Familie in de kerkenraad
drs. I. A. Kole | 5 reacties | 03-10-2014| 14:44
Vraag
Er is binnen onze beide families helaas onenigheid ontstaan met de kerkenraad. Nu wil het geval dat een familielid ook kerkenraadslid is. Ik vind het moeilijk om scheiding te maken tussen de daden van deze man als kerkenraadslid en hemzelf als familielid. Hijzelf zegt dat dit makkelijk te scheiden is, maar ik vraag me dat sterk af. Als kerkenraadslid neem ik hem een aantal daden heel erg kwalijk, en dan zou je met een verjaardag bijvoorbeeld alles vergeten en een gezellig gesprek kunnen hebben, terwijl we de verjaardagen met onze beide families gescheiden moeten vieren vanwege de onenigheid. Ik geloof daar niet in en kan dat ook echt niet. Met als gevolg dat mij dat weer kwalijk wordt genomen... Mijn spontaniteit is ook niet zo erg groot als ik daar op de koffie ben, om maar te zwijgen over de kerkgang. We zitten namelijk allemaal in dezelfde kerk. Het conflict gaat ons dus niet aan, maar wij zitten wel met de gevolgen, o.a. zoals hierboven beschreven. Hij is namelijk wel (schoon)vader en opa van ons. Ik denk er zelfs over om naar een ander kerkverband over te gaan om er in ieder geval niet zo nadrukkelijk mee geconfronteerd te worden iedere zondag. Wat is uw ervaring en heeft u tips om hiermee om te gaan?
Antwoord
Het gaat om de eer van God! We leven in een wereld buiten het paradijs, maar we weten dat God regeert. Dat geldt voor het gezin, de families(s) en de kerkenraad. Nu de spanning toeneemt is het (nog) niet te laat om actie te ondernemen. Neem contact op met de voorzitter van de kerkenraad en vraag om een onderhoud met twee leden van de kerkenraad (niet vader/opa). Geef opnieuw ordelijk de gang van zaken aan (schrijf een paar trefwoorden op, zodat je later weet wat je gezegd hebt) en geef aan waar het op vastloopt. Als het begrepen wordt en mogelijk nog een gesprek is gevolgd en toch de oplossing er nog niet is, neem dan contact op met de consulent (geef dat door aan de voorzitter van de kerkenraad) en bespreek met hem de problematiek. Wat dat oplevert weet ik niet, maar zo maar niet je kerkverband verlaten. We staan allemaal schuldig (lees Dan.9: 4-19, vooral vs. 18-19). Zie op het geduld van de Heere Zelf. Hij blijft maar nodigen: Laat je met God verzoenen! (Lees: 2 Petr. 3:9). Doet dat alles in afhankelijkheid van God: bid en werk!
Hoofd en hart gebruiken en geloven dat de Heere recht zal doen.
Drs. I. A. Kole
Dit artikel is beantwoord door
drs. I. A. Kole
- Geboortedatum:05-07-1940
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Berkenwoude
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vroeger deden we alles samen en nu is hij een sombere ernstige man geworden. Het leed van de wereld rust op hem.
De gereformeerde gemeente is zijn ziel en zaligheid geworden en dat vind ik niet verkeerd, maar dat hij zijn opgewektheid en vrolijkheid verloren is, daar heb ik moeite mee.
Het kan ook zijn dat ik een vrolijke gereformeerde ben en niet dagelijks met zonde, kostbare genadetijd enzo bezig ben.
Je stelling dat ouderlingen niet mogen lachen vind ik nergens op slaan. Jammer dat je zo tegen deze zaken aankijkt. En wat moet vraagsteller hiermee? Zijn probleem lijkt van een hele andere orde.
Vraagsteller, ik had je vraag gisteren al gelezen en heb er verschillende keren nadien aan moeten denken. Ook over het antwoord. De laatste woorden van het antwoord vind ik de beste raad: je mag geloven dat de Heere recht zal doen! De Heere haat onrecht. Nu zijn we allemaal zondaren, persoonlijk staat niemand recht voor God van nature. Maar je kunt in een zaak wel rechtvaardig zijn, zoals Job. Als dat bij jou en jullie het geval is, dan mag je aan blijven kloppen met 'doe mij recht'.
Kennelijk verwacht schoonvader/opa een oplossing/begrip van jullie kant, als ik zijn opmerking lees over dat het makkelijk te scheiden is, dat wat hij gedaan heeft als kerkeraadslid en het familie zijn. Ik kan begrijpen dat hij dit wil scheiden, maar dit van jullie te verwachten lijkt me ook wel eerlijk gezegd een brug te ver. Er bestaat ook nog zoiets als verantwoordelijkheid. Als je als schoonvader en opa merkt dat door jouw daden als kerkeraadslid, dit voor twee families betekent dat het gebeuren en jouw houding momenteel op zondag wel de Woordverkondiging in de weg staat, lijkt me dat heel ingrijpend en des te meer reden om je als kerkeraadslid én familielid je te blijven ijveren om dit vlak te krijgen.
Het zou pas van wijsheid getuigen als de vader/ambtsdrager in de vraag op eigen initiatief zich zou hebben teruggetrokken om de rollen te kunnen scheiden om alle schijn van partijdigheid/belangenverstrengeling te vermijden.
Het is niets minder dan een integriteitskwestie! Moet de seculiere wereld deze kerkenraad dan tot een (beschamend) voorbeeld zijn? Immers: voor een post zoals burgemeester, wethouder of minister wordt toch ook van een persoon gevraagd om alle antecedenten op te geven zodat er transparantie ontstaat en partijdigheid of belangenverstrengeling wordt voorkomen.
