Schuldig na verbroken relatie

E. van Doorn | 3 reacties | 21-11-2014| 11:26

Mijn relatie is sinds een maand uit, nooit wetende dat dit ooit had kunnen gebeuren: Mijn vriend was 28 (ik 20), veel meegemaakt in zijn jeugd, zeer weinig vertrouwen in zijn medemens dus. Wat een beetje werd opgebouwd, was weer afgebroken door dit: hij dacht dat ik vreemd ging en met andere mannen gemeenschap had, terwijl ik -tot mijn grootste berouw en nog altijd grote schuldgevoel- alleen met hem gemeenschap had. Dit ging zover dat hij mij erg vernederde, maar omdat ik gemeenschap met hem had gehad wilde ik hem trouw en bij hem blijven. Ik zei tegen hem dat dit van de duivel kwam, zo ervoer hij het zelf ook. We hebben samen gebeden en gesmeekt of die gedachten en kwellingen weggenomen mochten worden. Dan ging het weer een tijdje goed, daarna ging het weer mis. De climax was dat hij mijn vader belde en mij beschuldigde van overspel, terwijl hij voor onze verkering zelf meerdere relaties heeft gehad met seksueel contact. Toen heb ik de relatie verbroken. Achteraf denk ik dat hij misschien een bepaalde stoornis heeft. In ieder geval besef ik dat dat niet normaal is. Ik leef nu met een diepe schuld die niet meer kan vergeven worden, zo voelt het! Elke dag gaat dit door mij heen: schuld! Eigen schuld! Ik weet niet wat ik moet doen! Ik vraag aan God of Hij het wil vergeven, maar het is toch logisch dat de Heere geen antwoord geeft? Ik heb dit alles bewust gedaan!

Beste vraagsteller,

Het is niet niks wat je schrijft. Je bent twintig en je hebt al aardig wat op je bordje gekregen.

Even heb ik getwijfeld waar ik precies op in zal gaan. Je schrijft over je verbroken relatie, over hoe je ex-vriend op jou reageerde en hoe jullie daar samen mee probeerden om te gaan, over vernederingen en over gemeenschap tijdens jullie relatie. Dit alles zal wellicht ingrijpend voor je zijn geweest en dat is het misschien nog. Ik kies er echter voor om verder niet op je verbroken relatie in te gaan (daarvoor ontbreekt expertise en daarvoor weet ik te weinig van de situatie) maar op de vragen die je aan het eind stelt. Mocht je behoefte hebben om er wel over door te praten, dan adviseer ik je om iemand in je omgeving te zoeken die je vertrouwt, of als je er erg door in beslag wordt genomen, professionele hulp in te schakelen.

Dan nu je aangrijpende vraag. Je voelt je schuldig en het voelt alsof het niet meer vergeven kan worden wat je hebt gedaan. Begrijp ik het goed dat je je schuldig voelt omdat je gemeenschap hebt gehad en toch de relatie hebt verbroken?

Ik kan me goed voorstellen dat je je schuldig voelt. Je hebt gemeenschap gehad met je vriend en je weet ook wel dat dat niet de bedoeling was. Toch is het gebeurd en is de relatie verbroken. Je schrijft dat je nu leeft met een diepe schuld die voor je gevoel niet meer vergeven kan worden. Het gaat elke dag door je heen dat je schuldig bent en je vindt het logisch dat de Heere niet antwoordt.

Je weet gelukkig goed bij Wie je moet zijn, want je schrijft dat je om vergeving vraagt. Dat is heel dapper en goed van je. Waar kun je uiteindelijk anders terecht dan bij de Heere? Hij antwoordt niet, schrijf je. Waar maak je dat uit op? Wat verwacht je? Ik heb een beetje de indruk dat je jouw idee van Zijn zwijgen dichter bij jezelf zou moeten zoeken. Jij voelt je schuldig en vindt dat je eigenlijk niet vergeven zou kunnen worden. Of sla ik hier de plank mis? Maar dat is niet waar het in het geloof om gaat, om jouw schuldgevoel... We staan allemaal schuldig tegenover God, jij ook. Iedereen heeft vergeving nodig van de zonden die worden begaan en die zijn begaan. Zou jouw schuld groter zijn en onvergeeflijker dan de schuld van iemand anders? Al de bijbelse voorbeelden van mensen die diep in de schuld stonden tegenover de Heere en die vergeving ontvingen hoef ik je niet voor te houden want die ken je vast wel, toch? Zou de Heere iemand die bij Hem aanklopt en vraagt om hulp en vergeving, in de kou laten staan? Nee toch?

Ik wil je aansporen om niet te blijven hangen in de schuldvraag. Dat is niet bijbels. Er zijn dingen fout gegaan en berouw daarover is goed. Niet gezond is het om jezelf dagelijks te blijven confronteren met je gevoel dat je schuldig bent en dat je schuld niet te vergeven is. Waar lees je dat in de Bijbel? Ik lees andere dingen. Namelijk dat de Heere ons onze schulden vergeeft als wij berouw hebben en dat we dan opnieuw mogen beginnen. Jij bent daarin niet meer of minder dan iemand anders!

Dat je relatie is verbroken is verdrietig en te beschouwen als een rouwproces. Ik raad je aan om je eigen schuldgevoel te leren hanteren (als dat niet lukt, vraag dan om hulp aan bijvoorbeeld een predikant of aan iemand anders in je gemeente, ervan uitgaande dat je bij een gemeente bent aangesloten) en de Heere te blijven aanroepen. Hij zal je niet in de kou laten staan. Stel je vertrouwen op Hem en schuil bij Hem.

Veel wijsheid en sterkte toegewenst,
E. van Doorn

Dit artikel is beantwoord door

E. van Doorn

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven