Huggen
drs. J(oke) Ronner-Wattel | 2 reacties | 02-09-2014| 14:26
Vraag
In mijn familie- en vriendenkring is het niet de gewoonte om elkaar te omhelzen of even aan te raken. Ik heb het in mijn opvoeding ook niet meegekregen. De laatste tijd merk ik, alleenstaande vrouw van midden twintig, dat ik behoefte heb aan lichamelijk contact. Ik kan er vooral op momenten dat ik er even doorheen zit zo naar verlangen om een knuffel te krijgen. De laatste tijd heb ik veel last gehad van spanningen en andere stressklachten. Sinds ik door middel van therapie meer naar mijn gevoel leer luisteren, komt dit geregeld boven. Soms zou ik als klein meisje getroost willen worden. Is dit normaal? Heeft het een relatie met de spanningsklachten? Hoe kan ik hier op een volwassen manier mee omgaan? Op deze momenten kan ik me zo eenzaam voelen!
Antwoord
Als je als kind weinig geknuffeld en aangeraakt bent is dat een gemis. Mogelijk heb je je langere tijd niet gerealiseerd dat je dat miste, omdat je het niet gewend was. Als je daarbij ook weinig andere vormen van waardering krijgt kan dat er best mede toe leiden dat je stress-klachten krijgt of somber wordt.
In therapie leer je stil te staan bij je eigen behoeftes. Soms voel je je dan dat kleine meisje dat getroost en vastgehouden wil worden. Met zo’n behoefte is niets mis. Maar je wilt er op een volwassen manier mee om gaan en dat is goed. Je kunt niet meer als een klein kind om de vervulling van je behoeftes vragen, meestal krijg je dan ook niet hetgene waar je behoefte aan hebt. Het kan zelfs averechts werken, iemand die op een negatieve manier aandacht vraagt roept vaak irritatie op, waardoor de ander afstand kan nemen. De basis van op een gezonde, volwassen manier aandacht vragen ligt in aangeven naar anderen waar je behoefte aan hebt. Een ‘volwassen’ behoefte kan zijn een arm om je heen, een knuffel.
Kijk eens om je heen hoe anderen in je familie- of vriendenkring dat doen. Zijn ze allemaal zo afstandelijk op lichamelijk gebied? Of houden ze afstand van jou omdat jij ook lichamelijk afstand hield? Je kunt met bijvoorbeeld een goede vriendin of een zus als je die hebt bespreken waar je behoeftes liggen. Misschien vinden zij het wel heel gewoon, of willen ze leren, om elkaar en jou af en toe een knuffel (hug) te geven.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Goed dat jij deze vraag stelt. Ik heb er respect voor dat jij in therapie bent en wilt leren om te luisteren naar jouw gevoelens. Maar wat kan het dan een pijn doen en eenzaam voelen als je met die gevoelens moet leren omgaan. Soms is dat bijna ondragelijk! Je bent echt niet raar als jij je dan een klein eenzaam meisje voelt en verlangt naar troost en liefde. Lastig als je dan gewend bent om lichamelijk afstandelijk te zijn met anderen. Ik hoop dat je iemand hebt of vindt, met wie jij jouw gevoelens kunt gaan leren delen. Die ook een arm om je heen wil slaan. Maar ook dat is misschien een leerproces voor beide kanten?! Denk niet als je verkering zou hebben of getrouwd zou zijn dat dit er dan wel altijd is, dat zou mooi zijn. Maar helaas is dat niet altijd zo!
Daarom zou ik willen zeggen: breng jouw verdriet, pijn en vragen ook bij God. Hij kan beter troosten dan mensen. Dat je dat ervaart en dat Hij ook mensen op jouw weg brengt die iets voor jou kunnen betekenen, dat wens ik jou toe.
Groetjes van Heleen (ahhk76@gmail.com)
