me af hoe het wél had moeten gaan en wat mijn aandeel daarin is. Ik hoop dat u mij wat handreikingen kunt geven.
Antwoord
Beste vraagstelster,
Het is een complexe problematiek waar je mee zit. Ik proef ook een zekere somberheid en depressiviteit, wat wel eens sterk te maken kan hebben met je hormoonhuishouding. Uit je worsteling proef ik gelukkig ook het verlangen om, ondanks verzet, te gaan in de weg van de Heere. Zij die zelf hun weg bepalen zitten niet met deze vragen.
Laten we voorop stellen dat de Heere ons vertrouwen zo waard is. "Eer iets in mij begon te leven, was alles in uw boek geschreven". Dat geldt ook voor dat prille leven in je schoot. En ook voor deze periode in je leven. Iets waar je achteraf van zegt: Wat heeft de Heere alles wonderlijk geleid. Juist dit kind betekent zo veel voor me in mijn leven. De Heere doet nooit iets verkeerd. Maar wij nemen wel eens een verkeerde beslissing.
Daarom is je vraag betreffende onze verantwoordelijkheid ook terecht. Gods leiding in ons leven, de vruchtbaarheid die Hij geeft ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid. Al is dat in onze huidige doe-het-zelf cultuur lastig. We verliezen vaak sluipenderwijs onze afhankelijkheid van Gods voorzienige Vaderlijke leiding. We zijn zo gericht op zelfontplooiing en levensgenieting. Zelfopoffering terwille van Gods Koninkrijk is er vaak niet meer bij. We krijgen kinderen niet allereerst voor ons zelf, maar met het oog op Gods Koninkrijk (ds. G. Boer). Misschien dat het besef van roeping je moeite iets kan wegnemen.
Wat betreft het aantal kinderen stelde prof. W. L. Velema destijds al; het maximaal draagbare aantal. Dat betrok hij niet zo zeer op de financiele draagkracht, maar vooral op de mentale en lichamelijke draagkracht van de vrouw. Dat kan dus per gezin verschillend liggen. De Bijbel leert ons duidelijk dat God niet wil dat de vrouw er aan onderdoor gaat.
Hoe lang onthouding? De grens te stellen bij negen maanden is weliswaar met het oog op herstel medisch gezien begrijpelijk, maar het is geen absolute grens. Elke vorm van onthouding is een vorm van geboortebeperking. Je zult dus als man en vrouw al biddend het moeten voorleggen aan de Heere. Dat zou kunnen leiden tot de beslissing om je nog langer niet open te stellen voor een volgend kindje. Belangrijk is dat je het daar ook samen over eens bent. Daarbij wordt extra begrip gevraagd van de kant van je man. De man voelt het niet aan den lijve en aan de psyche wat zo'n zwangerschap van je vergt. Bovendien heeft een man doorgaans een meer verstandsmatige benadering. Ook al wil hij principieel zijn, wijs hem daar maar in liefde op.
Overigens zie je heel vaak dat serieuze stellen de eerste twee snel achter elkaar krijgen, maar dat er bij de volgende kinderen een grotere tussenruimte zit. Dat zegt toch wel wat. Misschien neemt dat wat druk bij je weg.
Hoe aanvaard ik de door mij niet zo gewenste komst van de tweede? Dat is niet als met een knop die je even indrukt. Dat zal een geleidelijk proces zijn. Ga daarbij om te beginnen veel in gebed. Zo van: "Heere ik vind het zo moeilijk en zwaar, leer het mij te aanvaarden. Leer mij zeggen: Uw wil geschiedde. Geef mij liefde voor dit jonge leven en laat de vreugde er over toenemen. Laat het een van U geheiligd zaad zijn."
Ik denk dat je dan naar mate je verder komt in de tijd meer van dit ongeboren leven zult gaan houden. Dat je wrok en wroeging wegsijpelen en dat je zelfs mag zeggen: Heere wat u doet is goed. Richt je vooral op de zorg en moederlijke ontferming die hij of zij die in je groeit zo nodig heeft. Mag ook van deze kleine gelden: "Op U ben ik geworpen van de baarmoeder af" (Ps. 22:11).
Hem bevolen die medelijden kan hebben met ons in onze zonden en zwakheden. Hij ziet je, Hij begrijpt je tranen en je strijd. Je vroeg mij om een handreiking. Wat meer is: Hij reikt je de hand! Leg je leven maar in Zijn hand, zodat je kunt zingen: wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heeren hand.
Als vader van zes kinderen, waarvan de tweede heel snel kwam na de eerste, groet ik je hartelijk,
Ds. A. van Vuuren
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. van Vuuren
- Geboortedatum:02-11-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Capelle a/d IJssel
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Volg zo'n raad niet letterlijk op, elk mens heeft zijn eigen referentiekader en zal een ander antwoord geven, ook als zij gelovig zijn.
Ik zal voor je bidden.
Veel zegen en geniet van je kind en zwangerschap.
Fijn dat je er nu weer positiever tegen aan kijkt. Ik herken jouw gevoelens wel gedeeltelijk van één van mijn zwangerschappen...
Het zou mooi zijn als je nu aan jouw man kunt vertellen, hoe je dit alles tot nu toe hebt ervaren. Dat je er eigenlijk nog niet aan toe was... en waarom niet. Dat je daarom eerst niet blij kon zijn. Dat je er nu anders in staat. Enz. Het is heel belangrijk voor jullie samen en voor de toekomst als jij deze dingen leert verwoorden en dat jouw man goed hiernaar leert te luisteren en mee te leven. Dan kun je gaan ervaren dat jouw gevoelens en gedachten er mogen zijn. Dat jouw man oog krijgt voor deze dingen. Want anders wordt dit een terugkerend probleem en dat lijkt mij niet wenselijk!
Ik denk dat jouw man er ook naar verlangde om weer gewoon gemeenschap te kunnen hebben. Dus misschien is het beter in de toekomst toch voor een andere oplossing te kiezen, als je nog niet toe bent aan een nieuwe zwangerschap?!
Ik wens je toe dat het goed gaat in de verdere zwangerschap...
Ook hoop ik dat jij en jouw man dichterbij elkaar komen in deze dingen!
Event. kun je daar ook hulp van anderen bij vragen, als je er niet uitkomt!
Sterkte en groetjes van mij
Veel wijsheid! En voor nu: het is een enorm cliché en ik heb hem toch wel troostend ervaren: je heb nog heel wat maanden voordat jullie dit kleine mensje in jullie armen mogen sluiten!
En zoals Marijke Rots hier op Refoweb vaak antwoordt op vragen: laat je man jouw vraag en het antwoord eens lezen. Wellicht helpt het in jullie relatie. Het is nauwelijks/heel moeilijk uit te leggen aan een ander wat je voelt en ervaart. Mss kan hij door deze brief en de reactie zo meer inzicht krijgen in jouw worsteling. Herkenning bij elkaar zal hopelijk goed doen!
Een zwangerschap duurt in de regel 40 weken, je krijgt dus de tijd om naar de bevalling toe te groeien.
En soms menen wij het beter te weten dan de Heere. Ik ben er zelf vaak in beschaamd. Je mag Hem alles voorleggen, ook je twijfel en je innerlijke weerstand tegen de bezwaren.
Ik wens je een fijne zwangerschap!
Ik begrijp je reactie heel goed. Zelf ben ik na een moeilijke en zware bevalling 11 wk. Erna weer zwanger geworden -lees verkrachting in huwelijk- ik kon amper op mijn benen staan daar stuk placenta achtergebleven was. Ondanks dat mijn (ex)man christelijk was wilde hij dat ik abortus pleegde en heb ik geweigerd met alle gevolgen van dien. Ternauwernood aan de dood ontsnapt.
Nu na ruim 8jr. Later:
Het was zwaar (ook na scheiding dat ik er alleen voor stond). Ik was ook verbitterd en verdrietig. Maar mijn 2 kids geven mij de vreugde in het leven en de diepe dalen die ik doorga. En juist de jongste is het zonnetje in huis. Altijd een lach, grapjes en de grootste komiek in huis. De kids kunnen niet met elkaar, maar helemaal niet zonder elkaar.
Ik wist dat het zwaar zou worden toen ik moest scheiden. Maar terugkijkend zou ik deze hele periode als het moet zo over doen en heb ik geen moment spijt gehad van mijn beslissingen.
Ook voor mijn inmiddels nieuwe (ongelovige) partner zijn de kids alles. En mag ik ervaren dat ik oprechte liefde mag ontvangen en mijn kinderen ook. En het oprechte kinderlijk geloof in God wordt ook een snaar geraakt bij de ongelovigen. Al ben ik en de kids er nog lang niet en gaan we 3 stappen vooruit om vervolgens weer 10 stappen achteruit te gaan. Mijn belijdenistekst is verblijdt u in de hoop, wees geduldig in verdrukking en volhardt in het gebed met daarnaast al ben je zelfs van vader en moeder verlaten, Gods Hand mijn trouwe Vader in de Hemel verlaat je niet. Vest op prinsen geen betrouwen waar men nimmer heil bij vindt...deze teksten zijn steeds terugkerend in mijn leven en al zie ik het soms echt niet meer...later zie ik dat ik gedragen ben op moeilijkste gedeelte in mijn leven.
Heel veel sterkte en uiteindelijk zal je zien dat het een zegening is over je leven.
U geeft nog 3xper dag borstvoeding.
Het kan,dat u daardoor u niet fit voelt. Al is borstvoeding iets natuurlijks,.
Toch kan het een moeder erg verzwakken.
daar hebben wij in de fam. veel ervaringen mee.
zo gauw de vrouw van de borstvoeding af was,kreeg ze de krachten terug.
ik zeg niet dat dit ook voor u geldt,maar het zou kunnen.
heel veel sterkte
