Nadenken over gezinsuitbreiding

drs. J. de Jongh-van Hoof | 5 reacties | 23-09-2014| 08:12

Ik heb een vraag over gezinsuitbreiding waar ik maar niet uitkom. Graag zou ik deze willen voorleggen aan een arts. Enkele jaren geleden ben ik gescheiden. Inmiddels ben ik gelukkig hertrouwd met mijn nieuwe partner. Juist omdat ik weet dat het zo anders kan zijn, waardeer ik dat het tussen ons ‘gewoon’ goed gaat. Ik geniet van de kleine alledaagse dingen en de rust die er thuis is. Hierdoor kan ik leven in plaats van overleven. Ik heb twee kinderen. Hij niet. En tegenwoordig komt het onderwerp “verdere gezinsuitbreiding” vaak ter sprake. In principe was het thema kinderen een afgesloten hoofdstuk voor mijn nieuwe man. Hij is blij dat hij ze niet met zijn ex-partner kreeg. Vanwege zijn eigen leeftijd had hij niet verwacht dat hij een nieuwe vrouw zou krijgen die fysiek nog in staat was om kinderen te krijgen. Maar dat is dus wel het geval. Voor mij is het antwoord simpel: ik heb twee kinderen. Ze zijn gezond, ze zijn gelukkig en ondanks dat hun ouders gescheiden zijn, doen ze het heel goed. Iets waar ik erg dankbaar voor ben. Hij vindt mijn kinderen aardig, ze kunnen goed met elkaar en hij ervaart ons leven samen wel alsof we een gezin zijn. Maar ja, het zijn niet zijn eigen kinderen. Dat zullen ze ook nooit worden. Mijn vorige huwelijk was nooit stabiel genoeg om aan verdere gezinsuitbreiding te beginnen. Er was geen duidelijk punt waarop ik het gevoel had dat mijn gezin compleet was, maar ik wist zeker dat ik ze niet meer met mijn toenmalige partner wilde. Het was prima zo. Nu ik weer opnieuw geconfronteerd wordt met deze vraag, vind ik het heel moeilijk. Ik begrijp zijn wens. Maar ik heb nooit echt een sterke kinderwens gehad. Een van mijn kinderen was gepland, de ander niet. Achteraf ben ik erg blij dat ze er beide zijn. Doordat mijn ex-partner en ik co-ouderschap hebben, zijn er dagen waarop ik mijn kinderen niet heb. Het is een luxe om in de weekenden uit te slapen, ‘s avonds uit te gaan zonder oppas te regelen, ik ben erg actief in mijn kerk etc. Elke nadeel heeft zijn voordeel. Het is een vrijheid waar veel van mijn vriendinnen stiekem jaloers op zijn. Dat opgeven vind ik nu niet bepaald aantrekkelijk klinken. Vooral wanneer het in de praktijk betekent dat de zorg voornamelijk op mijn schouders terecht komt omdat hij vanwege zijn werk veel weg is. Mijn familie woont niet in Nederland. Zijn ouders hebben ook een leeftijd waarop je niet hoeft te rekenen dat ze zij wel op een eventueel kleinkind oppassen of een weekendlogé aan kunnen. Als het moet omdat ik zwanger zou zijn, dan maak ik er heus wel het beste van. Maar we zitten nog niet in dat stadium en ik kan kiezen of ik daar wel in terecht wil komen. Toch lijkt mijn man er moeite mee te hebben dat ik nu niet bepaald warm loop voor het idee. En ik ben bang dat dit op den duur een twistpunt wordt. Om er serieus over na te denken heb ik drie punten die van belang zijn. 1. Mijn man heeft al diverse malen opgemerkt dat hij denkt dat hij onvruchtbaar is. Daar heeft hij nooit onderzoek naar laten doen. Ik vraag me af of dit uit de lucht gegrepen is of dat je lichaam je misschien iets laat ‘weten’ een soort van intuïtie? Ik heb meerdere bedpartners gehad. Het valt me op dat hij in vergelijking met mijn ex’en weinig zaad heeft tijdens de zaadlozing. Ik vind de kwantiteit van zijn zaad, in vergelijking met ervaringen uit het verleden, weinig. Of is dit normaal voor mannen boven de 45? Kan ik vruchtbaarheid en de kwaliteit van zaad laten onderzoeken, ook al ben je nog geen jaar actief bezig met het krijgen van kinderen? Stel dat het gewoon niet mogelijk is en zijn vermoeden waarheid is, dan hoef ik voor mijzelf ook niet dat hele proces van wel-of-niet aan te gaan. 2. Zijn moeder is gediagnosticeerd met manisch depressiviteit en heeft tijdens de opvoeding van haar kinderen nogal eens perioden gehad waarin ze rare dingen deed. Gelukkig gaat het goed met hem en zijn broers en zussen. Maar ik ben huiverig: is zoiets erfelijk? Als wij een kind krijgen, kan die dat ook hebben/krijgen? 3. Mijn andere kinderen kreeg ik begin tot midden 20. Inmiddels ben ik net over 30. In hoeverre heb ik nu meer kans op genetische afwijkingen?

Je noemt verschillende dingen:

1. Is mijn man vruchtbaar? Dit kan onderzocht worden middels sperma onderzoek door de huisarts zelf of door sperma af te leveren bij een laboratorium in de buurt. Je huisarts kan je hierheen verwijzen. Wanneer vruchtbaarheid een probleem is, wordt er ook gekeken naar de volume van het sperma. De hoeveelheid sperma heeft bijna nooit verband met de vruchtbaarheid. Weinig sperma kan namelijk evenveel zaadcellen bevatten als veel sperma.
              
2.  Bij jou speelt ook het feit dat je eigenlijk geen verdere kinderen wil, maar je wil niet dat dit een twistpunt wordt in jullie relatie: punten die daarbij meespelen zijn:

-Nooit een sterke kinderwens gehad;
-Je geniet van de huidige vrijheid;
-De zorg komt vooral op jouw schouders;
-Angst voor kans op erfelijke ziekten: manisch depressiviteit bij zijn moeder. De kans op een erfelijke ziekte is erg klein. Hoe groot de kans is, weet ik niet;
-Je leeftijd. Algemeen geldt: hoe ouder je bent als je zwanger wordt, hoe groter de kans dat het kind afwijkingen heeft.

Iedere vrouw kan vroeg in de zwangerschap bloedonderzoek en een echo laten doen (prenatale screening) om in te schatten hoe groot de kans is op een chromosoomafwijking zoals bij het downsyndroom.

Boven de 30 jaar neemt de vruchtbaarheid snel af: op 35- en 40-jarige leeftijd is de vruchtbaarheid respectievelijk 50 procent en 10 procent van die op 25-jarige leeftijd. Bovendien is een hoge leeftijd van de moeder geassocieerd met een grotere kans op zwangerschapscomplicaties en chromosomale afwijkingen bij het kind. Er treden vaker miskramen op bij hogere leeftijd. Miskramen die worden opgemerkt komen bij zwangerschappen onder de 30 jaar bij 10 procent van de vrouwen voor, omstreeks het 35e jaar is dit 20 procent en bij 40 jaar of ouder 50 procent. Er is een stijging te zien van uitgevoerde sectio’s naar mate de leeftijd stijgt en er worden meer meerlingen geteld bij oudere moeders welke deels verklaard worden door voortplantingstechnieken als IVF. Meerlingzwangerschappen geven meer complicaties zoals vroeggeboorten. Chromosomale afwijkingen waarvan het downsyndroom de belangrijkste is komen vaker voor op oudere leeftijd.

Op de website www.kiesbeter.nl kan het paar zijn leeftijdsgerelateerde risico laten berekenen. Er wordt tevens informatie geboden om paren na te laten denken over de consequenties van prenataal onderzoek. Anderzijds is de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen in Nederland hun eerste kind krijgen 29,4 jaar.

José de Jongh-van Hoof

Dit artikel is beantwoord door

drs. J. de Jongh-van Hoof

• Geboortedatum:
  30-11-1967
• Kerkelijke gezindte:
  Zevende-dags Adventist
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Actief

272 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven