Bang voor Ebola (2)

Ds. J.J. Tigchelaar | 7 reacties | 28-10-2014| 12:48

Een tijdje geleden stelde ik een vraag over mijn angst voor ebola. We zijn inmiddels zo'n vijf maanden verder en het virus is helaas nog niet ingedamd. Integendeel, er komen steeds meer gevallen bij. Ik weet nog steeds niet goed hiermee om te gaan. Mijn angst blijft, alhoewel ik het nu meer rationeel kan bekijken. Maar wanneer ik weer lees over een nieuwe uitbraak of een hoger percentage dat sterft, slaat de angst weer toe. Want zijn er nu nog mensen die denken dat het niet tot een wereldwijde uitbraak kan komen? In de reacties op mijn vorige vraag was het meestal zo van, het komt zo vaak voor daar, het zal wel meevallen etc. Maar het valt dus niet mee. Zoveel doden al en het gaat maar door. De verwachtingen zijn echt niet positief te noemen en hulp komt zo langzaam op gang! Oeverloze toezeggingen en overleggingen, maar waar blijft de snelle actie? Hoelang moeten we wachten tot het wereldwijd in alle landen tot een uitbraak komt? Waar blijft het medicijn, dat er toch al lang zou moeten zijn? We hebben in Nederland wel vier (!) bedden beschikbaar gesteld. En wat als er meer zijn? Hoe goed zijn we voorbereid? Ook qua voorkomen van besmettingen? Controles op vliegvelden zijn zinloos zegt men, maar waarom? Ik vind iedereen zo laks, alsof we hier het eeuwige leven hebben. Ik kan me echt zorgen maken hierover. Ik ben inmiddels bijna acht maanden zwanger, misschien heeft dat ermee te maken, ik weet het niet. Maar soms houd ik mijn hart vast als ik zie in welke wereld we onze kinderen zetten. Wat voor toekomst is er en is er überhaupt een toekomst? Zoveel ellende, zoveel angst. Ik weet wel dat ik vertrouwen moet hebben en alles bij God neer kan leggen -en doe dat dan ook dagelijks- maar het blijft zo stil. Het gaat maar door, de vluchtelingen, de zieken, de doden. Helpt het dan wel? En wie zegt dat God het juist niet zo wil dat er duizenden, misschien miljoenen zullen sterven? Dan heeft bidden toch geen zin? Het is toch al voorbestemd om te gebeuren. Ik kan er echt moedeloos van worden. De meeste nachten slaap ik niet goed en blijf er tot in mijn dromen mee bezig. Want stel je eens een wereld voor waarin ebola de hoofdrol speelt... Mensen schuilen binnenshuis, durven niet meer naar het werk. Water, stroom en andere voorzieningen komen in gevaar, voedsel gaat ontbreken, de 'gewone' gezondheidszorg gaat plat. Er worden gebedsavonden belegd, inzamelingen gehouden voor Irak en Syrië. Heel goed, begrijp me niet verkeerd. Maar ziet dan niemand het gevaar van een ziekte waar geen medicijnen voor zijn? Waarom wordt daar niet over gesproken? Ik weet het allemaal niet meer.

Een lange vraag en tegelijk een verzuchting. Over ebola en de toekomst.

Laat ik proberen vraagstelster en eventueel anderen wat doorzicht te geven.

1. Het gaat in de vraag om angst. Dat is een gevoel dat voor de betrokkene een feit is. Ontkenning helpt dan niet. Tenzij er andere feiten zijn. Naast het angstbeeld voor de mogelijke verspreiding van ebola zijn er ook feiten over ebola die anders zijn. Er wordt momenteel geweldig veel over deze ziekte geschreven, gezegd en getoond. Ik ben geen arts maar verwijs dus wat de ziekte en de verbreidingskansen betreft naar de website van het rivm.nl.: Documenten_en_publicaties /Algemeen_Actueel /Veelgestelde_vragen/Infectieziekten/Veelgestelde_vragen_Ebola.

2. Toen vraagstelster in april j.l. ook over haar angst voor ebola een vraag stelde heeft er op Refoweb een uitgebreid pastoraal antwoord gestaan. Ik zie geen noodzaak dat te herhalen.

3. Om niet alleen over ebola als gevaar te denken moeten we ook andere zaken bezien. Je hebt in Nederland meer kans een hoofdprijs in een grote loterij te winnen dan door ebola getroffen te worden. In Afrika stierven de laatste tien jaar ongeveer zes duizend mensen aan ebola. Maar per jaar sterven er daar honderd duizenden aan malaria, tuberculose en aids. Alleen in Zuid-Afrika worden per jaar ongeveer 15.000 mensen door geweld gedood (ik schrijf nu alleen over Afrika omdat ik daar twaalf jaar heb mogen werken). Het verwachte kindje heeft in ons land meer kans als jongen een lover-boy of als meisje een slachtoffer daarvan te worden dan ebola te krijgen. Of minstens zo erg: een ouder te worden van één van de meer dan 30.000 jaarlijks in ons land geaborteerde kinderen.

4. Dat zijn geen leuke feiten. En er zijn er nog veel meer zo. In onze wereld vandaag worden elk jaar vele duizenden christenen (en evenzeer ook anderen) vermoord, vervolgd en op de vlucht gejaagd. We hebben ook geen idee hoe over tien of twintig jaar ons werelddeel er uit ziet: mogelijk weer een oorlog of guerrilla met aanslagen. Er kan een natuurramp plaats vinden of een chemisch ongeluk. Het zou zomaar kunnen gebeuren. Wie alleen een perfecte, veilige wereld voor zijn kinderen wil kan beter kinderloos blijven.

5. Wanneer iemand het bovenstaande leest en er van schrikt en vraagt waarom ik dat sombere beeld zo schets dan is er slechts één antwoord. Wij hebben het recht op een paradijselijke situatie verspeeld. Geen mens is perfect en heeft recht op een mooi leven. Wie in plaats van God en de naaste lief te hebben, zichzelf en het zijne boven alles zet mag niet claimen rustig en ongestoord te kunnen leven en sterven. We sussen onszelf in slaap dat de wereld steeds mooier en beter wordt. Bepaalde politici hebben het daar wel steeds over maar ze proberen met die slogans alleen maar stemmen te trekken.

6. Angst is sterke bezorgdheid. Daarvan zei Jezus Christus dat we niet bezorgd moeten zijn. Zoek eerst het Koninkrijk van God, erken Hem als Koning, en dan komt het andere ook wel. Lees het eind van Mattheüs 6 nog maar eens. En ook Mattheüs 10 vanaf vers 16.

7. Tenslotte nog een andere invalshoek. Maar een niet onbelangrijke. Vraagstelster en mogelijk ook anderen vragen zich af waarom er zo weinig gebeurt aan mogelijke preventie. Laten we dat alleen maar anderen of aan de overheid over? Wie werkelijk bezorgd en bewogen is zoekt mogelijkheden ook zelf wat bij te dragen. Verschillende instanties vragen steun om hulp in Afrika te bieden. De diaconie van uw kerk kan daarbij helpen. Of leven we zelf en voeden we ook onze kinderen op om vooral maatschappelijk en financieel geslaagd te worden en te zijn, of zijn we bereid ons zelf in te zetten om anderen, zieken en hulpbehoevenden om Christus’ wil en in Zijn naam te helpen. Ik hoop dat het te verwachten kindje (met haar of zijn ouders) zo’n volgeling van Jezus Christus zal worden.

Ds. J. J. Tigchelaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven