Manisch-depressief en kinderwens

J. Boeijenga | Geen reacties | 05-02-2015| 11:26

Ik ben een orthodox christen van 27 jaar. Mijn leven is wat anders gelopen dan ik gehoopt had. Op mijn 16e kreeg ik een depressie, wat uitliep op een bipolaire stoornis (manisch-depressief). Op mijn 21e moest ik opgenomen worden vanwege suicidaliteit. Daar heb ik zo'n drie jaar verbleven en op mijn 24e mocht ik, dankzij goedwerkende medicijnen, de kliniek weer verlaten. Sindsdien heb ik nog steeds veel last van de stoornis. Dit betekent dat ik regelmatig depressief ben. Tijdens mijn verblijf in de kliniek bleek ook dat ik een autistische stoornis had en een chronische angststoornis. Nu heb ik veel onderzoeken gelezen over deze aandoeningen en vooral naar de erfelijkheid ervan voor een eventueel kindje. Ik heb namelijk wel een kinderwens. Uit onderzoek blijkt dat een kind van een ouder met manische depressiviteit meer dan 50 procent kans heeft om een depressieve stoornis te ontwikkelen. Daarnaast is er ook bij een autistische stoornis een erfelijk component aanwezig. Ook zorgt de chronische angststoornis ervoor dat het leven vaak een gevecht is waar maar geen einde aan komt. Altijd is er een angst die soms te overwinnen is, maar waar je veel vaker maar rekening mee moet houden en je leven op aan moet passen. Mijn moeder heeft ook een angststoornis, wat zij weer van haar moeder heeft geërfd. Nu ben ik bang dat een eventueel kind deze stoornis ook zal erven. Nu is mijn vraag: Als ik ervoor kies om geen kinderen te krijgen (ervan uitgaande dat ik wel een vrouw trouw) zit ik dan niet op de stoel van God? Aan de ene kant is alles in de handen van God. Er gebeurt niks zonder dat Hij Zijn ‘toestemming’ er voor geeft. Dus moet ik omtrent dit onderwerp alles in Zijn handen leggen? Een kind verwekken en dan in geloof afwachten? Of is dat te kortzichtig? Moet je eigenlijk überhaupt op zoek naar procentuele kansen van het erven van deze ziektes? Of maken die kansen niks uit omdat God het kind zelf heeft gewild met alles erop en eraan? Zijn er erfbare ziektes denkbaar die zo erg zijn dat je mag besluiten om geen kinderen te verwekken? Aan de andere kant wil ik niet dat mijn kinderen hetzelfde leven krijgen als ik. Niet omdat mijn leven niks waard is, maar meer omdat het constant vechten zo'n hoge tol eist dat je soms wenst dat je zelf niet meer zou leven. Ik weet niet of ik het zou aankunnen als een kind van mij dezelfde ziekte zou krijgen als dat ik heb. Want ben ik dan ook niet medeverantwoordelijk voor het feit dat mijn (eventuele) kind een ziekte zou erven? Ik weet immers toch hoe groot de kans erop is? Want hoewel God elk kindje dat geboren wordt zelf het leven heeft gegeven en dit kind unieke eigenschappen heeft gegeven, is het toch wel een feit dat deze statische kans blijft bestaan en een feit is? Heeft God ons ook niet een verstand gegeven dat kan beredeneren en nadenken aan de hand van feiten hoe groot de kans is dat een kind een bepaalde ziekte erft? Kan het zo zijn dat God tegen mij zegt dat het geen goed idee is om een kind te krijgen? En hoe moet dat zijn voor een kind als zijn vader regelmatig zo ziek is en hij/zij er niks aan kan doen? (Dit alles ervan uitgaande dat ik wel de energie en de kracht heb om het eventuele kind op te voeden.)

Beste vragensteller,

Het is bepaald geen eenvoudige zaak die je voorlegt. Je hebt, bij het maken van keuzes en het nemen van beslissingen, de angst dat je op de stoel van God gaat zitten. Ik kan me dat gevoel levendig voorstellen. Maar door deze vraag nu aan dit forum te stellen, kan de wedervraag gesteld worden: moet iemand van RefoWeb dan maar wel op die stoel gaan zitten? Dat is teveel gevraagd. Trouwens, al zou iemand zich die rol willen toe-eigenen, dan is dat misschien in diens verbeelding wel zo maar in de praktijk gebeurt ook dat slechts onder de toelating van God. Wij kunnen God niet voorrekenen, want Hij is alleen de Voorzienige. Maar we kunnen Hem meestal ook niet narekenen, want Zijn gedachten zijn veel hoger dan onze gedachten. Ik zal, in alle terughoudendheid, proberen iets te zeggen over enige zaken die je aanreikt.

Je geeft al redelijk aan het begin van je verhaal aan dat je een kinderwens hebt. Even later laat je doorschemeren dat je (nog) geen relatie met een vrouw hebt. Los van alle principiële overwegingen: je loopt nogal op de zaak vooruit. Allereerst de kinderwens zelf. Waarom verlang je naar nageslacht? Dat lijkt een doel op zich voor je. Is jouw gewenste seksuele relatie primair gericht op het verwekken van kinderen, of zijn die kinderen een mogelijk gevolg daarvan? Je noemt jezelf orthodox-christen, ik mag er dus van uitgaan dat Gods Woord leidend voor je leven is. Het verwekken van kinderen vindt dus plaats binnen de huwelijkse context. Het is geen daad die op zichzelf staat, maar het gevolg van de intieme relatie vanwege innige liefde tussen man en vrouw. Het lijkt me een vereiste dat je, voordat je een huwelijkse verbinding aangaat, over deze zaken met elkaar gesproken hebt. Hierbij heb je uiteraard ook rekening te houden met de wensen van je toekomstige partner. Misschien heeft zij helemaal geen kinderwens. Of is ze dan bij voorbaat geen huwelijkskandidaat voor je?

Je leven is tot nu toe bepaald niet benijdenswaardig verlopen. Meer downs dan ups, om het maar zacht uit te drukken. En nog steeds ben je regelmatig depressief, heb je een chronische angststoornis en blijk je autistisch te zijn. Dat zijn diep ingrijpende zaken in je eigen leven, maar ook in het leven van je mogelijke partner. Zij zal daar goed mee om moeten kunnen gaan, maar het zal voor jou ook een levenslange opgave zijn om jezelf aan een ander te geven qua affectie, intimiteit en aandacht. Want je hebt al zo veel energie nodig voor de ‘gewone’ dagelijkse dingen. Er zullen regelmatig momenten zijn van terugval in depressiviteit. Een kind een stabiele opvoeding geven in zo’n situatie is extra moeilijk. Daar zul je, voor het zo ver mocht komen, dan toch wel duidelijke afspraken met elkaar over moeten maken.

Jouw leven was op een gegeven moment zodanig, dat je suïcidaal werd. Met andere woorden: je vond het leven zoals jij dat ervoer niet (meer) de moeite waard. En nog is het een dagelijkse worsteling die je niemand gunt. Tegelijkertijd laat je doorschemeren dat, menselijkerwijs gesproken, de kans vrij groot is dat een eventueel kind ook behept is met één of meerdere ziektebeelden waar jij zo mee te kampen hebt. Het is goed voor te stellen dat je dit niemand gunt en zeker je eigen kind niet. Er zijn reformatorische ouders die dragers zijn van een erfelijke spierziekte waarbij een kind al jong in een rolstoel belandt en menselijkerwijs gesproken niet oud zal worden. De ene ouder zal, in de weg van de voorzienigheid van God, vertrouwen hebben op toch een gezond kind en, mocht het anders lopen, bidden om ‘kracht naar kruis’ voor zowel zichzelf als het kindje. Een andere ouder zal de Heere dankbaar zijn voor de technieken om deze diagnose bij zichzelf (het dragerschap of de gemanifesteerde ziekte) vast te stellen en middelen gebruiken om te voorkomen dat deze aandoening wordt doorgegeven aan het nageslacht. Niemand anders dan de ouder zelf zal in deze kwesties een waardeoordeel kunnen en mogen vellen.

Een eenduidig antwoord is op je vraag niet te geven. Ik heb geprobeerd om diverse zaken te duiden waar je voor jezelf en met de ander (als die gelegenheid zich mag voordoen) wel diepgaand over nagedacht en gesproken moet hebben.

Veel sterkte toegewenst, ook in je huidige situatie,
Johan Boeijenga

Dit artikel is beantwoord door

J. Boeijenga

• Geboortedatum:
  26-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

71 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven