Niet naar de dokter durven

dr. J. van der Wal | Geen reacties | 11-11-2014| 11:18

Ik maak me enorm zorgen over mijn gezondheid en een tijd geleden heb ik dat tegen mijn ouders verteld. Die zeiden, zoals ik al dacht, dat ik dan naar de dokter moest gaan, maar ik durf absoluut niet naar de dokter. Dat heb ik dus tegen ze gezegd en ja dat was dan mijn keus. Maar ik geloof niet dat ze doorhebben dat ik het echt (!) niet durf en dat ik me telkens de ergste dingen in beeldt. Dit komt ook omdat ik vervelende herinneringen heb en toen heb ik mezelf voorgenomen dit niet nog eens te willen... Ik weet echt niet meer wat ik moet doen? Ik heb ook al vaak gebeden en gevraagd aan God of hij me wil helpen, maar ik heb het idee dat Hij me niet hoort. Wat moet ik doen?

De vraag roept weer nieuwe vragen op. Ik denk met name aan de vraag wat je klachten en de concrete gevolgen van die klachten zijn. Een andere vraag die bij me opkomt is welke eerdere nare ervaringen je weerhouden van een bezoek aan de dokter. Een laatste vraag is hoe je erbij komt te denken dat God je niet hoort in weerwil van heel duidelijke beloften in Zijn Woord aan hen die Hem zoeken.

Onder voorbehoud van de ontbrekende informatie, toch een paar opmerkingen hierover afgaande op wat je wel zegt. Een belangrijk woord dat je gebruikt is dat je zegt dat je je de dingen "inbeeldt". Dat lijkt er op te wijzen dat de feitelijke lichamelijke klachten meevallen en dat het vooral ingebeelde angsten zijn. Bij angst voor ziekten spreken we dan van hypochondrie. Via internet kun je lezen wat dat inhoudt en hoe je daarmee om kunt gaan.

Het wordt natuurlijk heel moeilijk als je hypochondrie combineert met angst voor de dokter, want dan wordt het erg moeilijk om er achter te komen of de klachten als dan niet reëel zijn en evt. behandeling nodig hebben.

Tegenwoordig hebben veel huisartsen een zogenaamde praktijkondersteuner in dienst. Dat is meestal een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Mijn advies is dat je kijkt of in de praktijk van je huisarts zo iemand werkzaam is en dat je met die persoon een gesprek vraagt over jouw situatie. Als die er niet is, kijk dan eens of je bij een andere huisarts terecht kan die wel zo iemand in dienst heeft en maak met die persoon een afspraak. Ik zou dit beslist doen, want als ik dit zo lees is het een zware belasting voor je en dat moet niet onnodig lang duren.

Wat het laatste, maar meest belangrijke punt betreft is mijn advies dat je daarover spreekt met je predikant of ouderling. Misschien vind je ook dat moeilijk, maar ga in gebed en zet die stap. Sommige dingen zijn zo moeilijk dat je er niet langer over moet praten en piekeren, maar ze moet doen...

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven