De minste zijn (2)
Ds. M.F. van Binnendijk | 1 reactie | 11-02-2015| 13:24
Vraag
Aan ds. Van Binnendijk, n.a.v. uw beantwoording op de vraag over "De minste zijn". Is het ook juist als je een akelige verhouding die ontstaan is door de fout van een ander, probeert op te lossen door naar betreffende persoon toe te gaan en te stellen: "We komen er kennelijk niet uit, maar zullen we dit punt proberen te laten liggen en proberen weer goed met elkaar om te gaan?" Dit voorstel vergt op zich best toch nog wel wat van iemand die ervan overtuigd is dat hij gelijk heeft, hij geeft namelijk zijn gelijk op. En dat doet ook de andere partij als die van zijn gelijk overtuigd is. Je zou dat ‘voor de lieve vrede’ kunnen doen. Ik heb de ervaring dat het soms lukt. Wat mij dan ook nog eens drijft om contact te zoeken om het weer ‘goed’ te maken, is het feit dat ik, zoals u in uw antwoord ook aanhaalde, niet meer gewoon tegen iemand kan doen als er ‘iets tussen zit’, ik word daar wrokkig en enigszins verbitterd van en wil mezelf dat niet meer toe staan. Toen ik dat een keer aangaf kreeg ik het verwijt dat ik iets uit de wereld wilde hebben om mijn wrok kwijt te raken, dus in feite om er zelf beter van te worden, terwijl je een ander eventueel met de brokken laat zitten... In de zin van: jij bent het nu kwijt en hebt er vrede mee omdat je geprobeerd hebt iets glad te strijken, je legt de bal bij de ander, maar de tegenpartij neemt daar geen genoegen mee en blijft boos/gekwetst terwijl jij er nu van af bent... Daar zit natuurlijk ook wat van in. Wat is uw visie hierop?
Antwoord
Wat is iemands beweegreden om ‘het goed te maken’? En wat beweegt iemand om het excuus van een ander niet te willen of te kunnen aanvaarden? Ik wil nogmaals onderstrepen dat -wanneer ik schuld belijd en het wil goedmaken, ongeacht wat de ander ermee doet- ik in de vrijheid kom te staan. Natuurlijk ben je dubbel zo blij als een ander jouw excuus ook aanvaardt en er van wederzijdse vergeving sprake kan zijn. Twee is beter dan één. Dat is de weg zoals het zou moeten gaan.
Wanneer één van beiden echter de gevoelens of beweegredenen van de ander ter discussie gaat stellen, raken we verder van het pad. Ik kan een ander niet dwingen om mijn excuus te aanvaarden. Die ander zal op zijn minst de intentie moeten hebben om iemands excuus ook van harte te aanvaarden. Ook al liggen verstand en hart niet altijd op één lijn.
Wat vind je belangrijker? Dát je het goed maakt, of hóe je het goedmaakt? Of waarom? Of is de vraag -“Waaróm je iets wilt goedmaken?”- al bij voorbaat verdacht?
Menselijke argumenten kunnen altijd meespelen, die kun je niet negeren. Dat neemt echter niet weg dat we in navolging van Christus gehoorzaam willen zijn aan Zijn oproep om elkaar te vergeven, dat is: om elkaars zonden weg te geven áán Hem, en ze ook te laten bíj Hem. Als jullie beiden bij Hem uitkomen, dan pas weet je wat het is 1. om in de schuld te komen, 2. om vrijspraak te ontvangen en 3. om in de échte vrijheid komen te staan.
Soms moet je een situatie tegen je zin in aanvaarden. Dan heb je nog handen om te vouwen en te vragen of Hij een ándere weg wil openen.
Ds. M. F. van Binnendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.F. van Binnendijk
- Geboortedatum:30-11-1963
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Stadskanaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Lees ook: het weblog 'Dominee in de bajes'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
-ergernis, omdat de ander er zomaar overheen lijkt te kunnen stappen, waar jij nog niet aan toe bent
-of juist ergernis omdat de ander niet net als jij er om de lieve vrede wil overheen kan stappen
-of pijn en angst, vanwege vertrouwen wat beschaamd is geworden en wat moeizaam weer op te bouwen valt.
In veel conflicten is er sprake van twee ongelijke partijen, waarbij de ene partij zijn/haar macht misbruikt heeft, waardoor bij de andere partij een vertrouwensbreuk is ontstaan. Bijvoorbeeld ouders die hun macht misbruiken richting hun kinderen, leerkrachten tegenover hun leerlingen, artsen tegenover hun patienten, ambtsdragers tegenover hun gemeenteleden, werkgevers richting hun werknemers enzovoort. Of een groep tegenover de eenling, daarin kan ook sprake zijn van ongelijkheid en dus machtsmisbruik.
In dat soort gevallen kan degene die de dupe wordt van dit machtsmisbruik, beschadigd raken en er kan een vertrouwensbreuk ontstaan.
Als beide partijen dan met elkaar verder moeten of willen, kan er het volgende gebeuren:
Degene die haar of zijn macht misbruikt heeft (en niet beschadigd is, alleen boos is), kan het contact weer opstarten met behulp van een zogenaamde aan/uit knop: Oké, we komen er niet uit, maar om 'de lieve vrede wil' gaan we dan weer verder en doe ik daar mijn best voor. Ik zet mijn knop weer op 'aan' (en ben mijn onvrede met de situatie kwijt).
Echter, bij degene wiens vertrouwen beschadigd is, werkt dat niet op die manier. Er valt m.i. niet zomaar even simpelweg een knop om te zetten, ook al zou je dat willen. Als er wel de genegenheid is om weer in vrede verder te gaan, werkt dat eerder met een draaiknop, die je weer langzaam aan zet en behoedzaam steeds weer wat verder aandraait.
Echter, als degene met de draaiknop opnieuw merkt dat het vertrouwen beschaamd wordt, kan de draaiknop terug gaan... Is dat vanuit wrok? Ik denk eerder vanuit angst en pijn en zelfbescherming. Vertrouwen komt nu eenmaal te voet en gaat te paard!!
Wat zie je dan nogal eens bij degene met de aan/uit knop gebeuren? De knop gaat weer uit, vanuit het motto: ik heb mijn best gedaan, maar de ander wil niet, nu ben ik er ook klaar mee..., uit die knop. En ben je weer terug bij af. En dit proces kan jaren en jaren duren. Waardoor het steeds moeilijker wordt om het vertrouwen te herstellen.
Wat nodig is, is dat beide partijen gaan beseffen dat vertrouwen nu eenmaal weer moet groeien en dat dit het nodige geduld vraagt, met de ander of met jezelf! Dat in situaties van machtsmisbruik en beschaamd vertrouwen nu eenmaal niet zomaar om de lieve vrede wil verwacht kan worden dat er van beide kanten de aan/uit knop gehanteerd wordt.
Misschien heb je niets aan dit verhaal, je vertelt ook niet concreet waarover en met wie en waarom je een conflict hebt. Maar als jij degene bent die het vertrouwen in de ander verloor, stel dan niet te hoge eisen aan jezelf, je kunt nu eenmaal niet zomaar even een knop omzetten, gun jezelf de tijd om het vertrouwen te herstellen, te genezen van de pijn. En als de ander, de dader, daar geen besef van heeft of het geduld niet voor heeft, dan is dat zijn probleem, waar jij opnieuw de dupe van wordt. Leg hem uit dat het bij jou nu eenmaal niet werkt om een knopje om te zetten waarbij alles weer gaat zoals wenselijk zou zijn.
En als jij het bent die de knop wel om kunt zetten, begrijp dan dat de ander wel eens de tijd nodig zou kunnen hebben om met een draaiknopje langzaam aan tot eenzelfde niveau in de omgang te komen, als jij. Help hem door jouw knopje op 'aan' te laten staan en win het vertrouwen zo bij de ander terug, ook al gaat dat stapje voor stapje...
Sterkte!
