Gamen

Bij 'oprecht willen geloven' hoort toch dat je God geen verdriet wilt doen en dat je geen voetstap wil/kan zetten zonder Hem en Zijn zegen.

Laat dit je richtsnoer zijn: kun je voor het gamen Zijn zegen vragen? Als je zelf aanvoelt dat je eigenlijk voor dat gamen niet kunt bidden, dan kun je het beter maar laten.

Ik ben zelf een enorme gamer, dus ben enigszins gekleurd in dit soort discussies. Met de tips ben ik het helemaal eens, met punt 1 en 2 dan, punt 3 vind ik wat zwaar op de hand/stilzwijgende aannames doen. De invloed van games kan namelijk ook gewoon positief zijn, (net als de invloed van andere media). Als je als christen kunt schaken of dammen, kun je ook Street Fighter of Starcraft spelen.

Games kunnen samenwerking stimuleren, planning, creativiteit, zelfs je organisatorische vaardigheden - wel eens een zogenaamde 'raid' voor 20 of 50 man geprobeerd te organiseren in World of Warcraft? Je bent een dijk van een manager als dat je lukt.

Aan de eerste opsomming van punten is ook wel iets toe te voegen. Of games je meer betrekken bij een ervaring dan andere media, durf ik te betwijfelen. Ik heb nog nooit hoeven huilen bij een game, wel bij muziek of een tragische film. Dat games je dingen laten doen die niet bij je levensstijl passen, klopt helemaal. Het lijkt me dat dat juist bij uitstek de eigenschap is die games leuk maakt. Je bent voor een paar uurtjes per week piraat, of ruimtereiziger, of ja, bankrover, zonder dat je er iemand schade mee berokkent. Ik zie dat dus echt niet als bezwaar, maar juist een aanprijzig.

Een game zou elementen bevatten waardoor je blijft spelen. Ja, iets wat leuk is, wil je graag blijven doen of later weer eens doen. Een boek bevat elementen waardoor je blijft lezen - het is spannend, of leuk, of ontroerend. Daarnaast zijn er zeker ook wel games die eenmalig zijn. Je speelt het door, je ervaart de ervaring en dan is het klaar. "Gone Home" is zo'n spel, wat je over het algemeen maar 1 keer speelt, maar wel een lange tijd onthoudt.

Voor verslaving moet je zeker waken, en dat is een kwestie van genoeg zelfkennis hebben en eerlijk tegen jezelf zijn - ik kan het zeggen: ik speelde ooit 80 uur per week World of Warcraft. Dat is iets waarvan ik weet dat ik er niet aan moet beginnen. Maar die directe waarschuwing snap ik niet zo goed. Games? Oei, pas op, verslaving! Dat zie je zo vaak gebeuren, terwijl mensen bij bijvoorbeeld alcohol of fitness daar niet direct over beginnen. Biertje? Ja, lekker!

Punt 6 snap ik ook niet goed. Zolang je je spellen en je realiteit gescheiden weet te houden - en als je dat niet kunt, moet je uberhaupt geen spellen spelen - lijkt me dat echt geen bezwaar. Je kunt in een game als Griekse halfgod je een weg door het Griekse pantheon moorden zonder dat dat enige invloed heeft op je geloof in God.

Een goede en leuke video reeks op youtube over de spellenindustrie en game design is Extra Credits. Erg de moeite waard, een filmpje van een minuut of 10 per week met vaak verrassende inzichten en leuk gepresenteerd.

@Jello. Ieder is in zijn eigen gemoed verzekerd, dus als je ergens een slecht gevoel bij hebt, moet je het zeker niet doen, maar de opmerking als de jouwe doet me altijd vermoeden dat de spreker vindt dat je het sowieso beter bij voorbaat kunt laten.

Daarbij loop je het risico dat je de inhoud van de game teveel naar het realistische trekt. Ik speel Assassin's Creed: Black Flag, in feite een piratenspel. Je kaapt schepen, maakt forten met de grond gelijk en schiet schildpadden door de kop (optioneel). Allemaal zaken die in het echte leven zeer afkeuringswaardig zijn. Dan kun je wel zeggen "kun je daar Gods zegen voor vragen?" maar op mij komt dat over als inspelen op het gevoel. Ik zeg dan ook "Ja, dat kan!" Want je zit een uurtje in je stoel of aan je bureau en als de computer uitgaat, is het alsof er nooit iets is gebeurd.

Het kan natuurlijk zijn dat de balans in je vrije tijdsbesteding zoek is, dan is het een ander verhaal. Zegen vragen voor 80 uur warcraft in de week is inderdaad wat lastig. Maar qua spelinhoud ken ik zeer weinig spellen die ik persoonlijk bezwaarlijk zou vinden. Het blijft fantasie, vergelijkbaar met het lezen van een roman.

Ik heb zelf behoorlijk gegamed. Nu niet meer. Ik leerde Jezus kennen. Game ik dan helemaal niet meer? Nee, dat niet. Maar de games die ik nog af-en-toe speel zijn van een ander caliber. Als je zegt Christen te zijn en ondertussen gewoon een call of duty speelt, dan vraag ik me af waar je hart ligt.
Een tijdje nadat ik Jezus echt leerde kennen heb ik heel veel games weggegooit, en sommige heb ik gehouden. Dan heb je het bijvoorbeeld over Fifa, of bepaalde race spellen. Die speel ik nog heel af en toe. Daar is niks verkeerd aan.
Ga nu niet vanuit jezelf van alles weggooien, begin eerst bij Jezus. Die gaat je wel vertellen wat wel en niet kan, door Zijn Geest (En zie, ik schenk jullie Mijn Geest en Die zal jullie alles bekend maken).
Als je niet weet hoe je moet beginnen bij Jezus, leg dan je leven in Zijn handen: Hier ben ik, Jezus. Ik zet mijn hart voor U open.
Als jij oprecht wilt geloven, dan zal Hij je dat geloof schenken (=vrucht van de Geest, zie Galaten 5). Genade is geweldig. Geef je daar maar eens aan over!

Als je wilt, mag je me toch eens uitleggen wat er mis is met Call of Duty - behalve dan de schreeuwlelijke kiddo's die de online component van dit soort spellen verpest met hun houding en taalgebruik.

Dat het een schietspel is? Dat lijkt voor de hand te liggen. Mag schaken dan nog wel? Daar 'sla' je ook stukken. Je vangt ze en 'doodt' ze (je verwijdert ze van het bord). Het is misschien een stuk abstracter, maar daar komt het wel op neer. Als schaken toch mag, maar CoD niet, dan moet er ergens een grens te trekken zijn waarin het abstracte 'geweld' te realistisch wordt en niet meer 'mag' (of je het niet meer wilt).

Maar goed, in feite is dat 'geweld' helemaal niet echt en de doorsnee gamer ervaart het ook niet zo. Schietspellen zijn een soort virtueel tikkertje. Wie ziet wie het eerst, en wie heeft betere reflexen/coordinatie. Als jij dat niet bent, is je 'straf' dat je een minpunt krijgt en een paar seconde niet mag meespelen.

Ik schreef al, nadat je een uurtje CoD hebt gespeeld en je je computer uitzet, is er niemand echt dood of gewond, is er geen enkele kogel 'echt' afgeschoten. Zolang je je bewust bent en blijft dat het een spel is dat weinig te maken heeft met oorlogssituaties, is er niets aan de hand. En misschien sta je zelfs even stil bij de slachtoffers van echt oorlogsgeweld, bid je voor hen en steun je een goed doel zoals Amnesty of het Rode Kruis.

Mortlach, ik ben niet thuis in de wereld van het gamen, dus wat je specifiek over dat gamen noemt zegt me niet veel. Ik kan over het gamen ook niet een mening vormen vanuit ervaring.

Echter de vraagsteller vraagt of iets (en dat kan van alles zijn, naast het gamen) samen kan gaan met het 'willen geloven'. Dat 'willen' heeft me mijn reactie doen geven. Omdat ik deze worsteling herken, niet wat het gamen betreft, maar wat het 'willen' van tal van andere zaken betreft.

Ik hoorde afgelopen zondag een preek over de bede 'Uw wil geschiede'. Toen moest ik weer aan deze vraag denken. Er werd aangegeven: die bede is nodig, want wij zijn niet zo gewillig om God te dienen. Onze wil staat door onze val in Adam haaks op de wil van God. Wat God wil, willen wij nu juist niet en wat God niet wil, dat willen wij nu juist wel. Onze eigen wil te verzaken en te willen wat God wil, dat is het laatste wat een mens van nature wil. Het is moeilijk om te bidden om onze eigen wil te verzaken en dat Gods wil geschiede. Om te bidden om iets te verzaken wat we nu juist zelf gaag willen en om iets te vragen wat we nu juist niet willen. Hoe nodig is ontdekking, ootmoed, om dit gebed te bidden. In de waarachtige bekering wordt die wil geraakt en gebogen. De wil die eerst weerspannig was, wordt omgebogen en ingewonnen om het met God eens te worden.

Dat hebben we nu allemaal zo nodig. Bij alles wat je wil gaan doen, met lege handen voor Gods troon en vragen 'Geef, Heere, dat ik mijn wil zal verzaken en dat ik Uw wil mag gehoorzamen, die alleen heilig is en goed'. Dat gebed van kinderlijke onderworpenheid (mijn wil te verzaken) en van kinderlijke gehoorzaamheid (Uw wil te gehoorzamen), daar is genade voor nodig.